"سمت روشن زندگی" روایت زنانگی با چاشنی فمنیسم غیر افراطیه.نه می‌گه مرد اَخه و نه می‌گه زن بی‌گناهه بی‌گناه می‌تونه باشه.روایت تجاوز،کودک همسری،جنگ،تعرض خیابانی،اسیدپاشی،فشار‌های خانوادگی و تمام چیزهای دیگری هست که زنان در جامعه با اون دست و پنجه نرم می‌کنن.در ابتدا می‌تونه به شکل کلیشه در ذهنمون نقش ببنده این داستان‌ها اما پس از پایان هر داستان،اثری بر ذهن می‌زاره تا کسی در برابر ظلم به زن سکوت نکنه،چون این زن هستش که سمت روشن زندگی رو نشون می‌ده.

خواندنی‌ست.و تلخ.خیلی خیلی تلخ.
      

        سوال اساسی اینه:دنبال چه چیزی باید باشیم؟هدف مهم‌تره یا مسیر؟هردوتا به یک اندازه سهم دارن یا فقط تلاشه که مهمه؟عشق افراطی بیشتر نظر آدمو جلب می‌کنه یا حسادت های بی حد و مرز آدم ها به همدیگه؟هدف...هدف...هدف.آنتون چخوف توی سه خواهر فقط درباره هدف حرف می‌زنه.انگار میگه درسته مردم دارن عاشق می‌شن،مردم دارن سر همدیگرو می‌برن،مردم دارن همدیگرو آتیش می‌زنن،سربازا دارن همدیگرو قتل‌عام می‌کنن،اما انگار کلمه هدف هیچوقت قرار نیست حذف بشه.چه بسا که نقل مجلسه این کلمه اما ذره‌ای از اون چیزی که باید رخ بده هم به وقوع نمی‌پیونده.

مانند نمایشنامه های قبلی،خواندنی بود.
چخوف در پاییز خواندنی‌تره.
      

        خوب بود.ماجراها زیاد اما انگار جابجایی در انتهای داستان صفر بود.انگار از همون خونه اول که شروع به حرکت کردیم تا پایان کتاب هیچ حرکتی نداشتیم اما هزاران اتفاق افتاد.

نمایش درباره خانواده‌ای هست که ۵ ساله مادرش رو از دست داده و ۳ فرزند خانواده،یعنی خسرو و هومن و یاسمن،پاسوز عقاید خرافی پدر خانواده می‌شن.اتابک خان پدر خانواده اعتقاد داره که در زیرزمین خونه جن و پری لونه کرده و هرکاری می‌کنه تا این قضیه رو به بچه‌هاش اثبات کنه.از طرفی گویی علت مرگ مادر خانواده هم ربطی به این زیر‌زمین داره...

خواندنی بود.و تجربه‌ای جالب.
      

        به شکل عجیبی در پس هر شوخی و به قول خود چوبک جفنگ خنده‌داری که می‌نویسه،غم عجیبی خوابیده.غمی که برآمده از جامعه تابو زده ایران در دهه های گذشته بوجود آمد و چه بسا تا الان هم ادامه داشته باشه.برداشت های شخصی‌ای که خود چوبک برای دامن زدن به قصه ها هم ازشون استفاده کرده به نوبه خودش بی بدیله.اتفاقتی کاملا ساده که با نمادگرایی به بهترین نحو ممکن توصیف شدن.
برای اینکه عاشق قلم چوبک بشیم،باید با این مجموعه شروع کنیم‌.نویسنده ای که ثابت می‌کنه هم در داستان کوتاه و هم در نمایشنامه تبحر خاصی داره.
داستان های "چرا دریا طوفانی شده بود؟،قفس،انتری که لوطیش مرده بود و نمایشنامه توپ پلاستیکی" از جمله روایات موجود در این کتاب هستن.داستان اول از خیانت و اعتماد می‌گوید.داستان دوم از خوی وحشی‌گری انسانی که پیوند خورده با استعاره‌ای از ذهن حیوانات،داستان سوم توصیف ظلم و ستم رعیت و بردگی و در کنار آن عشقی نهفته از سر توسری خوری و در آخر نمایشنامه توپ پلاستیکی،که انگار می‌گوید آدم اگر کار بدی هم انجام نداده باشد،به خودش شک می کند.
خواندنی بود.
      

        تلخ،تلخ،تلخ،تلخ،تلخ،رُک و گزنده.
داستانی متفاوت از مصطفی مستور که مصیبت‌های زندگی رو در اینجا به هم پیوند داده تا یک پایانی کاملا عجیب رقم بزنه.
به قول یکی از شخصیت‌ها که میگه:قبل از هر چیزی باید بگم احتمالا از این داستان خوش‌تون نمی‌آد،اما به قول یحیی سور‌آبادی،همون که برای بچه‌ها قصه می‌نویسه.گاهی از چیزی که امروز خوش‌تون نمی‌آد ممکنه فردا خوش‌تون بیاد.

داستان روی لبه تیغ پیش میره.ممکنه لذت ببرید،جذب بشید و تا پایان بخونید.یا زده بشید و رهاش کنید.
انتخاب جسورانه ای بود.و متفاوت نسبت به دیگر آثار آقای مستور.
      

        "مرگ" ۳ سوال مهم مطرح می‌کنه:آیا با مرگ می‌توان کنار آمد؟آیا نامیرایی می‌تواند چاره کار مرگ باشد؟و اصول زیستن با مرگ چیست؟به واقع این ۳ سوال اساسی می‌تونه در ذهن حتی یک بچه ۵ ساله هم بوجود بیاد وقتی رفته رفته محیط اطرافشو بیشتر می‌شناسه و به رمز و راز خیلی از چیزهای دیگه پی می‌بره.و چه بسا که خود ماهم از دوران کودکی،نوجوانی و جوانی سوال هایی درباره مرگ،نامیرا بودن و طریقه تحمل این حقیقت تلخ و دنیای بعد از اون ذهن مارو درگیر کرده باشه.
بنظرم این کتاب به راحتی می تونه به ۶۰ الی ۷۰ درصد سوال های ما جواب بده.قاتع کنه و نزاره با فکر دوباره به مقوله عجیب "مرگ" سر خونه اول برگردیم و غم بخوریم که روزی قراره بمیریم.از نظریه تقارن فیلسوف های یونانی مانند لوکرتیوس تا دیدگاه های مذهبی مسیحیت،بودا،تائوئیسم و اسلام‌.
همه چیز در این کتاب بررسی میشه و با ضمیمه کردن آثار فلسفی افراد مختلف،مانند داستان کوتاه نامیرایی از بورخس و جاودانگی میلان کوندرا می‌تونه فحوای کلام رو برسونه.

خواندنیست.یکی از کتاب هایی که هر کسی باید بخونه.
      

        "نخستین عشق" از صفحات اول بی پرده اصلی رو بیان می‌کنه که شاید خواننده نپذیره.همین نپذیرفتن میشه دلیل بر ادامه خواندن.صفحه به صفحه پیش میریم.فصل به فصل ادامه می‌دیم اما انگار روی یک دور باطل افتادیم ولی بازهم خوندنش جذاب باقی می‌مونه.تا اینکه نویسنده در ۴ فصل آخر(تقریبا در ۳۰ صفحه آخر رمان) تیر خلاصش رو پرت می‌کنه تا خواننده میخکوب بشه.بی‌اخلاقی ای که انگار در خودش هنوز اخلاق داره و اخلاقی که با فاسد شدن،ذره ذره بی اخلاق میشه.هر دو طرف در این رمان اتفاق می‌افتن.به شکلی که نویسنده موفق میشه در آخر این سوال رو در ذهن خواننده حک کنه و بگه:
-آخر کی مقصر بود؟

خواندنی...و مثل همیشه تلخ...جلوه هایی از شب های روشن داستایفسکی رو داشت.
      

        "ذوب شده" از تتمه احساسات باقی مانده ای که ذوب شده بود گفت.از اینکه انگار آدمی در بدترین لحظات هم با امید به یک یا دو انسان می‌تونه خودش رو سراپا نگه داره و بدترین شکنجه هارو تاب بیاره.مخصوصا در شرایطی که بابت یک جرم ناکرده زندانی سیاسی بشی و برای اینکه روح و روانت رو در اختیار بگیرن قطره های آب سرد رو تک تک و چک چک روی پیشونی و سرت بریزن تا تو،《تو》دیگه نباشی.گم بشی.پوچ بشی.غم رو درک کنی و تنهایی برات مقصد آخر زندگی باشه.

ذوب شده زیبا بود و خواندنی و تلخ،از روز های اول نویسندگی عباس خان معروفی.
      

        در مقایسه با دیگر آثار استاد بهرام بیضایی کمی سنگین‌تر بود.ولی باعث نشد که از خواندنش لذت نبرم.نگاه نو بیضایی به شاهنامه و رنج فردوسی برای نگارشش و همچنین روایت چند خطی ای که داشت به خودی خود تعلیق ایجاد می کرد.دیالوگ ها،فضا سازی و همه چیز خود خوب بود و چه شاهکاری می شد اگه فیلم این اثر رو هم می تونستیم داشته باشیم.

خواندنی بود.
      

        "گتسبی بزرگ" مُهر تایید ناکامی در راهیست که انگار برای تو نوشته نشده.انگار اسکات فیتز جرالد از ابتدا با اون جمله کلیشه ای که از پدر راوی داستان بازگو می‌کنه اتمام حجتی با خواننده می‌کنه تا انتظاراتشو بالا نبره و منتظر یک پایان خوش و کلیشه ای نمونه.ولو به اینکه کتاب رو  حتی انتخاب کرده چون "گتسبی بزرگه!"

کتاب رو دوست داشتم.چه از مرگ چه از عشق چه از زخم زبون و چه از حسادت خوب گفت و  خوب نوشت به شکلی نذاشت کتاب رو زمین بزارم و تقریبا توی دو روز کتاب رو تموم کردم.
یک فیلم اقتباسی معروفی هم داره با بازی آقای دی‌کاپریو محصول سال ۲۰۱۳...اون رو هم بایستی ببینم.

خواندنی بود...و تلخ.
      

        "آنا کارنینا" تجربه ای بود که با کمتر کتابی از ادبیات روسیه بدستش آوردم.داستان جدایی ها و خیانت و عشق و ایمان و کفر و خوبی رو در این ۱۰۰۰ صفحه پیدا کردم.شخصیت هایی که انگار از اولین صفحه این سوال در ذهنشون موج می‌خورد:چرا آزاد نباشم؟اگر بیش از حد آزاد باشم چی میشه؟چرا خدا وجود داره؟ایمان داشتن فقط در دعا کردنه؟جنگ چی؟نفرت چی؟همه و همه سوالاتی بود که به خوبی توسط بزرگوار تالستوی عزیز در این کتاب گنجانده شد تا مخاطب رو در آخرین لحظات هم حیران نگه داره و از خودش بپرسه:خب،نظر تو چیه؟

بر خلاف بسیاری از عزیزان که از خط داستانی کنستانتین لوین لذت نمی‌بردن،من کیف می کردم و با عشق از دغدغه کشاورزی و تعداد دسیاتین زمین هایش می‌خوندم.از اون مرام و منشی که می‌خواست ارائه بده تا نسبت به دیگران ارباب ها متفاوت باشه لذت می‌بردم.

و در آخر،دیالوگ های این کتاب برای همیشه در ذهنم می‌مونن.
امیدوارم روزی دوباره این کتاب و دنیای زنده اش که بعد از ۱۵۱ سال همچنان خواندنی هست رو بخونم و لذت ببرم.
امیدوارم زندگی همه به مانند لوین و کیتی بالا و پایین داشته باشه ولی پایانش،پایان زیبایی باشه.
      

        "طومار شیخ شرزین" اثری از استاد بهرام بیضایی در مدح خرد است.انگار که کسی بنشیند و لحظه ای درنگ کند در این موضوع که آیا خرد برتری دارد یا نادانی؟این مسیری که خرد و نادانی طی می‌کنند تا حقانیت خودشان را اثبات کنند به کجا ختم می‌شود؟پایانی تلخ در انتظار است یا صرفا قرار است کلیشه ها انتهای داستانی سراسر  مالامال از وقایع تلخ را بنویسند؟

نگاهی دقیق در کلمه عادت کرده است استاد.عادت...عادت...عادت.اینکه اگر انسان ها به دروغ و طغیان بر علیه حقیقت عادت کنند چه بلایی بر سر انسان می‌آورد!به گونه ای که صابر در صفحه ۷۴ خطاب به غیرت و دیگران می‌گوید:
(به دروغی آبادی آباد بود،از راست چه می‌زاید ویرانی؟)

کمی می گذرد و من هنوز به این وهله می‌رسم که کسی چون شیخ شرزین در انتظار مرگ می‌نشیند اما او(مرگ) اعتنایی به شیخ نمی‌کند:(رخت عزت افکنده،جامه‌ی ذلت پوشیده،خیره در چشم مرگ می‌نگرم و هنوز او در من نمی‌نگرد.) صفحه ۶۷

در آخر شیخ شرزین آینه تمام نمای تک تک انسان هاست.آنهایی که دروغ می‌گویند.آنهایی که کمی بین دوراهی دانایی و نادانی مردد می‌مانند و کسانی که فغان درد دوری سر می دهند اما هیچی عایدشان نمی‌شود.کسی که انگار پایان خودش را می‌داند اما از آفریدگار خودش نا امید نمی‌شود و از او حتی دفاع می‌کند:(در خلقت حشرات هم هستند که شاید عیب خلقت‌اند،ولی خلقت را به اشرف مخلوقات می‌شناسند نه حشرات.)

خواندنی بود...به مانند دیگر آثار استاد بیضایی.
      

        "قدرت بی قدرتان" اثری از واتسلاف هاول نوعی خود آموز برای شهروند درجه ۲ در یک نظام توتالیتر است که با دسته بندی نویسنده،این نظام را به نوع پساتوتالیتر تقسیم می‌کند.

اینکه چگونه ایدئولوژی به خودی خود باعث می‌شود تا رژیم به گسترش اعتقادات خودش اصرار بورزد تا یک انسان دون پایه در جامعه که شغل تاثیر گذاری در مراتب طبقاتی رژیم هم ندارد به عنوان یک مهره شطرنج اساسی برای او ارزشمند باشد تا در وادی دروغ زندگی کند و رژیم پساتوتالیتر به زیستنش ادامه دهد.

آموزنده و خواندیست.مانند همین تک جمله
"این واقعیت نیست که به نظریه ها شکل می‌دهد،بلکه به عکس این نظریه ها هستند که به واقعیت شکل می‌دهند."
قدرت بی قدرتان
صفحه ۳۸
      

        "خاطرات یک ضد قهرمان" اثری از کورنل فیلیپوویچ به واقع اعمال یک ضد قهرمان را بسط می دهد اما رفته رفته اوضاع به گونه ای پیش می رود تا کورنل به خواننده ثابت کند که شرور ترین و ضد قهرمان‌ترین آدم کره زمین  هم باشید،اگر شانس بیاورید قطعا همه چیز به کام شما پیش خواهد رفت.نتیجه گیری ای که با دو پاراگراف پایانی و جمله آخر،پایان شاهکاری رو رقم زد.

و برای پیشنهاد به دیگران همیشه میگم:رمانی معمولی اما دارای معنای زیبا که از دل زشتی و بی رحمی جنگ جهانی دوم در لهستان بیرون کشیده شد.رمانی که خواست کلیشه را کنار بزند و به مانند فیلم های جنگی هالیوودی نباشد که یک "قهرمان" از پس هر چیزی بر می‌آید و داستان پایان زیبایی می آفریند.
      

        جزو کتاب های خوب و در حجم کم تالستوی بود.
اینکه آدم ابتدا فکر می کنه باید تنها باشه تا رستگار بشه ولی آخرش فقط این مهمه که باید با آدما و از خود آدما باشی تا همه مثل یک زنجیر به هم پیوسته باعث رستگار شدن تو می‌شن...نتیجه گیری قشنگی بود که تالستوی با خون ،عشق و قلم اثباتش کرد.