رمان تالیفی چقدر ملموسه.
      

        چطور می توان به این زیبایی یک شخصیت ساخت؟
      

        تنها بخش منزجر کننده ی کتاب، سکوت هستینگز بیچاره در مقابل تحقیر های پوارو بود🗿
      

        همیشه آرزو دارم با یک آقای نایتلی ازدواج کنم😁...
      

        اسراف کاغذ...
واقعا برای خودم متاسفم که وقتمو حروم همچین کتابی کردم.
      

        در مورد این کتاب نکات ظریفی وجود دارد، نویسنده رساننده منظور خود در قالبی بسیار ساده بوده. منظوری که به طور خلاصه می توانم آن را صداقت محظ در همه ی زمینه ها بدانم یک جور هایی می توان آن را "بیان صریح صادقانه" خواند. _خصوصا در زمینه احساسات_
اما نکته ای که توجهم را جلب کرد مخلوط این ویژگی با آزادی عملی که شخصیت از خداناباوری به دست آورده بود. این نکته خیلی خیلی برایم عجیب است و چیزی که آن را برایم عجیب تر می کند توضیحات نوسینده در "پس گفتار" است.
او این نکته را بیان کرده که خداناباور بودن شخصیت در کل موضوع برایش تاثیر گذار نبوده و آن را صرفا به عنوان چاشنی ای بی تاثیر بر بقیه داستان افزوده است. این نکته تصوراتم را در مورد نویسنده کاملا تغییر داد.
اگر پس گفتار نویسنده را برای خودم نادیده بگیرم این برداشت را از خداناباور بودن شخصیت خواهم داشت که همچین صداقتی تنها برای افرادی به بی پروایی و آزادی یک خداناباور امکان پذیر است.
جدا از همه این صحبت ها اینکه خودم را در چنین ذهنی تصور کردم برایم جالب بود.
      

        ترکیب یک داستان درام بسیار سطح پایین با ماجرایی از عنایت حضرت مهدی.
کلا در طول داستان مدام احساس می کردم، نویسنده می خواهد با ماجرای عنایتی که در متن مخلوط کرده به داستانش معنا ببخشد. ولی در کل نه برایم اثر گذار بود و نه خوشایند.
اگر فقط بخواهم در مورد داستان هم نظری بدهم پایان بسیار بسیار خارج از چارچوبش روند کمی قابل قبول داستان را هم کاملا خراب کرد.
      

        از آن کتاب هایی که روندشان را قربانی آن هیجان می کنند‌. البته برایم جذاب بود.
فقط یک نکته این بود که چرا در دلم طرفدار شخصیت اصلی ها بودم؟ آنها نباید به جزای کارشان برسد؟ اینکه نویسنده طرف شر زا خیر جلوه داده بود احساسات عجیبی برایم داشت.
      

        در ابتدا واقعا نمی خواستم به خاطر حجم زیادو البته تاریخی بودن کتاب شروعش کنم.
ولی وقتی یکم خوندم قلم محشر نوویسنده درگیرم کرد، کتاب رمان بود و این یک امتیاز بزرگ برای من بود. لحن و ادبیات کتاب علاوه بر رساندن این نکته که گفته های کتاب از زمانی دور است بسیار روان، رسا و خوش خوان بود.
در طول کتاب لذت بردم. _آخر کتاب واقعا حرص خوردم_ 
یک نکته دیگر به میان نیاوردن تیکه های ملاقات صریح با امام بود، البته که نشان دهنده احترام بود ولی بیشتر به شکل ضعف نویسنده به چشم می آمد (تنها نکته ی منفی ای که به چشمم اومد)
      

        این چند تا ستاره رو هم برای آن شوک احساسی های پس از مرگ ها
و بعضی جملات زیبای کتاب دادم
ولی در کل کتاب کمی در زمینه ی احساسات زیاده روی کرده بود! . . .
و مدام در حال ابراز احساسات و تفسیر اتفاقات بود، که خیلی خسته کننده بود.
      

        از آشفتگی کتاب خوشم نیومد 
ولی با موضوع کتاب حال کردم، نحوه گفتنش و تعریف کردن شخص اول خیلی باحال بود.
شاید یکم کتاب بی محتوایی به نظر بیاد ولی باید یکم تو حس باشی تا حس و حال کتاب رو درک کنی.
      

        از اون کتاباست که اگه بخوای به کسی معرفی کنی می گی برا آخرش بخون.
ولی اصلا نامتعادل بود کتاب رو دوست نداشتم، روند خیلی کند و قاتی پاتی اول کتاب و پایان وحشتناک. (موضوع کتاب کلا یکم ناجوره)
ولی همه این ها به کنار شخصیت پردازی کتاب بی نظیر بود.
می تونم تک تک شخصیت ها رو کامل تصور کنم.
      

        اولش وقتی فهمیدم کل کتاب نامه طوره ضد حال خوردم ولی بعد که رفتم تو حس و حال کتاب کلا فراموشش کردم.
نحوه ی اهمیت دادنش به یک آدم خیلی جذب شدم، چون جوری برسی می کرد و دقت می کرد که چجوری به یک فرد اهمیت داده می شه واقعا همیشه برام یک موضوع جذاب بوده. چون خودم خیلی کم از این آدم ها می بینم.

یک سری جاهای کتاب گنگ بود که قطعـــا به خاطر سانسورهای زیادشه.

اغلب از اینکه فیلم کتاب هایی رو که می خونم رو ببین متنفرم_خیلی زیــاد_ ولی تاوانش رو می پذیرم و در قبال خراب شدن همه ی تصورات و حس حالم از کتاب می رم فیلمش رو ببینم.
امیدوارم ارزشش رو داشته باشه.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ــــ ـ ـ

خب فیلمشو دیدم.
می تونم بگم نصف اتفاقای کتاب برام روشن شد.😬
ولی خب شخصیتی که نویسنه ساخته بود با مال تو فیلم خــیلی متفاوت بود.
      

        جنس کتاب و گرافیکش شما رو وادار می کنه که بخونینش 
خیلی خیلی زیباست . . .
      

        کدوم ترجمش بهتره؟