دو تا داستان بود و انقدر جذاب بودن که خیلی سخت میتونستم کتاب رو زمین بزارم ، مخصوصا داستان اول که واقعا اون ویژگی های هیجانی و رفتاری کاراکتر رو خیلی خوب میتونست به خواننده انتقال بده و واقعا جالب بود .
بنظرم داستایفسکی رو با همین داستان های کوتاهش شروع کنین خیلی خوبه
        

          جالب و مثل همیشه، هرچند کم، جای تامل زیادی داشت. انگار نویسنده سعی داشت مفاهیم های طولانی و عمیق در هر زمینه‌ای رو در یک جمله و یا گهگاهی در کل نمایان کنه. یکی از برداشت های من از قلب ضعیف این بود: به بیان ساده، افراد دیوانه زمانی دیوانه خطاب میشن که اکثریت نباشن. او چه را دیوانه شد؟ چون بیش از حد حق‌شناس بود_ و اکثریت اینطوری نیستند_ به هرحال، کسی بود که قلب مهربونی داشت و خودش رو شایسته‌ی سعادت و خوش‌بختی نمیدونست. عکس کلمه‌ی غرور. درحالی که بیشتر افراد جامعه به فکر منفعت خودشونن!
به هرحال، این نظر و برداشت شخصی من بود. و البته من با بوبوک ارتباط بیشتری گرفتم‌. 
        

          قلب ضعیف جانم گرفت و بوبوک خاکم کرد.

قلم داستایوفسکی بسیار گیرا بود. 
        

          فکر میکنم یک بار خوندن به اندازه کافی امکان عمیق شدن درش رو به آدم نمیده... تو ذهنم امتیاز بیشتری داره، ولی دوباره که بخونمش، هم بیشتر میتونم درموردش حرف بزنم و هم با قطعیت بیشتری بهش امتیاز بدم.
        

          یه شاهکار کوچک و زیبا که من قلب ضعیف و بیشتر از بوبوک پسندیدم و حال کردم
        

          خیلی داستان کوتاه خوان نیستم و نمی تونم خیلی نظر بدم در ت
همین حد بگم که کمتر از بقیه آثار داستایفسکی دوستش داشتم 
        

          ۲داستان در این کتاب بود که هرکدام سیرداستان متفاوت داشتند.
قلب ضعیف: آخه چرا باید یک انسان چنین سرنوشتی داشته باشد؟ هدف داستایوفسکی از این داستان چه بود؟
بوبوک: تخیلی و طنزگونه نوشته شده بود اما جای تامل داشت.
"آن زمان که زنده بودیم بدون دروغ نمی‌توانستیم زندگی کنیم، چون زندگی و دروغ باهم برادرند."
        

          این کتاب شامل دو داستانِ کوتاه از داستایفسکیه.
تو مقدمه‌ی کتاب توضیح داده شده که داستان اول مربوط به سال‌های ابتداییِ نویسندگیِ داستایفسکی و داستان دوم مربوط به زمانیه که به جایگاه درخشان خودش رسیده بوده! 

«قلب ضعیف» داستانِ مردیه که به روزهای خوب زندگیش رسیده ولی نمی‌تونه به راحتی ازش لذت ببره!
چرا؟ چون خودش رو لایق این خوشی و سعادت نمی‌بینه.
در واقع این شخص نه می‌تونه به اندازه شاد باشه و نه غمگین.
که عاقبت خوبی هم برای این عدمِ تعادل وجود نداره…

داستان دوم یا «بوبوک»، که خیلی جذاب بود، درباره‌ی نویسنده ایه که طیِ اتفاقاتی در جریانِ مکالمه‌ای قرار می‌گیره. ولی نه مکالمه‌ی انسان‌های زنده، مکالمه‌ای بین مرده‌ها در قبر!!

وقتی داشتم درباره‌اش می‌خوندم، متوجه شدم که عده‌ای «قلب ضعیف» رو اثر ضعیف و حتی بدِ داستایفسکی می‌دونن. ولی به نظرِ من این‌طور نیست.
نظرِ شخصیِ خودم اینه که داستان اول خیلی ساده‌تر و داستان دوم حرفه‌ای تر و خلاقانه‌تره.
(این رو طبقِ سلیقه و دانشِ خودم می‌گم، کاملا غیرِ تخصصی😁)

پی نوشت:
این روزها به نظرم تعریفِ آرامش چیزیه مثل ظرفیتِ روح برای پذیرش شادی و غم. 
تو هر مورد ضعیف باشی، آسیب می‌بینی.
اگه نتونی غم رو بپذیری نمی‌تونی دیگه شادی رو ببینی،
و اگه تو خوشی هم بی اندازه غرق شی، با کوچکترین سختی‌ای سقوط می‌کنی…
        

          قلب ضعیف رو دوس داشتم 
باتوجه به اون کتابایی که تا الان از داستایفسکی خوندم 
اکثرا شرح حال کساییه که یه اختلال روانی رو دارن و نزدیک به جنونن و یسری داستان رو رقم میزنن
ولی تو قلب ضعیف پروسه رسیدن به یکی از این دیوانگی ها رو نمایش داده . .
اما راجب بوبوک 
بوبوک بعد از رمان های ابله، جنایات مکافات، شیاطین و ... نوشته شده 
نکات ریز ریز و تک جمله های تامل برانگیز زیادی داره 
ولی از محور داستانیش و پایانش خوشم نیومد
درکل همونطور که تو مقدمه گفته شده قلب ضعیف برا اوایل نویسندگی داستایفسکیه و بوبوک بعد پختگی قلم داستایفسکی ولی برای من قلب ضعیف > بوبوک .
        

          داستان قلب ضعیف بسیار اغراق آمیز  و دور از باورِ، اصلا نتونستم باهاش ارتباط بگیرم
داستان بوبوک موضوع جالبی داره، یه هجو از زندگی پس از مرگ و پوچی رفتار انسان ها
        

          بوبوک عجب چیزی بود
عجب ایده ای 
عجب خلاقیتی....
        

          باید درباره قلب ضعیف عرض کنم  این کتاب بسیار جالب چگونگی بیگانه بودن با خوشبختی را نشان داد و علت دیوانگی فرد خوشبختی بود ترس از بین رفت آن و روح سرزنش گری  که هر لحظه او را بی لیاقت برای چنین خوشبختی می‌خواند ذهن که بدن این شخصیت از او تاوان برای خوشبختی میخواست .
اما بوبوک در یک جمله می‌توان گفت که کاش من هم بوبوک میشدم .
در این بوبوک گفته شد که چگونه ما زندگی روی زمین را بدون حقیقت طی میکنیم و در اصل این زندگی مرگ است و زندگی حقیقی جایی بدون دروغ و حیا از شیوه انتخاب زندگی است لذا زندگی حقیقی همان بوبوک شدن است .
        

          تنها از بوبوک لذت بردم.قلب ضعیف هم روایت جذابی داشت ولی بوبوک با اینکه حجم بسیار کمتری از قلب ضعیف داشت،توانست به راحتی پیام خود را برساند.
        

          این دو داستان در محور دیوانگی میچرخید، قلب ضعیف داستان دوستداشتنی بود که از فرط احساس خوشبختی و حق شناسی که گریبان گیرش شده بود به جنون رسید!
در یک قدمی خوشبختی توان مقابله با قلب ضعیفش را نداشت و باز هم به پایانی دردناک از جنون در قلم داستایفسکی رسیدیم!
و اما بوبوک چقدر ایده موضوعیشو دوست داشتم، مکالمات آدم های مرده در قبرستان هنوز هم رنگ و بوی زندگی را در خود داشت، انگار هنوز فرصت این را در خود میدیدند که در لحظه زندگی کنند ((بی پرده، آشکار، عیان)) ((بدون شرم و حیا)).
در زندگی با تمام جدیتش گاهی نیاز داریم به صدایی که در گوشمان نجوا کند ((بوبوک، بوبوک...))
        

          راستش داستان اول من رو یاد پایان های پوچ و عمیق گوگول انداخت و تعجب هم نداره اگه داستایفسکی جوان حین نوشتن به فکرش رسیده باشه این پایان رو انجام بده، در داستان کوتاه دوم هم این پوچیه دیده میشه اما با طنزی بامزه. 
 جالب بودن هردوتاشون اما من بوبوک رو بیشتر دوست داشتم، فقط مشکل گرون بودن کتابه... 
نسبت به حجم داستان واقعا گرونه!!