از اون کتاب های ملموسی که حتی اگر مثل من نتونی بدوئی ، بعد از خوندنش حسابی به دونده ها احترام می ذاری ، کتاب در ظاهر فقط در مورد دویدنه ولی موراکامی در یک ورژن ملایم تر شده ، درست مثل پائولو کوئلیو ، در دل یه داستان چند تا حکایت جذاب دیگه هم برای گفتن داره
        

          این کتاب از نوع زندگینامه‌نویسی (یا تجربه واقعی نویسنده) است. در این کتاب هاروکی موراکامی از تجربه دویدن‌های خود طی سالیان عمر خود می‌نویسد. تجربه‌هایی که با بخش‌های دیگر زندگی نویسنده از جمله نویسندگی ارتباط مستقیم دارد. زبان کتاب بسیار ساده و روان و خوش‌خوان است. شاید بعضی از قسمت‌های کتاب حرفایی تکرار شود، اما خواندن این کتاب خوب را پیشنهاد می‌کنم. برای من درس‌های بسیار خوبی داشت.
        

          «به آسمان نگاه می کنم، در پی نشانه ای از رحمت، ولی نمی یابم. فقط ابرهای بی تفاوت تابستان را می بینم که به سمت اقیانوس آرام در حرکت اند. آنها هم حرفی برای گفتن ندارند. ابرها همیشه کم حرف اند. شاید نباید به آنها نگاه کنم. آن چه من نیاز دارم، نگاه کردن به درون خود است. خیره شدن به درون چاهی عمیق. آیا آن جا رحمتی یافت می شود؟ نه، هیچ چیز نمی بینم...»


|چالش مستمر|

زندگی یک رقابت است؟ هدف معینی دارد؟ اصلا زندگی دارای معنایی است که بشود به آن اطمینان کرد؟
به نظرم همه این سوالها مهمند، باید برایشان در پی جواب بود و شاید بیراه نیست اگر عمر را بر سر یافتن این سوالات بگذاریم.
ولی اینجا از چیز دیگری حرف میزنیم، از نیاز. نیاز به معنا! از اینکه آیا میتوانیم بدون پذیرش یک معنا قابل قبول برای خودمان لحظه‌ای به زندگی دهیم؟ یا سوالم را کمی اصلاح کنم، لحظه‌ای بدون ترس ادامه‌ بدهیم؟
خب شاید بهتر باشد صحبت را همین جا تمام کنیم، چون قطعا جواب ها به این سوال یکسان نخواهد بود، ولی برای بیان آنچه باید بگویم علی الحساب با فرض جواب خودم پیش میروم.
اینکه نمی‌شود. و بعد اینکه من دوست دارم زندگی کنم! بدون ترس!-شاید هر آدم عاقلی هم اینطور فکر کند؛)-
چه کنم؟
معنای زندگیم را پیدا کنم؟ معنایی خلق کنم؟ یا اصلا موضوع را فراموش کنم، خوش و خرم! و یا اصلا ترکیبی از همه اینها.
خب جواب من پیش خودم محفوظ است و جای بیانش هم نیست. اما یادمان نرود اینجا از نوشته‌ی موراکامی حرف میزنیم که به نظر من جوابی مفصل برای همین سوالهاست.
به این شکل که؛
-راهی به معنای حقیقی نمی‌یابد و ناامیدانه دست به خلق معنا می‌زند، معنایی به نام رمان نویسی و در کنارش افیونی مفید و در خدمت معنا به نام دویدن.-
خب جالب است! نیست؟
مخصوصا با چنین افیون عجیب و چنین معنا خودساخته‌ی وجیهی، آن هم در کنار نثر دلنشین و صادقانه‌ی موراکامی و ترجمه قابل قبول آقای ویسی.
به نظر من که جالب است.
باید بیشتر درباره اش فکر کنم!
و شما هم، شاید بهتر باشد بخوانیدش:)


«...نه هیچ چیز نمی‌بینم، جز سرشت خود. همان سرشت تنها، یک دنده، تکرو و اغلب خودمدار که در عین حال به خود مشکوک است - همان که تا به مشکلی برمی خورد، می کوشد از دل آن وضعیت نکتهای طنز آمیز، یا کمابیش طنز آمیز، بیرون بکشد. این ماهیت را مثل چمدانی کهنه در طول مسیری دراز و پر گردوغبار همواره با خود حمل کرده ام. حمل آن از سر علاقه و دلبستگی نبوده است. جابه جایی اش با آن محتویات سنگین طاقت فرساست، ضمن آن که ظاهری افتضاح دارد و جای جایش پوسیده است. من آن را حمل می‌کنم چون اساسا قرار نبوده که چیز دیگری را حمل کنم. با این همه، انگار روز به روز بیشتر به آن خو گرفته ام؛ همان طور که شما می‌پندارید.»
        

          «کتاب دوست داشتنی» این خلاصه و توصیفم از تجربه خواندن این کتاب است. حتماً پیشنهاد میشود.
        

          موراکامی رو دوست دارم، چون شبیه هیچ نویسنده ی دیگه ای نیست. شیوه ی نوشتنش، سبک زندگی کردنش و حتی طرز نگاهش به مشکلات و گذر زندگی، منحصر به فرد خودشه. این کتاب فرصت خوبی بود تا بهتر و بیشتر با این نویسنده ی دوست داشتنی آشنا بشم.
^^
---
گاهی اوقات بهترین راه برای فرار از این دنیای دلگیر و ملال انگیزی که گرفتارش شدیم، اینه که به انجام دادن کارهای لذت بخشی پناه ببریم که حالمون رو بهتر میکنن و روحیه مون رو بالاتر می برن. از اون دسته کارهایی که وقتی سرگرمشون میشی، دیگه حواست، نه به گذر زمان هست، نه به غصه ها و نگرانی هات، نه به بلاتکلیفی هات و نه حتی به گذشتن روزهای تکراری و ملال آوری که تبدیل شدن به جزئی تفکیک ناپذیر از وجودمون. این سرگرمی ها می تونن هر چیزی باشن... از کتاب خوندن و باغبونی و نقاشی کشیدن گوشه ی جزوه های دانشگاه گرفته^^ تا نوشتن یه شعر یا داستان کوتاه یا حتی دویدن و دوچرخه سواری و ورزش کردن و خلاصه هر چیزی که انجام دادنش، حالمون رو بهتر و عبورِ این روزهای طولانی رو، کوتاه تر و دلنشین تر می کنه.

یادمون باشه که فرق بزرگی هست بین زندگی کردن و فقط زنده بودن. اینکه "لذت" بردن، در کنار "رنج" کشیدن نقش بزرگی، در به تصویر کشیدن ما به عنوان انسانی بازی میکنه که "زندگی کردن" رو فقط به "زنده بودن" ترجیح داده.

طبیعتا" آدمی که واسه شرکت در مسابقه ی ماراتن، برای یک سال روزی چندین ساعت می دوه و به خودش این همه سختی میده، لزوما این کار رو فقط برای برنده شدن انجام نمی ده، انجامش میده چون از این کار لذت می بره و لذتی که از این "رنج "حاصل میشه درست همون چیزیه که می تونه خلاءِ درونمون رو پر کنه.

پس اگر از انجام کاری، که از نظر بعضی ها مثل ریختن آب داخل ظرفی سوراخ دار هست، لذت می برید، انجامش بدین، چون چیزی که اون وسط مهمه احساس شماست نه نظر و عقاید دیگران^^

تاریخ خوانش : 2019/06/04
        

          عالی بود... واقعا از خوندنش راضی هستم...
        

          کتاب، روز نوشت های نویسنده دونده درباره تمرینات  او برای شرکت در مسابقات آمادگی جسمانی ست. هدف موریکامی به نقل از خودش از شرکت در این مسابقات بردن نیست بلکه این مسابقات تجسم نوعی جدال دائمی با نفسش و تربیت و مراقبه بدن اش است.
سرتاسر کتاب، خصوصا فصل های آخر سرشار از نکات ناب درباره شناخت خویشتن و حقیقت و معنای زندگی ست.
من این کتاب را در قفسه انسان شناسی یا خود شناسی گذاشتم.
        

          هاروکی موراکامی، نویسنده (و دونده)...
کسی که تا توانست راه نرفت.

______________
دومین بار بود که این کتاب رو خوندم.
زمانی که برای بار اول خوندمش دویدن برام یک امر غریب و دور از ذهن بود...
این بار خوشبختانه دو روز در هفته می‌دوم...
خدا رو چی دیدی، شاید وقتی برای بار سوم سراغ این کتاب رفتم دونده‌ی ماراتن شده باشم...
        

          عالی بود این کتاب، چند سال پیش یه کتاب از موراکامی خونده بودم و بدم اومده بود و اصلا سراغش نرفتم تا بالاخره راضی شدم اینو بخونم... با این کتاب باز هم به این نویسنده علاقه مند شدم
کتاب خوب و روون و جذابیه...
        

          در واقع ۳/۵

اینکه این کتابو دوست داشتم و باهاش ارتباط خوبی برقرار کردم برای خودم عجیبه
        

          شرح حال بسیار خسته کننده ای بود؛ و وقتی میگم خسته کننده، نگاه نکنید كه خوندن ش دو روزه تموم شده. کتاب هایی كه انقدر سریع خونده میشن دو دسته اند، دسته اول از شدت جذابیت و گیرایی،و دسته ی دوم از شدت بیمزه بودن و امید آدم به اینکه اواخر کتاب ممکنه حرف های بیشتر یا بهتری برای زدن داشته باشه، به سرعت خونده میشن. و این کتاب به شدت در دسته ی دوم بود. 
تنها چیزی كه باعث شد بهش دو ستاره بدم این بود كه توی همین روند خسته کننده ی تکراری، اولین بار با پدیده ی "پیری" انقدر صریح و رو در رو مواجه شدم. و نویسنده هم تونسته بود خوب ببینه و توضیحش بده، و هم تونسته بود باهاش کنار بیاد و خواننده ی کتاب رو کنار بیاره(!) باهاش. و این به نظرم حقیقتا خوب بود.
ولی در نهایت، این اولین کتابی بود كه ازش خوندم،و ترغیب نشدم سراغ کتاب های دیگه ش برم.
        

          این روزها سعی می‌کنم به کتاب‌ها پناه ببرم و ازشون سرنخ بگیرم. تقریبا هر کتابفروشی که می‌رفتم این کتاب به چشمم می‌خورد تا اینکه یک روز دست یکی از دوستانم دیدمش و برای 24 ساعت امانت گرفتم. در این کتاب نویسنده روزگار نویسندگی و دویدنش رو به تصویر می‌کشه و خوندنش شما رو ترغیب به داشتن یک روتین می‌کنه. یک چیزی که به اون پایبند باشید. پیش روی نویسنده در دویدن و تاثیر اون روی آثارش و همچنین ماراتن‌ها و مسابقه‌هایی که شرکت می‌کنه ممکنه شما رو به فکر فرو ببره که شاید دویدن برای من هم اتفاق خوبی باشه. بعد از خوندن این کتاب تصمیم گرفتم روی نیم ساعت بدوم. شاید برای انجام مسئولیت‌هایی که دارم، ادامه دان و سایر ملزومات روحی به من هم کمک کرد.
        

          زیبا زیبا زیبا. این کتاب را بسیار آرام خواندم که برایم خوشایند بود. هر بار که این کتاب را زمین می‌گذاشتم سرشار از انرژی‌ای تازه برای تلاش دوباره بودم.
        

          چند روز از شروع دویدنِ کوتاه مدتم نگذشته بود که سراغ کتاب از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم رفتم که چند سالی بود در کتابخانه ام خاک می‌خورد. چندین سال پیش بی‌آن‌که حتی بدانم موضوعش چیست، به پیشنهاد عزیزی، خریدمش. دو سه سال بعدش بود که فهمیدم ناداستانی از جنس خاطره‌نگاری پیرامون دویدن است و خوب، من را چه به ورزش؟! فارغ از بحث ورزش، آن زمان علاقه‌ای به ناداستان خواندن هم نداشتم. 
وقتی تصمیم گرفتم با حداقلی‌ترین زمان ممکن دویدن را شروع کنم، برای جلوگیری از احساس پوچی و عبث بودنی که همیشه ورزش به من می‌داد دست به دامن این کتاب شدم، هرچند که در خوانشش خیلی وقفه افتاد و قریب به بیست روز طول کشید.
موراکامی این کتاب را با دلیلش برای شروع دویدن آغاز می‌کند. یک رمان‌نویس، به خاطر کار دائم نشستنی‌اش، باید فکری برای سلامتی‌اش کند، منم هم! چه به عنوان یک توسعه‌دهنده‌ی نرم‌افزار چه یک نویسنده - هرچند من در حال راه رفتن با گوشی هم می‌نویسم!- چرا دویدن را انتخاب کرده بود؟ چون کمترین ابزار و پیش نیازها را داشت. یک جفت کفش ورزشی و جایی برای دویدن! من علاوه بر کفش اندک علاقه‌ای هم به دویدن داشتم و به جای جایی برای دویدن، یک تردمیل کهنه و خاک‌گرفته. او در سنی کمتر از سن فعلی من شروع کرده بود و با زمانی بیشتر، من دیرتر و با زمانی کمتر -به خاطر اضافه وزن، ضعف ریه و ماهیچه‌های ضعیف‌ و متاسفانه ناتوانی‌ها خاص سن بالاتر!
با موراکامی در کتاب همراه شدم. علاقه‌ی موراکامی به دوی ماراتن - که بر پایه‌ی استقامت است- با علایق من جور بود. دوست داشتم بدانم انتهای دویدن چیست؟ بیست سال دونده بودنِ موراکامی، دورنمای جالبی از دویدن، خستگی، درد و موفقیت به من داد. احتمالا هرگز در هیچ ماراتنی شرکت نکنم - اگر موراکانی اهل رقابت نیست، من از رقابت بیزارم- اما شاید روزی یک ماراتن تک نفره را تجربه کنم.
موراکامی علاوه بر دویدن از تشابه رمان‌نویسی و دوندگی هم می‌گوید. رنج نوشتن و رنج دویدن. اگر دست به قلم هستید، این بخش‌ها جذابیت ویژه‌ای برایتان خواهد داشت.
در نهایت خوانش این کتاب، برای کسانی که به ادبیات روایی علاقه دارند تجربه‌ی جذابی است که کسب آن را توصیه می‌کنم.
        

          کتاب جالبیه. سال 89 خوندمش و الان چیز زیادی ندارم در موردش بگم. یه جورایی درس سلوک رمان نویسی هم هست
        

          حتی اگه از موراکامی بدت بیاد و اصلا سمت کتاباش نری
عاشق این کتاب میشی.
کتابی که تو رو با سختی ها و پستی های زندگی موراکامی تو رو همراه می‌کنه🥹🩷
        

          دوست داشتم .

حالا سوالی که می ماند این است که آیا من هم می توانم کسی باشم که دیگر قدم نزنم ؟!
        

          "...روزی اگر سنگ قبری داشته باشم و چیزی بر آن حک کنم، این را خواهم نوشت: هاروکی موراکامی (؟؟۲۰-۱۹۴۹)
نویسنده ( و دونده )
کسی که تا توانست راه نرفت..."

دیگر انتظار روایتی سورئال را نداشتم و برعکس آثار قبلی، خواندنش بیشتر ارزید. شاید برای این که توقعم در آخر، روایت معمول زندگی یک نویسنده بود که اتفاقا دونده هم هست. 
چند نکته جالب، توجه مرا جلب کرد:

۱. به بحث رابطه توان بدنی و توان نوشتار اشاره شده بود...اینکه با زوال تدریجی قوای بدن، توازن تخیل و جسم بر هم می‌ریزد و نویسنده می ‌ماند و یک مشت دستورالعمل و تکنیک. نهایتا هم ممکن است منجر به خودکشی نویسنده شود. این را از کس دیگری نشنیده و نخوانده بودم. 

۲. نکته دیگر، عدم توجه موراکامی در ماراتن، به نتیجه مسابقه است. در واقع نتیجه، رتبه یا رکورد جدید نیست...نتیجه همان تجربه چالش جدید و شرکت در رقابت طاقت فرسای ماراتن، فوق ماراتن و مسابقات سه گانه است. 

۳. موراکامی تصمیمات بزرگ را خیلی معمولی گرفته... روزی که تصمیم به نوشتن رمان گرفت یا روزی که تصمیم گرفت در رشته دو شرکت کند، انگار که یکی از خرده کارهای روزمره اش را توصیف می‌کند و تمام! نه خبری از اراده وعزم قوی است، نه خبری از تشویق همسر و اطرافیانش. جالب است که این مدل تصمیمات معمولا بهتر جواب می‌دهد. 

۴. وقتی درباره مسابقات فوق ماراتن صحبت کرد- مسابقاتی با میزان مسافت بیشتر از استاندارد ماراتن- از ورود به یک محدوده جدید صحبت کرد. این که شما در آن نقطه و تا مرز ماراتن معمولی، دیگر کشش ندارید اما به محض ورود فشار بیشتر و افزایش مسافت، گویی به چیز جدیدی رسیدید...دنیای قدیم پوست می‌اندازد و دنیای جدیدی ظاهر می‌شود.
        

          این کتاب صرفا راجع به خاطرات موراکامی درباره دویدن و تاثیرش روی زندگیش و مخصوصا حرفه نویسندگیش هست،چیز به خصوصی‌نداره ولی برای شناخت بهتر موراکامی  خوبه.
        

          پس از مطالعه قدری از صفحات کتاب و دریافت مفهوم کلی نوشته، این سوال برای خواننده پیش می‌آید که خواندن این مطالب چه اهمیتی دارد. اما هر قدر که جلوتر می‌روید کتاب شما را بیشتر با خود همراه می‌کند. البته رمان‌نویس بودن نویسنده و توانمندی او در بازسازی موقعیت ها تاثیر بسیار زیادی در جذابیت نوشته دارد. به صورت کلی نگاه نویسنده به ضعف ها و ناتوانی‌هایش و انتظار او از خودش نگاهی واقع‌بینانه و دلپسند است و نشانگر صداقت نویسنده است. تصویرسازی طی مسیر ماراتن در محل اصلی ماراتن در یونان با وجود شرایط سخت و همچنین صحنه دویدن مارتن در مسیر 60 مایلی مسابقه فوق ماراتن واقعا دلچسب بود.