و به امید دل بستم بهترین کتابی بود که تو عمرم خوندم و از خوندش راضیم و نظرم رو راجب بهش عوض نمیکنم!..
        

          این کتاب رو با مشقت خیلی زیاد تموم کردم . ناشی‌گری نویسنده کاملا پیدا بود تو تک تک جملات . داستان کلی کتاب بد نبود ، اگر که نویسنده با ناشی‌گری نمی‌نوشت . 
نویسنده کتاب انگار که ابتدا یک سری جملات به ذهشون خطور کرده بوده و خواسته تنها با نوشتن یه داستانی اون‌ها رو بگنجونه داخلش . 
در کل اصلا لذت نبردم از این کتاب !,
        

          بچه ها این کتاب وحشتناک غمگینه. 
یعنی شما با تک تک صفحات و جملاتش اشک میریزی... 
واقعا غم این کتاب از دیشب رو دلم سنگینی میکنه...:) 
        

          درد داره.
 این کتاب روح داره و درد.
 حرف داره. درس داره. شاید داستان رو دوست نداشته باشین، اما متن، کلمه ها، شخصیت‌ها، همه و همه مهمن. دوست داشتنی. پر از مفهوم و درس زندگی. درس احساسات. درک درست از امید و عشق و شور. حتی فصل ″کلا‌م‌آخر″ که مربوط به حرف های نویسنده بود هم درد داشتن. این کتاب در از خوشی و درد و درسه!
کتابی که درش زندگی جریان داره و در پس حقیقت موجود در آن، چنان میخکوب کننده است که غم‌انگیزه...
        

          کجاش بر اساس واقعیت بود
        

          خیلی خیلییییییی کتاب خوبی بود من باهاش زندگی کردم اینطوری بگم خیلی با شخصیتاش کنار اومدم و درکشون کردم واقعا غیر قابل پیش بینی بود و فقعوالعاده غمگین پس اگه دلتون واسه افسردگی تنگ شده پیشنهادش میکنم:) 
        

          نفرت یک انتخابه اما عشق اینطور نیست.
        

          داستانی جالب و غم‌انگیز...
        

          چقدر توصیفات این کتاب دلنشین بود و دیالوگ هایی که رد و بدل میشد قابل لمس بود 
شخصیت پردازی واسم خیلی مهمه و تو این داستان اشاره خیلی خوبی بهش شده بود
مفهوم امید غم عشق و تلاش چیزیه که این داستان بهتون یاد میده 
و رد اثرش احتمالا تا مدتی روی قلبتون بمونه 
        

          واقعا خیلی مسخره بود نمیدونم چرا انقدر تعریف میکنن بقیه😐
        

          کتاب روون و جذاب
طوری که اصلا حتی متوجه نمیشید 520 صفحه کتاب رو خوندید
اینقدر که غرق زندگی توی کتاب میشید:) 
        

          من این کتاب رو از عید شروع کردم به خوندن و الان بعد 3،4ماه تمومش کردم!
 اولاش خیلی خوب و جذب کننده بود ولی وقتی به صفحه های 200و... رسیدم داستان خیلی کسل کننده شد و باعث شد یک مدت طولانی نتونم جذب بشم و بخونمش... ولی یک هفته پیش تصمیم گرفتم این کتابو تموم کنم. بخاطر همین، هرطور بود به خوندنم ادامه دادم تا اینکه رسیدم به بخش جذاب داستان! و باید بگم عالییییی و در عین حال بشدت غم انگیز بود نویسنده شخصیت پردازیش خیلی خوب بود و همه چیز رو کاملا توصیف کرده بود مکان ها و موقعیت ها و... 
وقتی کتابو تموم کردم واقعا دلم می خواست بلافاصله کتاب رو از اول بخونم تا این تفرقه ی بوجود اومده ی بینش رو جبران کنم و نهایت لذت رو بدون ریدینگ اسلامپ شدن ببرم... 
        

          بعد از نمیدونم چند وقت داره میره توی دسته ی *خوانده‌ام* های بهخوانم . ای کاش بهخوان گزینه ی *باهاش زندگی کرده ام* هم داشت . 
در هر صورت تموم کردنش تو شرایط الان برام عجیب و حتی شاید واجب بود؟ بهش نیاز داشتم فک کنم .
روایت  فوق العاده ای بود از  شور، مقاومت ، مهربانی  و امید .
شخصیت پردازی و نماد سازی خوبی داشت و تقریباً شیفته ی تک تک شخصیتاش شدم .
خیلی عجیبه که بعد از یه کتاب ، یه آدم و شاید یه خاطره ، انگار اشیاء جون میگیرن . الان دیگه کتونی های سفید کثیف ، هندزفزی های گره خورده و چک نویس های خط خطی برام خاصن . باعث میشن لبخند بزنم و همزمان غمگین باشم . باعث میشن یه چیزی حس کنم . باعث میشن روح آدمارو توشون ببینم . روح داستان هاشونو . . شاید روح آدم ها و خاطره هایی که یه زمانی دوستشون داشتیم و حالا فقط یه جایی بین شیار های مغز و رگ های قلبمونن .
شاید در نهایت رسالت ما انسان ها روح دادنه . روح دادن به داستان ها ، اشیاء و مهم تر از همه ؛ بهم . 
اول داستان خیلی چیزا گُنگ خواهد بود برای خواننده (که نمیدونم از نقاط قوت کتاب به حساب میاد یا از نقاط ضعفش!) ولی نگران نباشید و مهلت بدین بهش . در آخر قراره بهتون لیتر لیتر اشک و شاید ساعت ها تفکر، کمی امید و معنای متفاوتی از عشق هدیه بده . 
        

          خورشید نمی‌تواند نور خود را ببیند
        

          هرچی از زیبایی و احساس این کتاب بگم کم گفتم ...موقع خوندش حس کردم روحم داره پرواز میکنه 
من تونستم غم این کتاب  رو خیلی عمیق حس کنم و خیلی چیز ها یاد گرفتم
من هيچوقت سم ،هیکاری،نئو،کر و سونی رو فراموش نمیکنم✨️❤️
        

          کتاب بر خلاف انتظارم و کامنت های منفی بیشتر خواننده ها و صد البته ترند شدنش خیلی خوب بود و از خوندنش لذت بردم.

قلم نویسنده سبک خاص خودش رو داشت و خب به نظرم سبک جالب و دوست داشتنی بود.

روند داستان جالب بود اینکه بازه زمانی های مختلف رو همزمان پیش میبرد باعث میشد دیتاها به صورت همزمان تکمیل بشه و بیشتر اوقات شما دانسته قبلی ندارین و قراره بلافاصله فصل بعد با یک دیتا کامل این موقعیت رو رها کنید.

درمورد شخصیت ها و فضا باید بگم که میشه گفت جز شخصیت سم تمامی کاراکتر ها دیتاهای نسبتا خوبی درموردشون توی داستان دیده شد و درمورد فضاها توصیفات به اندازه کافی بود و به راحتی میشد لوکیشن هر پلات رو تصور کرد.

از نقاط دوست داشتنی این کتاب میتونم به پلات توییست(البته شاید نتونم بگم که کاملا پلات توییست بود ولی درکل)۲۰ صفحه انتهایی اشاره کنم که خود من از این مورد خیلی لذت بردم.

و البته اینکه ژانر اصلی کتاب یعنی رئالیسم جادویی تا صفحات پایانی کتاب کاملا پنهان بود برام جالب بود و به شخصه تا ۱۰۰ صفحه اخر فکر میکردم کتاب صرفا تو دسته رئال درام قرار میگیره.

یکی از چیزهایی که به نظر من باعث شد عمق غم کتاب رو ببره بالا،داستان پشت این کتاب بود که در صفحات آخر توسط نویسنده توضیح داده شد.درمورد موضوع ال جی بی تی اشاره شده در کتاب و خب سانسور نشر باید بگم که سانسور تاحدودی میشه گفت به اندازه بود،درنهایت خواننده متوجه منظور نویسنده میشد(صرفا در حد همون متوجه شدن)ولی خب از اونجایی که متن اصلی رو نخوندم متاسفانه نمیدونم یه سری ابهاماتی که درمورد بعضی از کاراکتر ها بود به خاطر سانسور حذف شده یا واقعا نویسنده ترجیح داده یه سری ابهامات توی داستان باقی بمونه.

ولی درکل به شخصه به نظرم ترجمه قابل قبول رو به خوبی بود.
        

          نبابا اینا اصلا اشکای من نیستن رو کتاب من که اصلن گریه نکردم.😍

از نیمه‌ی کتاب به بعد رو بی وقفه تو یه روز خوندم چون نمی‌خواستم گریَم قطع بشه و از حس کتاب بیام بیرون‌ و همین باعث شد از ساعت ۵ عصر تا ۹ شب یکسره با تک تک لحظات کتاب گریه کنم.

کتاب خیلی قشنگ بود و واقعا دوستش داشتم ولی برای منی که فوبیای مرگ نزدیکانم رو دارم ترسناک بود چون مدام داشتم تو کتاب ا این ترسم رو به رو میشدم🫠

بَرآیِ نآاُمیدی کِه بِه اُمید دِلبَست‌.
        

          "نه ، افسرده نیستم ، اون ها این کلمه رو پیش من نابود کردن.."
-هیکاری