به عنوان کتابی که این روزا ترند شده و دست همه میبینیمش ، باید بگم خیلی ناراحتم که کل اوضاع و توصیفات کتاب رو به کشور خودمون نسبت میدن....
برای عوض کردن زندگی لازمه اول نوع نگاه و عینک زندگیمونو عوض کنیم و بعد هم وظیفه ی شخصی خودمونو انجام بدیم
مشکل هست اما فقط واسه ما نیست...
و نویسنده این کتاب رو برای کشور خودش و غرب نوشته و نه ایران

        

          وقتی ۱۱ سالم بود این کتاب رو به عنوان هدیه تولد بهم هدیه دادن. اون زمان تقریبا تا نیمه‌ی کتاب رو خواندم، اما روند داستان و دومینوی اتفاقاتی که انگار تمومی نداشت برام خسته کننده بود. برای همین با وجود قطر کم، کتاب رو تموم نکردم و رفت گوشه کتابخانه‌ام تا دوران دبیرستان و فکر کنم حوالی ۱۷ سالگی دوباره تصمیم به خواندنش گرفتم. این‌بار همون دومینوی اتفاقات برام جذاب بود و نشستم پای کتاب. خیلی زود کتاب تموم شد و واقعا هم برام آموزنده و عمیق بود. 
خلاصه که اگر سنتون کمه یا کم حوصله‌اید شاید اولش براتون خسته کننده باشه. اما به نظرم کتابیه که هر کسی باید حد اقل یک بار در عمرش اونو بخونه. البته در زمان و شرایط مناسب :)
        

          تو این مورد احتمالا فیلمش جذاب تره ، کتاب یک سری ضعف ها داره که تو فیلم اکثر اون ها برطرف میشه ، کتاب خیلی از جا ها خسته کننده میشه ، با این که خیلی کوتاهه ولی هی کش میاد ، بنظرم قبل شروع کتاب حتما خلاصه کتاب و مقدمه شو بخونید تا تو طول کتاب بدونید  در انتظار چی هستید ، فیلمش هم که دیگه نیاز به تعریف نداره ،عالیه
        

          
گاهی احساساتی را تجربه می‌کنیم که واژه‌ای برای نامیدن آنها نداریم.

برای مثال:

- هیجان‌زدگی مشتاقانه برای معرفی چیزی به یک دوست (لیکوتیک)

- احساس تلخ ناامیدی از اینکه پس از ساعت‌ها در دسترس نبودن هیچ پیام جدیدی ندارید گویی دنیا هیچ متوجه نبودِ شما نشده است (برن اپان ری اینتری)

- احساس سرگردانی میان زندگی که می‌خواهید و زندگی که دارید (اُزیوری)

-احساس کوچکی و تنهایی در آن هنگام که در خیابان‌های شهری ناآشنا قدم می‌زنید. (وِن بِین)

اینها نمونه‌هایی از احساساتی است که کلمه‌ای برای بیانش نداریم و جان کونیگ در کتاب "واژه‌نامه‌ی حزن‌های ناشناخته" در تلاش است برای تعداد زیادی از چنین احساساتِ مشترکِ بیان نشده‌ای، واژه ابداع کند که نمونه آن کلمات داخل پرانتزهاست.

ویژگی بارز این کتاب خلاقیت و قدرت ابداع نویسنده و گوناگونی احساسات فاقد واژه است.

شاید تعداد زیادی از این واژه‌ها هیچوقت کاربرد چندانی در مکالمات روزمره حتی برای مخاطبانی که به ریشه‌های زبانی این کلمات آشناتر هستند (مثلا در اروپا)، پیدا نکنند اما به نظرم مهمتر از آن، احساس شگفتی  خواننده از کندوکاو جان کونیگ در دنیای احساسات و کشف تکه‌های کوچکِ منزوی و خاموش احساسات انسانی است.

انگار کتاب فراخوانی برای تک تک مخاطبانش است تا احساسات‌شان را جدی‌تر بگیرند، و برای شناسایی و توضیح آن‌ها تلاش کنند، حتی زمانی که واژه واحدی برای بیانش ندارند.
.
پ.ن: واژه‌های کتاب فقط مربوط به احساس حزن و اندوه در معنای متعارفش نیست.
        

          هوش اجتماعی ،صرفٱ یعنی قدرت کنار آمدن و ارتباط برقرار کردن با دیگران