خیلی کمتر از <بار دیگر شهری که دوست می داشتم> به دلم نشست. اون گل منگلی بودن؛ عشق؛ اون زیبایی دیگه اینجا نبود.فضا خیلی غریب بود. نامه‌های اون بچه‌ها؛ زندگیِ محسن؛ آقای نادم...وای از آقای نادم و حرف هاش و فرجامش که چقدر عجیب خوب بود!! 
      

        کتاب های کودکی‌تان را هر از  گاهی نگاه کنید؛ بغل بگیرید؛ ببوسید و خلاصه یک جوری بهشان محبت کنید که عقده‌ی این همه سال نبودنتان را یکجا دود کند و به هوا هدیه بدهد. درست مثل منی که امروز (مشکلات من) را لابه لای کتابهای بچگی هایم پیدا کردم و خواندم و دلم برای آن دستخط افتضاخ خودم ضعف رفت. 

و البته حواستان باشد که تنها باشید. چون احتمال اینکه دلتان برای خودِ کودکتان، مثل لوله‌ی یک قیف، تنگ و تنگ تر شود بسیار بسیار بالاست. و شاید دلتان خواست برای دستهای کوچکی که قبلا این صفحات را ورق میزدند و حالا دیگر شدند این انگشت های بلند و دستهای بزرگ، گریه کنید.
مثل من که دلم برای [ثمین]ی که با آنهایی که میگفتند بالای چشمت ابرو است برخورد جدی میکرد تنگ شده. و برای آن خودکار آبی که همیشه با سلام و صلوات مینوشت.و برای [ثمین]ی که از مدرسه میترسید. و برای [ثمین]ی که هنوز هم از تاریکی میترسد. و افزون بر اینها برای آن قلب کج و کولِ پایین همه‌ی نوشته هایم. و برای همه‌شان بغض کردم. 
و حالا دلم یک برخورد جدی، یک تاریکی وسط مدرسه، و یک ثمین هفت ساله میخواهد.


      

        صادقانه؛ حیف کاغذی که برای این خزعبلات هدر بره.
اگر بخش انگلیسیش نبود همین یک ستاره هم اضافه است.
      

        به راستی که یکی از نوابغ ادب است
میان شاعره ها تا کنون نظیرش نیست
      

        باید اعتراف کنم؛ فرهاد جعفری هم بامزه‌اس، هم بلده به دلِ مخاطب بشینه. اما این بی ادبی ها رو من برنمیتابم. و موضوع صفورا هم که واویلا بس که حال به هم‌زن بود...
متاسفانه فرهاد جعفری و کتابش را اصلا قبول ندارم.
      

        یک موضوع زیبا؛ یک روایت زیبا. 
اما حوصله سر بر
      

        نمیتوانم دوستش نداشته باشم. موضوعش، پیامش، و همه‌‌ی آن لبخند های تصنعی و خوشبختی های ساختگی برایم دوست داشتنی بودند. عاشق تمام سیلی هایی شده‌ام که واقعیت میکوباند توی صورتم.   (تمام آنچه هرگر به تو نگفتم) را همخ باید بخوانند. پدر و مادرها بخوانند چرا که هنوز خیلی ها بچه هایشان را رهروی راهی میدانند که خودشان از آن بازماندند. اما واقعیت این است که تنها سوغاتی اجبارات شما بر فرزندانتان ترس و نفرت است. تنها عقده تست که می‌ماند و شما در آخر یک هیولای زخمی ساخته‌اید.  و نوجوان ها بخوانند؛ چرا که ترس را بسوزانند. که نشوند لیدیا؛ که خواسته هایشان را فریاد بزنند.

پ‌ن: بازهم همجنسگرایی...🤦‍♀️
      

        [اوه سیاه و سفید بود. و زنش رنگی بود. تنها رنگ زندگی اوه.]

نوع روایت، شوخی ها، شخصیت ها و.. دقیقا همون چیزی بودن که توی <مادربزرگ سلام میرساند و میگوید متاسف است > میبینیم. و اوه انگار که فقط جنسیتش با مادر بزرگ فرق داره؛ خودِ خودش بود. ولی به مراتب دوست داشتنی تر. و با اختلاف عاشق ترین شخصیتی که ازش خوندم.
توصیفات، شوخی های موقعیت، طنز آشنای بکمن، همشون حرف نداشتن.      نکته‌ی جالب تاثیر گذاری و وجود خانواده‌ای ایرانی توی داستانه؛ به نظرم انتخاب خاصی بود.
نیم ستاره ای هم که کم شده؛ به خاطر وجود شخصیت همجنس گرا و انقدر سعی برای عادی سازیشه.

      

        بهرنگی چه کرده!!!
      

        کتاب؛ یک دستور العمل ناقص و شل و پله که داره یاد میده مرحله به مرحله، چه کنیم که یه عشق متقابل بین ما و ولی عصر( عج )
شکل بگیره.     اما؛
مگه عشق دستور العمل و راهکار داره؟؟؟ عشق به خودِ آدمه.
اینشم بخوام قبول کنم؛ باز نمیشه.
توی سرتاسرِ کتاب، نویسنده ، عشق زمینی رو کوبیده و با این نگاه نوشته که دلِ انسان اگر عشق زمینی داشته باشه آلوده است!
دیدگاه های عجیب غریبی که میگه به جز خدا و اهل بیت(ع) هرررررکسی توی دلت باشه و دوستش داشته باشی نه تنها خوب نیست بلکه تورو به مرتبه‌ی حیوانیت میکشونه و باعث پسرفتت میشه. 
تنها بخش مثبتش دوبیتی ها و احادیث ائمه(ع) بود.
در کل که؛ نخونین. وقتی که میخواین واسه این بزارین و برین به جاش قرآن و یه بار دیگه بخونین...
      

        این نسخه‌ی خیلی خیلی خلاصه شده‌ی هایدیه؛ 
یعنی انگار کوتاه شده و نثرش ساده شده که قسمت انگلیسیش برای مبتدیان باشه.
به تقویت زبان کمک میکنه.
      

        کتاب را احتمالا مرداد ماهِ سال پیش خواندم؛ حالا هم که مینویسم به خاطرِ این است که می‌خواهم [مردی به نام اوه] را شروع کنم و بیشتر به قصدِ مقایسه‌ی انتهایی است.
یادم است که کتاب زیادی حوصله‌ام را سر برد؛ تقریبا همه چیز از ماجرای آن آقای مرموزی که گربه(شاید هم سگ)  داشت و اسمش را یادم نیست نفهمیدم. شاید هم فهمیدن و یادم نمی‌اید که در دوصورت هم ضعف است. حجمش در اصل مشکل بود؛ عذابم داد و انقدر با هم کلنجار رفتیم که باعث شد دوستش نداشته باشم.  و مادربزرگ؛  یک بی‌فرهنگِ دوست داشتنی؛ شاید هم شجاع، شجاعی که قانون نمی‌فهمد و در جوانی اش گند زده به زندگی‌اش و حالا انگار که می‌خواهد جبران کند (اصلا موفق نبوده) اصلا مادربزرگ باعث شد تا الان فقط درباره‌اش فکر کنم و ننویسم. چه میگفتم؟ مادربزرگ قوی است؟؟ بله اما خوب نیست خوب نیست اما شجاع است، زن☆ است!! 
اما خالی از خوبی نبود؛ هنوز هم میاماس و باقی سرزمین ها عزیزِ قلبم مانده‌اند.
احتمالا که اوه بهتر است؛ از مادربزرگ و کارهایش...
      

        چقدر خوب بود؛ 
و چقدر زهرا شاهی لیاقتش بیشتر از ایناس، چقدر کم دیده شدن...

      

        زندگی شستن یک بشقاب است...

این سطر در تمام لحظاتی که پشتِ سرِ کلاریس با آن ناخن های از ته گرفته شده‌اش؛ با آن افکارِ به هم ریخته‌ و ذهن شلوغش میدویدم جلوی چشمم بود. و حتی لحظاتی که او می‌ایستاد، نفس نفس میزد و به هق هق می‌افتاد؛ داشتم به این سطر فکر میکردم. حتی زمانی که دور از چشمِ خودش و این حجب و حیا و خجالت (و هرچه اسمش را بگذارید) دست می‌انداختم دور گلویِ خانم سیمونیان و امیلی و آلیس همه‌ی آنهایی که به کلاریس و خواسته هایش پشت کردند.
خب مگر زویا پیرزاد چه میگفت؟ غیر از این که زندگی همین چیزهای کوچک است؟
یک خانواده‌ی پنج نفره‌ی ارمنی که به تازگی صاحب همسایه‌های جدید میشوند.
همین! و آنقدر که پیرزاد صمیمانه روایت کرده بود انگار که روی راحتی چرمِ سبزِ خانه‌ی کلاریس لم داده‌ام و دوقلو ها توی بغلم نشستند و هرازگاهی از دستشان جیغ میکشم و مهره‌های شطرنجِ آرتوش را میشکنم ؛ به جای تمام کارهایی که کلاریس نکرد.
به هرحال، همه چیز خوب بود. همه چیز شایسته‌ی آغوش بود. و هرچه فکر کردم اشتباهِ داستان چه بود ؛ تنها منطق بود که جلوی چشمم میرقصید. میکروفن دست گرفته بود و بلند بلند میگفت: کلاریس مگر بی زبان است؟ مگر لال است و یا معلولیت ذهنی دارد؟؟ بلند شو زن؛ دست آنهایی که اذیتت میکنند را بشکن.

و خب زویا پیرزاد را بعد از این دوست دارم؛ ساده بودن و ساده نوشتن غریبه ای بود که دستش را زویا گذاشت توی دستم.


      

        نه ! 
[نه]ی بزرگ !!
کتاب تقریبا ۷۰۰ صفحه بود؛ نامه های سیمین و جلال به هم توی موقعیت هایی که معمولا یکیشون سفر بوده و از هم دور بودن. ۷۰۰ صفحه‌ی پوچ؛  
بهتر بگم، تدوین کتاب مشکلِ اساسی داشت؛ میتونست چکیده ‌ی همین نامه ها باشه، خلاصه تر، اما مفید تر
لازم نیست نامه‌ی ۸ صفحه ای که مخاطب حتی نمیدونه دارن درباره‌ی چی حرف میزنن به طورِ کامل توی کتاب بیاد! اکثر نامه ها همینطور بودن
مشکل بعدی که به نظرم اگر تصحیح میشد خیلی بهتر بود؛ اینکه نامه ها به طور بخشی اومده بودن؛ یعنی یه بخش نامه های جلال توی سفر اروپاش بودن، و بعد از اون بخش نامه اای سیمین در جواب به اون نامه ها؛ اگه هر نامه کنارِ جوابش میومد خیلی بهتر بود. وقتی همه‌ی نامه ها تاریخ دارن این کار به نظرم قابل قبول نیست.
درکل تنها بخش خوب کتاب این بود که فهمیدم سیمین چقدر نازگلیه:)))))) همه‌ی نامه هاش با کلماتی مثل: جلالکم؛ کاکو جانم، جلالِ من، شوهرکِ نازنینم شروع میشد:)))

* یه ستاره به خاطر سیمین و زحمتی که پای کتاب کشیده شده