"نخستین عشق" از صفحات اول بی پرده اصلی رو بیان می‌کنه که شاید خواننده نپذیره.همین نپذیرفتن میشه دلیل بر ادامه خواندن.صفحه به صفحه پیش میریم.فصل به فصل ادامه می‌دیم اما انگار روی یک دور باطل افتادیم ولی بازهم خوندنش جذاب باقی می‌مونه.تا اینکه نویسنده در ۴ فصل آخر(تقریبا در ۳۰ صفحه آخر رمان) تیر خلاصش رو پرت می‌کنه تا خواننده میخکوب بشه.بی‌اخلاقی ای که انگار در خودش هنوز اخلاق داره و اخلاقی که با فاسد شدن،ذره ذره بی اخلاق میشه.هر دو طرف در این رمان اتفاق می‌افتن.به شکلی که نویسنده موفق میشه در آخر این سوال رو در ذهن خواننده حک کنه و بگه:
-آخر کی مقصر بود؟

خواندنی...و مثل همیشه تلخ...جلوه هایی از شب های روشن داستایفسکی رو داشت.
      

        "ذوب شده" از تتمه احساسات باقی مانده ای که ذوب شده بود گفت.از اینکه انگار آدمی در بدترین لحظات هم با امید به یک یا دو انسان می‌تونه خودش رو سراپا نگه داره و بدترین شکنجه هارو تاب بیاره.مخصوصا در شرایطی که بابت یک جرم ناکرده زندانی سیاسی بشی و برای اینکه روح و روانت رو در اختیار بگیرن قطره های آب سرد رو تک تک و چک چک روی پیشونی و سرت بریزن تا تو،《تو》دیگه نباشی.گم بشی.پوچ بشی.غم رو درک کنی و تنهایی برات مقصد آخر زندگی باشه.

ذوب شده زیبا بود و خواندنی و تلخ،از روز های اول نویسندگی عباس خان معروفی.
      

        در مقایسه با دیگر آثار استاد بهرام بیضایی کمی سنگین‌تر بود.ولی باعث نشد که از خواندنش لذت نبرم.نگاه نو بیضایی به شاهنامه و رنج فردوسی برای نگارشش و همچنین روایت چند خطی ای که داشت به خودی خود تعلیق ایجاد می کرد.دیالوگ ها،فضا سازی و همه چیز خود خوب بود و چه شاهکاری می شد اگه فیلم این اثر رو هم می تونستیم داشته باشیم.

خواندنی بود.
      

        "گتسبی بزرگ" مُهر تایید ناکامی در راهیست که انگار برای تو نوشته نشده.انگار اسکات فیتز جرالد از ابتدا با اون جمله کلیشه ای که از پدر راوی داستان بازگو می‌کنه اتمام حجتی با خواننده می‌کنه تا انتظاراتشو بالا نبره و منتظر یک پایان خوش و کلیشه ای نمونه.ولو به اینکه کتاب رو  حتی انتخاب کرده چون "گتسبی بزرگه!"

کتاب رو دوست داشتم.چه از مرگ چه از عشق چه از زخم زبون و چه از حسادت خوب گفت و  خوب نوشت به شکلی نذاشت کتاب رو زمین بزارم و تقریبا توی دو روز کتاب رو تموم کردم.
یک فیلم اقتباسی معروفی هم داره با بازی آقای دی‌کاپریو محصول سال ۲۰۱۳...اون رو هم بایستی ببینم.

خواندنی بود...و تلخ.
      

        "آنا کارنینا" تجربه ای بود که با کمتر کتابی از ادبیات روسیه بدستش آوردم.داستان جدایی ها و خیانت و عشق و ایمان و کفر و خوبی رو در این ۱۰۰۰ صفحه پیدا کردم.شخصیت هایی که انگار از اولین صفحه این سوال در ذهنشون موج می‌خورد:چرا آزاد نباشم؟اگر بیش از حد آزاد باشم چی میشه؟چرا خدا وجود داره؟ایمان داشتن فقط در دعا کردنه؟جنگ چی؟نفرت چی؟همه و همه سوالاتی بود که به خوبی توسط بزرگوار تالستوی عزیز در این کتاب گنجانده شد تا مخاطب رو در آخرین لحظات هم حیران نگه داره و از خودش بپرسه:خب،نظر تو چیه؟

بر خلاف بسیاری از عزیزان که از خط داستانی کنستانتین لوین لذت نمی‌بردن،من کیف می کردم و با عشق از دغدغه کشاورزی و تعداد دسیاتین زمین هایش می‌خوندم.از اون مرام و منشی که می‌خواست ارائه بده تا نسبت به دیگران ارباب ها متفاوت باشه لذت می‌بردم.

و در آخر،دیالوگ های این کتاب برای همیشه در ذهنم می‌مونن.
امیدوارم روزی دوباره این کتاب و دنیای زنده اش که بعد از ۱۵۱ سال همچنان خواندنی هست رو بخونم و لذت ببرم.
امیدوارم زندگی همه به مانند لوین و کیتی بالا و پایین داشته باشه ولی پایانش،پایان زیبایی باشه.
      

        "طومار شیخ شرزین" اثری از استاد بهرام بیضایی در مدح خرد است.انگار که کسی بنشیند و لحظه ای درنگ کند در این موضوع که آیا خرد برتری دارد یا نادانی؟این مسیری که خرد و نادانی طی می‌کنند تا حقانیت خودشان را اثبات کنند به کجا ختم می‌شود؟پایانی تلخ در انتظار است یا صرفا قرار است کلیشه ها انتهای داستانی سراسر  مالامال از وقایع تلخ را بنویسند؟

نگاهی دقیق در کلمه عادت کرده است استاد.عادت...عادت...عادت.اینکه اگر انسان ها به دروغ و طغیان بر علیه حقیقت عادت کنند چه بلایی بر سر انسان می‌آورد!به گونه ای که صابر در صفحه ۷۴ خطاب به غیرت و دیگران می‌گوید:
(به دروغی آبادی آباد بود،از راست چه می‌زاید ویرانی؟)

کمی می گذرد و من هنوز به این وهله می‌رسم که کسی چون شیخ شرزین در انتظار مرگ می‌نشیند اما او(مرگ) اعتنایی به شیخ نمی‌کند:(رخت عزت افکنده،جامه‌ی ذلت پوشیده،خیره در چشم مرگ می‌نگرم و هنوز او در من نمی‌نگرد.) صفحه ۶۷

در آخر شیخ شرزین آینه تمام نمای تک تک انسان هاست.آنهایی که دروغ می‌گویند.آنهایی که کمی بین دوراهی دانایی و نادانی مردد می‌مانند و کسانی که فغان درد دوری سر می دهند اما هیچی عایدشان نمی‌شود.کسی که انگار پایان خودش را می‌داند اما از آفریدگار خودش نا امید نمی‌شود و از او حتی دفاع می‌کند:(در خلقت حشرات هم هستند که شاید عیب خلقت‌اند،ولی خلقت را به اشرف مخلوقات می‌شناسند نه حشرات.)

خواندنی بود...به مانند دیگر آثار استاد بیضایی.
      

        "قدرت بی قدرتان" اثری از واتسلاف هاول نوعی خود آموز برای شهروند درجه ۲ در یک نظام توتالیتر است که با دسته بندی نویسنده،این نظام را به نوع پساتوتالیتر تقسیم می‌کند.

اینکه چگونه ایدئولوژی به خودی خود باعث می‌شود تا رژیم به گسترش اعتقادات خودش اصرار بورزد تا یک انسان دون پایه در جامعه که شغل تاثیر گذاری در مراتب طبقاتی رژیم هم ندارد به عنوان یک مهره شطرنج اساسی برای او ارزشمند باشد تا در وادی دروغ زندگی کند و رژیم پساتوتالیتر به زیستنش ادامه دهد.

آموزنده و خواندیست.مانند همین تک جمله
"این واقعیت نیست که به نظریه ها شکل می‌دهد،بلکه به عکس این نظریه ها هستند که به واقعیت شکل می‌دهند."
قدرت بی قدرتان
صفحه ۳۸
      

        "خاطرات یک ضد قهرمان" اثری از کورنل فیلیپوویچ به واقع اعمال یک ضد قهرمان را بسط می دهد اما رفته رفته اوضاع به گونه ای پیش می رود تا کورنل به خواننده ثابت کند که شرور ترین و ضد قهرمان‌ترین آدم کره زمین  هم باشید،اگر شانس بیاورید قطعا همه چیز به کام شما پیش خواهد رفت.نتیجه گیری ای که با دو پاراگراف پایانی و جمله آخر،پایان شاهکاری رو رقم زد.

و برای پیشنهاد به دیگران همیشه میگم:رمانی معمولی اما دارای معنای زیبا که از دل زشتی و بی رحمی جنگ جهانی دوم در لهستان بیرون کشیده شد.رمانی که خواست کلیشه را کنار بزند و به مانند فیلم های جنگی هالیوودی نباشد که یک "قهرمان" از پس هر چیزی بر می‌آید و داستان پایان زیبایی می آفریند.
      

        جزو کتاب های خوب و در حجم کم تالستوی بود.
اینکه آدم ابتدا فکر می کنه باید تنها باشه تا رستگار بشه ولی آخرش فقط این مهمه که باید با آدما و از خود آدما باشی تا همه مثل یک زنجیر به هم پیوسته باعث رستگار شدن تو می‌شن...نتیجه گیری قشنگی بود که تالستوی با خون ،عشق و قلم اثباتش کرد.
      

        تنها از بوبوک لذت بردم.قلب ضعیف هم روایت جذابی داشت ولی بوبوک با اینکه حجم بسیار کمتری از قلب ضعیف داشت،توانست به راحتی پیام خود را برساند.
      

        "تسخیرشدگان"مانند این است که یک قاشق در دست بگیریم و تنها لایه سطحی بستنی را بر داریم.درحالی که شکلات های تکه ای پایین تر،در دل بستنی جای دارند."تسخیر شدگان" یا همان شیاطین به زیبایی یک نمایشنامه روان و زنده بود.آلبر کامو به طبع نمی توانست بسیاری از جزئیات یک رمان ۱۰۰۰ صفحه ای را در قالب یک نمایشنامه ۲۰۰ صفحه ای بگنجاند اما با پیگیری همین خط اصلی داستان و استفاده از دیالوگ هایی که به سبک نمایشنامه نوشته شده بودند تجربه ای زیبا را برای خواننده رقم می‌زند.

می توانم بگویم برای دومین بار این رمان سنگین را خواندم.منتهی فقط دیالوگ ها.و چه زیبا می نویسد داستایفسکی از تاریکی و آن تک نور روشنی که با حجم تاریکی بسیار نابود می شود.

مورسو،شخصیت اصلی رمان "بیگانه" از آلبر کامو شباهت بسیاری به نیکلای ستاوروگین دارد و این بی اثر نیست در علاقه بی اندازه کامو به رمان شیاطین!

خوب بود...اما نه به اندازه رمان اصلی.اگر کسی حوصله ۱۰۰۰ صفحه کتاب خواندن ندارد می تواند به این نمایشنامه بسنده کند❤️
      

        "شیاطین" اثر جاودان داستایفسکی،روایت باطن حقیقی انسان است.انسانی که انگار از ابتدا تخم شر را در قلبش کاشتند و سپس رفته رفته با خودشناسی  توانست بعد دیگر روح خود را اعم از نیک بودن و مهربانی و عشق را کشف کند.

شیاطین روایت آدم های نالان است.آدم هایی که دیگر لبریز شده اند از احساسات.به گونه ای که دیگر اهمیتی به احساسات نمی دهند و این لبریز بودن دلیلی شده بر تک بعدی شدن روحشان.این آدم ها انگار می دانند یک جای کار می لنگد اما مدام مُصِر هستند به اینکه اعتقادی مقدسی را پی بگیرند.آدمی که پدر معنوی نسلی دیو صفت شد،برای سالیان سال در این راه تلاش کرد اما بالاخره فهمید که تنها زیبایی های این دنیا ارزش زندگی  کردن داشتند نه آن اعتقادات رادیکال افراطی ای که باعث شد همه به جان هم بیفتند.

کس دیگر،از درون پوچ می شود.لذت می برد دیوانه خوانده شود.از قصد کارهایی انجام می دهد که اورا دیوانه بدانند.رذالت برای او کلمه مقدسی است اما با ظهور پوچی انگار نمی تواند به مانند قبل معنی کلمه رذالت را درک کند.زن هارا دوست دارد.عاشق این است که با عاقل ترین و دیوانه ترین شان وقت بگذراند.به گونه ای که در این راه کلمه ای مانند گناه برای او تعریف نشده است.او پس از شخص اول،پدر معنوی حلقه سیاسی روسیه خوانده می شود.

و در اینجا می مانند چندین و چند دست پرورده شخص دوم که با نزول شخصیت اش،این افراد هم به نوبه خود سقوط می کنند.داستایفسکی از هیچ چیزی دریغ نکرده است.همه را با خود به درون سیاهی کشانده و در ابتدا خواننده گمان می کند این طریقه نوشتن انگار نوعی زیاده‌روی می تواند محسوب شود ولی کافی است ساعاتی بگذرد و احوال شخصیت های داستان بلند "شیاطین" بر او مستولی گردد.زین پس این داستان هیچ مبالغه ای برای او ندارد."شیاطین" تصویر حقیقی آینده روسیه از دید نویسنده ای چیره‌دست در سال ۱۸۶۹ است که تنها ۴۰ و خورده ای سال بعد تر،همین شیاطین زمام حکومت روسیه را در دست گرفتند.

شیاطین...شاهکار؟آری... 
خواندنی؟آری
این داستان بلند از معدود کتاب هایی می تواند باشد که ارزش دو یا سه بار خواندن را دارد.هر بار لایه ای از این جامعه توصیف شده برای خواننده آشکار می‌شود.
      

        "فلسفه ملال" کتابی بود با آغازی هیجان‌انگیز که مخاطب را تا جایی میخکوب می کند،بلکه مدام از جملات قصار من باب ملال از فیلسوفان بزرگ قرض می گیرد تا بتواند کمی توضیح راحت تری درباره این غریزه اساسی انسان ها که در سرشت انسان امروزی دوچندان نمود پیدا کرده بدهد.
متاسفانه نتوانستم کتاب رو به پایان ببرم.کشش کافی نداشت،اما در همان ۹۰ صفحه چیزهای زیادی از ملال و انسان ملول یاد گرفتم.
      

        "بک تو بلک" اثری از سجاد افشاریان روایت رویارویی با دلتنگی و مرگ است.روایت این موضوع که آدمی چگونه در تنها ترین لحظات به شکلی  که نور خورشید هیچوقت قرار نیست بر آن بتابد به تک جزئیات دل خوش کنی فکر می کند بلکه رسیدن مرگ دیگر آن حسرت اولیه نبودن را برایش تداعی نکند.

روایت ۳ فرد از ۳ مکان و زمان.کسی در بند زندان،دو نفر آزاد اما گویی آنها نیز زندانی افکاری تاریک مبنی بر مرگ رویا هستند.چه می شود که در ابن نمایشنامه کوتاه سکوت دیالوگ های بیشتری برای بیان شدن دارد؟!
      

        نویسنده طی ۱۷ بخش و دو کتاب زندگی دکتر ژیواگو،پزشکی دلسوز را روایت می کند که از ابتدای زندگی با خلا بزرگی مانند مرگ مادر روبه رو می‌شود و رفته رفته با طبقات اعیان روسیه تزاری برخورد می‌کند تا زمانی که انقلاب ۱۹۱۷ فرا می رسد و شور انقلاب،جنگ داخلی و خونریزی،بلشویک یا منشویک،سفید ها یا سبز ها،پارتیزان ها و افکار سیاسی ای که دامان زندگی دکتر ژیواگو را هم می‌گیرد.در دوراهی های عشق،زندگی و بودن،شعر و سرودن افکار...دکتر ژیواگو آیا در آخر به آن چیزی که می‌خواهد می‌رسد؟آرامش در کنار خانواده ای که تبعید شد یا زنی که مدت ها از او جدا ماند؟
و فرزندی که هیچوقت رنگ پدری ندید.
شاهکار...نه...خواندنی...آری.