عالی...
فوق العاده!!!!
سه رساله مفید مختصر و نغز درباره‌ی عقل و عشق، حافظ و گوته.
در ابتدا بینش روشنی از آبشخورهای فکری گوته و تاثیرپذیری او از حافظ و ادبیات مشرق‌زمین می‌دهد که فوق‌العاده‌ست 
و دارای نکات کمتر شنیده شده و نابه.
      

        از پهلوی خاکیم افتاده به پهلوی خاک
سر می‌نهم به تو صحرای بسترم
سبویم…
این است زندگی
بافته از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بندم هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم…
      

        روبرت صافاریان برای اهلش نیاز به معرفی ندارد. در این سبک و سیاق از او «خانه‌ی دوطبقه‌ی خیابان سنایی» را خوانده بودم و انگیزه‌ی اصلیِ من برای خواندنِ این داستان، تجربه‌ی دوباره‌یِ آن کتاب بود که اگر بخواهم انصاف داشته باشم، در بعضی از مواقع آن حال تکرار شد اما به‌شکلِ خیلی ضعیف‌تر..
      

        یکی از ارزشمندترین داستان‌های فارسیِ معاصر. گرچه در سیالِ ذهن ناموفق است اما در خطِ روایتِ داستان تلاش‌های خوبی دارد.
گره‌زدنِ داستان به‌نامِ بلندِ مصدق و فاطمی، وقایعِ کودتایِ ۲۸مرداد، عشقِ دو فعالِ جبهه‌ی ملی، اختناقِ سیاسیِ سال‌های بعد از ۱۳۳۲، کمدیِ تلخِ حضورِ سنگینِ شبه‌مانندِ مصدق بر زندگیِ دکترنون و نوعِ مواجهه‌یِ متفاوتِ رحیمیان به همه‌ی این معقولات، برایِ منِ غرقه در آن سال‌ها و آدم‌ها تجربه‌‌یِ نابی‌ست.
اولین‌بار سر کلاس سوم دبیرستان در رخوت یک زنگِ کلاسی خواندمش. از آن سال‌ها تا به‌امروز مرتبه‌هایِ بسیاری به این داستان بازگشته‌ام و تورقش کرده‌ام..
آن‌جا که دکتر نون در خلوتِ خانه‌ای که جز بویِ تندِ شیشه‌هایِ ویسکی، عطری ندارد، به‌یادِ مهمانیِ خانه‌ی دکتر مصدق می‌افتد..
به‌یادِ دامنِ سرخِ ملکتاج و اندامِ جوانش…
به‌یادِ سبکیِ آن شبِ سرخوشی، شبِ قبل از کودتا، که از «لب‌هایِ ملکتاج خوشبختی می‌چکید…»
      

        «جد و جهد کنید تا از در تنگ به درون آیید»

انجیل لوقا، باب سیزدهم، آیه‌ء ۲۴
      

        «در این کتاب، باران اسم زنی را آورده است»؛ نلّا بیلسکی.
غزل‌-نامه‌ای طولانی که تبدیل به این کتابِ کوچک شده است.
نامه‌ای که «روی نور راه می‌رود، روی عدمِ حضور، روی اندوه..»
«زندگیِ گذران»، مانند قدم‌های یک دهقان، به آهستگی روی آب راه می‌رود و مخاطب را پرسش‌هایی از این دست تنها می‌گذارد:
«به‌راستی جز چیزهای باورنکردنی چه چیزی را می‌توان باور کرد؟»
      

        برای تورق کردن‌های گاه‌گاه و از سر بی‌حوصلگی خوب است.
قلم‌ش با دل بازی می‌کند. :)
اما در مجموع حامد عسگری را نمی‌پسندم…
مواجهه‌ی نزدیکی با او داشتم
و راستش را بخواهید کلماتی که نوشته و شعرهایی که سروده است، از او بزرگ‌ترند.
بسیار بزرگ‌ترند…
و خوشا به حال کسانی که
زیباترین سروده‌ی خویش را قلبِ مهربان‌شان می‌دانند. :) 
که سهراب اینجنین بود…


علی‌ای‌حال این سه امتیاز را به نثر قجری و دل‌نشین کتاب می‌دهم. خاطره‌ی خوبی برایم ساخت،
برای من که پناهنده‌ی همیشگیِ سال‌های دور و غبارگرفته‌ام. :)
      

        تا بهار صبر کن؛ باندینی
داستان، روایتِ یک خانواده‌یِ ایتالیایی‌تبار است که در زمستانی سخت، سال‌هایِ سخت‌تری را در آمریکایِ بحرانیِ آن سال‌ها می‌گذارند و به‌قولِ گروس عبدالملکیان این خانواده‌یِ پنج‌نفره با شب قمار می‌کنند و هرچه می‌برند، تاریک‌تر می‌شوند…

* داستان، روایتِ فقر است. فقری که پدرِ آجرچینِ خانواده را تا سرحدِ جنون دچار خشمِ معروفِ ایتالیایی‌ها و فحش‌هایِ غلیظ‌شان می‌کند.
* روایتِ مذهب است. مذهبی که خدا بر رویِ صلیبش جان باخته و مرده. 
* روایت تاریکیِ استعاره‌آلودی‌ست که گاهی طنزِ خارق‌العاده‌ش ترا میخ‌کوب می‌کند. تمامِ شخصیت‌ها به تاریکیِ شخصیِ خود پناه می‌برند. اسوو باندینی به تاریکیِ دست‌هایِ پینه‌بسته‌ش، شب‌هایِ بلندِ زمستان و روحِ پردرد و محرومیتِ امیالِ پنهانش پناه می‌برد. ماریا باندینی، همسرِ او، به مریمِ باکره‌یِ دانه‌هایِ سپیدِ تسبیحش، طویله‌یِ سرد و تاریکِ پایینِ خانه‌ش و آرتورو باندینی، پسر ارشدِ خانواده، به برزخ میانِ لذت و گناه، مذهبِ فرمان‌هایِ ده‌گانه و عشقِ پر از شرم خود به رزایِ ایتالیاییِ جوان و به چمن‌زارهای پوشیده از برف و تاریکی و مدفنِ سگ‌هایِ شوربخت پناه می‌برد و عجیب نیست که گره داستان با علاقه‌‌یِ او به سگی، نیمه‌گرگ و سیاه، باز می‌شود.

تا بهار صبر کن؛ باندینی، روایت امید است و صبر.
صبرِ آب‌شدنِ چیزی کوچک و سرد به‌نامِ برف…
و درآخر به‌قولِ آرتورو:
کتاب زیبایی بود، کتابی شبیه به یک دختر…
      

        فقط به خاطر بخش سهراب...
ان هم نه برای دیدگاه نویسنده،
بل برای نکته ای که گمانم خودش هم متوجه ان نشده است...
      

        با آن‌که از مریدان و ارادتمندانِ آسیدابراهیم‌خان گلستان هستم؛ اما این جمع‌آوریِ خاطرات و حدیثِ غلوآمیز گلستان، بیش‌ از آنچه دلِ آدمی را نزند، جانبدارانه بود.

خاطرات ناشنیده‌ای را اول‌بار این‌جا خواندم که این دو امتیاز به‌احترام آن‌هاست.
      

        عشق من و تو؟ آه..
این هم حکایتی‌ست
اما در این زمانه که درمانده هرکسی
از بهر نان شب
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست..

شاد و شکفته در شب جشن تولدت
تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک
امشب هزار دختر هم‌سال تو ولی
خوابیده‌اند گرسنه و لخت روی خاک
زیباست رقص و ناز سرانگشت‌های تو
بر پرده‌های ساز
اما هزار دختر بافنده این زمان
با چرک و خون زخم سرانگشت‌هایشان
جان می‌کنند در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن
پرتاب می‌کنی تو به دامان یک گدا
وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ
در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج
در آب و رنگ هر گل و برگش، هزار ننگ
اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی‌گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان..

دیر است گالیا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان
هنگامهٔ رهایی لب‌ها و دست‌هاست

عصیان زندگی است
در روی من مخند!
شیرینی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد از این پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپش‌های قلب شاد!
یاران من به بند،
در دخمه‌‌های تیره و نمناک باغشاه
در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک
در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه

زود است گاليا!
در گوش من فسانهٔ  دلدادگي مخوان
اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه..
      

        مجموعه‌ی قویی نبود
اگر قرار باشد یک داستان را انتخاب کنم قطعا «من یک فاحشه نیستم» انتخاب من خواهد بود
این دو ستاره به لطف وجود این داستانه گرچه خودش ارزش پنج ستاره را دارد...
      

        شب‌های سخت و پرالتهابی بود…
شب‌های درد
شب‌های خون
شب‌های بیمارستان…
جوان بودم و آبی و زمرد رگ‌هایم
مرگ را طعنه می‌زدند… :)
در بیمارستان آوارگی‌ها و نجواهای گوهر مراد را تمام کردم
.
.
.
جوان بودم…
نام‌ش را عبادت کردم ، بوسیدمش
سجده‌گاه بود :)
نامه‌ای مرا می‌نوشت:
برسد به دستانِ سرو سبزِ باغ‌های آشنایی
او که در سرزمین‌های شمالی
هر گیاه به یاد غم‌هایش
سبز شده است :)
      

        «تنها در دين مى‌توان معنا و امكان زندكى را يافت.
دريافتم دين در اساسى‌ترين معنايش، فقط «تجلى ناديدنى‌ها» و غيره نيست، مكاشفه نيست. (مكاشفه فقط توصيف يكى از نشانه‌هاى دين است.)
دين فقط رابطه انسان با خدا نيست (اول بايد ايمان اورد بعد به خدا رسيد، نه بالعكس.)، يا پذيرش آنچه به ما كفته مى‌شود.
دين يعنى شناخت معناى زندكى بشر، كه در نتيجه آن انسان خودش را از «بين نمى‌برد»، بلكه «زندكى» مى‌كند.
«ايمان» نيروى «زندكى» است.
اگر انسان زندكى مى‌كند پس به چيزى ايمان دارد اكر ايمان نداشت كه برای جيزى بايد زندكى كند، زندكى نمى‌كرد...
خودش را مى‌كشت...»
      

        به یادِ سردار جنگل و خسروی گلسرخی عزیز: جهان ما به دو چیز زنده است اولی شاعر و دومی شاعر و شما هر دو را کشته‌اید اول: خسرو گلسرخی را دوم: خسرو گلسرخی را