برای کسانی که واقعا والدین سمی داشتن، کتاب خیلی خوبیه.
 ولی برای بقیه ممکنه ایجاد توهم کنه. 
      

        اوایل که جنگ ۱۲ روزه شروع شد، تو طاقچه بی نهایت دنال کتابی گشتم که برام از صبر، تحمل و شجاعت تو روزهای جنگ روایت کنه. قبلا هم خیلی از خاطرات جنگ خونده بودم اما نیاز داشتم تا با تکرارش بتونم خودم رو جمع و جور کنم و برای روزهای سخت تر اماده بشم.
و این زن، فرنگیس، با غم ها و دردهای تمام نشدنی اش، خیلی کمکم کرد. 

      

        به دست آوردن این حجم از اطلاعات درباره علوم غریبه، با خوندن یه داستان خیلی هیجان انگیز بود و البته ترسناک. 
جسارت نویسنده واقعا قابل تحسینه.
      

        کتاب برای من که اطلاعات سیاسی اجتماعی زیادی از سوریه نداشتم خیلی خوب بود.
چه عاقبت شیرینی داشت اقاجمال.
مجاور حرم بی بی.
یعنی انگار زندگیش رو خریدن...
      

        داستان برام گنگ بود، و در پایان هم گنگ موند.
و راستش داستان ذره ای کشش و انگیزه به ادامه کتاب برام ایجاد نمی کرد.
      

        صحنه پارک و فاطمه ای که از دیدن پدر دختر دیگری یه هم ریخت، از خاطرم نمی رود....
چه فاطمه هایی که بی پدر شدند برای این دین، برای این خاک.
کاش زودتر برگردی، یا صاحب الزمان.
      

        چه روایت پدر-دختری زیبایی داشت.
فقط جایی که فاطمه، دختر شهید که منتظر پدرش بوده تب می کنه و گلوش از بغض ورم می کنه...
چه دل بزرگی داشتی شهید جواد محمدی.
      

        این داستان فرقی که با بقیه زندگینامه های شهدا داشت، این بود که  از خشم و ناراحتی شهید و خیلی موضوعات دیگه هم نوشته بود، به همین خاطر احساس کردم برای من ملموس تر، واقعی تر و نزدیک تر هست. 
این شهید هم زندگیش بالا پایین داشته، شهیدی که سپاهی نبوده، بلکه مثل خیلی افراد جامعه مغازه دار و دامدار بوده و حتی در مقطعی استخر داشته.
صبر همسر شهید، سمیه خانم خیلی خیلی زیاد به چشمم اومد. در توصیفشون باید بگم زنی صبور و قانع
      

        موضوع خوبی داشت اما برام جذاب نبود و به نوعی خسته کننده بود.
      

        مهارت جین آستین در توصیف و توضیح فکر و خیال، حالت و احساس، شخصیت و منش انسان ها فوق العاده بود.

در طول داستان از اما بدم می اومد، اما خوب وقتی تصمیم گرفت عاقل بشه و تغییر رویه بده بهتر شد، سرش به زندگی خودش گرم شد و از دخالت های بی جا دست برداشت.
      

        کتاب برام ارزش خوندن داشت، اما باید لابه لای متن ها دنبال چیزهایی که دوست داشتم، می گشتم.
 اوایل کتاب برام خسته کننده بود، به نظرم به بعضی موارد بیشتر از چیزی که لازمه پرداخته شده بود. فکر می کنم اصطلاحات و اطلاعات عملیاتی و جنگی برای دخترهای نسل من قابل فهم نیست، بنابراین براشون جذاب هم نیست. 
اما بخش خاطرات دیگر خوب بود، چیزی که از کتاب تفحص انتظار داشتم. 
اما قسمتی دلنشین از کتاب:
یک حدس و گمانی در ذهنت می اندازد. یک حرص و ولع عجیب که با وجود خستگی و کار زیاد، این دو سه تا بیل بعدی را باید بزنی تا به پیکر شهید بر بخوری. اصلا خودش می گوید«بیا مرا بردار». با زبان ظاهر که نیست، با زبان دل است و شرطش این است که اهل دل باشی.
      

        آرتور با فهمیدن دروغی که یه کشیش بهش گفته بود مسیر زندگیش عوض شد، اما به کل از دین و مسیحیت متنفر شد. به نظرم عمل یه شخص ملاک و معیار قضاوت درباره یه آیین نیست.
پس با دیدگاه کلی کتاب و نویسنده موافق نیستم و خوندنش رو توصیه نمی کنم، اما بعضی تصویرسازی هاش رو دوست داشتم.
      

        روایت ویکتور هوگو از کودتای ۱۸۵۱ فرانسه.

حوصله سر بر بود، چون اساسا برای ما افراد عادی غیرفرانسوی، ۵۰ صفحه اطلاعات مفید درباره کودتای ۱۸۵۱ بخونیم کافی هست، اما این کتاب بیشتر از ۵۰۰ صفحه داشت و همه وقایع رو با جزئیات کامل شرح داده بود.
      

        به دست آوردن این حجم از اطلاعات درباره علوم غریبه، با خوندن یه داستان خیلی هیجان انگیز بود و البته ترسناک. 
جسارت نویسنده واقعا قابل تحسینه.
      

        فارغ از این که همه این روایت چقدر می تونه صحت داشته باشه، با خوندن این کتاب برای اولین بار احساس خاصی نسبت به پناهنده ها و مهاجران پیدا کردم. یاد صحبت یک همسفر افغانی مقیم ایران افتادم که می گفت افغانی ها همه جای دنیا آواره هستن.
تو کتاب به وضوح دیدیم که واقعا هیچ کس از ترک کشورش خوشحال نیست، حتی اگه اون کشور کره شمالی باشه.
پس کاش با نگاهی انسانی درک بیشتری نسبت به این دسته از مردم داشته باشیم.

کتاب خوبی بود، بیشتر صفحات رو با بغض و بهت باید ورق زد. بغض از این همه سختی و غم، بهت از این همه سرسختی و استقامت.