يك علامت سوال بزرگ در ذهنم روييد كه چمران حقيقتا كيست؟
حس مي كنم روايت فتحي آن قسمت از خاطرات خانم غاده را كه خوش نداشتند سانسور كرده اند.حق خاطرات خانم غاده بيش از 5 ستاره است .2 ستاره به خاطر سانسور روايت فتحي ها كم كردم.
        

          هو النور
دوست دارم بدم به همه بخوننش، دوست دارم یک عالمه ازش بخرم ببرم دانشگاه شهید چمران به همهههه هدیش بدم💫💫💫
و چقدر دوست دارم بازم از شهید چمران و همسرشون غاده بخونم✨️✨️✨️
        

          راستش هیچ از این کتاب خاطرات شهدا و همسرانشان و دفاع مقدس و این حرفا خوشم نمیاد اما پستی خواندم چند روز پیش در همین بهخوان از حبیبه جعفریان و با کتاب «چمران به روایت غاده جابر همسر شهید» آشنا شدم. حجم کم کتاب و نویسنده‌ی آن مشوق خوبی برای خواندن بود. کتاب را برداشتم و در یک نشست خواندم. تمام شد و «نمی‌فهمیدم چرا مردم باید هم را بکشند. حتی نمی‌فهمیدم چه می‌شود کرد که اینطور نباشد. فقط غمگین بودم از جنگ داخلی، از مصیبت. خانهٔ ما در صور زیبا بود، دو طبقه با حیاط و یک بالکن رو به دریا که بعدها که اسرائیل خرابش کرد. شب‌ها در این بالکن می‌نشستم، گریه می‌کردم  و می‌نوشتم. از این جنگ که از اسلام فقط نامش را داشت با دریا حرف می‌زدم. با ماهی‌ها، با آسمان. این‌ها به صورت شعر و مقاله در روزنامه چاپ می‌شد. مصطفی اسم مرا پای همین نوشته‌ها دیده بود. من هم اسم او را شنیده بودم، اما فقط همین. درباره‌‌اش هیچ چیز نمی‌دانستم. ندیده بودمش، اما تصورم از او آدم جنگجوی خشنی بود که شریک این جنگ است» من هم چنین تصوری داشتم. تصوری که حال با تجربه‌ی زندگی‌ای کوتاه با چمران در کنار غاده جابر شکل دیگری به خود گرفته است.
        

          حیفه آدم این روایت عالی همسری رو بخونه و جستار نویستنده تو کتاب  «نجات از مرگ مصنوعی »  که درباره‌ی نوشتن همین کتابه رو از دست بده. 
        

          شهید چمران ، زندگی و سلوک و اخلاق و رفتارش...همه متمایز از دیگران بود. به نکات ریز توجه ویژه داشت و بی شک لایق معیت با امام شد
        

          "می‌ترسید ، می ترسید مصطفا بشود یک نام و... تمام"
غاده حق دارد بترسد...
نور شمع که سهل است، خودخواهانه چشممان را به خورشید بسته ایم...
        

          شب آخر با مصطفی واقعا عجیب بود. نمی‌دانم آن شب چی بود. صبح که مصطفی می‌خواست برود من مثل همیشه لباس و اسلحه‌اش را آماده کردم و آب سرد دادم دستش برای توی راه. مصطفی این‌ها را گرفت و به من گفت «تو خیلی دختر خوبی هستی.» بعد یک دفعه یک عده آمدند توی اتاق و من مجبور شدم بروم طبقه بالا. صبح زود بود و هوا هنوز روشن نشده بود. کلید برق را که زدم چراغ اتاق روشن و یک دفعه خاموش شد، انگار سوخت. من فکر کردم «یعنی امروز دیگر مصطفی خاموش می‌شود، این شمع دیگر روشن نمی‌شود، نور نمی‌دهد.»
تازه داشتم متوجه می‌شدم چرا این‌قدر اصرار داشت و تاکید می‌کرد که امروز ظهر شهید می‌شود. مصطفی هرگز شوخی نمی‌کرد. یقین پیدا کردم که مصطفی امروز اگر برود دیگر برنمی‌گردد. دویدم و کلت کوچکم را برداشتم آمدم پایین. نیتم این بود مصطفی را بزنم، بزنم به پایش تا نرود. مصطفی در اتاق نبود. آمدم دم ستاد و همان موقع مصطفی سوار ماشین شد. من هر چه فریاد می‌کردم که «می‌خواهم بروم دنبال مصطفی»، نمی‌گذاشتند. فکر می‌کردند دیوانه شده‌ام، کلت دستم بود! به‌هرحال، مصطفی رفته بود و من نمی‌دانستم چکار کنم. در ستاد قدم می‌زدم، می‌رفتم بالا، می‌رفتم پایین و فکر می‌کردم چرا مصطفی این حرف‌ها را به من می‌زد. آیا می‌توانم تحمل کنم که او شهید شود و برنگردد. خیلی گریه می‌کردم، گریه سخت. تنها زن ستاد من بودم. خانمی در اهواز بود به نام «خراسانی» که دوستم بود. با هم کار می‌کردیم. یک‌دفعه خدا آرامشی به من داد. فکر کردم «خب، ظهر قرار است جسد مصطفی بیاید، باید خودم را آماده کنم برای این صحنه.» مانتو شلوار قهوه‌ای سیری داشتم. آن را پوشیدم و رفتم پیش خانم خراسانی. حالم خیلی منقلب بود. برایش تعریف کردم که دیشب چه شد و این‌که مصطفی امروز دیگر شهید می‌شود. او عصبانی شد، گفت «چرا این حرف‌ها را می‌زنی؟ مصطفی هر روز در جبهه است. چرا این‌طور می‌گویی؟ چرا مدام می‌گویی مصطفی بود، بود؟ مصطفی هست!» می‌گفتم «اما امروز ظهر دیگر تمام می‌شود.» هنوز خانه‌اش بودم که تلفن زنگ زد، گفتم «برو بردار که می‌خواهند بگویند مصطفی تمام شد.» او گفت «حالا می‌بینی این‌طور نیست، تو داری تخیل می‌کنی.» گوشی را برداشت و من نزدیکش بودم، با همه وجودم گوش می‌دادم که چه می‌گوید و او فقط می‌گفت «نه، نه!» 
بعد بچه‌ها آمدند که ما را ببرند بیمارستان. گفتند «دکتر زخمی‌شده.» من بیمارستان را می‌شناختم، آن‌جا کار می‌کردم. وارد حیاط که شدیم من دور زدم سمت سردخانه. خودم می‌دانستم مصطفی شهید شده بود و در سردخانه است، زخمی نیست. به من آگاه بود که مصطفی دیگر تمام شد. رفتم سردخانه و یادم هست آن لحظه که جسدش را دیدم گفتم «اللهم تقبل منا هذا القربان.» آن لحظه دیگر همه‌چیز برای من تمام شد، آن نگرانی که نکند مصطفی شهید، نکند مصطفی زخمی ... نکند، نکند. او را بغل کردم و خدا را قسم دادم به‌همین خون مصطفی، به‌همین جسد مصطفی_ که در آن‌جا تنها نبود، خیلی جسدها بود_ که به رفتن مصطفی رحمتش را از این ملت نگیرد. احساس می‌کردم خدا خطرات زیادی رفع کرد به‌خاطر مرد صالحی که یک روز قدم زد در این سرزمین به خلوص.
.
به روایت سرکار خانم #غاده_جابر، از زندگی مشترک وی با #شهید_مصطفی_چمران در لبنان و ایران. زندگی پر از عشق، مهر، سختی و جهاد.

        

          در مواجهه با شهدایی از این قبیل دو حس دارم. اول اینکه طبعا تحسین میکنم وجنات و سکناتشون رو و دوم اینکه از کمال انقطاعشون از دنیا حرصم میگیره. هنوز حدود و ثغور انصراف از دنیا برام روشن نشده فلذا خیلی از رفتارهای این چنینی به نظرم بی‌معنی میاد. متوجهم که «حب الدنیا راس کل خطیئه» اما آیا به معنای نفی کامل دنیاست اونقدر که از «زندگی» سلب معنا بشه؟ در کشاکشم.

غیر از این کتاب چیز خاصی نداشت. نه چمران ویژه‌ش کرده بود نه غاده لبنانی. یعنی نود درصد خاطرات شهدا و همسراشون همینه.
        

          قبلا این کتاب را خوانده بودم. شاید اولین کتابی بود که در مورد مصطفا چمران خواندم. قلم حبیبه جعفریان جذاب است و خاص. وقتی این قلم کنار کسی مثل چمران قرار بگیرد، به خاص بودن اثر اضافه میکند. 
حتما توصیه به خواندنش دارم. 
اخیرا نسخه صوتی را گوش دادم به خوشم نیامد. خوانش کتاب جالب نیست و از کیفیت اثر کم می کند. همان نسخه فیزیکی را توصیه می کنم بگیرید و بخوانید.
        

          زبان کتاب به حدی روان و دل‌نشین است که برعکس عادت همیشگی هی چک می‌کنی که صفحاتش تمام نشود …
        

          قلم نویسنده خوب نبود و از نظر نگارشی و دستوری پر از اشکال بود ولی خب از طرفی بعضی جاهای کتاب خیلی زیبا بود.
در کل میشه گفت از خوندنش راضی‌ام به خاطر همین ۳ ستاره میدم.
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم
بچه دبیرستانی بودم که این کتاب به دستم رسید... ماجرای عشق مصطفی به غاده و شیفتگی غاده به مصطفی...

و روز اخر، اسلحه را برداشت، اما دیر رسید.
        

          و سلام و درود حق بر شهید مصطفی چمران
        

          زیبا بود!
زیبا بود و خواندنی...
        

          "می‌ترسید، می‌ترسید مصطفی بشود یک نام و... تمام."

این کتاب برای من غمی آمیخته به شعف داشت. خاطراتِ عاشقانه غاده و مصطفی عجیب بود. روندِ معمولِ یک داستان عاشقانه این‌جوری نیست. امروزه اخگرِ عشق، خیلی مبتذل شده است. حتی عشقِ مصطفی چمران هم دست‌نیافتنی است.
دیگه حالِ نوشتن ندارم.


این متن رو بعد از خوندن نصفِ اول کتاب نوشتم:
"این کتاب را بعد از دیدنِ نظرِ کاربرِ "اسب" بدست گرفتم برای مطالعه. چقدر لطیفه.

همواره چمران برای من شخصیتی اسطوره‌ای و بزرگ بود.قبلا 70/80 صفحه از فیلمنامه‌ای که سید مهدی شجاعی برایش نوشته بود را خوانده‌ بودم. واقعا خوب بود؛ بر خلاف فیلمِ "چ" که در حد خیانت به چمران، نامرتبط بود.
چمران برایم اسطوره بود، معمولا اسطوره‌ها دور از دسترس و مغرور اند. این کتاب بتِ چمران را برایم شکست. چقدر لطیف بوده است فارغ از هر نوعی غرور، البته همچنان دور از دسترس است. چقدر واقعیْ خوب بوده است!"


در آخر ممنونم اسب!
        

          شخصیت چمران رو خیلی دوست دارم هر کتابی که راجع ایشون باشه برام جذابیت داره
روایتهای کوتاه و مختصر از خاطرات و عاشقانه هاشون دلچسب بود
و یک عشق واقعی و ایده آل رو به تصویر می کشه و کلی گویی و تعدد روایت هاش کتاب رو جذاب‌تر می کنه
از سری کتاب‌هاییه که دوست داشتم
        

          «او مثل یک نسیم از آسمان روح آمد، و در گوش (غاده) کلمه عشق گفت و رفت به سوی کلمه بی نهایت» 
تاریکی بی انتهایی را تصور کنید، تاریکی ای که هیچ مرز و نشانه ای ندارد، گویی هیچ چیز وجود ندارد... حال حتی اگر یک شمع کوچک هم روشن شود تاثیر بسزایی در تشخیص نور و تاریکی، وجود و عدم و حق و باطل دارد....

این تصویر و تصور، آغاز عشقی است فراتر از عشق های معمول این روزگار. عشق بین غاده جابر، دختری شاعر و خبرنگار از خانواده مرفه لبنانی و مصطفی چمران فیزیکدانی مبارز، هنرمند و مومن.

در این کتاب پرتویی از شمع نورانی وجود شهید چمران را میبینیم، پرتویی که بر جان و دل غاده نشست و مسیر زندگی او را کاملا عوض کرد... چمران گام به گام دست غاده را گرفت و از پیچاپیچ زندگی مادی و تجملاتی او را عبور داد تا به معنویتی والا برساند.

اما گمان نکنید این مسیر آسان بود.... «بزرگترین سعادت ها، بزرگترین رنج ها را هم در خودشان دارند»

ما آنقدر در بند مادیات اسیر شده ایم و در نظرمان بزرگ جلوه میکنند که با خواندن هر روایت از زندگی ایشان، میگفتم مگر ممکن است!! غاده چطور راضی به ازدواج با او شد! او که انگار ساده ترین امکانات را برای شروع زندگی مشترک نداشت!! اما بعد به این میرسیدم که: چطور ممکن است شخصی اینقدر هیچ چیز نداشته باشد و همه چیز داشته باشد!! 

چقدر یک نفر میتواند محترم باشد و حرمت انسان ها را پاس بدارد... چقدر می تواند از تعلقات دنیوی رها باشد... چطور در هر چیز—حتی در رنج—زیبایی می دید؟ گویی فقط خدا را می دید، و عشق غاده نیز پنجره ای بود برای دیدن بهترِ ذات بیکران او.  برای غاده دعا می کرد تا در زندگی و کمال پیش برود، بالا و بالاتر

غاده از لبنان به کردستان، اهواز و تهران رفت و ماجراها دید... سختی ها کشید... تفاوت های فرهنگ و آداب و رسوم گاه برایش دشوار بود.... اما به قول خود او: آنچه مصطفی به او داد یک دنیاست
.........
بیشتر بخش های کتاب از زبان غاده نوشته شده و گاهی هم توضیحات نویسنده در لابه لای متون می آمد... تشخیص تفاوت راوی بعضا دیر برایم مشخص میشد.  بشدت کتاب و ترتیب روایت وقایع را دوست داشتم.

        

          ابرمرد
        

          شهید چمران از دوست داشتنی ترین شخصیتهایی هستن که شناختم. اما ناشناخته و عارفانه است زندگی اشون و با تصویری که همسرشون ارائه کردن میشه یکم این مرد بزرگ رو شناخت.

«چمران به روایت همسر شهید( نیمه پنهان ماه ۱ )» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/832