چشمم به تکه روزنامه  کهنه ای افتاد. تاریخش به زمستانی بر می گشت که اینگرید با ریگو آشنا شده بود. آن را اینگرید به من داده بود، آخرین باری که دیدمش. موقع خوردن شام شروع کرد به حرف زدن درباره  آن روزها. از ساکش یک کیف پول پوست تمساح درآورد و از داخل کیف پول، تکه روزنامه را که با دقت تا خورده و تمام این سال ها پیش خودش نگه داشته بود. یادم می آید آن لحظه سکوت کرد. نگاهش حالت عجیبی داشت. انگار می خواست باری را که از مدت ها پیش روی دوش اش سنگینی می کرد، بردارد و بسپارد به من. یا شاید حدس می زد که من هم بعدها راه می افتم و دنبالش می گردم. آگهی کوچکی بود بین تبلیغ ها، درخواست ها و پیشنهادهای کار، توی صفحه ی معامله های ملکی و تجاری: دنبال دختر جوانی می گردیم به نام اینگرید تیرسن، شانزده ساله، 1/60 قد، صورت بیضی شکل، چشم های خاکستری، مانتو ورزشی قهوه ای، ژاکت آبی روشن، دامن و کلاه بژ، کفش های ورزشی مشکی، لطفا هر خبری از او را دارید به آدرس پاریس، بلوار اورنانو، شماره  39 دوم، آقای تیرسن ارسال کنید.