«آرتور» در کتابخان? مدرس? الهیات در «پیزا» نشست و در بین انبوهی از نسخه              های خطی سخنرانی              ها به جستجو پرداخت. عصر یک روز گرم ماه ژوئن بود. پنجره              ها کاملاً گشوده و کرکره              ها برای آن که هوا خنک شود، نیمه              بسته بودند. کشیش «مونتانلی» پدر روحانی و مدیر مدرس? الهیات لحظه              ای دست از نوشتن مطلبش برداشت تا با محبت نگاهی به آن سر موسیاه که روی کاغذها خم بود، بیندازد:-نمی              توانی آن را پیدا کنی «کارینو»؟ عیبی ندارد. آن قطعه را باید دوباره بنویسیم. چه بسا آن قسمت کنده شده باشد و من تو را این همه وقت به              خاطر هیچی نگه داشته              ام.«آرتور» گفت: -نه پدر روحانی. من باید آن را پیدا کنم. مطمئنم که شما آن را این              جا گذاشته              اید. اگر دوباره هم آن را بنویسید، دیگر هرگز مثل آن یکی نخواهد شد.