علی‌رغم اینکه به موضوع مورد بحث علاقه‌مند بودم، چندان با متن و شیوه‌ی روایت ارتباط نگرفتم و به کندی تمومش کردم. 
اما در پیوست آخر کتاب مطالب خوبی من‌باب پدیدارشناسی و تمایز تجربه‌ی زیسته با تجربه‌ی علمی  بیان شده بود. 
      

        خب راستش برای برادرم خریدم اما قبل اینکه بدم دستش به خودم اومدم و دیدم کلش رو خوندم. قشنگ ترین قسمتش هم در قسمت توضیحات کتاب ذکر شده.
      

        "حکایت نویس مباش، چنان باش که از تو حکایت کنند."
سعدی خودش اینطور بود.
      

        این جنبه‌ی رمزی بودن زبان امیرخانی تو این کتاب نظیرش کمه. میخوندم که حرفاشو کشف کنم. با اینحال سیر داستان آشفته و شلوغ بود و مدام تو این شلوغی دنبال خلوت اِرمیا و سهراب می‌دوییدم. بعد هم نشستم واسه  صورت مثالی نمازم گریه کردم.
      

        "می‌ترسم از تاریکی.می‌ترسم لفتش بدهد. ماندگار شود. فراموشی با پلک‌های گِل گرفته‌اش از راه برسد و تو یادت برود مرا خیلی دوست داشتی. تاریک که می‌شود، مثل بچه‌هایی می‌شوم که پا‌برهنه سر می‌کشند به اتاق‌های خالی سیاه و با چشم اشکی دنبال عروسک‌های طاس یک چشمشان می‌گردند."