خیلی دوستش داشتم. لحن روایت و تصویر‌سازی همه‌جا دلخواه بود. دلم برای همه‌ی زن‌های عاشقِ خانه‌دار می‌لرزد.
      

        از اینکه با ژان باتیست به توافق می‌رسیدم وحشت می‌کردم. بله حقیقتاً  صدای سقوط تدریجی خودم رو می‌شنیدم.
      

        حبیبه جعفریان راوی کتاب‌های نوجوانی‌ام بود. شیفته‌ی سادگی و بی‌پیرایه بودن نوشته‌هایش بودم. چندوقت پیش، پادکست "اسبی در اسپانیا" را، با همان لحن بی‌فراز و نشیبِ یک‌نواخت و دل‌انگیز دوستی برایم فرستاده بود که دوباره از ابتدا حبیبه جعفریان را دوست داشته باشم.
      

        قبول ندارم خواندن این چیزها باعث افسردگی و فرسودگی می‌شود. برعکس همچین روایاتی، آدم را امیدوار می‌کند. تصور اینکه خودخواهی همه‌ی آدم‌ها را نبلعیده و از میان نبرده، امیدوار کننده‌ست.
      

        اینکه از حوصله‌ام فراتر بود و به سختی تمامش کردم احتمالاً به این دلیل است که ادبیات رمانتیسم را علی‌رغم نوجوانی‌ام، دیگر نمی‌پسندم.
به هرصورت از خیلی‌خوب‌های ادبیات آلمانی است. شاید خواندن مشابه‌ این داستان‌ها آدم را به اشتباه بیاندازد که این نوشته در زمان خودش چیز خاصی هم نبوده، اما بوده. گوته با ساختن ورتر، روایت معشوقه‌ی خودش را بیان کرده و با ورتر خلاء درونیش را در آن رابطه به تکامل رسانده.
 ترجمه‌ی روان و خوبی‌هم بود.
      

        داستایفسکی استاد معما‌کردن شخصیت‌هاست. صریح می‌گوید اما رو نمی‌کند. از نوع روایتش که شبیه به تندنویسی بود و اول‌شخص بودن راوی خیلی خوشم آمد. تلخ هم که... بله خیلی تلخ بود.
      

        این کتاب رو هفت‌ماه پیش خوندم اما هنوز گوشه‌ی اتاقمه. این چند وقت خیلی بهش رجوع کردم. اگر بخوام براش یادداشتی بنویسم باید چند صفحه پر بنویسم. صرفاً خواستم الان بگم که اگر نزدیکتونه این کتاب، حالا وقت خوندشه. حالا وقت گوش دادن به این حرفاس. بخونینش. 
      

        علی‌رغم اینکه به موضوع مورد بحث علاقه‌مند بودم، چندان با متن و شیوه‌ی روایت ارتباط نگرفتم و به کندی تمومش کردم. 
اما در پیوست آخر کتاب مطالب خوبی من‌باب پدیدارشناسی و تمایز تجربه‌ی زیسته با تجربه‌ی علمی  بیان شده بود. 
      

        خب راستش برای برادرم خریدم اما قبل اینکه بدم دستش به خودم اومدم و دیدم کلش رو خوندم. قشنگ ترین قسمتش هم در قسمت توضیحات کتاب ذکر شده.
      

        "حکایت نویس مباش، چنان باش که از تو حکایت کنند."
سعدی خودش اینطور بود.
      

        این جنبه‌ی رمزی بودن زبان امیرخانی تو این کتاب نظیرش کمه. میخوندم که حرفاشو کشف کنم. با اینحال سیر داستان آشفته و شلوغ بود و مدام تو این شلوغی دنبال خلوت اِرمیا و سهراب می‌دوییدم. بعد هم نشستم واسه  صورت مثالی نمازم گریه کردم.
      

        "می‌ترسم از تاریکی.می‌ترسم لفتش بدهد. ماندگار شود. فراموشی با پلک‌های گِل گرفته‌اش از راه برسد و تو یادت برود مرا خیلی دوست داشتی. تاریک که می‌شود، مثل بچه‌هایی می‌شوم که پا‌برهنه سر می‌کشند به اتاق‌های خالی سیاه و با چشم اشکی دنبال عروسک‌های طاس یک چشمشان می‌گردند."