یادداشت ᥲv𝗂ᥢᥲ;

        این ایدهٔ ناب، چنان نهال نورسته‌ای از شجرهٔ طیبهٔ طوبی بود که گویی دستان تقدیر، بذر آن را از فردوس برین به بوستان ادب افکنده است. لیکن ساقهٔ امیدش به بلندای سرو آزاده نرسید و به جای افرازِ تا افلاک، در حدّ نهالی خُرد باقی ماند. شاید روزی، باغبانی از خطهٔ فرزانگان، تیشه‌اش را به پای این درختِ امکان برد و از آن، سایه‌سارِ عظیمی برای تشنگان معنا بیافریند؛ سایبانی که شاخسارش ابرِ رحمت باشد و میوه‌هایش زمزم‌های حکمت.