کتاب تفحص مجموعه ای است از خاطرات افرادی که در مناطق جنگی به تفحص بدن مقدس شهدای جنگ تحمیلی پرداخته اند بعضی از خاطرات تکان دهنده و برخی جالب و گاهی طعم خنده را به همراه دارد گاهی با خواندن خاطرات بغض گلویتان را فشار خواهد داد این کتاب را  حداقل می توانم خواندش را برای یک بار  پیشنهاد بدهم . تاریخ شفاهی جنگ پر است از صحنه هایی که می تواند ده ها فیلم سینمایی بر اساس آن تولید شود. به تصویر کشیدن افراد مخلص، گاهی بریده از جامعه بعد از جنگ یا کسانی که رفقایش آنها را تنها گذاشته اند از ویژگی ها بارز این کتاب است. نوع رفتار بعثی ها با جنازه سربازان ایرانی نیز گاهی تلخی جنگ و درنده خویی را به خوبی نمایش می دهد آنجا که جنازه سربازان ایرانی را در محل دفع زباله و یا چاه های فاضلاب انسانی رها می کرده اند. 
سختی ها و رنجهایی که افراد مستقر در معراج شهدا برای تفحص شهدا  می کشیده اند خصوصا در سال های ابتدایی در نوع خود جالب است. 
به نظر بنده با ویراستاری مجدد کتاب و پالایش برخی قمست ها  و روان نویسی آن می توان از حجم آن کم و مخاطبان بیشتری  آن را مطالعه نمایند. یا حتی کتاب را بروز کرد. 
بخشی از کتاب:
... یکی از آداب دیگر برای اینکه شهدا را مجبور کنیم دل شان به حالمان بسوزد و خودی نشان بدهند، این است که اگر چند روزی شهید پیدا نکنیم، یکی از کسانی را که تازه وارد و میهمان  است و به قول بچه ها هنوز بوی تهران می دهد. می گیریم و همان جا که کار می کنیم دفن می کنیم و تا گردن روی او خاک می ریزیم ... تا خوب به شهدا التماس کند ... بحمدالله با این روش شهدای زیادی را پیدا کردیم....
        

          کتاب برام ارزش خوندن داشت، اما باید لابه لای متن ها دنبال چیزهایی که دوست داشتم، می گشتم.
 اوایل کتاب برام خسته کننده بود، به نظرم به بعضی موارد بیشتر از چیزی که لازمه پرداخته شده بود. فکر می کنم اصطلاحات و اطلاعات عملیاتی و جنگی برای دخترهای نسل من قابل فهم نیست، بنابراین براشون جذاب هم نیست. 
اما بخش خاطرات دیگر خوب بود، چیزی که از کتاب تفحص انتظار داشتم. 
اما قسمتی دلنشین از کتاب:
یک حدس و گمانی در ذهنت می اندازد. یک حرص و ولع عجیب که با وجود خستگی و کار زیاد، این دو سه تا بیل بعدی را باید بزنی تا به پیکر شهید بر بخوری. اصلا خودش می گوید«بیا مرا بردار». با زبان ظاهر که نیست، با زبان دل است و شرطش این است که اهل دل باشی.
        

          کتاب مجموعه ای از خاطرات افراد مختلف به همراه یادداشت‌های داودآبادی در مورد ابتدای راه تفحص شهدا است. چگونگی آغاز مقوله تفحص پس از اتمام دوران 8 ساله دفاع مقدس، سختی های این راه، کمبود امکانات و اتفاقات خاص چند سال ابتدایی تفحص در دهه 70 به خوبی در روایت‌های مختلف کتاب بیان شده است.
در بخش‌هایی نیز به شهدای شهدای تفحص پرداخته شده که عموما شهدایی غریب بین ما هستند.
کتاب برای آشنایی کلی با حال و هوای تفحص اثر خوبی است اما این موضوع خاص بسیار جای کار دارد