یادداشت ᥲv𝗂ᥢᥲ;

        این کتاب، تئاترِ متعالیِ کلام است؛جایی که هر دیالوگ، دریچه‌ای می‌شود به جهان‌های ناپیدای معنا جهان‌هایی که در آنها واژگان از بندِ دلالت‌های معمول می‌گریزند و چونان پرندگانی رها، در افق‌های بی‌کرانه‌ی تأویل به پرواز درمی‌آیند...
درود بر آدام سیلورا، که با مرکّبِ حکمت، هر گفت‌وگو را به محرابِ رازآلودی بدل کرده است ، محرابی که در آن، سکوتِ میانِ واژه‌ها از تمامیِ فریادهای هستی گویاتر است!
آیا این گفت‌وگوهای تابناک، همان ندای ازلی نیستند که پیش از آفرینشِ زبان، در سدره‌المنتهیِ ابدیت طنین افکنده بود؟  
همان زمزمه‌ی قدسی که روحِ بشری از ازل،بی‌آنکه بداند، به انتظارِ شنیدنش نشسته بود؟