یادداشت پروانه صالحی منش

        این کتاب از اونایی بود که نمی‌تونم فراموشش کنم. خیلی زود باهاش ارتباط گرفتم و کاملاً توی داستانش غرق شدم. زندگی جو، سکوت‌هاش، فکرهاش، حتی اون لحظه‌هایی که هیچی نمی‌گه ولی هزار تا چیز داره تو دلش می‌گذره… همه‌ش برام واقعی بود.

موضوع داستان خیلی سنگینه، ولی سارا کروسان انقدر خوب نوشته که نه فقط غم داستان، بلکه احساسات خیلی عمیق‌تری هم منتقل می‌شه. اصلاً حس نکردم نوشته‌ها کلیشه‌ای یا شبیه جمله‌های انگیزشی باشن؛ برعکس، خیلی ساده و واقعی بودن.

سبک نوشتنش که شبیه شعر آزاده باعث شد هم خوندن کتاب راحت باشه، هم حسی‌تر. یه‌جوری بود که انگار دارم فکرای جو رو بدون فیلتر می‌خونم.

در کل، برام یه تجربه‌ی عمیق و قشنگ بود. از اون کتاباست که وقتی تموم می‌کنی، یه مدت توی ذهنت می‌مونه و هی بهش فکر می‌کنی.