فقط به خاطر بخش سهراب...
ان هم نه برای دیدگاه نویسنده،
بل برای نکته ای که گمانم خودش هم متوجه ان نشده است...
      

        دیر آمدی..
همیشه آن‌که به من می‌رسد
دوبار دیرتر از سرنوشت می‌آید
دو مرگ پیش‌تر از خواب…
      

        مانند عشق: در او رازی بزرگ نهفته است
      

        قلبِ بزرگ ما
پرنده‌ی خیسی‌ست
بنشسته بر درختِ کنار خیابان
در زیرِ هر درخت
صدها هزار برهنه‌ی بیدار
از تبر
جنگل!
ای کاش قلب ما
می‌خفت بی‌هراس
بر گیسوان درهم نمناکت
ای کاش
تمام خیابان‌های شهر
جنگل بود…

۲
جنگل،
گسترده در مِه و باران
ای رفیق ِسبز
بر جاده‌های برگ پوش وسیعت
بر جاده‌های پر از پیچ و تاب تو
هرروز مردی به انتظار نشسته
مردی به قامت یک سرو
با چشم‌های میشی ِ روشن
مردی که از زمان تولّد
عاشقانه می‌خواند
ترانه‌ی سیّال جنگل را
برای مردم شهر
مردی که زاده‌ی تجمّع توست
و هیمه‌های بی‌دریغ تو
او را
در فصل‌های سرد
ادامه‌ی خورشید وده است…

۳
ای شیرِ خفته،
ای خالکوبی بر سینه‌ی شهید،
بر ساعد ِبلند راه ِمجاهد
کاینَک متروک مانده شگفت
مَنویس
منویس با “راش”‌های جوان،
“این نیز بگذرد…”

۴
ای سبز به اندیشه‌های روز
جنگلِ بیدار!
در سایه‌سار روشن نمناکِ تو
که بوی و عطر رفاقت می‌پراکند
گلگون شده‌ست
چه قلب‌های تهوّر
که سبزترین جنگل بود
شکسته‌ست چه دست‌ها
که فشفشه می‌ساخت
در سکوتِ شب‌هایت…

۵
ای پناهگاه ِخروسان ِتماشاگر
جنگل ِ گسترده بر شمال
آن رُعب نعره‌ها
در فضای انبوهت
آیا تناورترین درخت نیست؟
وحشی‌ترین کلام ِتو اینک
حرکتِ برگ است
بر شاخه‌های جوان…

۶
بر شانه‌های بلندت
که از رفاقتِ انبوه ِشاخه‌هاست
بر جای ِاستوار
خاکستری نشسته
خاکستری از هر حریق
که جاری‌ست
در قلبِ مشتعل ما
مگذار باد پریشان کند
مگذار باد به یغما برد
از شانه‌های تو
خاکستری که از عصاره‌ی خون است…

۷
جنگل!
ای کتابِ شعر درختی
با آن حروف سبز مخملی‌ات بنویس
بر چشم‌های ابر
بر فراز مزارع متروک :
باران
باران…
      

        استادی در دانشگاه داشتیم، یاد و قلمش همیشه ماندگار، که معتقد بود تالیفات و ذوقیات متاخر و ده‌ساله‌یِ استاد شفیعی کدکنی قصدِ نابودیِ گذشته‌یِ غنی و پربارش را کرده‌اند.
شاهدِ این مثال هم تصحیح پراشتباه تذکرة‌الاولیایِ استاد است!
اشتباهاتی که در منطق‌الطیرِ ایشان، که یک تصحیح بی‌نظر است، رخ نداده است.

این مجموعه شعر هم تیشه به رشیه‌یِ دفترهای خوبِ «در کوچه‌باغ‌های نیشابور» و «هزارهٔ دوم آهوی کوهی» می‌زند. چند شعر درخشان دارد اما باقی همه اصرار بر تکرارِ خلقِ آثار خوبی‌ست که آفرینشِ دوباره‌اش اماکن‌‌پذیر نیست و الخ…
      

        و شاید تقدیرش چنین بود که لحظه‌ای از عمرش را با تو همراه باشد...
یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! 
آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟
      

        عالی!!
شاهکار مکدونا کنار فیلمنامه های خوبش...
      

        خیرالنساء هاشمی‌نژاد، مصداقِ همان نامه‌یِ سهراب به احمدرضا احمدی‌ست که می‌گوید: ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوش‌مزه و روشن‌فکران بد و دشت‌های دل‌پذیر.

جهانِ ما هرچه که می‌رود بیش‌تر در کثافتی که با دست‌های خودمان خلق‌ کرده‌ایم، غرق می‌شود و این کتاب، این کلمات و قاسم هاشمی‌نژادها، مصداق همان دشتِ سادگی و صمیمیتِ گمشده‌ی زمانه‌یِ ما هستند.

اتفاقی که در زبانِ اشعار و کتاب‌هایِ هاشمی‌نژاد رخ می‌دهد، از نوادر و عجایبِ دوران معاصر است..
بسنده می‌کنم به تکه شعر کوتاهی از او که خود جانِ کلام است:

از پهلوی خاکیم افتاده به پهلوی خاک
سر می‌نهم به تو
صحرایِ بسترم
سبویم..
این است زندگی
بافته از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بندم هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم…
      

        تَحَیَّرْتُ لا اَدْری تجاهَ الحقایق

أ إنی خَلَقْتُ الله أم هوَ خالقی؟
      

        سهراب جایی می گوید:

دچار یعنی عشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک دچار ابی بیکران باشد
چه فکر نازک غمناکی...!

در همه جای این به قول خودش عاشقانه بسیار ارام
تو ناگزیر به تجسم احساس در حجم اندوهی زیبا هستی که ارام ارام دستان پر مهرش مانند کوزه گری کهنه کار به روی اندامت نقاشی می کند  ...

و تنهایی ،خطوط ارام این کتاب است که به سبوی جان تو ریخته می شود...
و سخن از بی زمانی ست
جایی که انسان از زمان عبور می کند...

ابی بیکران...
و عشق...
و تنهایی...
 
این سه را با خدا و عشق به دیگری، به وطن و دوست داشتن به یک بوم می پاشد
و در این نقطه است که تو را با خود از زمان عبور می دهد...
و در این بی کرانگی که برای تو خلق می کند،
جز عشق چیزی نمی توان تصور کرد...
وجز این چیزی نمی توان گفت:

 زندگی چه می تواند باشد،
جز یک عاشقانه بسیار ارام... !
      

        بی‌نظیر!!!
من در کمتر کتابی لحظاتی مثل دیدار اخر ورتر و لوته دیدم که نویسنده آنقدر زیبا و شاعرانه دست به خلق چنین احساسات لطیف و پاکی بزند...
آنقدر به تو نزدیک که گمان می‌کنی شانه‌های تو مانند دامان دخترانه‌ی لوته جایگاه ابدی هر عاشق‌پیشه‌ی رنجیده‌ای مانند ورتر است
و در دستانت گرمای بوسه‌ای را احساس می‌کنی که در آن شب مهتاب‌گون، ورتر بر دستان معشوقه‌ی زیبای خویش زد...
در آن شبی که لوته مهربانی و عشق را به مانند ستاره‌ای درخشان به چشم داشت...
در آن خلوت عاشقانه است که تو خود را در کنار آن‌ها می‌یابی -در میان این خطوط-
که باید مهربانانه گریست آن زمان که ورتر در آخرین دیدار در آن شب غریب دستان لوته را با مهر تمام در اغوش می‌گیرد...

زیباست «رنج»‌های ورتر جوان...
      

        بی‌نظیر.!!
نزدیک یک سال برای یافتنش آواره‌ی کتاب‌فروشی‌ها بودم.
و بار نخست که ورق‌هایش را همچون ظرافتِ برگی از نظر می‌گذرانم، حال خوبی داشتم… :)
خواندنش برای آنها که اندوه طولانی دارند
و مستغرقِ شب‌های بی‌ستاره‌اند، نور است. :)
صدای اشک‌های عارفان است… :)

بسیار تاریکم…
      

        به یادِ سردار جنگل و خسروی گلسرخی عزیز: جهان ما به دو چیز زنده است اولی شاعر و دومی شاعر و شما هر دو را کشته‌اید اول: خسرو گلسرخی را دوم: خسرو گلسرخی را
      

        «تنها در دين مى‌توان معنا و امكان زندكى را يافت.
دريافتم دين در اساسى‌ترين معنايش، فقط «تجلى ناديدنى‌ها» و غيره نيست، مكاشفه نيست. (مكاشفه فقط توصيف يكى از نشانه‌هاى دين است.)
دين فقط رابطه انسان با خدا نيست (اول بايد ايمان اورد بعد به خدا رسيد، نه بالعكس.)، يا پذيرش آنچه به ما كفته مى‌شود.
دين يعنى شناخت معناى زندكى بشر، كه در نتيجه آن انسان خودش را از «بين نمى‌برد»، بلكه «زندكى» مى‌كند.
«ايمان» نيروى «زندكى» است.
اگر انسان زندكى مى‌كند پس به چيزى ايمان دارد اكر ايمان نداشت كه برای جيزى بايد زندكى كند، زندكى نمى‌كرد...
خودش را مى‌كشت...»
      

        شب‌های سخت و پرالتهابی بود…
شب‌های درد
شب‌های خون
شب‌های بیمارستان…
جوان بودم و آبی و زمرد رگ‌هایم
مرگ را طعنه می‌زدند… :)
در بیمارستان آوارگی‌ها و نجواهای گوهر مراد را تمام کردم
.
.
.
جوان بودم…
نام‌ش را عبادت کردم ، بوسیدمش
سجده‌گاه بود :)
نامه‌ای مرا می‌نوشت:
برسد به دستانِ سرو سبزِ باغ‌های آشنایی
او که در سرزمین‌های شمالی
هر گیاه به یاد غم‌هایش
سبز شده است :)