این نسخه‌ی خیلی خیلی خلاصه شده‌ی هایدیه؛ 
یعنی انگار کوتاه شده و نثرش ساده شده که قسمت انگلیسیش برای مبتدیان باشه.
به تقویت زبان کمک میکنه.
      

        کتاب را احتمالا مرداد ماهِ سال پیش خواندم؛ حالا هم که مینویسم به خاطرِ این است که می‌خواهم [مردی به نام اوه] را شروع کنم و بیشتر به قصدِ مقایسه‌ی انتهایی است.
یادم است که کتاب زیادی حوصله‌ام را سر برد؛ تقریبا همه چیز از ماجرای آن آقای مرموزی که گربه(شاید هم سگ)  داشت و اسمش را یادم نیست نفهمیدم. شاید هم فهمیدن و یادم نمی‌اید که در دوصورت هم ضعف است. حجمش در اصل مشکل بود؛ عذابم داد و انقدر با هم کلنجار رفتیم که باعث شد دوستش نداشته باشم.  و مادربزرگ؛  یک بی‌فرهنگِ دوست داشتنی؛ شاید هم شجاع، شجاعی که قانون نمی‌فهمد و در جوانی اش گند زده به زندگی‌اش و حالا انگار که می‌خواهد جبران کند (اصلا موفق نبوده) اصلا مادربزرگ باعث شد تا الان فقط درباره‌اش فکر کنم و ننویسم. چه میگفتم؟ مادربزرگ قوی است؟؟ بله اما خوب نیست خوب نیست اما شجاع است، زن☆ است!! 
اما خالی از خوبی نبود؛ هنوز هم میاماس و باقی سرزمین ها عزیزِ قلبم مانده‌اند.
احتمالا که اوه بهتر است؛ از مادربزرگ و کارهایش...
      

        چقدر خوب بود؛ 
و چقدر زهرا شاهی لیاقتش بیشتر از ایناس، چقدر کم دیده شدن...

      

        زندگی شستن یک بشقاب است...

این سطر در تمام لحظاتی که پشتِ سرِ کلاریس با آن ناخن های از ته گرفته شده‌اش؛ با آن افکارِ به هم ریخته‌ و ذهن شلوغش میدویدم جلوی چشمم بود. و حتی لحظاتی که او می‌ایستاد، نفس نفس میزد و به هق هق می‌افتاد؛ داشتم به این سطر فکر میکردم. حتی زمانی که دور از چشمِ خودش و این حجب و حیا و خجالت (و هرچه اسمش را بگذارید) دست می‌انداختم دور گلویِ خانم سیمونیان و امیلی و آلیس همه‌ی آنهایی که به کلاریس و خواسته هایش پشت کردند.
خب مگر زویا پیرزاد چه میگفت؟ غیر از این که زندگی همین چیزهای کوچک است؟
یک خانواده‌ی پنج نفره‌ی ارمنی که به تازگی صاحب همسایه‌های جدید میشوند.
همین! و آنقدر که پیرزاد صمیمانه روایت کرده بود انگار که روی راحتی چرمِ سبزِ خانه‌ی کلاریس لم داده‌ام و دوقلو ها توی بغلم نشستند و هرازگاهی از دستشان جیغ میکشم و مهره‌های شطرنجِ آرتوش را میشکنم ؛ به جای تمام کارهایی که کلاریس نکرد.
به هرحال، همه چیز خوب بود. همه چیز شایسته‌ی آغوش بود. و هرچه فکر کردم اشتباهِ داستان چه بود ؛ تنها منطق بود که جلوی چشمم میرقصید. میکروفن دست گرفته بود و بلند بلند میگفت: کلاریس مگر بی زبان است؟ مگر لال است و یا معلولیت ذهنی دارد؟؟ بلند شو زن؛ دست آنهایی که اذیتت میکنند را بشکن.

و خب زویا پیرزاد را بعد از این دوست دارم؛ ساده بودن و ساده نوشتن غریبه ای بود که دستش را زویا گذاشت توی دستم.


      

        نه ! 
[نه]ی بزرگ !!
کتاب تقریبا ۷۰۰ صفحه بود؛ نامه های سیمین و جلال به هم توی موقعیت هایی که معمولا یکیشون سفر بوده و از هم دور بودن. ۷۰۰ صفحه‌ی پوچ؛  
بهتر بگم، تدوین کتاب مشکلِ اساسی داشت؛ میتونست چکیده ‌ی همین نامه ها باشه، خلاصه تر، اما مفید تر
لازم نیست نامه‌ی ۸ صفحه ای که مخاطب حتی نمیدونه دارن درباره‌ی چی حرف میزنن به طورِ کامل توی کتاب بیاد! اکثر نامه ها همینطور بودن
مشکل بعدی که به نظرم اگر تصحیح میشد خیلی بهتر بود؛ اینکه نامه ها به طور بخشی اومده بودن؛ یعنی یه بخش نامه های جلال توی سفر اروپاش بودن، و بعد از اون بخش نامه اای سیمین در جواب به اون نامه ها؛ اگه هر نامه کنارِ جوابش میومد خیلی بهتر بود. وقتی همه‌ی نامه ها تاریخ دارن این کار به نظرم قابل قبول نیست.
درکل تنها بخش خوب کتاب این بود که فهمیدم سیمین چقدر نازگلیه:)))))) همه‌ی نامه هاش با کلماتی مثل: جلالکم؛ کاکو جانم، جلالِ من، شوهرکِ نازنینم شروع میشد:)))

* یه ستاره به خاطر سیمین و زحمتی که پای کتاب کشیده شده
      

        ''آخرینِ هزار‌‌و‌چهارصد‌و‌سه''

ثریای شهریار رو، آیدای شاملو رو، همه میشناسیم؛ معشوقه های واقعی..
اما هلیا؛ واقعی نیست، ما عاشقِ هلیا رو نمیشناسیم، هلیا انگار که ظرفِ سفالی کارِ دستِ ابراهیمیه.
ثریا و آیدا و.. دوست داشتنی اند چون معشوقه‌ی قلم به دست های کار بلدی‌اند؛ اما هلیا.... اما هلیا ‌‌...
هلیا خالق خیلی کار بلد تری داره؛ 
ای وای از قلمِ نادر ابراهیمی!!
بی نظیر بود.کار هرکسی نیست دو زمان رو باهم جلو بردن، و ابراهیمی خیلی درست این کار رو کرده بود. [بار دیگر شهری که دوست می داشتم] رمان نیست.   پس چیست؟ نمی‌دانم؛زیباست
آخرین باری که همچین چیزی خوانده بودم ؛ هشت کتابِ سهراب بود؛ همینقدر سبز، حال خوب کن.
صفحه به صفحه‌ی کتاب رو خط کشیدم بس که ابراهیمی دوست داشتنی شرح می‌داد و سبز میگفت.

هلیای او

      

        خیال خال تو؛ عیدی خانم دلنوازِ عزیز بود به من؛
که چقدر هم شیرین بود.

در یک کلام؛ خلاقانه و زیبا
متفاوت بود برام؛این سبک، این حال و هوا، این نوع نگارش؛
و ایده ها از نظرم جالب بودن به جز یکی دوتا داستان که خیلی ننشستن به دلم. همینطور انتخاب داستان مینیمال؛ چون هر داستان به زعم من اگر قرار بود بلند باشه  و با جزئیات و ادامه؛ میشد رمان های زردِ عاشقانه، اما تا اون حد ادامه درست ترین انتخاب بود.
و عاشق مهرانه شدم؛ چقدر ایرونی، ناز، عاشق.
داستانی که بیشتر جذبش شدم هم [تو مرا کافی..] بود، و هزاران بار زیباتر میشد اگر حسن ختامِ کتاب، این داستان بود.
      

        قلب من؛
دوستای عزیز کودکیم:)))))
چقدر ناز و لطیف بود قصه هاش...
      

        چقدر خوش گذشت خوندنش....
چند سال پیش بود؟ دلم تنگ شد
      

        گوش شنوای هم باشیم
یوآن های بیرون بسیارند و همدمانشان اندک.
      

        سن‌ام به رادیو هفت و دوران اوج [خندوانه] قد نمی‌دهد. من ، امیرعلی را با [شب های مافیا] و نبوغش میشناسم؛ حتی قبل از اینکه کتاب به دست بگیرم‌. دروغ چرا؟ هنوزم گوشی‌ام پر است ازعکس های خودش و بهارِ زیبایش ...
بگذریم که علاقه‌ام به شعر هم از همین مافیا و آدم هایش می‌آید.

قبل از کان لم یکن ، قصه‌های امیرعلی را خوانده بودم و به علاوه با خودِ نبویان هم آشنا بودم.(خودش هم وقتی می‌خواهد بامزه باشد عین نثرش صحبت می‌کند).
عجیب است که چرا همه قصه های امیرعلی را بیشتر پسندیدند.کان لم یکن به مراتب طنز قوی تری داشت حتی با وجود حجم کمش.نمک بی‌اندازه‌اش هم خود را در توصیفات نشان میداد.
مردم استرایک آشنا بودند؟شاید. اما بینشان پن هلدر (اگر اشتباه نکنم) انگار که رفیق صد ساله‌ام بود. انگار هرروز تاب خوردن جسم بی‌جانش را بالای سر جهالت مردم میدیدم.‌ اصلا با همین اتفاق طنز تلخ کتاب برایم آشکار شد.ش

به هرحال؛  کان لم یکن از آنهاییست که اگر مثل من نباشید و بنشینید یک ساعته به موخره میرسید و با ساعتی خوش خداحافظی میکنید.حتی  اگر طنز نمیخوانید، حرف های نبویان ارزش یک ساعت را دارند.


"عکس از جشن امضای کان لم یکن"
      

        تقریبا یک سال پیش که من تاازه با بلاگر های کتاب آشنا شده بودم ، خردم کن از کتابهایی بود که خیلی سر و صدا داشت.
بلاگرهای کتاب رو که میشناسین؟ کتابایی که ترند میکنن خیلیی کلیشه دارن و اصولا لیاقت این همهه سر و صدا رو ندارن.
ولی خب؛  شروع کتابخوانی من صدقه سریه همین بوک بلاگرها بود و فکر کنم تنهاا نفعی که داشتن شروع این آشنایی بود.

خردم کن؛ یه مجموعه‌ی ۱۲ جلدی توی ژانر پاد آرمانشهریه.  داستان حول محور جولیت و قدرت مرگ بارش میچرخه. جولیت نمیتونه کسی رو لمس کنه ؛ به جز دو نفر...

کلیت و موضوع به نظرم جالبه؛ ولی قطعا نه تا حدی که دوازده جلد ادامه داشته باشه. کتاب نوع نگارش متفاوتی داره .
ولی خب بیشتر شهرتش به خاطر شخصیت وارنره (سرد و خشن و بور و چشم رنگی) ، و این کلیشه قطعا توی بلند مدت چیز جالبی در نمی‌آد.
من فقط دو جلد از خردم کن رو ادامه دادم و با احترام به خانم مافی ، خودشون و اثرشون در حد این همه بزرگ شدن نیستن.

      

        بزارید اینطوری شروع کنم؛
گذر زمان خیلی پدیده‌ی تاریکیه؛و اگر چند وقت توی ذهن یه دختر بچه‌ی سیزده ساله پر و بال بگیره صد برابر ترسناک تر و سیاه تر و بی‌رحم تر میشه.
 [یک روز انتظار] واقعا لازم بود. لازم بود که یکم اون تاریکی رو کم کنه.
یک سری چیز ها اتفاق می‌افتن ، نه به خواست ما ، به چرخش ایام.
داستان پسر بچه هم همین بود؛اون اتفاقه می‌افتاد .. ولی نه اون روز
پس یک روز رنجِ بی جا!

      

        انگار این چند وقت همه چیز دست به دست هم دادند که وجه تاریک دنیا رو پشت سر هم بکوبن توی صورتم..
یه ذره وقت بدین...
هضم کنم...
      

          {پریدخت دختری بود در محله‌ی پامنار طهران که یک صبح سرد زمستان لا به لای برگ های تاریخ  این مملکت گم شد}

نقطه ی شروع علاقه ام به حامد عسکری رو به یاد نمی‌آرم. خیلی هم دربارش فکر کردم؛یادم نمیاد چی‌شد که بعدِ اون هم رَده‌ی <شهریار> شد توی  قلبم.
به هر حال؛ می‌خوام بگم من حامد عسکری رو خیلی  دوست دارم.خیلی زیاد. شاید چون واقعیه؛حرفاش بوی واقعیت میده؛
بهتر بگم، حرفاش خیلی رنج پدرانه داره...
با اینکه پریدخت اولین اثری که ازشون خوندم؛ ولی خب اون علاقه هه از همون پادکست ها و ... ایجاد شده بود.

من نسخه‌ی صوتی پریدخت رو گوش دادم.از کست باکس؛ با صدای آقای صفری.
خیلی دوست داشتم نسخه‌ی صوتی با صدای خود آقای عسکری بود، ولی خب . دلم نمیاد به علی صفری خرده بگیرم درباره‌ی تپق های گاه و بی گاه و نوع خوندنشون؛ دو اپیزود  آخر رو بغضشون زیبا تر کرده بود آخه.
از پریدخت بگم...نثر اون دوره شیرین بود و نامه ها از اونهایی بودن که نیش رو شل میکردن؛ در کل عاشقانه‌‌ی زیبایی بود.
کلا نباید منتظر اتفاق مهم و پیچیدگی و اینچیزا باشی..پریدخت اینطوری نیست. از مسیر داستان باید لذت ببری.
مجموعا اثر قوی ای محسوب نمیشه؛یک سری کلمه ها خیلی تکرار  شده بود؛ محتوای نامه ها بعضی اوقات حوصله سر بر بود.

به لطف کامنت هایی که روی کتاب داده بودند میدونستم انتهاش چی میشه؛اما خوندنش خالی از لطف نبود...