یادداشت‌های نرگس سادات فاضلی (19)

          من بنده یِ خوب نوشتن هستم. درباره یِ مضخرف ترین موضوع، زیبا بنویسی،با صدای بلند تشویقت میکنم. فرمِ داستان خون مردگی را تشویق میکنم، استفاده از کلمات و لهجه بومی، عطر خوبی به متن داده است.
اما راستش برایِ محتوایِ"خون مردگی" به لبخند وگفتنِ "چه جالب" اکتفا میکنم! داستانی که در دنیایِ غیرواقعی خلق شده است و ضد جنگ بودنش را حتی نویسنده اعتراف کرده است، محبوب من نیست. 
نیمه اولِ داستان پر از حربه یِ رئالیسمی بود، اما به نیمه دوم و انتهایِ داستان که میرسیم چاشنیِ بیش از اندازه یِ اغراق و تخیل، حربه رئالیستم را بی اثر و کم پیدا میکند! راستب شخصیت پردازی هم به شدت ضعیف بود. هرچقدر که شروع خوب بود، پایانش بی معنا بود! 
        

          زندگیِ این روزها با دویدن فرقی ندارد.اما میان این شتاب ها هرزمان مقداری از "آدم ها"را خواندم،تصور میکردم آقای غلامی در میانِ عجله انسان ها،نشسته رویِ  چهارپایه یِ چوبیِ محکم ، پا روی پا انداخته است و لبخندزنان از پشت عینکِ نزدیک بینش، بادقت جزئیات را تماشا میکند. خوب قصه گفتن را هرکسی بلد نیست و آقایِ غلامی ثابت کرد قصه نویسِ خوبی ست. به راستی کتابِ "آدم ها" باارزش است چون آدمیزاد ارزشمند است.(:

        

          زویا پیرزاد در غرق کردنِ مخاطبِ خود استاد است!
"یک روز مانده به عید پاک" درباره یِ ادموند، در سه سن مختلف با چالش هایِ مرتبط!
دومین اثری ست که از او خواندم.متن روان،سادگی کلام،کم حجم بودن، روایتِ اتفاقات از زاویه های درست و انتخاب زیرکانه موضوعات ، کتاب را به یک میان وعده خوشمزه و لذید تبدیل کرده است.(: 
 تنها نکته ای که باب میل نبود، به برخی جزئیات، کوتاه پرداخته شده بود، که البته به این هم فکر کردم که شاید این نکته از چشم من، نقطه قوت آن به حساب بیاید. همین.
        

          داستان عشقی که رسوایی خطاب شد.همین. 
داستان را "عطار نیشابوری" سروده است و امیرعباسیان آن را به داستانی با ادبیاتِ روز مبدل کرد. بد بود؟خیر؛ ولی فکر میکنم اگر اصل شعر را میخواندم،حداقل لذت میبردم.احتمالا هدیه خوبی برای نوجوان ها باشد. 
        

          بوسنی و هرزگوین؛ کشوری که هیچ تصوری از آن نداشتم و اکنون در لیست آرزوهایم قرار دارد.
_تاریخ هر سرزمینی چقدر پر حادثه بوده است و آدمیزاد چقدر نسبت به شناخت این فراز و فرودها کم کاری میکند. 
+از محتوا چیز زیادی نمی گویم؛ در این حد بدانید که ۷۰درصد کتاب در یک پیاده روی هستید با عنوان"مارش میرا" که یک رویدادِ ملی و در سال های اخیر بین المللی به حساب می آید که نمادی ست برخواسته از مظلومیت مسلمانان آن کشور. 
+هرچقدر تعداد سفرنامه هایی که خواندم بیشتر میشوند،برایم محرز میشود که مقایسه دو سفرنامه حتی اگر مقصد سفر یک کشور بوداشتباه است.و اتفاقااین تفاوت ها در نگاه و تعامل، جذابیت ماجراست!(البته این تعهد که اعتبار و صحت انتقال حفظ شود، نکته ای ست!) 
+من از جمله های طولانی اش اذیت نشدم، صمیمیت کلام نویسنده دوست داشتنی بود.دو سفرنامه از خانم صفایی راد خواندم که... باید بگویم هردو نمره نسبتا خوبی از نگاه بنده داشتند.(: 

        

          همراه حلقه مبنا این اثر را شروع کردم و دیرتر از همه دوستان تمام کردم. 🫠
یکی از اصلی ترین دلایل این بود که نسخهـ چاپی نداشتم و خواندن کتاب در موبایل برایم مانند خوردنِ دارو بود؛ مفید است ولی به غایت بدمزه!! 
دلیل بعد، روند کندِ ماجرابود؛ تا ۴۵درصد اولِ کتاب خودم را مجبور به همراهی با روای میکردم.
عنوان کتاب استعاره ای از وضعیتِ تفکر آنهاست.نه تنها که خبری نیست، که اگر خبری هم بسازند چیزی نیست جز تهی شدن!! 
ببخشید ولی دوست داشتنی نبود. 🥲
        

          فقط عشاق میفهمند" یک عاشقانه آرام"یعنی پارادوکس. 
چقدر دیر خواندم و چقدر خوب که خواندم این جهانِ خطیِ کم نظیررا. نویسنده ی عزیز میانِ تاریخِ عجولِ که بی دقت می دَوَد (و مدام به سرعتش می افزاید) صفحه ای باز کرده اند، قلم زده اند و دنیایی خلق کردند به زیباییِ "یک عاشقانه آرام".معانی را پررنگ کرده اند که در سیلابِ حوادث و گردوخاکِ حیوانیت، میرفت که رنگ ببازند.دوست دارم کتاب را به هرکس که ذره ای عاشق است، هدیه دهم.(: 
        

          دوست داشتم فضای کتاب را. 
        

          خلاصه ی کتاب؟! 
"تبلورِ ارزشمندیِ تلاشی درست." 
قشنگ بود، چون هنرمندانه محتوایی مناسب در فرمی صحیح قرار گرفته بود. 
حتی اگر با مسئله به نام "اعتیاد" سر و کار ندارید هم بخوانیدش، مفید است.
        

          قطرِ کتاب به ۵سانت هم نمیرسد اما هربار که کتاب را باز کردم با تمامِ قد ۱۷۰سانتی ام در جریانِ جاریِ آن غوطه ور شدم. 
 در سطری  دست هایم به سوی تریلیِ حاملِ ضریح دراز شدند، در بین کلماتی پاهایم بی اراده باازدحامِ مردم همراهند، در صفحه بعد در اتوبوسِ همراهان، میانِ جمعِ خسته اما شاداب به خاطره هایشان میخندم و نگاهم به حاج محمد است که در سکوت به امور درونی اتوبوس میپردازد، در روز دیگر درون ضریح گوشم به بحث هایِ مسئولین و.. ست و دل توی دلم نیست تا رفتنِ زمینیِ تریلی تصویب شود.میبینی هنرِ نویسنده که با روایتِ عشق ترکیب شود چه می آفریند؟!حتی باوجود تکرارِ مکررات هم تمایلم به ادامه کاسته نشد. 
صفحات پایانی کتاب جمع اضداد شد در من، ازطرفی دلم خنک شد با خنک شدن دلشان و از طرفی دلتنگی ام و.. بماند. 

کتاب و ماجرایِ انتقالِ ضریح ،مصداقی ست بر حقیقتِ"حُبُّ الحُسَینِ یَجمَعُنا".

دروغ چرا، نگاهی حرفه ای به فرم کتاب نداشتم، هربار احساساتم درگیر میشدند، اگر هم نکته قابل توجهی بود،من سرم جای دیگر گرم بود. 

        

          روایتِ مقتل حسین است از نگاهِ زینب... 
تو خود حدیث مفصل بخوان از ین مجمل. 🩸
        

          لذت بردم از آشنایی پر جزئیات با مصعب بن عمیر. 
اولین کتابی ست که از نویسنده میخوانم. نمیدانم اقتضای موضوع کتاب است یا بطور کلی شیوه ی آقای شهسواری ست که در چشمم متنِ  روانی نبود، نمیدانم. 
کتاب پرجزییات بود ولی شسته رفته و منظم چیده شده بود و حوصله مخاطب سر نمی رفت. القصه که اگر ذره ای به تاریخِ صدر اسلام علاقه مندید از خواندن کتاب پشیمان نمیشوید. 
        

          قلم را دوست داشتم. 
با موضوع ناآشنا نبودم. 
میدانی، ام جواد راست می گوید؛ ظلم نمی ماند. 
        

          _من چیزی از کتاب نمیدانستم، فقط میدانستم احمد محمود، نویسنده ی چیره دستی ست که همشهری هستیم.وقتی راویِ بی نامِ کتاب اولین مقصد پیاده روی خود را پل سفید انتخاب میکند،خوشحال میشوم که حال علاوه بر ترسیمِ دست سازِ خیالی ام،نمایی زنده از مکان های کتاب دارم. 
_احساساتم عاشقِ کلماتند؛
در این ۸روز کهـ زمینِ سوخته دست گرفته بودم، زخم خوردم از توپ ها، خمسه خمسه ها، شهادت ها و...! نفسم تنگ شد با هر نخ سیگاری کهـ راوی و اطرافیانِ راوی کشیدند!
_اگر تصویرِصورتی که بعضی کتاب های صورتیِ دفاع مقدس برایتان از جنگ و شهادت ترسیم کرده اند را دوست دارید و نمیخواهید خدشه ای به آنها بیافتد، سراغ این کتاب نیایید،این کتاب چهره سانسور نشده و متفاوتی از جنگ در شهر آشوبِ اهواز است! 

        

          +بلاخره کتابخانه نیمه شب تمام شد! 
_نمیدانم چنددفعه شد،شروع میکردم به خواندن، ۱۰۰صفحه نمیرسید کنار می گذاشتمش،بعد مدتی دوباره همین چرخه!درعین حال که مشتاق بودم به خواندنش نمیتوانستم ادامه بدهم ورق زدن صفحه هایش را، امااین آخرین بار توانستم و تقریبا از همان صفحه صد به بعد جذابیتش آغاز شد.علی الظاهر مشکل از همان شروعِ غیرِ جذاب بود!نمیشد قدم بعدیِ نورا سید، شخصیت اصلی داستان را حدس زد، و این تنها نقطه قوت و کشش کتاب بود،اما نه آنقدر که زود تمام بشود.  
آنقدر تبلیغ دیدم و شنیدم که منتظر یک شگفتی و تفاوت فوق العاده بودم که خب، ظاهرا فقط تبلیغ بود. بخوانید کتاب را،اگر اهل کتاب های عامه پسندید. همین. 
        

          کتاب رااز دوستی هدیه گرفتم.قبل از شروع میدانستم زمانِ کتاب برمیگردد به گرگ و میشِ انقلاب، منتظر بودم محتوا و داستانی تاریخی بخوانم... اما هرچیز خواندم جز تاریخ. داستان سیاهی بود، برعکس عنوان کتاب و اسم شخص اول"فروغ". 
امابااین وجود، نویسنده خوش قلمی بنظر میرسد. فرم، خوب بود و متن خوش خوانی داشت.
        

          
قاشق چایخوری را تمام کردم، به گمانم من تنها کسی هستم که از داستان های ساده و کوتاهش، برداشت فلسفی کردم و فلسفی ترین داستانش را کوتاه ترین داستانش میبینم،عنوانش "سه چرخه" بود و دو صفحه بیشتر جا نگرفته بود. 
دوست داشتم شخصیت پردازی هارا.دور از زندگیِ ایرانی جماعت ترسیم نشده بود بلکه از دلِ همین خانه و کوچه و خیابان و شهر و دیار بودند و قابل لمس، این هنر نویسنده را نشان میدهد که توانسته بود در روایتی،با ظرافت کسی را پررنگ کند که شاید اگر ما بودیم در نگاه اول، کمرنگِ این فرد را هم نمیدیدیم چه برسد به پررنگش. 
جالب است این ظرافتِ قلم نه فقط در شخصیت های داستان بلکه در تمام زیر و بمش میشود دید.پرداختِ درست به جزییات تصویررسم میکنند در خیالات مخاطب. 
خلاصه کنم، دمتان گرم که نویسنده شدید آقای مرادی کرمانی. 
        

          با خط روایت کتاب ارتباط نگرفتم. فضای درستی از راوی ها نداشتم،دید دقیقی به سیر اتفاقات تاریخی نداشتم.شلختگی در تغییر زاویه نگاه زیاد بود. گاه برمیگشتم و از چند پاراگراف قبل مجدد با دقت میخواندم ولی باز هم نظمی که باید نبود! به نظرم آمد فقط زاویه مهربانی و مماشات کردن شهید بهشتی را نشون دادند و به جدیت و اهتمامی که داشتند نپرداخته اند! از طرفی هم احساس میکردم فضای فکری و ارتباطی کاملا مفید، صلح طلب و حتی فانتزی با دیپلمات های آمریکایی ترسیم کردند. 
من معمولا از خواندن کتاب ها و روایت ها احساس پشیمانی نمیکنم اما از این کتاب رضایتی نداشتم.