بهترین کتابی که میشود برای آشنایی با مکتب ادبی رمانتیسم و جریان نقد کلاسیسم خواند همین کتاب است. از ویژگی های این مکتب ادبی، توصیف دقیق طبیعت و ترجیح آن به تشریح احساسات بشر است که در این کتاب کاملاً مشهود و مشخص بود. توصیفاتی که از طبیعت شده بسیار جذاب و بی نقص بود. گوته این اثر را مثل شعر پر احساس نوشته و به خوبی عشق را توصیف می‌کند. اما دلیلم برای انتخاب امتیاز ۴ ستاره فقط این بود که شخصاً با بعضی از قسمت های توصیفی و البته بخش سرود های اسیان، ارتباط برقرار نکردم.
        

          ظرایف و زیبایی های بسیاری داشت امّا وزن قصّه کم بود.
کل سیر داستان و اتفاقات مهم آن محدود و معدود است،باقی کتاب توصیفات ذهنی و درونیات راوی درباره همان اتفاق هاست؛ به عبارت دیگر،به نظر من بین اتفاقاتی که داستان را جلو ببرد با ذهنیات شاعرانه راوی توازن برقرار نیست و لااقل گاهی مرا خسته می کرد؛ البته آن شاعرانگی قطعا زیبایی هایی هم در خود دارد،اما داستان را از تب و تاب و کشش لازم می اندازد.
از این جهت یا باید این ذهنیات تعدیل وکوتاه میشد، یا اتفاقات و نقاط عطف و تعلیق ها بیشتر میشد؛ البته متوجهم که داستان ورتر یک داستان کوتاه است،اما آن همه آب و تاب و درد دل های راوی با این کوتاهی تناسب ندارد و داستان پر و پیمان تری را اقتضا می کند.
البته شاید به سلیقه افراد هم مربوط باشد و برای بعضی ها همین حالات درونی ورتر اتفاقا مورد توجه و جالب باشد؛ اما برای طبع سرگرمی‌پسند و عجول من اینطور نبود!
        

          کتاب جالب و بیادماندنی بود این کتاب را همیشه از کیفه دانشجویم بیرون می آوردم و در مترو مطالعه میکردم
        

          به نظرم شکل تکامل یافته‌تر این موتیف داستانی رو میشه تو نوول‌های توماس مان دید.
        

          رنج های ورتر‌ جوان
گوته
آی عشق!
چیستی تو؟! چیستی تو که هم می توانی نیرویی فوق عادی به بازوان خسته ببخشی و هم خون بیشتری به رگ های فرسوده مبتلایان خود پمپاژ کنی؟! چگونه می توانی به زندگی ملال آوری که تا چند روز قبل همانند شاخه های مرده یک درخت در زمستان خشک شده است، شکوفه ببخشی؟ این دست معجزه گر تو است که لبخند را بر لبان عاشقان و امید را بر چشم هایشان و سرود را بر لبانشان جاری می سازد. تنها از تو برمی آید که دل پیر را برنا و جوان خام را چون پیر جوان از دست داده ماتم زده کند. 
چه کوته اندیش و ناسپاس اند آنها که پیروزمندانه خود را کاشف سرزمین ناشناخته تو می دانند و آزاد شدن دوپامین را علت اصلی بروز این دیوانگی شوق انگیز می دانند. همان بهتر که دست آنها از تو دور باشد و خاک بکر تو هم چنان طور سینای زائرانت باشد. آه امان از قرار پنهانی و رموز بین تو و مشتاقانت. آنها به زبان سِر نجوا می کنند. از تو می گویند. تو را تمنا می کنند و مسجد را ترک و راهی میخانه می شوند. قسم به سحر و ستارگانش که از ازل شاهد شوریدگانی بوده که به شوق رسیدن به تو بستر  را ترک کرده اند.
عاشقان را سر و سری است و این کالبد و زبان از آنچه می یابند عاجز است. اتصال روحانی آنها همان زبان مشترکی است که اکتسابی نیست و پیوندی آن جهانی میان شان برقرار است. آنها در عین کثرت مطلوبی که او را می طلب اند هم و غم مشترکی دارند و پروانگان شمع یکسانی هستند.
 
آی عشق! ای سرزمین سحرآمیز!
خاک زمینت معطر است و سنگ هایت ستایش کننده راستی و ثابت قدمی. صدای جویبارانت یادآور ندای ملکوتی داوود نبی علیه السلام. درختان پهناور جنگل هایت لشکری هستند استوار که باد عصرگاهی مهربانانه برگ هایش را نوازش می کند. صدای بلبلان دشت های تو از خنده ی شیرین خردسالان بیشتر به دل می نشیند و دمی آرمیدن بر کناره آبگیر همیشه آرام و موقر تو هر خسته دلی را از خود بی خود می کند.
الان که صبح است اما تا پاسی از شب می توان از تو دم زد و آن را کافی نیافت. 
بی تردید از دستان آفریننده ای چون گوته و طبع زلال مترجم توانای این اثر، چیزی جز بروز چنین حالات خوش انتظار نمی رفت. حالا شما بگویید: آیا نیاز است به معرفی این کتاب بپردازم؟
        

          شاهکار ولتر. چقدر آدولف کنستانت و مادام بوواری فلوبر به این قصه شباهت دارند
        

          آخرای جلد دوم ژان کریستف یه گریزی زدم به رنج های ورتر جوان... پشت جلد کتاب نوشته شده ناپلئون این کتاب رو بیشتر از هفت بار خوونده..خب حتما خیلی باهاش همذات پنداری کرده.. من فقط از قالب نامه نگاری ش خوشم اومد... کتابایی که رومنسشون خیلی بالا می زنه منو زیاد جذب نمی کنه
        

          بدون شک یکی از بهترین و ماندگار ترین اثار گوته است و ارزش این اثر چند برابر با ترجمه محمود حدادی چند برابر میشود. نرجمه های دیگری نیز از این اثر هست که به اندازه این ترجمه زیبا نیستند. متن ادبی و کلمات مناسب از ویژگی های این ترجمه هست. درمورد خود کتاب هم اثری هست که با گذشت سال ها از ان باز هم تازگی و زیبایی خود را دارد جوری که من ۴ بار این رمان را خوانده ام.
        

          رنج‌های ورترِ جوان…
این کتاب چه عنوانی بهتر از این می‌تونست داشته باشه؟

ورتر، جوانِ هنرمندیه که به تازگی به شهری سفر کرده و از تجربه‌ها و احساسات خودش برای دوستش نامه می‌نویسه.
در واقع کتاب مجموعه‌ای از این نامه‌هاست؛ نامه‌هایی که کم‌کم خبر از عاشق‌شدن ورتر می‌دن، و رنج‌هایی که این عشقِ ناکام برای ورتر عزیز به دنبال داره…

با این‌که فقط ۱۷۸ صفحه بود، ولی من دلم نمی‌خواست سریع بخونم و تموم شه، بعضی از احساسات و افکار ورتر به حدی شاعرانه و زیبا بودن که اون بخش‌ها رو چند مرتبه می‌خوندم.
فضای کتاب به شدت احساسیه و اگر این احساس رو بتونید درک کنید، غم‌انگیزه. 
بدون اغراق می‌تونم بگم هرگز از ذهنم پاک نمی‌شه و تو لیست بهترین کتاب‌هایی که خوندم می‌مونه.

با خودم فکر می‌کنم که اگه من واقعا مخاطب ورتر بودم و نامه‌ها برای من نوشته شده بود، چطور می‌تونستم بهش کمک کنم؟ اصلا چطور می‌شه برای رنج عمیقِ دیگران مرهم بود؟
        

          ورتر جوانی باهوش، خوش ذوق و خلاق اما شدیدا دل نازک، عاشق پیشه و حساسه که عاشق زنی به نام لوته شده و این عشق سرآغازی هست برای نگارش نامه های متعدد به دوستش ویلهلم. رنج‌های ورتر جوان کتابی‌ست سرشار از توصیفات زیبا و بدیع از طبیعت و بیان حالات متفاوت انسانی و در میانه آه و ناله های عاشقانه ورتر نسبت به لوته و توصیفات بسیار رمانتیک از طبیعت، میشه به شخصیت خلاق و عاشق پیشه نابغه فرانکفورت ینی گوته می برد. به شخصه کتاب‌های پر حس و حال رمانتیک رو چندان نمی‌پسندم و اگر بخوام واقعیت رو بگم، رنج های ورتر جوان برای ذائقه من که با نویسندگان آمریکایی و انگلیسی جور درمیاد مناسب نیست، ولی اسم یوهان ولفگانگ فون گوته کافیه در جهت ندید گرفتن  این معایب و خوندن این کتاب کم حجم ولی نغز و پرنکته.
        

          اینکه از حوصله‌ام فراتر بود و به سختی تمامش کردم احتمالاً به این دلیل است که ادبیات رمانتیسم را علی‌رغم نوجوانی‌ام، دیگر نمی‌پسندم.
به هرصورت از خیلی‌خوب‌های ادبیات آلمانی است. شاید خواندن مشابه‌ این داستان‌ها آدم را به اشتباه بیاندازد که این نوشته در زمان خودش چیز خاصی هم نبوده، اما بوده. گوته با ساختن ورتر، روایت معشوقه‌ی خودش را بیان کرده و با ورتر خلاء درونیش را در آن رابطه به تکامل رسانده.
 ترجمه‌ی روان و خوبی‌هم بود.
        

          .



گوته یکی از مهم‌ترین آدم های دوره جدید است، بلاشک!
و ورتر یکی از اثرگذارترین شخصیت های خلق شده آن.


.


مهم نیست که داستان رنج‌های ورتر جوان، چقدر با زندگی واقعی خود گوته مشابهت دارد یا ندارد، مهم چینشی است که ساختار رمان در وقایع و شخصیت‌ها انجام داده و شکاف اصلی حاضر در جهان جدید را به نمایش گذاشته است. داستان گرد سه شخصیت می‌گردد؛ آلبرت، ورتر و لوته. آلبرت نماد کامل یک بورژوای متشخص و کوشاست. همه چیز او سر جایش است، پس همه‌چیز تحت کنترل اوست. او عقل گرداندن یک زندگی خوب را دارد. «می‌داند» با «زندگی» چطور برخورد بکند. دانش کافی برای پیشرفت را دارد. برای رسیدن به اهدافش سفر می‌رود. لوته را دوست دارد و محبتش را ابراز می‌کند. هرکاری که برای سر پا نگه داشتن یک زندگی لازم است را می‌شناسد و انجام می‌دهد. انگار که بورژوازی با عقلانیتِ روشنگری در او محقق شده باشد. لوته نامزد اوست که به همسری‌اش در می‌آید. لوته می‌خواهد زندگی بکند، و همراه و یارش در این مسیر، آلبرت است. او آلبرت را دوست دارد، برادران و خواهرانش را دوست دارد، و هرجا هست، مایه شادی و شادابی و زندگی‌بخش است. او سرچشمه زندگی است و دوست دارد به هرکسی، همه بهره‌اش از زندگی را (که مستحقش است) ببخشد. نبض زندگی همه با او می‌زند؛ او مایه سعادت خویشتن و دیگران است. ورتر اما به این راحتی قابل شناساندن نیست. او طبیعت را بسیار دوست می‌دارد. دم‌غنیمت است و از هیچ‌چیز به اندازه خود زندگی کردن لذت نمی‌برد. قلبی سرشار از احساسات پرقدرت دارد و به دنبال سعادت همه است. نمی‌تواند بدون عشق زندگی بکند. او همانند خود گوته، نماینده کامل انسانِ مد نظر رمانتیست‌هاست. به وجود انسان بیش از همه چیز اهمیت می‌دهد و هرچیزی را در خدمت خوشبختی انسان می‌خواهد. همین موضع او هم هست که وی را به عنصری نامطلوب برای دنیای جدید بدل می‌کند. 
دنیای جدید، بنا بر عقل ابزاری تنومندی که دارد، انسان‌ها را به دو بخش تقسیم می‌کند. یکی عموم انسان‌ها، و دیگری بورژواها که با نیروی خرد، بار نظم دنیای جدید را بر دوش می‌کشد. نظر ورتر درباره انسان‌های دسته اول کاملاً مشخص در رمان بیان شده است: «نسل و نژاد آدمی راستی که از یک قالب و قماش است. بیش‌تر آن‌ها بیش‌تر وقتشان را صرف گذران زندگی‌شان می‌کنند و آن اندک فرصتی که برایشان به جا می‌ماند، چنان به وحشتشان می‌اندازد که با هر وسیله و ابزاری از پی دفع و کشتنش بر می‌آیند. آه از این سرشت آدم‌ها!» اما نظر او راجع به بورژوازی چیست؟ یک انسانِ بورژوا همانند این مردم نیسا. او کسی است که مسئولیت زندگی خویش را بر عهده می‌گیرد و چونان مردم عادی از مواجه شدن با خود دچار وحشت نمی‌شود. پس تفاوتش با انسانِ شایسته مد نظر ورتر چیست؟ به نظرم کلید فهم این تفاوت را باید در یک جمله کوچک که ورتر درباره خودش بیان می‌کند، جست‌وجو کنیم: «هر آن دانشی که من دارم، برای هر کس دیگر هم آموختنی است. ولی قلبم مال خودم تنهاست.» انسان‌های با اراده، دو دسته‌اند. یک دسته مانند خود ورتر، آن کسانی هستند که به خودآگاهی رسیده‌اند و این جمله طلایی را درک می‌کنند. دسته دوم آن‌هایند که به بخش دوم این گزاره حیاتی دقت ندارند و قلب انسان را نیز مانند همه بخش‌های دیگر، متعلَّق دانش می‌دانند. به عبارتی، بخش دوم جمله را هم زیرمجموعه بخش اول می‌فهمند. آن‌ها تبلور این جمله می‌شوند که «هر دانشی برای همه آموختنی است»، حتی دانش قلب‌شناسی! اگر گوته قطبی باشد که نماینده جمله ورتر در آلمان قرن هجدهم باشد، کانت قطب دیگری است که نماینده گزاره دوم است؛ «هردانشی برای همه آموختنی است». به همین دلیل است که کانت هم تکلیف معرفت را مشخص کرده است، هم اخلاق را، و هم حتی زیبایی را. اما گوته بر سر قلب، با کانت می‌جنگد. او قلب هر فرد را یکتا می‌داند، به همین دلیل نمی‌تواند بپذیرد که زیبایی هم به امری عمومی تبدیل شود. 


ورتر در نامه پایانی‌اش به لوته، خودش را از صف دیگر انسان‌ها که زندگی‌شان با مرگ پایان می‌پذیرد، جدا می‌کند؛ «چه‌طور ممکن است که من از میان بروم؟ چه‌گونه می‌شود که تو نابود شوی؟ ما که هستیم و حضور داریم! نابودی! نابودی یعنی چه؟ نابودی فقط یک کلمه است! یک صوت بی‌مفهوم که قلب من در قبال آن هیچ حسی ندارد!»
بنابراین می‌توان ادعا کرد که بحث رمان بر سر جاودانگی است، که جلوه‌اش در این دنیا به صورت زیبایی پدیدار می‌شود. وقتی زیبایی هست، پای عشق هم به میان می‌آید. اگر زیبایی با جاودانگی پیوند داشته باشد، دیگر عشق در اختیار عاشق نخواهد بود و به امری فرامادی تبدیل خواهد شد. لوته که زیباشت، نماینده معنویت هم هست، و البته حافظ زندگی است. زیبایی پاسدار زندگی است و بدون آن، اصل و اساس زندگی از بین می‌رود و موجودات به سهمی که از خوشبختی دارند، نمی‌رسند. نقص بزرگ آلبرت که هیچ شری در او نیست، قطع ارتباطش با زیبایی به عنوان امری بی‌نهایت است. زیبایی و محبت، نزد آلبرت قابل محاسبه است. انگار دانشی وجود دارد که به انسان نشان می‌دهد چطور مراقب زندگی و محبت و زیبایی هم باشد، تا در کنار همه چیزهای دیگر برای رفع نیازهای انسان وجود داشته باشند. اما از نگاه ورتر (و گوته)، آلبرت اشتباه می‌کند. امر بی‌نهایت همه قلب را در مالکیت خود می‌خواهد و نمی‌تواند تنها به بخشی از آن، اکتفا کند. 


 
لوته نگاه‌بان زندگی است، به همین دلیل نه می‌تواند از آلبرت دست بکشد، و نه از ورتر چشم بپوشد. او همسر آلبرت است، چون با این پیوند است که زندگی ممکن می‌شود. اگر عقل نباشد، لوته هم سر به بیابان می‌گذارد و با ورتر از گرسنگی می‌میرد. اما لوته نمی‌خواهد بمیرد. او می‌خواهد زنده باشد، و از زندگی دیگران هم مراقبت کند. اگر مادر او، خانواده را به وی نمی‌سپرد، باز هم لوته نمی‌توانست زندگی را رها کند. اگر قرار است مراقب زندگی اطرافیان باشد، پس باید به عقل کارافزا تن بدهد، که می‌دهد. آلبرت ضامن بقای زندگی همه است، نه فقط خود آن دو نفر. پس زن نمی‌تواند آلبرت را رها کند، اما از طرفی به عنوان تجلی زیبایی، نمی‌تواند در قلبش را ببندد و به امر لایتناهی پشت بکند. اگر قرار باشد لوته به همه زندگی ببخشد و مراقب سعادت همگان باشد، باید ابتدا خود قلبی زنده و پرتپش داشته باشد. زندگی باید از قلب او بجوشد و به همه سرایت کند و بهره هرکس را به او بدهد. حتی خود آلبرت هم اگر بخواهد به زندگی ادامه دهد، به لوته‌ای که قلبی پرقدرتی دارد، احتیاج خواهد داشت. اما دریغا که آلبرت نمی‌تواند لوته را از عشق سیراب کند. او به امر لایتناهی پشت کرده است و با محبت به عنوانِ نیازی محاسبه شده، همچون کالایی ضروری برخورد می‌کند. لوته سعی می‌کند بین آلبرت و ورتر، آشتی برقرار سازد. تنها وقتی که قلب و عقل از در آشتی درآیند، بقای زندگی ممکن می‌شود، اما دریغا که آشتی بین آلبرت و ورتر، یعنی بین بورژوا و عاشق، ممکن نیست. 



پس در مثلث خونین آلبرت-لوته-ورتر چه اتفاقی می‌افتد؟ همان طرح همیشگی مسیحی انداخته می‌شود. یکی آسمان و جاودانگی را انتخاب می‌کند، و یکی ضامن نظم دنیا می‌شود. به تعبیر آگوستین قدیس، یکی متعلق است به شهر خدا (که در ملکوت برپاست)، و یکی شهر زمینی. ورتر در نامه آخر به لوته توضیح می‌دهد: «من خودم را قربانی تو می‌کنم، بله لوته! چرا نگویم؟ یکی از ما سه نفر نباید که باشد و آن یک نفر، می‌خواهم من باشم.» این خودِ امر الوهی است که به نفع زندگی این‌جهانی، از دنیای جدید دامن می‌کشد. معنویت خود را نابود می‌کند و رخت به شهر آسمان می‌کشد، تا نظم شهر زمینی بر هم نخورد و زندگی ادامه پیدا کند. اما آیا با رفتن او همه مشکلات حل می‌شود؟ آیا لوته چونان گذشته زندگی خواهد کرد؟ خیر، قلبش از هم خواهد پاشید. با مرگ قلب او، نشاط و سعادت هم از زندگی همگان رخت بر خواهد بست، و تنها صورتی ظاهری از زندگی خواهد ماند. یک زندگی خشک مکانیکی خواهد ماند که تحت سیطره عقل محاسبه‌گر، همین طور ادامه خواهد داشت بدون آنکه حتی بورژواها را راضی بکند، چه برسد به عموم مردم! هیچ کاری‌اش هم نمی‌شود کرد.
        

          جا داره قبل از شروع این ریویو بگم که: بالاخره این کتاب تمام شد! 
**
اوایل مهرماه، رفتم انقلاب که به عنوان جایزه پایان نامه برای خودم کتاب بگیرم. یه کتاب مد نظر داشتم و دوتای دیگه رو اونجا انتخاب کردم. که یکیشون همین ورتر بود. درواقع این کتاب رو خیلی رندوم و صرفا برای اینکه می خواستم یه کتاب از گوته بخونم انتخاب کردم و هیچ ایده ای نداشتم که کتاب عاشقانست:)
دیگه می دونید من چه قدر عاشقانه دوست ندارم؟
به هرحال، بعداز شروع داستان فهمیدم چه کتابی برداشتم و یکم خورد تو ذوقم و به همین علت هم خوندنش انقدر طول کشید.
دارم تمام تلاشم رو میکنم نظر منصفانه بدم و به روی خودم نیارم که از دست توصیفات عاشقانه و رفتارهای ورتر چند بار میخواستم سرم رو بزنم به دیوار.
پس بذارید با جالب ترین قسمت شروع کنم: این کتاب براساس زندگی واقعی خود گوته هستش!..البته نه آخرش!
گوته معشوقه ی خودش رو در قالب لوته و خودش رو در قالب ورتر به نمایش در میاره و شکست خودش و سرخوردگیش در اون عشق رو در این داستان بیان میکنه و به عبارتی ذهن و روحش رو از اون سرخوردگی پاک می کنه.
و خب متاسفانه این رو آخر کتاب فهمیدم و شاید اگه زودتر می دونستمش، با دید متفاوت تری کتاب رو میخوندم.
-
داستان به صورت مجموعه نامه هایی از جانب ورتر به دوستش بیان میشه و در اواسط داستان راوی به سوم شخص تغییر می کنه. که به نظر من این نغییر باعث افت داستان نشد و جذابیت خودش رو حفظ کرد.
-
به طور کلی شما با یک داستان عاشقانه رو به رو خواهید شد که کاملا میشه بهش گفت شاهکار اما نه برای زمانی که ما هستیم. 
و درحالی که می تونید گاه به گاه از جملات استفاده شده در کتاب لذت ببرید ، می تونید از دست کارهای ورتر موهای خودتون رو بکشید. البته اگه از طرفداران رمان عاشقانه باشید یا چنین شکستی رو تجربه کرده باشید ممکنه برعکس حسابی هم باهاش موافق باشید.
-
در نهایت نمره ای که من به این کتاب میدم: 3.5
نسخه ای که من خوندم: نشر ماهی-ترجمه محمود حدادی
پاییز 1402
        

          باز هم میگویم اگر قلم لطیف و گیرای گوته و ارادتش به حافظ نبود ابدا این طرح داستان را تاب نمی آوردم ....
بارها آرزو کردم کاش میشد در یک قدمی ورتر می ایستادم و از این حماقت باز میداشتمش و سیلی سنگینی با تمام توانم بر گوشش روانه میکردم تا این حال افسارگسیخته و پریشان را عشق ننامد ...
[حال ضد و نقیض بعد اتمام
        

          برای من سرگرم کننده بود تا آموختنِ فنی و کلمه ای نگاهی. رمانتیسم محض و نوعی اعصاب خردی از بی دست و پایی و تو مخی بودنِ عاشقِ قصه ی ما. ولی عرض کردم مشغول کننده و مفرح و سرگرم کننده بود. حالا نخوانید هم، چیزی از دست نداده اید
        

          بی‌نظیر!!!
من در کمتر کتابی لحظاتی مثل دیدار اخر ورتر و لوته دیدم که نویسنده آنقدر زیبا و شاعرانه دست به خلق چنین احساسات لطیف و پاکی بزند...
آنقدر به تو نزدیک که گمان می‌کنی شانه‌های تو مانند دامان دخترانه‌ی لوته جایگاه ابدی هر عاشق‌پیشه‌ی رنجیده‌ای مانند ورتر است
و در دستانت گرمای بوسه‌ای را احساس می‌کنی که در آن شب مهتاب‌گون، ورتر بر دستان معشوقه‌ی زیبای خویش زد...
در آن شبی که لوته مهربانی و عشق را به مانند ستاره‌ای درخشان به چشم داشت...
در آن خلوت عاشقانه است که تو خود را در کنار آن‌ها می‌یابی -در میان این خطوط-
که باید مهربانانه گریست آن زمان که ورتر در آخرین دیدار در آن شب غریب دستان لوته را با مهر تمام در اغوش می‌گیرد...

زیباست «رنج»‌های ورتر جوان...
        

          متاسفانه من با شخصیت ورتر و تصمیماتش و یا حتی با رفتارهای لوته نتونستم همذات‌پنداری کنم. احتمالا در دسته‌ی همون عقل‌گراهایی قرار می‌گیرم که ورتر ازشون دل خوشی نداشت! اما برخی دیدگاه‌های ورتر (یا درواقع گوته) مثلا عشقش به طبیعت یا نقدش به طبقات اجتماعی برای من هم قابل درک و موافقت بود.
در کل، خوندن تفسیر توماس مان و پی‌نوشت‌های مترجم در انتهای کتاب کمک زیادی بهم کرد که متوجه تفکر گوته و برخی ارجاعات و مفاهیم مورد نظرش بشم، و ضمنا این رو بفهمم که این داستان ریشه در زندگی خود گوته و اتفاقاتی داشته که برای خودش و اطرافیانش افتاده. از این نظر، این موضوع برام جالب توجه بود که گوته به جای اینکه سرنوشت ورتر رو انتخاب کنه، درد و رنجش رو تبدیل به کتابی کرده که ماندگار شده.

متن کتاب کمی سنگین بود؛ جملات طولانی و توصیفات زیادی داشت. اما در کل به نظرم ترجمه‌ش عالی بود. فقط ای کاش مواردی که در آخر کتاب به عنوان پی‌نوشت اومده‌ن، در خود متن هم شماره می‌خوردن تا در همون زمان خوندن بهشون مراجعه کنیم.
        

          مناسب حال و احوال این روزها.
        

          برای من هم قشنگ بود هم یادآور روزهای گذشته خودم 
کتاب جزو عاشقانه های کلاسیک هست با اینکه زمان نوشتن کتاب گوته ۲۴ سال بیشتر نداشت 
خیلی با شخصیت ورتر داستان هم ذات پنداری کردم احتمالا کسایی هستن که مثل من باشن و تجربه نزدیک به این قضیه رو داشته باشند.
فقط اینکه جرئت تصمیم آخر ورتر رو نداشتیم.