تا آخر درگیر اینکه قاتل کی می‌تونه باشه بودم... 
      

        مسلما هر امتیازی که ما به یه کتاب(یا هرچی) میدیم به انتظارات ما مربوط میشه.
کتاب باحالی بود همونطور که تصور میکردم سرگرم کننده هم بود، خیلی انتظاری نداشتم و برام جالب بود. یجورایی انگیزه میشه برای پرورش ذهن. 
      

        خوب بود و پایان به مراتب متفاوتی داشت و خوندنش هم لذت بخش بود؛ اما ایراداتی داشت که نمیشد نادیده گرفت. شخصیت و هوش استنتاجی شرلوک هلمز اینجا به طوری بود که انگار شاگرد شرلوک هلمز بود نه خودش، حتی به حرف هاش هم اعتماد نداشت که این یکم برام آزار دهنده بود. نویسنده خیلی تلاش کرده بود مسائل رو پیچیده نشون بده اما این پیچیدگی با اضافه کردن شخصیت های فرعی مختلف به سردرگمی غیرمنطقی‌ای تبدیل شده بود به گونه‌ای. یجورایی نویسنده رو درک میکنم، انقدر تو ذهنش مسائل مختلف و پیچیدگی درست کرده بود که نتونسته بود به خوبی بیانش کنه. 
      

        اصلا نمیشد زمین گذاشت. 
      

        یه کتاب دیگه و بازم یه خلاقیت و پیچیدگی جدید.
نه تنها از لحاظ کشش جنایی کتابای آگاتا کریستی خیلی خوبن، بلکه نحوه شخصیت پردازی ها هم برام جالبه. البته از نظر من این کتاب کمی ضعیف تر بود، اونم به سبب اینکه سرنخ ها مثل بقیه داستانا خیلی کم کم تو کل داستان خوب پخش نشده بود و پایانش میتونست بهتره باشه؛ شاید؟
      

        جالب و مثل همیشه، هرچند کم، جای تامل زیادی داشت. انگار نویسنده سعی داشت مفاهیم های طولانی و عمیق در هر زمینه‌ای رو در یک جمله و یا گهگاهی در کل نمایان کنه. یکی از برداشت های من از قلب ضعیف این بود: به بیان ساده، افراد دیوانه زمانی دیوانه خطاب میشن که اکثریت نباشن. او چه را دیوانه شد؟ چون بیش از حد حق‌شناس بود_ و اکثریت اینطوری نیستند_ به هرحال، کسی بود که قلب مهربونی داشت و خودش رو شایسته‌ی سعادت و خوش‌بختی نمیدونست. عکس کلمه‌ی غرور. درحالی که بیشتر افراد جامعه به فکر منفعت خودشونن!
به هرحال، این نظر و برداشت شخصی من بود. و البته من با بوبوک ارتباط بیشتری گرفتم‌. 
      

        خب خب، این کتاب هم تموم شد. میتونم بگم کتاب خوبی بود و از بسیاری جهات مثل خونه‌ی ابریشمی بود. قسمت های آخر کتاب من رو بیشتر جذب کرد که البته این طبیعی هم هست و خب به نوعی تقریبی قابل پیش‌بینی بود(در واقع همین باعث شد کتاب رو دوست داشته باشم.) 
      

        به عنوانِ یه شیفته‌ی سبک جنایی، عالی بود. اصلا مگه میشه کتابی از ملکه‌ی جنایی نویسی باشه و عالی نباشه؟ صادقانه، شاید تجربه‌اش رو داشته باشین؛ با خوندن چند جلد کتاب از یک نویسنده به این سبک، پیش‌بینی طرز فکر اون نویسنده راحت میشه. به عبارتی دیگه، در ژرفای وجود انگار میدونیم قاتل قراره کی باشه و با چه شخصیتی. اما الان؟ فکر نمی‌کنم.

      

        فقط میتونم بگم یه شاهکار تو سبک خودش_ 
      

        اولین کتابی بود که تو این ژانر میخوندم. فضای قشنگی داشت جوری که وقتی کتاب رو میخوندم اون فضای سبز و جنگل همیشه تو ذهنم بود... آخرش خیلی بهتر از اولش بود. 
      

        داستان جالب بود و خب معمایی بودن رو تا آخرش حفظ کرد_
به جز وجود شخصیت های اصلی ربط خاصی به جلد اول نداشت و نیاز نیست حتما برای شروع از جلد اول خوند...
      

        باعث میشه آدما به چندین بعد نگاه کنن، یا بهتر بگم... فکر کنن.
کتابی که هرشخصیت از پایانش میتونه یه نتیجه متغیر بگیره.