کتاب با موضوع نوجوونی که به ناحق به زندان افتاده و در نظر گرفتن حکم اعدام برای آدم بی‌گناه، خیلی زیاده...
خب، این هم یکی از اون‌هاست، و کنارش یک عالمه قصه‌ی کوتاه دیگه هم هست که با خوندنش غم، شما رو دربرمی‌گیره...
و مگه رسالت یه کتاب، همین نیست؟
        

          جزو غم‌دااااارترین کتاب‌هایی بود که تا به حال خونده‌م. از وسطاش تا آخرش (و حتی همین الان) داشتم گریه می‌کردم و چشمام و سرم درد می‌کنن و به دنیای ناعادلانه‌مون فکر می‌کنم.  به این که این فقط داستان نیست. این تنها بار نیست. :((
        

          یک دقیقه بعد از نیمه شب، با گریه به پایان رسید!
وقتی بعد یک ماه به کتاب خوندن روی میاری و دوباره میخوای ورژن اصلی خودتو برگردونی،واااقعا این کتاب پیشنهاد میشه!!
اولین چیزی که نظرمو جلب کرد طراحی جلدش بود که حیلی دوستش داشتم،ولی بعد از اون نوع نگارش متفاوتش که باعث شد اصلا حوصلم سرنره و کل کتاب رو توی کمتر از یک روز تموم کردم.
از نظر محتوا،جدا خیلی خوب بود.موضوع اصلی بی عدالتی بود،ولی در عین حال درباره‌ی فقر،نژاد پرستی،قضاوت و مهم ترینش، معنی خانواده هم صحبت کرده بود.
همه چیز دست به دست هم داده بود که تو با استخونات جو رو درک کنی....

        

          داستان، چگونگی رنج‌های بزرگ‌سالی را به نمایش گذاشته بود. در بزرگ‌سالی خبری از فرصت‌های قابل جبران همیشگی نیست و عدالت هم واژه‌ای است که هرکس به روش خودش آن را اجرا می‌کند؛ چه قانون، چه خاله کارن و چه مادر.
تنهایی را می‌شود در نورهای مختلف، در جاهای مختلف و با شرایط مختلفی تجربه کرد که هرکدام یک تجربه‌ی منحصر به فرد است. تنهایی در "یک دقیقه بعد از نیمه‌شب" هم برای هرکدام از شخصیت‌ها یک هیولای متفاوت است و عاقبت به هر دست و پنجه نرم کردنی می‌شود با آن کنار آمد. این کنار آمدن، نقطه‌ی روشن بسیار کوچک این داستان واقع‌گراست.
        

          مدل نگارش کتاب عجیب بود. نظری راجب بهش ندارم.
ولی موضوع کتاب و نحوه ی رساندن احساسات قوی بود.
تنها ایرادی که می توانم به کتاب وارد کنم لو دادن ماجرا از اول کتاب بود.
انگار از اول تو را از ماجرا مطمعن می کرد و نمی گذاشت لذت ببری و یا هیجان و استرس داشته باشی.
        

          از دست تو سارا کروسان🥲😭😭
        

          چرا این قدر تلخ؟ این اولین باری است که کتابی این قدر، و این قدر تلخ بود. چه قدر؟ بسیار زیاد! کتاب روایت چند ماه قبل از اعدام پسری جوان از زبان برادرش است. برادری که ناگهان می‌فهمد برادرش در زندان است و حالا پس از سال‌ها و قبل از چند ماه قبل از اعدام می‌خواهد برادرش را ببیند. عجیب بود! 
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌هایش این بود که در دام روایت آبکی یا دل‌سوزان و اشک‌درآور نمی‌افتد. خیلی به روایت واقعی شبیه بود و آدم‌ها را حس می‌کردی. قصه را سوژه‌ای نکرده بود تا خواننده را به اشک دربیاورد. نه اینکه اشک ریختن بد باشد اما سواستفاده از روایت می‌توانست قصه را کلیشه‌ای کند. در حالی که الان روایت چیزی بیش از یک قصه بود.
قصه‌ای دربارۀ آدم‌هایی که دیده نمی‌شوند. دربارۀ خود مرگ! اینکه ما حق داریم آدمی را حتی به جرم قتل بکشیم؟ برای من همیشه جواب این سوال «نه» بوده و حالا بعد از این کتاب مطمئن‌تر بودم که نباید کسی را اعدام کرد. از طرفی طعنه‌هایی به سیستم قانونی هم می‌زند. قانونی که شاید در نگاه اول نابینا است و برای همه یکسان اما در واقعیت بیشتر پر از سوراخ است که این میان عمر آدم‌ها تلف می‌شود. قصه شبیه شعر سپید است اما خواندنش بسیار راحت است که ترجمۀ خیلی خیلی خوب عبیدی آشتیانی بی‌تاثیر نیست.
و در آخر نمی‌دانم این داستان واقعاً برای نوجوان هست یا نه؟ از طرفی نمی‌فهمم چرا قصه‌های خیلی خیلی تلخ دوباره مد شدند و هر قصه‌ای که به اسم «نوجوانان» می‌خوانم پر از تلخی و بدختی‌های عمیق است. احتمالاً به این دلیل که شاید مرهمی برای انسانی باشد اما فکر می‌کنم این حجم از تلنبار کردن غم روی شانه‌های نوجوان خیلی نامردی است.
        

          زندگی خیلی از انسان ها اینگونه به پایان می رسد
و ما فقط با خواندن داستان اون ها متوجه می شویم امکان دارد همین لحظه انسانی درحال پس دادن گناهیست که هرگز انجام نداده 
بعضی اوقات اونقدر خوش بین هستیم که فکر می کنیم همه چیز درست میشه ، دست رو دست می‌گذاریم تا یکی یه کاری بکنه 
در صورتی که تا چشم بهم بزنیم وقت تموم شده و هنوز منتظر دیگران نشسته ایم . 
شما هم حتما منتظر بودید تا جو کاری بکنه ، تا جو اون پایان تلخ رو به ما نشون نده ولی جو حکایت خیلی از آدماست و این یک حقیقت تلخه
        

          دومین کتابی که از سارا کروسان خواندم. پیش از این تافی را خوانده بودم و بسیار دوست داشتم.
یک دقیقه بعد از نیمه شب (عنوان اصلی: moonrise) قبل از تافی و به همان سبک و سیاق شعر نوشته شده، اما من شخصا تافی را بیشتر پسندیدم. شاعرانگی تافی در مقایسه با یک دقیقه بعد از نیمه‌شب بیشتر بود.
        

          درد داشت. خیلی زیاد. با هر کلمه که میخوندم حسش میکردم که اون کلمات از اعماق روح کسی بود. خیلی وقت بود انقدر گریه نکرده بودم. اخرین بار با کتاب به امید دلبستم اینجوری گریه کردم و اینبار فکر کنم زجه زدم. هنوز توی شوکم. باورم نمیشه. مگه میشه به شخصیت های داستان اینقدر وابسته شد؟ اما اون احساسات واقعی بودن. یک دقیقه بعد از نیمه شب خود اسم کتاب حرف هایی رو در خود جا داده. جالبه که دقیقا یک دقیقه بعد از نیمه شب این کتاب رو تمام کردم. تمام شد. باید بگم این کتاب رو به کسانی که روحیه حساس دارن اصلا پیشنهاد نمیکنم. ولی اگه تصمیم گرفتید این کتاب رو بخونید بدونید که شخصی که این کتاب رو تمام میکنه با شخصی که این کتاب رو شروع میکنه خیلی فرق میکنه. این کتاب حسرت، درد، گناه، عشق و امید رو به زیبایی به تصویر کشیده اینکه تا اخرین لحظه امیدت رو از دست ندی. اینکه هیچ پشیمانی ای نداشته باشیم و جوری زندگی کنیم که در اخر حرفی برای گفتن داشته باشیم و نگذاریم هیچکس مانع پیشرفتمون بشه. هیچوقت. نمیخوام حسرتی برای خودم درست کنم پس از الان تا لحظه ای که فرصت زندگی توی این دنیا رو دارم سعی میکنم زندگی کنم. امیدوارم هممون یاد بگیریم که واقعا زندگی کنیم و بدونیم که هر روز ممکنه اخرین روز باشه پس زندگی کن و برای هدفات بجنگ که حسرتی برات نشن. که هیچی بدتر از حسرت برای بدست اوردن زمان بیشتر نیست. 
        

          چقدر با این روزها هماهنگ بود حال و هواش!
چقدر گریه‌دار بود.

روایتی از پسری که برادر بزرگ‌ترش به اتهام قتل می‌خواد اعدام بشه.
        

          دلم برای تنهایی ادوارد میسوزد ؛ او فقط میخواست برادر کوچکش را حفظ کند همین؛ اما  طناب دار  چنین فرصتی را آن گرفت
        

          با هق‌هق گریه تمومش کردم. باورم نمی‌شه در چنین جهان تاریکی زندگی می‌کنیم و آدمای بی‌پناه می‌تونن این‌طور اتفاقاً به اسم عدالت گرفتار بی‌عدالتی بشن.