از مقدمه با شكوهش كه همان "منت خداي را عز و جل..." است بگير تا حكايت ها و شعرها و پند هاي بسيار زيبايش.
گلستاني با 8 باب كه هركدوم گوشه اي از زندگي رو در برميگيرن.
گلهايي با بوي اخلاق كه سعدي براي ما به يادگار گذاشته...

عمر برف است و آفتاب تموز
اندكي ماند و خواجه غره هنوز
        

          «منت خدای را -عزّ و جلّ- که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می‌رود ممدّ حیات است و چون برمی‌آید، مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است، و بر هر نعمتی، شکری واجب»
این عبارات، سرآغاز کتاب ارجمند و گهربار «گلستان» تألیف سخن‌سرای بزرگ ایرانی حضرت سعدی شیرازی است.
کافی است که نخستین کلمات از همین چند جمله را جایی که چند تن از نسل گذشته حاضر هستند بر زبان بیاورید تا ببینید آنان که سن و سالی بیش از پنجاه سال دارند، با چه شوق و شوری با شما هم‌آوا می‌شوند و ادامه‌ی آن را می‌خوانند :
«از دست و زبان که برآید 
کز عهده شکرش به درآید»
و سپس برخی از ایشان آیه‌ای از قرآن کریم را با هم تلاوت می‌کنند که سعدی دیباچه گلستان را با آن زینت داده و شکر خداوند را به جای آورده است. 
حالا کافی است یکبار دیگر همین عبارات را برای گروهی از جوانان و نوجوانان بخوانید؛ خواهید دید که در سکوت و تعجب، خیره به شما نگاه می‌کنند و هیچ واکنش و احساسی ندارند زیرا با این جملات غریبه‌اند و این کتاب بزرگ و مهم را نمی‌شناسند. همین آزمون ساده می‌تواند میزان فرسایش فرهنگی و خسارت عظیم هویتی را در دوران جدید نشان دهد و فاصله‌ای که نسل جدید از بنیان‌های اساسی ساخت فرهنگی و اجتماعی خویش دارد، آشکار سازد.
نسل‌های پی‌درپی این میراث بزرگ معرفتی و گنجینه قیمتی هویت دینی و ملی را حفظ کرده و خوانده و نوشته و آموخته‌اند و چون پاره‌ای از جان و دل خویش پاس داشته‌اند، اما اکنون این امانت را باید به دست‌ها و دل‌هایی بسپارند که نمی‌یابند.
ساختمان فرهنگی جامعه‌ی ایران اسلامی بر پایه‌ها و ستون‌‌هایی استوار شده که مهم‌ترین آن‌ها شاهنامه فردوسی، غزلیات حافظ، مثنوی مولانا و آثار نظامی و سعدی است.
اگر در طول قرن‌ها هیچ غارت و تهاجمی نتوانسته اساس و بنیان این ساختار شکوهمند را در هم بشکند، به خاطر استحکام این ستون‌ها بوده و خدا می‌داند که اگر این ستون‌ها سست گردند و دچار ریزش و فروپاشی شوند، چه بر سر این بنای فرازمند می‌آید.
گلستان سعدی یکی از کتاب‌هایی است که انسان باید نه یکبار، که بارها و بارها بخواند و بشنود و به خاطر بسپارد و با کلماتش انس بگیرد و با جمله جمله‌اش زندگی کند.
سعدی بزرگ توانسته است معارف دینی و حکمت‌های عقلی را چون گوهرهای قیمتی در لابلای شاهکار کم‌نظیر خویش «گلستان» بگنجاند و اگر غزلیات حافظ اوج اعتلای حکمت نظری بوده، ادب و شعر سعدی -به تعبیر استاد بهاء الدین خرمشاهی- اوج و عصاره‌ی حکمت عملی نیاکان ماست؛
«گلستان، معروف‌ترین و معتبرترین و هنری‌ترین و شیوا و شیرین‌ترین متن منثور فارسی، در طول تاریخ ادبیات هزار و دویست ساله‌ی فارسی دری است».
هر چند که این کتاب در نخستین نظر، یک متن فاخر ادبی و شاهکار هنر ماندگار استاد سخن فارسی به شمار می‌آید، اما شاید بتوان به جرأت ادعا کرد که سراسر آن پندهای اخلاقی و نصایح و موعظه‌های معرفتی است که ریشه در قرآن کریم و احادیث نبوی دارد و بنابراین اگر گلستان سعدی را کتابی دینی و اخلاقی بدانیم بی‌راه نگفته‌ایم. 
«گلستان» به جز مقدمه و دیباچه‌اش هشت باب دارد؛ از باب اول و دوم، در سیرت پادشاهان و در اخلاق درویشان تا ابواب دیگری در فضیلت قناعت و آداب صحبت.
صاحب این کتاب ارجمند در سرتاسر این ابواب -جز باب هشتم که تقریبا از حکایت خالی است- حکایت‌هایی را نقل می‌کند و می‌کوشد تا هدف خود برای موعظه و نصیحت‌خواهی را -چنان که بدان تصریح کرده- به شیرینی و حلاوت محقق سازد.
عبارات آهنگین و شیوای گلستان، چنان دل‌پذیر و مطبوع است که هر ورقش چون برگ گل، روح‌نواز و خوش‌بوست و سعدی نیز این حقیقت را می‌دانسته که چنین سروده:
به چه کار آیدت ز گل، طبقی
از گلستان من ببر ورقی      
گل همین پنج روز و شش باشد
وین گلستان همیشه خوش باشد!
و بدین سبب، هم غالب قصه‌ها و حکایت‌های گلستان سعدی در زمره نقل‌های رایج و مشهور هستند و هم بسیاری از عبارات کوتاه و کلمات قصار آن به صورت ضرب‌المثل درآمده‌اند.
گلستان سعدی باغ و بوستانی است که هیچگاه خزان بی‌برگی و بی‌رونقی نمی‌بیند و تا کلمه هست و زبان هست پایدار خواهد ماند و تا در این جهان کسی به فارسی شیرین و دل‌نشین سخن می‌گوید، این کتاب نظیر و مانندی نخواهد داشت.

(به تاریخ ۱۳۹۹/۸/۸ از سری یادداشت‌های «صد کتاب قبل از صدسالگی!» در روزنامه‌ی شهرآرا)
        

          یکبار در نوجوانی قصد کردم و کامل خواندمش و یادداشت برداشتم. چیزهای زیادی آموختم اما به نظرم اگر باز بخوانمش بیشتر نقدش خواهم کرد تا آموختن. کاش فرصتی دست دهد باز.
        

          آدم چی میتونه بگه در ریویوی همچین کتابی؟ هیچ.
پ.ن: ممنون از پ!
        

          به نظرم نکات بسیار خوبی داره و بیشتر از نثرش، نظمش زیباست.
        

          پایان🌿
۲
۰۴
۰۳

تنها حسرتم اینه که کاش قبل ترها به جای مستقیم‌گفتن بعضی حرف ها چهارتا حکایت از سعدی حفظ بودم و میخوندم‌.
شیخ اجل خیلی نغز و زیبا و لطیف نصیحت میکنه...
به همه آمرین به معروف😅 و مادر و پدرا و خصوصا مادربزرگ پدربزرگا توصیه میشه❤️
ای کاش مثل اهمیت به حفظ قرآن شاهنامه خونی و سعدی خونی هم بین خانواده های متدین همه گیر می‌شد🤲
تا به ایرانی بودن خودشون افتخار کنن

#چند_از_چند
۱۰از۵۰
‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57
        

          عالی بود.
        

          الحق که سعدی استاد سخن است
        

          سلام
امروز  دور دوم خوانش کتاب اتمام رسید
        

          سعدی و سعدی با تصحیح غلامحسین یوسفی:))) اصلا چی بگم؟
        

          یوتوپیای بنده
        

          گل همین پنج روز و شش باشد این گلستان همیشه خوش باشد.یعنی اگر توی هر خونه ای یک گلستان و شاهنامه و مثنوی و دیوان حافظ مهمتر از اینها نهج البلاغه استاد شهیدی خخ نباشد البته سوای کتاب اسمانی ما قران  بسیار کم.لطفی شدید شده به ملیت و مذهب اون کشور تمام
        

          خوانده‌ام، اما باز هم دارم می‌خوانم و تا آخر عمر خواهم خواند و تمامی ندارد
        

          این نسخه و چاپ از گلستان، نسخه‌ی خوبی برای نوجوان‌ها و افرادی است که قصد دارند به صورت غیرتخصصی با ادبیات کهن آشنا بشوند.

اول اینکه در قطع پالتویی‌ است و خوش‌دست است.
دوم اینکه چاپ جدید جلد سفید و زیبایی دارد.
سوم اینکه فونت کتاب نستعلیق نیست و به همین خاطر خواندنش راحت‌تر شده.
چهارم اینکه معنا و مفهوم بعضی از بخش‌های دشوار را به صورت پاورقی آورده.

همه‌ی این‌ها در کنار هم باعث می‌شود آدم بتواند با خیال راحت یک‌ گوشه بنشیند و بدون هیچ‌تکلفی گلستانش را بخواند. همان‌طور که نسل‌های پیش این کار را می‌کرده‌اند.
        

          در حکایت چهارم از باب سیرت پادشاهان، دو نظریۀ تربیتی مطرح می‌شود:
۱. سگ اصحاب کهف روزی چند/پی مردم گرفت و مردم شد
۲. عاقبت گرگ‌زاده، گرگ شود/ گرچه با آدمی بزرگ شود

همان دعوا که در پرورش انسان، حرف اول را طبیعت می‌زند یا تربیت .
اینکه هر دو بیت میان مردم باب است(شاید هم بود از بس که دور شده‌ایم از ضرب‌المثل‌ها)، شاهدی است بر اینکه علاوه بر دانشمندان، هر یک از این دو دیدگاه بین مردم عادی هم طرفداران پروپاقرص دارد
        

          یک آدم دلخواه برای دوستی 

همه باید جوری زندگی کنند که در مرکز تاریخ و مرکز جهانند، سعدی اینکار را برایمان می‌کند به مرکز شیراز دایره ‌ای رسم میکند  تا خیالمان را راحت کند و به خاطر خیلی چیزهای دیگر که برای جهانمان در فارسی  تاسیس کرده  که  چه خودآگاه باشیم بهشان چه نباشیم مدیونش هستیم !


        

          «نیکبختان به حکایت و امثال پیشینیان پند گیرند، زآن پیشتر که پسینیان به واقعهٔ او مثل زنند.
دزدان دست کوته نکنند تا دستشان کوته کنند.
نرود مرغ سوی دانه فـــراز
چون دگر مرغ بیند اندر بند
پند گیر از مصائب دگـــران
تا نگیرند دیگران به تـو پنـد»
و تفریح من از چندین ماه انس گرفتن مجدد با گلستان موقتا تماااام. روش و سبک نگاه سعدی و صفایی حائری به وقایع یکی است. هر دو دنبال تداعی معانی هستند. به نظرم این نوع تفکر را باید از کودکی به بچه ها و دانش آموزان یاد بدهیم. گلستان کتابی نیست که بخوانی و بگویی تمام. باید بارها و بارها بخوانی و سعی در پیاده کردن و عمل کردن داشته باشی...
        

          چند خط پایین‌تر شخصی نوشته بود: «مجموعه‌ای از چرندیات که گاهی نکته جالبی هم در آن یافت می‌شود». نمی‌توانم بگویم اشتباه گفته. از نظر من به این بدی هم نیست اما همیشه همین حرف‌های کوتاه و مخالفِ به‌به و چه‌چه‌های همیشگی باعث می‌شود دوباره نگاهی به آن کتاب کنم. سعدی برای من در گلستان خلاصه می‌شود. با شعر راخت نیستم و خواندنشان برایم سخت و طاقت‌فرسا است. گلستان برایم معنای طنز است. دقت در نوشتن. می‌شود قصه‌های مثنوی یا هزار و یک شب را تعریف کرد و  حط بدر از عمق ماجرا یا نگاه شاعر/ نویسنده. اما هیچ وقت نمی‌توانم قصه‌ای سعدی را از حفط بگویم. باید کلمه به کلمه از روی ماجرا بخوانم تا طنز سعدی درست نشان داده شود. اکثر ماجراها چند خط است اما نمی‌شود نخندید به حماقت بشری و دقت در قلم سعدی. برای همین سعدی را بسیار دوست دارم و جدا از روایت‌ها همیشه از خواندنشان لذت می‌برم.
        

          سلام 
راجع‌به این کتاب‌ها نمیشه آنچنان صحبت کرد. فقط می‌تونم بگم از خوندن حکایت‌های زیبای کتاب لذت بردم.  به نظرم انس با گذشته‌ و ادبیات بر هر ایرانی واجبه. 
        

          "حکایت نویس مباش، چنان باش که از تو حکایت کنند."
سعدی خودش اینطور بود.