جزو غم‌دااااارترین کتاب‌هایی بود که تا به حال خونده‌م. از وسطاش تا آخرش (و حتی همین الان) داشتم گریه می‌کردم و چشمام و سرم درد می‌کنن و به دنیای ناعادلانه‌مون فکر می‌کنم.  به این که این فقط داستان نیست. این تنها بار نیست. :((
        

          یک دقیقه بعد از نیمه شب، با گریه به پایان رسید!
وقتی بعد یک ماه به کتاب خوندن روی میاری و دوباره میخوای ورژن اصلی خودتو برگردونی،واااقعا این کتاب پیشنهاد میشه!!
اولین چیزی که نظرمو جلب کرد طراحی جلدش بود که حیلی دوستش داشتم،ولی بعد از اون نوع نگارش متفاوتش که باعث شد اصلا حوصلم سرنره و کل کتاب رو توی کمتر از یک روز تموم کردم.
از نظر محتوا،جدا خیلی خوب بود.موضوع اصلی بی عدالتی بود،ولی در عین حال درباره‌ی فقر،نژاد پرستی،قضاوت و مهم ترینش، معنی خانواده هم صحبت کرده بود.
همه چیز دست به دست هم داده بود که تو با استخونات جو رو درک کنی....

        

          داستان، چگونگی رنج‌های بزرگ‌سالی را به نمایش گذاشته بود. در بزرگ‌سالی خبری از فرصت‌های قابل جبران همیشگی نیست و عدالت هم واژه‌ای است که هرکس به روش خودش آن را اجرا می‌کند؛ چه قانون، چه خاله کارن و چه مادر.
تنهایی را می‌شود در نورهای مختلف، در جاهای مختلف و با شرایط مختلفی تجربه کرد که هرکدام یک تجربه‌ی منحصر به فرد است. تنهایی در "یک دقیقه بعد از نیمه‌شب" هم برای هرکدام از شخصیت‌ها یک هیولای متفاوت است و عاقبت به هر دست و پنجه نرم کردنی می‌شود با آن کنار آمد. این کنار آمدن، نقطه‌ی روشن بسیار کوچک این داستان واقع‌گراست.
        

          مدل نگارش کتاب عجیب بود. نظری راجب بهش ندارم.
ولی موضوع کتاب و نحوه ی رساندن احساسات قوی بود.
تنها ایرادی که می توانم به کتاب وارد کنم لو دادن ماجرا از اول کتاب بود.
انگار از اول تو را از ماجرا مطمعن می کرد و نمی گذاشت لذت ببری و یا هیجان و استرس داشته باشی.
        

          از دست تو سارا کروسان🥲😭😭
        

          چرا این قدر تلخ؟ این اولین باری است که کتابی این قدر، و این قدر تلخ بود. چه قدر؟ بسیار زیاد! کتاب روایت چند ماه قبل از اعدام پسری جوان از زبان برادرش است. برادری که ناگهان می‌فهمد برادرش در زندان است و حالا پس از سال‌ها و قبل از چند ماه قبل از اعدام می‌خواهد برادرش را ببیند. عجیب بود! 
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌هایش این بود که در دام روایت آبکی یا دل‌سوزان و اشک‌درآور نمی‌افتد. خیلی به روایت واقعی شبیه بود و آدم‌ها را حس می‌کردی. قصه را سوژه‌ای نکرده بود تا خواننده را به اشک دربیاورد. نه اینکه اشک ریختن بد باشد اما سواستفاده از روایت می‌توانست قصه را کلیشه‌ای کند. در حالی که الان روایت چیزی بیش از یک قصه بود.
قصه‌ای دربارۀ آدم‌هایی که دیده نمی‌شوند. دربارۀ خود مرگ! اینکه ما حق داریم آدمی را حتی به جرم قتل بکشیم؟ برای من همیشه جواب این سوال «نه» بوده و حالا بعد از این کتاب مطمئن‌تر بودم که نباید کسی را اعدام کرد. از طرفی طعنه‌هایی به سیستم قانونی هم می‌زند. قانونی که شاید در نگاه اول نابینا است و برای همه یکسان اما در واقعیت بیشتر پر از سوراخ است که این میان عمر آدم‌ها تلف می‌شود. قصه شبیه شعر سپید است اما خواندنش بسیار راحت است که ترجمۀ خیلی خیلی خوب عبیدی آشتیانی بی‌تاثیر نیست.
و در آخر نمی‌دانم این داستان واقعاً برای نوجوان هست یا نه؟ از طرفی نمی‌فهمم چرا قصه‌های خیلی خیلی تلخ دوباره مد شدند و هر قصه‌ای که به اسم «نوجوانان» می‌خوانم پر از تلخی و بدختی‌های عمیق است. احتمالاً به این دلیل که شاید مرهمی برای انسانی باشد اما فکر می‌کنم این حجم از تلنبار کردن غم روی شانه‌های نوجوان خیلی نامردی است.
        

          زندگی خیلی از انسان ها اینگونه به پایان می رسد
و ما فقط با خواندن داستان اون ها متوجه می شویم امکان دارد همین لحظه انسانی درحال پس دادن گناهیست که هرگز انجام نداده 
بعضی اوقات اونقدر خوش بین هستیم که فکر می کنیم همه چیز درست میشه ، دست رو دست می‌گذاریم تا یکی یه کاری بکنه 
در صورتی که تا چشم بهم بزنیم وقت تموم شده و هنوز منتظر دیگران نشسته ایم . 
شما هم حتما منتظر بودید تا جو کاری بکنه ، تا جو اون پایان تلخ رو به ما نشون نده ولی جو حکایت خیلی از آدماست و این یک حقیقت تلخه
        

          تا حالا اینقدر با یک کتاب گریه نکرده بودم.
دردناک بود و اینکه همین الانش هم بعضی‌ها با همچین مسائلی دست و پنجه نرم میکنن خیلی غم‌انگیزه.
        

          دومین کتابی که از سارا کروسان خواندم. پیش از این تافی را خوانده بودم و بسیار دوست داشتم.
یک دقیقه بعد از نیمه شب (عنوان اصلی: moonrise) قبل از تافی و به همان سبک و سیاق شعر نوشته شده، اما من شخصا تافی را بیشتر پسندیدم. شاعرانگی تافی در مقایسه با یک دقیقه بعد از نیمه‌شب بیشتر بود.
        

          درد داشت. خیلی زیاد. با هر کلمه که میخوندم حسش میکردم که اون کلمات از اعماق روح کسی بود. خیلی وقت بود انقدر گریه نکرده بودم. اخرین بار با کتاب به امید دلبستم اینجوری گریه کردم و اینبار فکر کنم زجه زدم. هنوز توی شوکم. باورم نمیشه. مگه میشه به شخصیت های داستان اینقدر وابسته شد؟ اما اون احساسات واقعی بودن. یک دقیقه بعد از نیمه شب خود اسم کتاب حرف هایی رو در خود جا داده. جالبه که دقیقا یک دقیقه بعد از نیمه شب این کتاب رو تمام کردم. تمام شد. باید بگم این کتاب رو به کسانی که روحیه حساس دارن اصلا پیشنهاد نمیکنم. ولی اگه تصمیم گرفتید این کتاب رو بخونید بدونید که شخصی که این کتاب رو تمام میکنه با شخصی که این کتاب رو شروع میکنه خیلی فرق میکنه. این کتاب حسرت، درد، گناه، عشق و امید رو به زیبایی به تصویر کشیده اینکه تا اخرین لحظه امیدت رو از دست ندی. اینکه هیچ پشیمانی ای نداشته باشیم و جوری زندگی کنیم که در اخر حرفی برای گفتن داشته باشیم و نگذاریم هیچکس مانع پیشرفتمون بشه. هیچوقت. نمیخوام حسرتی برای خودم درست کنم پس از الان تا لحظه ای که فرصت زندگی توی این دنیا رو دارم سعی میکنم زندگی کنم. امیدوارم هممون یاد بگیریم که واقعا زندگی کنیم و بدونیم که هر روز ممکنه اخرین روز باشه پس زندگی کن و برای هدفات بجنگ که حسرتی برات نشن. که هیچی بدتر از حسرت برای بدست اوردن زمان بیشتر نیست. 
        

          من آدمی بودم که با کوچکترین اتفاقات تلخ تو کتاب ها و یا فیلم ها گریه‌ام میگرفت
اما بعد از گذشت یکی دوسال و بیشتر شدن کتابای غمگینی که خوندم و فیلمای غمگینی که دیدم
دیگه کمتر کتابی توانایی درآوردن اشک های من رو داره
اما وای از این کتاب که کلش رو در حال گریه بودم
        

          چقدر با این روزها هماهنگ بود حال و هواش!
چقدر گریه‌دار بود.

روایتی از پسری که برادر بزرگ‌ترش به اتهام قتل می‌خواد اعدام بشه.
        

          بیشتر مردم از بوی بیمارستان متنفرند. اما بوی زندان چی؟ آیا تابه‌حال بوی زندان به مشامشان خورده؟

کتاب را از نمایشگاه کتاب ۱۴۰۴ خریدم. چینش کتاب در انتشارات، طوری بود که کنار کتاب موردعلاقه‌ام، یعنی «تابستان مرگ و معجزه» قرار گرفته بود. از مسئول بخش خواستم درباره داستان کتاب توضیحی بدهد. توضیح کتاب زیبا بود: برادری که در تلاش است به برادر بزرگترش که بی‌گناه در زندان است، کمک کند.
 خلاصه که کتاب را خریدم طی دو روز آن را تمام کردم. نثر کتاب حالت نوشته‌های کوتاه و شعر نو طور داشت. راستش را بخواهید، با خواندن این کتاب نه‌تنها حالم خوب نشد و لذت نبردم بلکه تا یک روز حال بد و غم و شوک عجیبی را در من ایجاد کرد. تا صفحه آخر کتاب نویسنده بسی امیدهای بسیار در شما زنده می‌کند و در نهایت به بدترین حالت ممکن شما را ناامید و مأیوس می‌کند. 
پشت کتاب نوشته است که سارا کروسان، نویسنده کتاب این ماجرا را از روی داستانی واقعی الگو گرفته است و این صدها برابر به غم کتاب اضافه و به مخاطب علاوه بر مفهوم بی‌عدالتی در این دنیا می‌فهماند که: خیلی اتفاقا هست که تو ازشون خبر نداری و همین الان دارن اتفاق می‌افتند و شاید یک نفر بعد از این اتفاق اون آدم سابق نشه و قلبش پاره‌پاره بشه...
        

          این کتاب از اونایی بود که نمی‌تونم فراموشش کنم. خیلی زود باهاش ارتباط گرفتم و کاملاً توی داستانش غرق شدم. زندگی جو، سکوت‌هاش، فکرهاش، حتی اون لحظه‌هایی که هیچی نمی‌گه ولی هزار تا چیز داره تو دلش می‌گذره… همه‌ش برام واقعی بود.

موضوع داستان خیلی سنگینه، ولی سارا کروسان انقدر خوب نوشته که نه فقط غم داستان، بلکه احساسات خیلی عمیق‌تری هم منتقل می‌شه. اصلاً حس نکردم نوشته‌ها کلیشه‌ای یا شبیه جمله‌های انگیزشی باشن؛ برعکس، خیلی ساده و واقعی بودن.

سبک نوشتنش که شبیه شعر آزاده باعث شد هم خوندن کتاب راحت باشه، هم حسی‌تر. یه‌جوری بود که انگار دارم فکرای جو رو بدون فیلتر می‌خونم.

در کل، برام یه تجربه‌ی عمیق و قشنگ بود. از اون کتاباست که وقتی تموم می‌کنی، یه مدت توی ذهنت می‌مونه و هی بهش فکر می‌کنی.
        

          کتاب قبلی که از این نویسنده خوندم، ما یک نفر، خیلی خیلی 
قشنگ بود. از اون کتابایی که انگار می‌برنت تو خلسه، پر از حس بود.
این کتاب هم قشنگ بود، اما نه به اندازه اون. 

_گزارشگر چیزی از خانواده ما نمی‌گوید. 
ما هیچ‌چیز نیستیم. ما آشغال هستیم. 
صفحه ۴٢

بدبختی این‌جاست که قانون رو حتی اگر خوب باشه هم می‌شه دور زد. بعد آدم ناراحت می‌شه برای کسایی که حقشون نبود فلان اتفاق براشون بیفته، اما خب، حالا افتاده و کاری هم از دست کسی برنمیاد. 

_وقتی برف سنگینی بارید
و دریاچه یخ زد، 
روزها را تا کریسمس شمردم
و هرگز متوجه نشدم که
اد و آنجلا برای این با سرسختی
برف‌های پیاده‌رو را پارو کردند
که مطمئن شوند
من، صبح کریسمس گریه نمی‌کنم. 
نمی‌خواستند فکر کنم
بابانوئل نیامده چون من پسر بدی بوده‌ام. 
صفحه ١۴١

_"من این رو می‌خورم و برای تو یه چیز دیگه می‌خرم.
چی می‌خوای؟"
می‌توانستم بگویم، تو را می‌خواهم نل؟
"تو که وایسادی و فقط فکر می‌کنی.
می‌رم یه چیزبرگر برات بگیرم."
صفحه ٢٣٠

_طوری نگاهم می‌کند 
که انگار واقعیت وجودم را می‌بیند. 
اما چیزی از من نمی‌داند. 
اگر می‌دانست، می‌فهمید چه‌قدر از این کارش متنفر شدم،
می‌فهمید چه‌قدر کم آورده‌ام، 
و چه‌قدر به وجود آنجلا نیاز دارم
یا حتی خاله کارن. 
تنها کسی که دارم نل است. 
و او را آن‌طور که می‌خواهم، ندارم. 
صفحه ٢٣٧


یه نکته جالب، این بود که فامیلی اد، مون بود و اسم اصلی کتاب، مون‌رایز به معنی طلوع ماه. خوشم اومد ازش، اما خب منطقیه که تغییر کنه چون این اسم فارسی‌ای که براش انتخاب کرده‌ن هم خیلی قشنگه و به داستان هم خوب مربوطه و به علاوه همه اینا، اسم اصلی برای مخاطب فارسی‌زبان اون حس رو ایجاد نمی‌کرد.
        

          دلم برای تنهایی ادوارد میسوزد ؛ او فقط میخواست برادر کوچکش را حفظ کند همین؛ اما  طناب دار  چنین فرصتی را آن گرفت
        

          کتاب با موضوع نوجوونی که به ناحق به زندان افتاده و در نظر گرفتن حکم اعدام برای آدم بی‌گناه، خیلی زیاده...
خب، این هم یکی از اون‌هاست، و کنارش یک عالمه قصه‌ی کوتاه دیگه هم هست که با خوندنش غم، شما رو دربرمی‌گیره...
و مگه رسالت یه کتاب، همین نیست؟
        

          خیلی خیلی خیلی داستان خوبی بود واقعاً عالی بود 
(جمله ای از کتاب)
اد هیچ وقت  طلوع خورشید روز اعدامش را نمیدید...
        

          با هق‌هق گریه تمومش کردم. باورم نمی‌شه در چنین جهان تاریکی زندگی می‌کنیم و آدمای بی‌پناه می‌تونن این‌طور اتفاقاً به اسم عدالت گرفتار بی‌عدالتی بشن.