خیلی جالب و متفاوت بود 
اینجا شما داستان رو میدونید تمام وجوهش رو هم میدونید اما منتظر این هستید که چطور میتونن از زیرش در برن 
بنظرم متفاوت بودنش خوب بود
        

          داستان سینمایی و جالب که شروعی کند داره...منو‌یاد کتابای جان اشتاین بک میندازه ...داستان از زبان یک ولگرد شرح داده میشه و جناییه پس رمز و رازی درش وجود نداره...
درباره اسم کتاب کنجکاو شدم و یکم سرچ کردم و توضیحات نویسنده این بود: 

این زنگِ دوتایی توسط نامه برها، در واقع سنتی بریتانیایی و ایرلندی بوده و در داستانش، پستچی استعاره ای از عدالت است که شاید بتوان یک بار از آن گریخت، اما چاره ای جز جواب دادن به زنگ دوم آن و مواجه شدن با واقعیت ها وجود ندارد


        

          اگه ب موضوعات جنایی و قلم معمایی علاقه دارید ب نظرم این کتاب می‌تونه شمارو راضی کنه ولی اگ قصدتون شروع خوندن کتابای جنایی و راز آلوده قطعا انتخاب های بهتری هم هست:)
        

          حال نوشتن یک‌ یادداشت طولانی را ندارم، بسنده میکنم به همین چند جمله و چند خط.
یک کتاب نسبتا جنایی(چون بخش زیادی از داستان حول این جنایت میگذره) خوب داریم با ضربآهنگ تند و روایت جذاب.
لحن داستان به قول دوستان باشگاه لحن شخصیت ولگرد و  بی قید است که برای من جذاب نبود، اما به خوبی با فضای  داستان و شخصیت هماهنگ بود.
توصیف عجیب و غریبی نداشت مثل چیزی که در خون بر برف درباره‌اش صحبت کردیم، اما روایت ماجرا و اتصال خرده داستان ها و فراز و فرود قصه انقدر خوب و به‌جا بود که نیازی نداشت توصیف خاصی برای جذابیت به صحنه اضافه کنه.
من عاشق توصیف های جذابم. اما این کتاب بدون داشتن این مولفه، خیلی خوب از عهده ی کار برآمده و داستان جنایی و عاشقانه رو همزمان کنار هم پیش‌برده.
پایان نسبتا غافلگیر کننده و غیر کلیشه‌ای داشت. در کل از خوندنش راضی‌ام.
تشکر باشگاه کاراگاهان.
        

          اولین چیزی که منو جذب کرد اسمش بود؛ ولی اگه میخواین براتون اسپویل نشه توضیحات بهخوانی‌ها در مورد علت نامگذاری‌ش رو نخونین. 
روونه و میشه توی یک یا دو نشست تمومش کرد. زاویه دید جالبی داره، چون اینبار لازم نیست جواب معما رو کشف بکنین :) 
با نخوندنش چیز زیادی رو از دست نمیدین، به جز کمی هیجان و سیناپس‌های جدید ناشی از تجربه ذهنی قرار گرفتن توی موقعیتی که... خدا نصیب گرگ بیابون نکنه! :/ این چه کار احمقانه‌ای بود!!

پ.ن: «بذار [در] قفل بمونه»؟؟؟ «نظرت چیه سر اتومبیل رو به سمت جنوب بچرخونیم»؟؟؟ پناه بر خدا؛ جمع کنین خودتونو😐

        

          همیشه برام سوال بوده که چرا عنوان برخی از کتاب ها هیچ ارتباط و هماهنگی با موضوع داستان ندارد؟!....
البته شاید هم همین موضوع بود که به عجیب بودن کتاب جلوه داده
است
        

          خوندن کتاب رو به امید یه داستان جنایی و رمز آلود شروع کردم و با توجه به اسم کتاب توقع کاملا متفاوتی داشتم و تمام داستان منتظر بودم سر و کله یه پستچی پیدا بشه که خبری نشد. 
داستان من رو به یاد بیگانه کامو انداخت و جالبه که کامو از این کتاب تعریف کرده ولی با همه ی اینها اصلا برام دلنشین نبود. داستان خیلی تیکه تیکه بود که احتمالا بخاطر سانسورهاییه که شده. با اینکه سوژه ی کلی  می تونست خیلی جذاب باشه ولی شخصیت پردازی ها ضعیف بود و همه چی خیلی سرسری پیش میرفت (مثلا دلیل علاقه بین فرنک و کورا رو اصلا نفهمیدم، نه شخصیت جذابی برای همدیگه داشتن نه حتی به زیبایی ظاهری اونا اشاره شده بود، فقط یهو عاشق هم شدن!)
درباره ی بی ربط بودن عنوان کتاب و داستان باید بگم که کین اول میخواسته اسم داستان رو باربیکیو بزاره:|  که ناشر قبول نمی کنه از بس که بی ربطه و کینم پول نیاز داشته و فقط میخواسته کتاب رو چاپ کنه و یه پولی گیرش بیاد و گفته بابا یه اسمی بزارید مثلا "پول یا عشق!" که خب مطمعنا ناشر قبول نکرده. خلاصه یه روز که کین پشت تلفن با دوستش مشغول صحبت بوده و همزمان انتظار می کشیده پستچی بیاد و یه تلگراف مهم رو به دستش برسونه، صحبت از این میشه که نکنه الان پستچی بیاد و من صدای در رو نشنوم و دوستش میگه نترس پستچی همیشه دوبار زنگ میزنه. کینم به نظرش این جمله جالب میاد و اسم کتاب رو همین میزاره بلاخره هر چی نباشه یه کتاب با اسم بد و بی ربط بهتر از یه کتاب بی اسمه. بعدها هم که ازش درباره ی بی ربط بودن عنوان کتاب و موضوعش می پرسن میگه که در واقع این یعنی شاید آدم بتونه یه بار از عاقبت کارش فرار کنه ولی دفعه دومی درکار نیست ( در واقع همون یکبار جستی ملخک دوبار جستی ملخک آخر به دستی ملخک خودمونه )
در کل کتابیه که توی یک نشست خونده میشه و نظرات درباره اش متفاوته و امتیاز ۳.۸ گودریدز نشون میده که کتاب نسبتا محبوبیه ولی خب کتابی نبود که من پیشنهادش کنم.




        

          «پستچی همیشه دوبار زنگ می زند»
اثری جنایی از جیمز مک کین
یک داستان جنایی مرسوم آمریکایی که روایتی است از تلاش زنی برای قتل شوهرش و زندگی با مرد دیگری.
پس زمینه عاشقانه و خیانتکارانه اثر از جنبه پلیسی جنایی آن نکاسته و مخاطب می تواند حتی تا آخر داستان غافلگیر شود. 
عنوان کتاب هم چیزی در مایه ی همان«تا سه نشه بازی نشه!» ی خودمان است.
پ: البته داستان خیلی فوق العاده نبود و به نظر من به پای شاهکار های آگاتا کریستی نمی رسد.
        

          خیلی خوب و روان بود. خیلی وقت بود کتابی را یکسره نخوانده بودم. 
نحوه روایت من را یاد «جایی برای پیرمردها نیست» می‌انداخت، گرچه که فضایشان بسیار از هم متفاوت بود. اما انگار امضای رمان آمریکایی را دارد.
داستان در مورد یک قتل است در بستر یک ماجرای عاشقانه. از ابتدا تمام جزییات جنایت را می‌دانیم اما روند داستان بسیار خوب و جذاب پیش می‌رود و پایانی غافلگیرانه دارد.
لذت بردم.
        

          کتاب سختی بود ؛ تا من بخوام ۳۵ درصد اول کتاب رو بخونم ؛ ۴ بار تصمیم گرفتم بذارمش کنار (فکر کنم ۳ شب طول کشید تا اول کتاب بگذره) ولی بعدش افتاد رو غلطت و نصف روزه تموم شد 😊

داستان جنایی  بود ، قشنگ بود ولی جوری نبود که توصیه کنم ؛ کتابی بود که از نظر من خوندن و نخوندش با هم خیلی فرقی نداره 😁
        

          سرگرم‌کننده
محاوره بودنش من را برد سمت هولدنِ ناطوردشت. یک‌جورهایی هم شبیه آن پسر بود. یک جوان عاشق ولگردی. به نظرم اگر کسی می‌خواهد صرفا یک داستان سرگرم‌کننده بخواند و لابه‌لایش کمی هم به فکر فرو برود، این داستان ۱۴۰ صفحه‌ای کشش این را دارد که جذبش کند؛ همین‌طور که خودم جذب شدم. ولی محتوای داستان‌های آمریکایی با زندگی‌های ایرانی همخوانی چندانی ندارد. امکان ارتباط برقرار کردن با شخصیت‌ها خیلی کم می‌شود. پس به کسانی که تازه داستان‌خوانی خارجی را شروع کردند،‌ توصیه نمی‌کنم. از ترجمه راضی بودم. محاوره کردنِ کل متن به نزدیک شدن به شخصیت اصلی که یک ولگرد ِ قاتل بود، کمک می‌کرد. بین دو ستاره(عدم توصیه) و سه ستاره (دوستش داشتم) شک دارم. بعید می‌دانم به کسی توصیه‌اش کنم. باید بروم درباره نویسنده بیشتر بخوانم.
        

          یه کتاب کلاسیک نوآرِ جذاب
        

          اولین باری بود که یه کتابی رو میخوندم و مابینش مدام تصمیم می‌گرفتم بزارمش کنار .

اسم کتاب هیچ ارتباطی با داستان نداره و دلیل اسمش رو متوجه نشدم ! 
داستان توی آمریکا میگذره ، روایت مردی که ولگرده و اتفاقی توی یه رستوران بین راهی با یه صاحبکار یونانی شروع به کار می‌کنه و بعد می‌فهمه عاشق همسر صاحبکار شده . 

« بلند کردن زن مردم جرم نیست اما بلند کردن ماشینش چرا » 
با این صحبت متوجه میشید که داستان قراره چه طور پیش بره ؟
یونانیه باید حذف بشه .
داستان حول چه طوری یونانیه رو بکشند پیش بره احتیاج به یه قتل تمیز هستش ، توقع داشتم داستان وارد یه بعد معمایی بشه اما نه 
اصلا معمایی نبود 
صفحه به صفحه هر قفل کوچیکی که بود باز میشد ، جایی برای حتی یه حدس هم نمیزاشت . 
داستانی نبود که من بپسندم ، توقع داشتم قوی تر باشه 
آخرش شوکه کننده نبود بیشتر اینطوری بود که : 
آه~ جدی ؟ چه تاسف برانگیز . 
واسه وقت پر کردن کتاب خوبی بود اما اینکه بگم با یه داستان جنایی معرکه روبرو هستید ؟ 
نه به هیچ وجه

        

          📝 همشهری «کین» و دغدغه‌هایش!

▪️ «پستچی همیشه دوبار زنگ می‌زند» یک داستان جنایی سرراست و روان است که در یک نشست می‌توانید تمامش کنید. روایت جوان ولگردی که برای سیر کردن خودش به یک رستوران بین‌راهی در کالیفرنیا می‌رود؛ اما خیلی زود به زن صاحب رستوران علاقه پیدا می‌کند و همین علاقه می‌شود سنگ بنای حوادث بعدی داستان.

▪️ پیرنگ و تم داستان به‌شدت شبیه «غرامت مضاعف» از همین نویسنده است. قصهٔ خیانت، توطئهٔ قتل شوهر با کمک معشوق و دریافت غرامت، موضوعات مشابه هر دو داستان هستند. شنیده‌ام که کین در نگارش این داستان، از رمان «ترز راکن» نوشتهٔ امیل زولا الهام گرفته که موضوع مشابهی دارد. هر دو اثر به دلیل مضامین صریح و پرداختن به موضوع خشونت و خیانت در زمان خودشان حسابی جنجال به‌پا کردند. 

▪️ نکتهٔ مهمی که باید دربارهٔ «پستچی همیشه دوبار...» گفت، ویژگی «آمریکایی بودن» و «هالیوودی بودن» آن است. جیمز کین هیچ‌وقت فیلمنامه‌نویس خوبی نبود؛ اما داستان‌های او مثل «غرامت مضاعف»، «میلدرد پرس» و همین کتاب، دستمایه‌های خیلی خوبی برای اقتباس سینمایی شدند. کین مؤلفه‌های دراماتیک مورد نیازش را برای این داستان از جزئیات پروندهٔ روث اسنایدر علیه جاد گری کشف کرده است که در آن زنی شوهرش را در تبانی با معشوقش به قتل رساند. بنابراین صبغهٔ روزنامه‌نگاری کین و علاقه‌اش به این قسم پرونده‌ها باعث شده او به چیزی شبیه یک سبک در داستان‌گویی برسد و همین سبک کمک فراوانی به رونق ژانر نوآر در سینما بکند؛ ژانری که خیانت، اغواگری، دروغ، جنایت و پلیس‌ها و قضات فاسد از مولفه‌های پرتکرار آن هستند. در ستایش کتاب همین بس که آلبر کامو در نگارش رمان «بیگانه» تحت تاثیر مضمون و سبک این کتاب بوده است. 

▪️ ویژگی دیگر داستان، ریتم تند، فشردگی زمان روایت و انتقال بخش اعظم اطلاعات داستانی از طریق دیالوگ‌ها و تک‌گویی راوی اول شخص (فرانک) است. از آنجا که تمام داستان از زبان فرانک روایت می‌شود، نویسنده لحن خاصی را برای داستان انتخاب کرده که عامیانه و محاوره‌ای‌ست. این لحن به شخصیت‌پردازی کمک کرده. شخصیت‌ها مثل یکدیگر حرف نمی‌زنند و تفاوت‌های زبانی آن‌ها، خاستگاه اجتماعی و ابعاد شخصیتشان را به‌خوبی نشان می‌دهد. شخصیت‌پردازی کاراکتر فرانک همچنین در تصمیم‌هایی که می‌گیرد و بی‌قراری‌اش برای مهاجرت و سفر منعکس می‌شود. او ذاتاً یک ولگرد است و حتی عشق هم نمی‌تواند سبک زندگی‌اش را تغییر دهد. ممکن است نویسنده را به ساده‌سازیِ وجوه روان‌شناختی شخصیت‌ها متهم کنند (همان‌گونه که برخی منتقدان چنین اتهامی را وارد کرده‌اند!) اما با توجه به اینکه معمولاً اقتضای رمان‌های جنایی غلبهٔ پیرنگ بر شخصیت‌پردازی‌ست و با توجه به حجم و سبک داستان، شخصیت‌پردازی فرانک و کورا قابل قبول بوده است.

▪️ خلاصه اینکه:
«پستچی همیشه دوبار...» بازتاب‌دهندهٔ دغدغه‌های یک روزنامه‌نگار آمریکایی در دههٔ ۳۰ میلادی‌ست و به همین دلیل خیلی آمریکایی‌ست. این خصلت آمریکایی بودن و نقل داستان از زاویهٔ دید یک ولگرد تبهکار که بر زبان داستان هم تاثیر گذاشته، ممکن است به مذاق برخی خوش نیاید؛ اما از آنجا که طرفدار کلاسیک‌های هالیوودی هستم و به همهٔ اسلاف ژانر نوآر احترام می‌گذارم، خواندن این داستان را توصیه می‌کنم.
        

          به جز پایانش که به نظرم می‌تونست زودتر باشه و چند صفحه‌ی آخر الکی کش پیدا نکنه، بقیه چیزاش برا منی که چند وقت بود از رمان جنایی دور بودم خیلی جذاب بود :)
        

          من عموما کتاب‌های آمریکایی اونم از سال‌های دور و دهه‌های قدیم رو دوست ندارم. قاعدتا این کتاب هم باید می‌رفت تو همون دسته و تنها دلیل اینکه سراغ یه کتاب که حدودا ۹۰ سال پیش نوشته شده رفتم این بود که تو "باشگاه کارآگاهان" جزو فهرست بود.
نتیجه؟ برخلاف نظر قبلی خودم و علیرغم انبوه نظرهای منفی که تو طاقچه درباره‌ش خوندم، خیلی دوستش داشتم. نمی‌دونم لحن و زبان کتاب تو زبان اصلی چطور بوده که بهرنگ رجبی اون رو به صورت محاوره با لحنی لمپنی و حتی با کلماتی نسبتا قدیمی و از مد افتاده ترجمه کرده. اما این ویژگی‌ها از نظر من نقطه قوت ترجمه بود. ما داستان رو داریم از زبون یه ولگرد دم اعدام تو دهه سی میلادی می‌خونیم پس عجیب نیست اگه لات و بی‌ادب باشه و قدیمی حرف بزنه.
ترجمه دیگه‌ای هم ازش هست برای خانم بخت مینو از انتشارات مینو. نمونه‌اش رو تو طاقچه خوندم. با اینکه با ترجمه آقای رجبی فرق داشت اما اونم خوب تونسته بود حس و حال رو منتقل کنه. 

قدم بعدیم دیدن فیلمشه. تو دهه هشتاد میلادی ازش به اقتباس داشتن با بازی جک نیکلسون. ازش بدم میاد و عمدتا فیلم‌هاش برام قابل تحمل نیست. ولی شاید این یکی رو بتونم ببینم.

راستی می‌دونستین کتاب‌های این جناب کین تا مدت‌ها تو آمریکا ممنوعه بوده؟ به خاطر محتوای جنسی و غیراخلاقیش! اما الان یه داستان عادی محسوب میشه.