نه ! 
[نه]ی بزرگ !!
کتاب تقریبا ۷۰۰ صفحه بود؛ نامه های سیمین و جلال به هم توی موقعیت هایی که معمولا یکیشون سفر بوده و از هم دور بودن. ۷۰۰ صفحه‌ی پوچ؛  
بهتر بگم، تدوین کتاب مشکلِ اساسی داشت؛ میتونست چکیده ‌ی همین نامه ها باشه، خلاصه تر، اما مفید تر
لازم نیست نامه‌ی ۸ صفحه ای که مخاطب حتی نمیدونه دارن درباره‌ی چی حرف میزنن به طورِ کامل توی کتاب بیاد! اکثر نامه ها همینطور بودن
مشکل بعدی که به نظرم اگر تصحیح میشد خیلی بهتر بود؛ اینکه نامه ها به طور بخشی اومده بودن؛ یعنی یه بخش نامه های جلال توی سفر اروپاش بودن، و بعد از اون بخش نامه اای سیمین در جواب به اون نامه ها؛ اگه هر نامه کنارِ جوابش میومد خیلی بهتر بود. وقتی همه‌ی نامه ها تاریخ دارن این کار به نظرم قابل قبول نیست.
درکل تنها بخش خوب کتاب این بود که فهمیدم سیمین چقدر نازگلیه:)))))) همه‌ی نامه هاش با کلماتی مثل: جلالکم؛ کاکو جانم، جلالِ من، شوهرکِ نازنینم شروع میشد:)))

* یه ستاره به خاطر سیمین و زحمتی که پای کتاب کشیده شده
      

        ''آخرینِ هزار‌‌و‌چهارصد‌و‌سه''

ثریای شهریار رو، آیدای شاملو رو، همه میشناسیم؛ معشوقه های واقعی..
اما هلیا؛ واقعی نیست، ما عاشقِ هلیا رو نمیشناسیم، هلیا انگار که ظرفِ سفالی کارِ دستِ ابراهیمیه.
ثریا و آیدا و.. دوست داشتنی اند چون معشوقه‌ی قلم به دست های کار بلدی‌اند؛ اما هلیا.... اما هلیا ‌‌...
هلیا خالق خیلی کار بلد تری داره؛ 
ای وای از قلمِ نادر ابراهیمی!!
بی نظیر بود.کار هرکسی نیست دو زمان رو باهم جلو بردن، و ابراهیمی خیلی درست این کار رو کرده بود. [بار دیگر شهری که دوست می داشتم] رمان نیست.   پس چیست؟ نمی‌دانم؛زیباست
آخرین باری که همچین چیزی خوانده بودم ؛ هشت کتابِ سهراب بود؛ همینقدر سبز، حال خوب کن.
صفحه به صفحه‌ی کتاب رو خط کشیدم بس که ابراهیمی دوست داشتنی شرح می‌داد و سبز میگفت.

هلیای او

      

        خیال خال تو؛ عیدی خانم دلنوازِ عزیز بود به من؛
که چقدر هم شیرین بود.

در یک کلام؛ خلاقانه و زیبا
متفاوت بود برام؛این سبک، این حال و هوا، این نوع نگارش؛
و ایده ها از نظرم جالب بودن به جز یکی دوتا داستان که خیلی ننشستن به دلم. همینطور انتخاب داستان مینیمال؛ چون هر داستان به زعم من اگر قرار بود بلند باشه  و با جزئیات و ادامه؛ میشد رمان های زردِ عاشقانه، اما تا اون حد ادامه درست ترین انتخاب بود.
و عاشق مهرانه شدم؛ چقدر ایرونی، ناز، عاشق.
داستانی که بیشتر جذبش شدم هم [تو مرا کافی..] بود، و هزاران بار زیباتر میشد اگر حسن ختامِ کتاب، این داستان بود.
      

        قلب من؛
دوستای عزیز کودکیم:)))))
چقدر ناز و لطیف بود قصه هاش...
      

        چقدر خوش گذشت خوندنش....
چند سال پیش بود؟ دلم تنگ شد
      

        گوش شنوای هم باشیم
یوآن های بیرون بسیارند و همدمانشان اندک.
      

        سن‌ام به رادیو هفت و دوران اوج [خندوانه] قد نمی‌دهد. من ، امیرعلی را با [شب های مافیا] و نبوغش میشناسم؛ حتی قبل از اینکه کتاب به دست بگیرم‌. دروغ چرا؟ هنوزم گوشی‌ام پر است ازعکس های خودش و بهارِ زیبایش ...
بگذریم که علاقه‌ام به شعر هم از همین مافیا و آدم هایش می‌آید.

قبل از کان لم یکن ، قصه‌های امیرعلی را خوانده بودم و به علاوه با خودِ نبویان هم آشنا بودم.(خودش هم وقتی می‌خواهد بامزه باشد عین نثرش صحبت می‌کند).
عجیب است که چرا همه قصه های امیرعلی را بیشتر پسندیدند.کان لم یکن به مراتب طنز قوی تری داشت حتی با وجود حجم کمش.نمک بی‌اندازه‌اش هم خود را در توصیفات نشان میداد.
مردم استرایک آشنا بودند؟شاید. اما بینشان پن هلدر (اگر اشتباه نکنم) انگار که رفیق صد ساله‌ام بود. انگار هرروز تاب خوردن جسم بی‌جانش را بالای سر جهالت مردم میدیدم.‌ اصلا با همین اتفاق طنز تلخ کتاب برایم آشکار شد.ش

به هرحال؛  کان لم یکن از آنهاییست که اگر مثل من نباشید و بنشینید یک ساعته به موخره میرسید و با ساعتی خوش خداحافظی میکنید.حتی  اگر طنز نمیخوانید، حرف های نبویان ارزش یک ساعت را دارند.


"عکس از جشن امضای کان لم یکن"
      

        تقریبا یک سال پیش که من تاازه با بلاگر های کتاب آشنا شده بودم ، خردم کن از کتابهایی بود که خیلی سر و صدا داشت.
بلاگرهای کتاب رو که میشناسین؟ کتابایی که ترند میکنن خیلیی کلیشه دارن و اصولا لیاقت این همهه سر و صدا رو ندارن.
ولی خب؛  شروع کتابخوانی من صدقه سریه همین بوک بلاگرها بود و فکر کنم تنهاا نفعی که داشتن شروع این آشنایی بود.

خردم کن؛ یه مجموعه‌ی ۱۲ جلدی توی ژانر پاد آرمانشهریه.  داستان حول محور جولیت و قدرت مرگ بارش میچرخه. جولیت نمیتونه کسی رو لمس کنه ؛ به جز دو نفر...

کلیت و موضوع به نظرم جالبه؛ ولی قطعا نه تا حدی که دوازده جلد ادامه داشته باشه. کتاب نوع نگارش متفاوتی داره .
ولی خب بیشتر شهرتش به خاطر شخصیت وارنره (سرد و خشن و بور و چشم رنگی) ، و این کلیشه قطعا توی بلند مدت چیز جالبی در نمی‌آد.
من فقط دو جلد از خردم کن رو ادامه دادم و با احترام به خانم مافی ، خودشون و اثرشون در حد این همه بزرگ شدن نیستن.

      

        بزارید اینطوری شروع کنم؛
گذر زمان خیلی پدیده‌ی تاریکیه؛و اگر چند وقت توی ذهن یه دختر بچه‌ی سیزده ساله پر و بال بگیره صد برابر ترسناک تر و سیاه تر و بی‌رحم تر میشه.
 [یک روز انتظار] واقعا لازم بود. لازم بود که یکم اون تاریکی رو کم کنه.
یک سری چیز ها اتفاق می‌افتن ، نه به خواست ما ، به چرخش ایام.
داستان پسر بچه هم همین بود؛اون اتفاقه می‌افتاد .. ولی نه اون روز
پس یک روز رنجِ بی جا!

      

        انگار این چند وقت همه چیز دست به دست هم دادند که وجه تاریک دنیا رو پشت سر هم بکوبن توی صورتم..
یه ذره وقت بدین...
هضم کنم...
      

          {پریدخت دختری بود در محله‌ی پامنار طهران که یک صبح سرد زمستان لا به لای برگ های تاریخ  این مملکت گم شد}

نقطه ی شروع علاقه ام به حامد عسکری رو به یاد نمی‌آرم. خیلی هم دربارش فکر کردم؛یادم نمیاد چی‌شد که بعدِ اون هم رَده‌ی <شهریار> شد توی  قلبم.
به هر حال؛ می‌خوام بگم من حامد عسکری رو خیلی  دوست دارم.خیلی زیاد. شاید چون واقعیه؛حرفاش بوی واقعیت میده؛
بهتر بگم، حرفاش خیلی رنج پدرانه داره...
با اینکه پریدخت اولین اثری که ازشون خوندم؛ ولی خب اون علاقه هه از همون پادکست ها و ... ایجاد شده بود.

من نسخه‌ی صوتی پریدخت رو گوش دادم.از کست باکس؛ با صدای آقای صفری.
خیلی دوست داشتم نسخه‌ی صوتی با صدای خود آقای عسکری بود، ولی خب . دلم نمیاد به علی صفری خرده بگیرم درباره‌ی تپق های گاه و بی گاه و نوع خوندنشون؛ دو اپیزود  آخر رو بغضشون زیبا تر کرده بود آخه.
از پریدخت بگم...نثر اون دوره شیرین بود و نامه ها از اونهایی بودن که نیش رو شل میکردن؛ در کل عاشقانه‌‌ی زیبایی بود.
کلا نباید منتظر اتفاق مهم و پیچیدگی و اینچیزا باشی..پریدخت اینطوری نیست. از مسیر داستان باید لذت ببری.
مجموعا اثر قوی ای محسوب نمیشه؛یک سری کلمه ها خیلی تکرار  شده بود؛ محتوای نامه ها بعضی اوقات حوصله سر بر بود.

به لطف کامنت هایی که روی کتاب داده بودند میدونستم انتهاش چی میشه؛اما خوندنش خالی از لطف نبود...

      

        کتاب مجموعه‌ای از شعر های سه تا شاعره . لیلا واحدی ، مریم کرمی ، نرگس شیرازی.
محتوای کتاب فکر می‌کنم شعر نو باشه...
به هر حال، هر چیزی که اسمش رو بزارین ، اصلا ۸۰٪ کتاب هییییچ چیزی برای ارائه نداره. اون ۲۰٪ هم ارفاق کردم می‌تونم بگم به خاطر خانم کرمی باشه که شعر ها/داستان‌هاشون شااید معنا دار تر بود.

یه چیزی خیلییی اذیتم میکرد. توی بعضی از صفحات کتاب گاهاً فقط یک کلمه نوشته شده بود....
ناشر محترم؛شاعران/شبه شاعران ؛ پیشنهاد می‌کنم حتما آثار سرور پوریای عزیز رو مطالعه کنید تا با فواید درخت ها آشنا بشید!!!
اگر ناشر، یا خود (به قول بهخوان) پدیدآورنده؛ سازماندهیِ مناسب داشتند حداقل این مشکل درست میشد.


      

        "رنگ و ..." از بین کتاب قصه های گسسته شده و رو به موت یه کوچولویی به چشمم خورد و از بین "حسنی و گرگ بلا" و "پرندهء زیرک" و غیره و غیره که هرکدوم از چهار صفحه هفت صفحشون نبود کشیدم بیرون.
و برعکس همه‌ی اون کتابها کامل دست نخورده بود.زیبایی جلدش اول از همه جذبم کرد .
[به خدا جلدش از اینکه تو بهخوانه خیلی خوش رنگ و آب تره..!]

و بعد از چند سال که کتاب کودک رفته بود جز خاطرات و "رمان ها" مارو از هم دور کرده بود نشستم به خوندنش و اصلا هم خنده‌ی بقیه مهم نبود [کتاب ها سن و سال ندارن؛ مگه نه؟]
به جرعت میتونم بگم از کتابهایی که این مدت خونده بودم یک پله بالاتر بود.
 سحر کریمیان که با تصویر گریش هفتاد درصد راه رو تنهایی رفته بود.
سرور پوریا که من اولین بار بود اسمشون رو میدیدم و چقدر خوش نوشته بودند.
از اسم شخصیت ها بگیر و برو تا وقایع داستان که چقدر توصیفات درست و قشنگی داشت.
مدت خوندنش به ده دقیقه هم نکشید ولی منم نگران درخت‌های عمو سبزعلی و نجات جون بابا جبار نجار بودم.
فقط نمیدونم چجوری بزارمش توی کیفم که نفهمه؟

یه گله هم از بچه های بهخوان...یعنی چی که من اولین نفری بودم که خوندمش؟؟؟



      

        هشت کتاب؛اوایل تابستان از یک عزیزی هدیه گرفته شد. و چقدر خوشحالم که دست گذاشت روی هشت کتاب...
اولین تجربه‌ی رویارویی من با سهراب سپهری نازنین بود که در دوره های زمانی مختلف خونده شد.بعضی از مجموعه هاش گاها دو ماه طول میکشید تا تکمیل بشه.ولی به شدت می‌ارزید.همینطور اولین کتابی بود که انقدر سر ذوق آورده بودم که تصمیم گرفتم احساساتم رو لابه لای شعر ها بنویسم.و حالا گوشه به گوشه‌ی هشت کتاب پر از خاطره و حس خوبه...

از شروعش که با مرگ رنگ بود بگم؛در خوب بودن اشعار شکی نیست اما ثمینِ جاهلی که تازه رفته بود سراغ شعر نو درکش پایین بود که اواخر مرگ رنگ این مشکل فنی برطرف شد.

زندگی خوابها هم گذشت و شد دو کتاب از هشت کتاب، اشعاری که گاها میفهمیدم و حقیقتا بعضی هاش هم نمیفهمیدم.
اما آوار آفتاب همههه چیز رو تغییر داد.
شروع آوار آفتاب توی حیاط سرسبزِ خونه‌ی مادربزرگه رقم خورد و یکدفعه <شاسوسا> زد روی دست همه‌ی شعرهای سپهری..
دیگه داشتم مطمئن میشدم که بهتر از شاسوسا نمیاد که رسیدم به <فراتر>
گذشت و سایبان آرامش ما ماییم و غیره و غیره با پس زمینه‌ی صدای علیرضا قربانی توی همون حیاط تموم شدن و من زار زار اشک میریختم.

دوباره گذشت و ایمن بار صدای پای آب .
نصفهء اولش داخل شهریور و نیمهء دوم توی آبان ماه خونده شد.
اون زمانی که نیمه‌ی اول رو میخوندم هیییچ احساسی نداشتم.مطلقا هیچ! اما نیمه‌ی دوم کتاب حسی مثل آوار آفتاب بهم میداد.

در کل مجمو‌عهء هشت کتاب پر از بالا و پایینی بود.همه چیز هم داخلش پیدا می‌شد.از رنج تا اشک و ابدیت و افسانه؛اما یک چیزی داخل همهه‌ی اشعار بود. طراوت،حس سبز بودن،طبیعت...

      

        تمام خشم من واقعا تجربه‌ی جالبی بود.همیشه فکر میکردم با کتابایی که روند آروم دارن ارتباط نمیگیرم؛همیشه هم توی کتابا دنبال یه جرقه‌ بودم.
ولی صبا طاهر  و اثرش فرق میکردن.روند مِلوی داستان اصلا اذیتم نمیکرد.
یکی دیگه از خوبیاش چند زاویه‌ای بودن داستان بود و دیدگاه همه‌ی شخصیتا رو درک میکردم.
و حقیقتا شخصیت پردازیش فوق العاده بود.تک به تک علایق،ترس ها،ویژگی ظاهری و ... رو با قلم خیلی درستی نشون داده!

تمام خشم من؛خیلی اسم درستی بود واسهء این کتاب...همه‌‌ی شخصیتها یه نفرت درونی داشتن،یه احساس‌ مزخرف تموم نشدنی که هرروز پررنگ تر میشد.یه خشم خالی نشده،عصبانیت نه!خشم.
من هم می‌خوام مثل توضیحی که پشت کتاب بود دعوتتون کنم.
اگه احساس خشم،کافی نبودن،شکست،ناراحتی دارید،شما با این کتاب کلی رفیق واقعی‌ پیدا میکنید.شخصیت هایی که یک عمری با حقیقت هایی که میدونستن و نمیخواستن باور کنند زندگی کردن،همراه شما مبارزه میکنند،شکست میخورن،میبخشن، و دوباره سرپا میشن.