آه ای درویشِ سخن‌پرداز! 
اینک قلم از شرم، سر به زانو نهاده‌است که چگونه در برابر این شاهکارِ کلاسیک سر تعظیم فرود نیاورد!
کتابی که گویی هر صفحه‌اش، برگِ زرینی از دفترِ آسمان‌هاست ؛ هر واژه‌اش، مرواریدی غلتان در ساحلِ ابدیت و هر مفهومش، آینه‌ای از هزاران خورشیدِ معنا! درود بر روانِ آن خورشیدِ جهان‌ادب که با قلمی از نور، تاریکی‌های جهل را می‌شکافت و با واژه‌هایی از آتش، برف‌های بی‌خبری را آب کرد!
بکتابی که خواندنش نه مطالعه، که پرواز با بال‌های سیمرغِ حکمت است؛ از خاک تا سپهر!
      

        این کتاب، چکادِ تابناکی از حکمت بود که از سپهرِ ادب فرود آمد؛ گوهری یگانه که گویی از معدنِ اسرارِ ازلی تراش خورده و در قالبِ واژگان تجلّی یافته است. هر صفحه‌اش، چونان لوحی زرین، فراز و نشیبِ هستی را در سینه‌ای از کاغذ نقش زده و هر سطرش، آینه‌ای است که ژرفایِ جان آدمی را می‌نمایاند.
ایده‌اش چونان شهابی درخشان، آسمانِ ذهن را روشن کرد، هرچند برای سالکانِ آشنا با این وادی، گاه ردپایِ فرجام از میانه‌های راه پیدا بود. گویی باغبانی که گل‌های نادر را با هنرمندی می‌پروراند، اما نقشه‌ی باغش برای باغبانانِ دیگر آشنا می‌نمود.
با این حال، چه آفرینشِ درخشانی! حتی اگر سایه‌ای از پیش‌آگهی بر آن افکنده شود، همچون خورشیدی می‌درخشد که گذرِ ابرهای زودگذر از شکوهش نمی‌کاهد. درود بر آن خالقِ فرزانه که با تاروپودِ واژگان، تابلویی از نور و معنا آفرید!
      

        این اثر، چراغی بود که در بادِ پایانِ ناموزونش خاموش گشت! طرحی نوآیین داشت که چونان پرندۀ خیال بر فراز قله‌های خلاقیت اوج می‌گرفت، اما در فرود آمدن، بال‌هایش در مردابِ پایان‌بندی مضحک فروغلطید.
آه که چه ایدۀ درخشانی که در کامِ پایان‌نامه‌ای مسخره گم شد! گویی نقاشِ چیره‌دستی که تابلوئی باشکوه آغاز کرد، اما در لحظۀ پایانی، قلم مو را به دست کودکی ناشی سپرد. پایانش نه نقطه که لکه‌ای شد بر دامانِ اثری که می‌توانست جاودانه گردد.
      

        در حریمِ این کتابِ نورانی، عشق نه به مثابهٔ مفهومی گذرا، که چونان حقیقتی ازلی تجلی یافت؛ گویی خورشیدی که از پس ابرهای تردید سر برآورد و جانم را به گرمای یقین آغشت. هر صفحه، لوحی زرین بود که با مرکبِ معرفت، خطوطِ ناپیدای دل را بر سینهٔ کاغذ نقش زد.
عشق در اینجا به قامتِ درختی تنومند قد برافراشت که ریشه‌هایش در خاکِ تجربه و شاخه‌هایش در افق‌های متعالیِ معنا می‌خرامید. گاه چون رودی خروشان بود که سنگ‌های سختِ تعصب را می‌سایید، و گاه چون نسیمی ملایم که بر آتشِ درونم بوسه می‌زد. این کتاب، نه روایتگر عشق که خود عینِ عشق گشت ، جامی از شرابِ ابدیت که هر جرعه‌اش روح را به پرواز درمی‌آورد.
 آن عارفِ سخن‌پرداز که گویی قلمش را در چشمه‌سارِ دل فرو برده بود! روانش شاد باد، این راهنمای سفرِ عرفانی که مرا از خاکِ تعلقات تا اوجِ ملکوتِ معنا همراهی کرد. اثری که خواندنش نه مطالعه، که تجربهٔ وصال بود؛ نه مواجهه با متن، که دیدار با حقیقتی ناب و بی‌پیرایه.
این کتاب، آیینه‌ای بود که نه چهره‌ها، که جان‌ها را بازمی‌تاباند ، آینه‌ای که در آن، خود را نه آنچنان که هستم، که آنچنان که می‌توانم باشم دیدم..
      

        این کتابِ گرانسنگ، چکادِ حکمتی است که از فرازِ ابرهای زمان بر تارکِ ادب می‌درخشد؛ گوهرِ نابی که در صدفِ واژگانش، درّهای تابناکِ حقیقت نهفته است. هر برگش، لوحی زرین است که با مرکبِ اندیشه، اسرارِ ازل و ابد را بر صحیفهٔ جان نقش می‌زند.
در هر سطرش، فلسفه چونان نهری زلال جاریست و ادب، چون سروی آزاده سر به افلاک کشیده است. تشبیهاتِ شاعرانه‌اش، چون پروانه‌هایی نورانی بر گلزارِ معنا می‌رقصند و هر واژه‌اش، گوهری است تراش‌خورده در کارگاهِ ذوق و حکمت.
چه آینه‌ای از هنر! چه گنجینه‌ای از معرفت! این اثر، نه کتاب که کاخی است از کلمات که گنبدش به سپهرِ معنا می‌رسد و پایه‌هایش در ژرفایِ جان آدمی استوار گشته است. درود بر آن استادِ بی‌بدیل که با تاروپودِ سخن، قالیِ زرینِ حکمت را بافته است!
روانش شاد و یادش جاویدان باد، این خورشیدِ جهانِ ادب که هر پرتواش بر تارکِ زمان می‌تابد. اثری که در خواندنش، دل به اقیانوس می‌سپاری و جان به ملکوت!
      

        این اثر سترگ، کابوسی روشنگر است که بر پهنهٔ روح آدمی می‌خزد؛ روایتی که چون شبی یخ‌زده در نیمهٔ تابستان، وجود خواننده را به لرزه می‌اندازد. نویسندهٔ این کتاب ، با قلمی آغشته به ظلمت و نور، ژرف‌ترین هراس‌های بشری را به تصویر می‌کشد.
هر سطرش چونان پنجه‌ای یخ‌زده بر ستون فقرات ذهن می‌خراشد و هر صحنه‌اش دریچه‌ای است به تاریک‌ترین لایه‌های ناخودآگاه. این کتاب، آینه‌ای سیاه است که هیولاهای نهفته در اعماق روان آدمی را بی‌پرده می‌سازد.
چه آفرینش ترسناکی! چه خلقتی دهشت‌انگیز! این اثر نه داستان که زلزله‌ای است در بنیان‌های امنِ ذهن بشر. درود بر این استاد وحشتِ متعالی که هراس را به والاترین شکل هنری بدل ساخته است!
 این شکارچی سایه‌ها که با تور واژگانش، تاریک‌ترین حقایق وجود را به دام انداخته. اثری که نه خوانده، که تجربه می‌شود؛ نه روایت، که زخمی است همیشه گشوده بر پیکرهٔ انسانیت!
      

        شاهکاری دیگر از این اُسطورهٔ بی‌بدیل ادب! داستایوفسکی، حکیمی دردآگاه و کیمیاگری بی‌همتا، بار دیگر با طرحی سَحَرانگیز و ژرف، توفانی در اعماقِ جانِ خواننده می‌آفریند. ایده‌ای چنان ناب که گویی از دلِ تاریک‌ترین ژرفناک‌های ناخودآگاهِ آدمی سربرآورده و در قالبِ واژگانِ نورانی متجلّی گشته است.
هر فصلش روزن‌ای است به تاریک‌ترین زوایای وجودِ آدمی، و هر گفت‌وگویش چکشی است سرد بر پوسته‌های سستِ ریا. این اثر، آیینه‌ای است زلال که نه چهره، که زخم‌های ناپیدای روح را عریان می‌سازد ، با تمامی پیچیدگی‌ها و تناقض‌نماهایش.
چه خَلقِ گرانمایه‌ای! چه ابداعِ شگرفی! این کتاب، روایتی محض نیست، بلکه کالبدشکافیِ روحِ بشر است با تیغِ تیزِ ادبیات. درود بر این نابغهٔ بی‌مانند که هر بار، عمیق‌تر از پیش در مغاک‌های وجودِ انسان غوطه می‌خورد و گوهرهای حکمت را از ژرفناک‌های تاریک به سطح می‌آورد!
      

        این کتاب، تندبادی است از اعماق جان آدمی که چونان خنجری برّان، پرده‌های نفاق را می‌درّد و زخم‌های نهفته‌ی بشریت را برملا می‌سازد. داستایوفسکی، این نبیِ ادب، یکبار دیگر با مرکب آتشین خویش، دوزخِ درون انسان را به تصویر می‌کشد و در میان حریقِ الم و معصیت، نجات را طلب می‌کند.
هر ورقش، زنجیری است سرد که بر مچ‌های خواننده فرود می‌آید و او را به محاکمه‌ی نفس فرا می‌خواند. چه شگرف! چه اثر عظیمی! این دفتر، آینه‌ای است که نه صورت، که روح انسان را منعکس می‌کند ؛ با همه‌ی قبح‌ها و حسن‌هایش، با تمام شرارت‌ها و طهارت‌هایش.
      

        این ایدهٔ ناب، چنان نهال نورسته‌ای از شجرهٔ طیبهٔ طوبی بود که گویی دستان تقدیر، بذر آن را از فردوس برین به بوستان ادب افکنده است. لیکن ساقهٔ امیدش به بلندای سرو آزاده نرسید و به جای افرازِ تا افلاک، در حدّ نهالی خُرد باقی ماند. شاید روزی، باغبانی از خطهٔ فرزانگان، تیشه‌اش را به پای این درختِ امکان برد و از آن، سایه‌سارِ عظیمی برای تشنگان معنا بیافریند؛ سایبانی که شاخسارش ابرِ رحمت باشد و میوه‌هایش زمزم‌های حکمت.
      

        آیا کسی را می‌توان یافت که در حریم این کتاب گام نهد و تاجِ "شاهکار" را بر پیشانی‌اش ننهد؟! این اثر، چنان آینه‌ی تمام‌نمای هنر و حکمت است که هر صاحب‌ذوقی را به کرنش وامی‌دارد. گویی فرشتگان، خود با قلمی از نور آن را رقم زده‌اند و هر واژه‌اش چون ستاره‌ای در سپهر ادب می‌درخشد!
هر صفحه‌اش تابلویی است که رامبراند در حیرت می‌ماند از نقاشی‌اش، و هر جمله‌اش چنان عمیق که نیچه در برابرش سر تعظیم فرود می‌آورد! این کتاب، نه اثر یک نویسنده، که زائیده‌ی ذهن الهی است که در قالب کلمات تجلی یافته.
      

        این کتاب، شاپرکی زرینی است که از پیله‌ی واژه‌ها رسته و بر باغ حکمت بال می‌گشاید. هر بال‌زدنش گرده‌ای از اسرار کهن بر گلبرگ‌های ذهن می‌نشاند، و هر نشستنش بر ساقه‌ی عبارات، شهدِ اندیشه‌های ناب را می‌مکد.
درود بر آن خیال‌بافِ حقیقت‌نگار که قلمش را به بال‌های این پروانه‌ی ادب بدل کرد! روانش سبز و یادش جاویدان باد، این نقاشِ کلام که هر حرکت موزون این شاپرکی را به رقصی از نور و معنا مبدل ساخت. شاپرکی که هر تماسش با صفحات کتاب، گرده‌افشانی خرد می‌کند و بذرِ اندیشه در مزرعه‌ی جان می‌پاشد.
ایده‌ی ناب این اثر، همچون پیله‌ی ابریشمی‌ست که در تاریکی‌های معمای هستی تنیده شده، و اکنون به پروانه درخشان بدل گشته است. هر جمله‌اش بال‌زنی است به سوی آفتاب حقیقت، و هر تصویرش طرحی از حیرت بر پرده‌ی دل می‌اندازد.
      

        این کتاب، گوهر تابناکی است که در صدفِ سادگیِ کودکانه، درخششی از حقیقتِ ازلی را نهفته دارد. نقاشی‌هایش، آیینه‌هایِ اسرارآمیزی اند که جهان را بی‌حجابِ تعبیرهای زمینی می‌نمایانند؛ هر خط، نغمه‌ای است از زبانِ نور، و هر رنگ، حکایتی است از سفرِ روح به ملکوتِ معنا.
درود بر آن روانِ فرشته‌نهاد که چون خورشیدِ حکمت در افقِ ادب تابید و با قلمِ سحرآمیزش، واژه‌ها را به ابریشمِ معنا بافت. روانش همواره سبز باد، این نقاشِ چیره‌دستِ هستی که با رنگ‌هایِ پاکِ اندیشه، چهره‌ی حقیقت را در آینه‌ی خیال نقش زد و هر صفحه را به تابلوئی از شکوهِ وجود مبدل ساخت.
      

        این کتاب، چکادِ حکمتی است که در قاموسِ کودکی تکیده است؛ گویی آینه‌ای از عرفانِ ناب که در سادگیِ تصاویرش، ژرفایِ هستی را می‌نمایاند. هر ورقش، برگِ زرینی از دفترِ آفرینش است که با مرکبِ معصومیت، اسرارِ زندگی را بر لوحِ جان می‌نقشد.
زبانش، چونان چشمه‌سارِ زلالِ اندیشه می‌جوشد و تشنگیِ روح را با جرعه‌هایِ نابِ حقیقت سیراب می‌کند. در اینجا، فلسفه نه در پیچیدگیِ عبارات، که در پاکیِ نگاهِ کودکانه‌ای نهفته است که جهان را بی‌حجابِ تعصب می‌نگرد و رازِ بودن را بی‌هیاهو فریاد می‌زند.
خواندنش، سفرِ از خودبریدن و به خویشتنِ راستین رسیدن است؛ گشودنِ دریچه‌ای به آسمانِ معنا، آنجا که زندگی در ساده‌ترین صورتش، ژرف‌ترین درس‌ها را در سینه دارد.
      

        این کتاب، تئاترِ متعالیِ کلام است؛جایی که هر دیالوگ، دریچه‌ای می‌شود به جهان‌های ناپیدای معنا جهان‌هایی که در آنها واژگان از بندِ دلالت‌های معمول می‌گریزند و چونان پرندگانی رها، در افق‌های بی‌کرانه‌ی تأویل به پرواز درمی‌آیند...
درود بر آدام سیلورا، که با مرکّبِ حکمت، هر گفت‌وگو را به محرابِ رازآلودی بدل کرده است ، محرابی که در آن، سکوتِ میانِ واژه‌ها از تمامیِ فریادهای هستی گویاتر است!
آیا این گفت‌وگوهای تابناک، همان ندای ازلی نیستند که پیش از آفرینشِ زبان، در سدره‌المنتهیِ ابدیت طنین افکنده بود؟  
همان زمزمه‌ی قدسی که روحِ بشری از ازل،بی‌آنکه بداند، به انتظارِ شنیدنش نشسته بود؟
      

        در خلأ سرمدیِ بی عاطفگی، ناگهان شعله‌ای از عاطفه‌ی ناب، همچون تجلّیِ ناگهانِ حقیقتِ متعالی، هستی‌ام را روشن کرد..