صدای پای آب، خیلی عجیب بود.اواخر تابستان،یعنی شهریور،شروعش کردم و یادمه اصلا جذبش نشدم،همینطوری که <شرق اندوه> نتونست جذبم کنه.
کلا مجموعه ی هشت کتاب سپهری خیلی فراز و فرود داشت!یه جاهاییش از شدت زیباییش گریه میکردم و یه جاهایی بی حس خیره‌ی کتاب بودم...
خلاصه،من صدای پای آب رو همونموقع نصفه رها کردم و کلااا انگار با کتابخونی خداحافظی کردم.گذشت و دو هفته‌ی پیش شروع کردم و برگشتم به همین دنیا و دو شب پیش،مهمون سهراب سپهری شدم...
و واااقعا عجیب بود،نیمه‌ی دوم کتاب به شدت خوب بود!
توی یک شب اون بخش هم تموم کردم و...بوم!سپهری دوباره اوج گرفته بود انگار!
      

        این کتاب رو مرداد ماه خوندم، و واسه زمان بیکاری کمکم میکرد.
اول از همه بگم که پیشنهاد میشه ولی به خاطر صفحات زیادش ممکنه وسطش خسته بشید.
از خود کتاب اگه بخوام بدون اسپویل بگم...شخصیت مادربزرگ دقیقا اون کسیه که ما توی دنیای امروزی بهش میگیم بی فرهنگ؛و هیچجوری این نظریه پنهان شدنی نیست.و حتی جدا از قضیه‌ی کارهاش توی پیری،بی اعتنایی به بچش،زندگیش و....
توی دوره‌ی جوونیش آزارم میداد.
ولی خب سرزمین تقریبا_هنوز_بیدار و همه‌ی مردمانش،میاماس و افسانه‌هاش و و و، همش تا ابد توی ذهنم میمونه و از همون موقع خودمو جز افسانه نویسای میاماس میدونستم:))))
یه سری چیزا برام گُنگ موند و درک نکردم ولی درکل کتاب خوبی بود و نویسنده مشخصا خلاق بود.

      

        یک دقیقه بعد از نیمه شب، با گریه به پایان رسید!
وقتی بعد یک ماه به کتاب خوندن روی میاری و دوباره میخوای ورژن اصلی خودتو برگردونی،واااقعا این کتاب پیشنهاد میشه!!
اولین چیزی که نظرمو جلب کرد طراحی جلدش بود که حیلی دوستش داشتم،ولی بعد از اون نوع نگارش متفاوتش که باعث شد اصلا حوصلم سرنره و کل کتاب رو توی کمتر از یک روز تموم کردم.
از نظر محتوا،جدا خیلی خوب بود.موضوع اصلی بی عدالتی بود،ولی در عین حال درباره‌ی فقر،نژاد پرستی،قضاوت و مهم ترینش، معنی خانواده هم صحبت کرده بود.
همه چیز دست به دست هم داده بود که تو با استخونات جو رو درک کنی....

      

        این کتاب تقریبا اوایل مهر، خیلی ناخواسته بهم قرض *داده شد*!
ولی اصرار های مکررم که((وقت نمیکنم بخونمش)) جواب نداد و الان به اصرار همون دوستم یه ماهه که کتاب دسته!
امروز تمومش کردم،و انقدررر حوصلمو سر برده بود توی این سه روز که.....
قلم نویسنده به شدت سنگین بود!!!
و همین غیر قابل تحملش میکرد
نتونستم درکل ارتباط بگیرم،و بنظرم چند فصل اول همینجوری گذشت و انگار که یه اشراف زاده داره از زیردستاش برام تعریف میکنه.
و قطعا کتاب خوبی برای رهایی از ریدینگ اسلامپ نیست. مطمئنا!!
      

        به جرعت می‌تونم بگم بهترییین کتاب توی مجموعه‌‌ی هشت کتابه..پر از امید،زیبایی،طراوتو حتییی غم!غمی که در عین حال شیرین بود،خیلی شیرین.
جدای از زیبایی کلیه کتاب،"شاسوسا" که یه تیکه از قلبمه،"فراتر" انگار جون تازه بهم داد و واقعا سبز بود!و سایبان آرامش ما ماییم، پر از امید بود..
سپهری..تو معرکه‌ای!!
      

        وای..وای که چقدر سهراب سپهری دوست داشتنیه...
تک تک شعراش رو زندگی کردم و باهاش سفر کردم..
همه ی بیت ها،تک به تک ،جوری بودن که ساعت ها میشد راجبشون حرف زد..
و این یادداشت،و این نظر رو،تنها درباره <زندگی خوابها> در نظر نگیرین...چون سهراب سپهری همیشه بی نظیره!!
      

        توی چند روز باهاش زندگی کردم،درس گرفتم،سفر کردم...
فضای کتاب طوری بود که ناخوداگاه با خوندن هر جمله انگیزه میگیری!روحیه‌ی جنگجو و بلند پرواز سانتیاگو به شدت موردعلاقم بود و تا آخر یکی از بهترین شخصیت ها برام میمونه.
گذشته از اینها کاراکتر هایی که اواسط داستان میومدن و میرفتن،حرف هاشون،رفتار هاشون و حتی وجودشون انقدر عمیق و جالب بود که باید هر چند صفحه کتابو میزاشتم کنار و به خرفاشون فکر میکردم..
خلاصه که...ممنون از پائولو کوئلیو که انقدر برام خاطره و الگوی جدید ساخت:)))
      

        داستان جذابی داشت و پایان به شدت واسم غیر قابل باور بود.با اینکه از کتاب قبلی که تو ژانر پادآرمانشهری و علمی_تخیلی خونده بودم خوشم اومده بود،ولی واسه شروع این کتاب تردید داشتم که البته ناامیدم نکرد.
      

        علی رغم تعریفات و تبلیغات گسترده‌ای که همه‌ی کتابخونا واسش میکردن؛باید بگم،حوصله سر بر ترین کتابی بود که خوندم.
      

        حالا بعد از اتمام کتاب،تنها می‌خواهم روبه‌روی نویسنده زانو بزنم و برای تمام کم لطفی‌هایی که به آثارش شده از او عذر خواهی کنم.خداحافظی با آن شخصیت ها و فضای شهر پیلاین برایم دشوار است.خداحافظی با تک تک کلماتی که ساعت ها در ستایش آنها به دور اتاق چرخیدم،عذاب آور است.
شاید اگر مجبور نبودم دو روز دیگر کتاب را با تمام خاطراتی که به زندگی.ام بخشیده دودستی تقدیم مسئول کتابخانه بکنم این‌ چنین آشفته نبودم.
گذشت کنیم! از <ترین>های این کتاب،مختصر می‌گویم.مجسمه‌ی بهترین ، زیباترین،مظلوم ترین و حتی خوش صدا ترین فردی که در عین حال ساکت بود ، با احترام،تقدیم <آرچر> می‌شود؛برگ برنده‌ی خاندان هیل!
و از حالا تا به ابد هر زمانی رعد و برقی در آسمان ظاهر شد؛به یاد پسر ساکت دوست داشتنی‌ای می‌افتم،که دو کیلومتر را، زیر باران، با پای پیاده گذرانده بود تا <بری>اش در آرامش باشد.
شاید میا شریدن را تنها در خوابهایم در آغوش بگیرم و از او تشکر کنم؛اما جای پای <بری> و پسر ساکت دوست داشتنی او در قلبم می‌ماند
      

        تقریبا همین حالا آخرین جمله‌های کتاب را خواندم و می‌توانم با تمام وجود قلبم را تقدیم چشم‌های آبی اتلس کنم.نمی‌دانم،شاید از همان دوست داشتن‌هایی که آدم های بی احساس آن را<آبکی>خطاب می‌کنند.و حالا احساس گناه می‌کنم که چرا بعد از نوشتن این جمله به یاد احساس بین اتلس و لیلی افتادم،نه!حتی فکر کردن به آنکه نگرانی‌های اتلس حاصل عشقی آبکی باشد هم سخت است!
گرچه با اندوه،اما دوست داشتمواز اتلس به عنوان مظلوم ترین فرد در این ۳۸۰ صفحه یاد کنم،اما هنوز در جدال با مادر لیلی برنده نشده که بتواند مجسمه‌ی مظلوم ترین را، از آن خود کند.
یکی از چیز‌هایی که ناگهان در صفحات آخر متوجه آن شدم،تاثیری بود که به فاصله‌ی زمانی نسبت داده بودند.یعنی تقریبا عادت کرده بودم که از زبان لیلی بخوانم:در همین فلان مدت می‌تواند همه چیز تغییر کند.
و چقدر درست است،زمان همه‌چیز را تغییر می‌دهد،و تو تعیین می‌کنی تغییری درست باشد یا افتضاحی در زندگی.
شاید مسخره باشد که بگویم یک ضد <رایل>هستم.قطعا هم مورد علاقه ترین اتفاقی که می‌تواند یک ضد<رایل>را خوشحال کند،جدایی او از لیلی و ملاقات روباره لیلی با اتلس بود.که اتفاق هم افتاد!
در نتیجه،شاید به اندازه‌ی شاهکار الکس میکیلدس،<نقاش سکوت>شگفت انگیز یا باور نکردنی نبود؛یا مثل<هردو در نهایت میمیرند>ه عزیزم در آن غم دوست داشتنی فرو نرفته بود؛اما تکه‌ی جالبی بود از پازل تمام نشدنی کتاب ها!
      

        به طور خیلی شگفت انگیزی شگفت انگیز بود!
تا لحظه‌ی آخر نمیتونی بفهمی آخرش چی میشه!
به جرعت میتونم بگم بهترین کتابی بود که خوندم؛داستان جذابش با شخصیت بخشی بی نظیر نویسنده یه اثر بی نقص خلق کرده بود