از اون کتاب های ملموسی که حتی اگر مثل من نتونی بدوئی ، بعد از خوندنش حسابی به دونده ها احترام می ذاری ، کتاب در ظاهر فقط در مورد دویدنه ولی موراکامی در یک ورژن ملایم تر شده ، درست مثل پائولو کوئلیو ، در دل یه داستان چند تا حکایت جذاب دیگه هم برای گفتن داره
        

          این کتاب از نوع زندگینامه‌نویسی (یا تجربه واقعی نویسنده) است. در این کتاب هاروکی موراکامی از تجربه دویدن‌های خود طی سالیان عمر خود می‌نویسد. تجربه‌هایی که با بخش‌های دیگر زندگی نویسنده از جمله نویسندگی ارتباط مستقیم دارد. زبان کتاب بسیار ساده و روان و خوش‌خوان است. شاید بعضی از قسمت‌های کتاب حرفایی تکرار شود، اما خواندن این کتاب خوب را پیشنهاد می‌کنم. برای من درس‌های بسیار خوبی داشت.
        

          «به آسمان نگاه می کنم، در پی نشانه ای از رحمت، ولی نمی یابم. فقط ابرهای بی تفاوت تابستان را می بینم که به سمت اقیانوس آرام در حرکت اند. آنها هم حرفی برای گفتن ندارند. ابرها همیشه کم حرف اند. شاید نباید به آنها نگاه کنم. آن چه من نیاز دارم، نگاه کردن به درون خود است. خیره شدن به درون چاهی عمیق. آیا آن جا رحمتی یافت می شود؟ نه، هیچ چیز نمی بینم...»


|چالش مستمر|

زندگی یک رقابت است؟ هدف معینی دارد؟ اصلا زندگی دارای معنایی است که بشود به آن اطمینان کرد؟
به نظرم همه این سوالها مهمند، باید برایشان در پی جواب بود و شاید بیراه نیست اگر عمر را بر سر یافتن این سوالات بگذاریم.
ولی اینجا از چیز دیگری حرف میزنیم، از نیاز. نیاز به معنا! از اینکه آیا میتوانیم بدون پذیرش یک معنا قابل قبول برای خودمان لحظه‌ای به زندگی دهیم؟ یا سوالم را کمی اصلاح کنم، لحظه‌ای بدون ترس ادامه‌ بدهیم؟
خب شاید بهتر باشد صحبت را همین جا تمام کنیم، چون قطعا جواب ها به این سوال یکسان نخواهد بود، ولی برای بیان آنچه باید بگویم علی الحساب با فرض جواب خودم پیش میروم.
اینکه نمی‌شود. و بعد اینکه من دوست دارم زندگی کنم! بدون ترس!-شاید هر آدم عاقلی هم اینطور فکر کند؛)-
چه کنم؟
معنای زندگیم را پیدا کنم؟ معنایی خلق کنم؟ یا اصلا موضوع را فراموش کنم، خوش و خرم! و یا اصلا ترکیبی از همه اینها.
خب جواب من پیش خودم محفوظ است و جای بیانش هم نیست. اما یادمان نرود اینجا از نوشته‌ی موراکامی حرف میزنیم که به نظر من جوابی مفصل برای همین سوالهاست.
به این شکل که؛
-راهی به معنای حقیقی نمی‌یابد و ناامیدانه دست به خلق معنا می‌زند، معنایی به نام رمان نویسی و در کنارش افیونی مفید و در خدمت معنا به نام دویدن.-
خب جالب است! نیست؟
مخصوصا با چنین افیون عجیب و چنین معنا خودساخته‌ی وجیهی، آن هم در کنار نثر دلنشین و صادقانه‌ی موراکامی و ترجمه قابل قبول آقای ویسی.
به نظر من که جالب است.
باید بیشتر درباره اش فکر کنم!
و شما هم، شاید بهتر باشد بخوانیدش:)


«...نه هیچ چیز نمی‌بینم، جز سرشت خود. همان سرشت تنها، یک دنده، تکرو و اغلب خودمدار که در عین حال به خود مشکوک است - همان که تا به مشکلی برمی خورد، می کوشد از دل آن وضعیت نکتهای طنز آمیز، یا کمابیش طنز آمیز، بیرون بکشد. این ماهیت را مثل چمدانی کهنه در طول مسیری دراز و پر گردوغبار همواره با خود حمل کرده ام. حمل آن از سر علاقه و دلبستگی نبوده است. جابه جایی اش با آن محتویات سنگین طاقت فرساست، ضمن آن که ظاهری افتضاح دارد و جای جایش پوسیده است. من آن را حمل می‌کنم چون اساسا قرار نبوده که چیز دیگری را حمل کنم. با این همه، انگار روز به روز بیشتر به آن خو گرفته ام؛ همان طور که شما می‌پندارید.»
        

          «کتاب دوست داشتنی» این خلاصه و توصیفم از تجربه خواندن این کتاب است. حتماً پیشنهاد میشود.
        

          موراکامی رو دوست دارم، چون شبیه هیچ نویسنده ی دیگه ای نیست. شیوه ی نوشتنش، سبک زندگی کردنش و حتی طرز نگاهش به مشکلات و گذر زندگی، منحصر به فرد خودشه. این کتاب فرصت خوبی بود تا بهتر و بیشتر با این نویسنده ی دوست داشتنی آشنا بشم.
^^
---
گاهی اوقات بهترین راه برای فرار از این دنیای دلگیر و ملال انگیزی که گرفتارش شدیم، اینه که به انجام دادن کارهای لذت بخشی پناه ببریم که حالمون رو بهتر میکنن و روحیه مون رو بالاتر می برن. از اون دسته کارهایی که وقتی سرگرمشون میشی، دیگه حواست، نه به گذر زمان هست، نه به غصه ها و نگرانی هات، نه به بلاتکلیفی هات و نه حتی به گذشتن روزهای تکراری و ملال آوری که تبدیل شدن به جزئی تفکیک ناپذیر از وجودمون. این سرگرمی ها می تونن هر چیزی باشن... از کتاب خوندن و باغبونی و نقاشی کشیدن گوشه ی جزوه های دانشگاه گرفته^^ تا نوشتن یه شعر یا داستان کوتاه یا حتی دویدن و دوچرخه سواری و ورزش کردن و خلاصه هر چیزی که انجام دادنش، حالمون رو بهتر و عبورِ این روزهای طولانی رو، کوتاه تر و دلنشین تر می کنه.

یادمون باشه که فرق بزرگی هست بین زندگی کردن و فقط زنده بودن. اینکه "لذت" بردن، در کنار "رنج" کشیدن نقش بزرگی، در به تصویر کشیدن ما به عنوان انسانی بازی میکنه که "زندگی کردن" رو فقط به "زنده بودن" ترجیح داده.

طبیعتا" آدمی که واسه شرکت در مسابقه ی ماراتن، برای یک سال روزی چندین ساعت می دوه و به خودش این همه سختی میده، لزوما این کار رو فقط برای برنده شدن انجام نمی ده، انجامش میده چون از این کار لذت می بره و لذتی که از این "رنج "حاصل میشه درست همون چیزیه که می تونه خلاءِ درونمون رو پر کنه.

پس اگر از انجام کاری، که از نظر بعضی ها مثل ریختن آب داخل ظرفی سوراخ دار هست، لذت می برید، انجامش بدین، چون چیزی که اون وسط مهمه احساس شماست نه نظر و عقاید دیگران^^

تاریخ خوانش : 2019/06/04
        

          کتاب، روز نوشت های نویسنده دونده درباره تمرینات  او برای شرکت در مسابقات آمادگی جسمانی ست. هدف موریکامی به نقل از خودش از شرکت در این مسابقات بردن نیست بلکه این مسابقات تجسم نوعی جدال دائمی با نفسش و تربیت و مراقبه بدن اش است.
سرتاسر کتاب، خصوصا فصل های آخر سرشار از نکات ناب درباره شناخت خویشتن و حقیقت و معنای زندگی ست.
من این کتاب را در قفسه انسان شناسی یا خود شناسی گذاشتم.
        

          عالی بود... واقعا از خوندنش راضی هستم...
        

          هاروکی موراکامی، نویسنده (و دونده)...
کسی که تا توانست راه نرفت.

______________
دومین بار بود که این کتاب رو خوندم.
زمانی که برای بار اول خوندمش دویدن برام یک امر غریب و دور از ذهن بود...
این بار خوشبختانه دو روز در هفته می‌دوم...
خدا رو چی دیدی، شاید وقتی برای بار سوم سراغ این کتاب رفتم دونده‌ی ماراتن شده باشم...
        

          عالی بود این کتاب، چند سال پیش یه کتاب از موراکامی خونده بودم و بدم اومده بود و اصلا سراغش نرفتم تا بالاخره راضی شدم اینو بخونم... با این کتاب باز هم به این نویسنده علاقه مند شدم
کتاب خوب و روون و جذابیه...
        

          "امیدوارم روزی که مردم روی سنگ قبرم بنویسند هاروکی  موراکامی ،نویسنده و دونده  کسی که تا می‌توانست راه رفت."
داستان زندگی هاروکی موراکامی و علاقه او به دویدن ،تلاش و استقامت بی نظیر و شکست ها و پافشاری برای رسیدن به هدف .
این کتاب برای همه ی انسان هایی است که هدفی دارند و برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند. 
کتابی روان و زیبا که با عشق نوشته شده است .
        

          به‌جز یک سوم پایانی که برام خسته کننده بودم خیلی این کتاب رو دوست داشتم .
پیش زمینه‌ی مثبتی از خوندن داستان‌های موراکامی نداشتم اما این کتاب یه چیز متفاوته و خوشحالم که خوندمش. 
تا حدودی تجربه زندگی، تعدادی جمله انگیزشی و مقداری هم شناخت شخصیت و زیست‌نامه‌ی موراکامی چیزاییه که از این کتاب یاد می‌گیرید.
        

          صوتی این کتاب در مسیر سفر گوش دادم و بسیار لذت بخش بود برام. خوشحالم که با این کتاب با موراکامی آشنا شدم، موراکامی دونده و رمان نویس...
        

          این کتاب را در نوبت‌های ۵ صفحه‌ای و غالبا در تاریکی نیمه‌شب خواندم که البته بدترین زمان برای خواندن چنین کتابی بود. چون هربار بعد از خواندنش دلم میخواست بی‌دلیل دور خانه بدوم. فقط برای اینکه دویده باشم. وقتی کسی از کاری که به آن عشق می‌ورزد با شما صحبت می‌کند، چنین حسی در شما بیدار می‌شود. حتی اگر پیش از آن هیچ علاقه‌ای به آن نداشته باشید. موراکامی عاشق دویدن است و من بارها در فواصل کتاب به این عشق که انگیزۀ او را به نحوی شگرف تغذیه می‌کند، غبطه خورده‌ام. احساس می‌کنم اگر روزی دوباره شروع به ورزش کردن کنم، بخشی از افکار مثبت و انگیزۀ خود را مرهون این کتاب خواهم بود. خب رسالت کتاب‌ها همین است دیگر.
        

          با خواندنش دلم خواست چیزی در زندگی برای پایبندی، تمرین صبر و هدف‌مندی، پناهی برای شرّ فکروخیال و کار داشته‌باشم. چیزی تماماً برای خودم.
از انگیزشی‌های خوب. خیلی خوب. راستش شاید تنها اثر انگیزشی‌ای که مطابق میلم بود؛ به عنوان کسی که با این کتگوری اصلاً ارتباط نمی‌گیره و اکثر آثاری که تو این زمینه تجربه‌ی خوانشش رو داشته، حرف‌های شعارگونه، غیرقابل‌لمس و دور زده‌اند.
        

          موراکامی رو بیشتر با رمان‌هاش می‌شناسن ولی چند کتاب ناداستان هم داره که معروفترینشون «از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم»ـه. موراکامی که یه دونده‌ی ماراتنه، در این کتاب از رابطه‌ش با دویدن می‌گه. کتاب رو می‌شه مجموعه‌ای از نوشته‌های موراکامی در مورد دویدن دونست که در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ نوشته شده‌ن و بین جستار روایی و خودزندگی‌نامه به دومی نزدیک‌ترن.
این کتاب رو به‌طور اتفاقی پیدا کردم و از اون‌جا که دویدن همیشه برای خود من جذاب بوده، وقتی فهمیدم که موراکامی یه دونده‌ی ماراتنه، دیگه نتونستم کتاب رو رها کنم. نثر کتاب هم خیلی روونه و موراکامی کاملا بی‌آلایش از زندگیش و احساساتش در مورد چیزهای مختلف مخصوصا دویدن می‌گه که این، کتاب رو برای من جذاب‌تر هم کرد.
البته این رو هم بگم که تقریبا همه‌ی این کتاب رو در حرکت (توی قطار، اتوبوس یا مترو) خوندم و همین باعث شد ارتباط عمیق‌تری با موضوعش برقرار کنم.
        

          .
ولی در زندگی واقعی اوضاع با چنین لطافت و نرمی پیش نمی رود.در مقاطعی خاص که سخت محتاج راهکاری مشخص در زندگی هستیم آن که بر در می کوبد، اغلب پیام رسانی حامل اخبار ناخوشایند است.پیغام رسان دستی به کلاهش می برد و قیافه ای حاکی از عذرخواهی به خود می گیرد، در حالیکه متن پیغام با چنین حرکاتی تلطیف نخواهد شد.ولی او که تقصیر ندارد.او فقط از سر وظیفه شناسی کاری را که رئیسش به او محول کرده، انجام داده است.و این رئیس کیست؟ او کسی نیست جز همان دوست قدیمی، واقعیت.
و در نهایت این کتاب را به تمام دوندگانی که در جاده دیده ام، کسانی که ازشان جلو زده ام و کسانی که از من جلو زده اند، تقدیم می کنم.بدانید که بدون وجود شما من هیچوقت نمی‌توانستم به دویدن ادامه دهم.
#از_دو_که_حرف_می_زنم_از_چه_حرف_می_زنم 
#هاروکی_موراکامی 
#ترجمه#مجتبی_ویسی
        

          یه کتاب پر از ممارست! مرحله به مرحله ممارست توی دویدن رو نوشته، خوب نوشته شده، با جغرافیا و فرهنگ جدید تا حدی آشنا میشیم، همیشه در رقابت با خودش و بهتر شدن از خودش هست، شکست و پیروزی رو به زیبایی و عاقلانه میپذیره، روند افزایش سن و تغییرات توانایی ها رو در خلال همین ممارست نشون میده، اتفاقات و برنامه ریزی رو در کنار هم میچینه، احساس خوبی بهم داد. پر از انگیزه و شوق نشدم، هیجان زده نشدم، اصلا فرم کتاب هیجان انگیز نیست، نکته کلیدی همون ممارست و ادامه دادنه. در هرچی یه شبه به چیزی رسیدن رو میبنده!
        

          درباره‌ی سفت و سخت به کاری چسبیدن، یک هدف را پیوسته دنبال کردن و از تغییرهای تدریجی و ناگهانی، نترسیدن.
اینجا موراکامی داستان نمی‌گوید، به‌قول خودش خاطراتِ پراکنده درباره‌ی دویدن است و اشارات کوتاهی درباره‌ی آن‌که چطور نویسنده شد.
خواندن کتاب کار ساده‌ای نیست چون از موراکامی انتظار نداریم انقدر شق و رق بنویسد و حوصله‌مان را سر ببرد، اما اگر روزی خواستید یاد بگیرید چطور تسلیم نشویم، " از دو که حرف می‌زنم..." کتابِ انگیزه‌بخشی خواهد بود.
        

          تقریبا یک چهارم کتاب را خواندم. برام کششی نداشت، رهاش کردم.
        

          من از هاروکی موراکامی تقریبا هیچی نمیدونستم‌.فقط در همین حد که یه نویسنده ی ژاپنیه ی قَدَره😔😂بر حسب اتفاق،اواخر اردیبهشت همراه با یکی از رفقام رفتیم به کتابخونه ی مدرسه سر بزنیم.کتابخونه ی مدرسه مون قدیمیه و اگه بگردی کتابای خوبی پیدا میکنی.یه دفعه چشمم به اسم هاروکی موراکامی خورد و کتابو برداشتم و به رفیقم گفتم عه کتاب موراکامیه .اونم چون در حد من اطلاعات داشت،فقط گفت اوه چه جالب😂😂😂😂😂.کتابو امانت گرفتم و نمیدونم چرا ولی حس میکردم کتاب،یه رمان جناییه🤦‍♀️😂
خلاصه، بعد از چند روز که رفتم شروع کنم با خودم گفتم نکنه به عنوان اولین کتاب از یه نویسنده ی معروف از کتاب خوشم نیاد و دل زده بشم؟(شما هم همچین افکاری دارید؟😂🚶🏼‍♀️) و کتابو گذاشتم کنار.دو روز بعد یکی از دوستان گودریدزم دیدم این کتابو خونده و براش ریویو نوشته و من تازه فهمیدم این کتاب،اصلا رمان نیست😂و ازش در مورد کتاب پرسیدم. گفت که اونم اولین کتابیه که از موراکامی خونده و بنظرش کتاب خوبی بوده
 
حالا برسیم به خود کتاب🤌😃:
کتاب مثل دفترچه خاطرات موراکامیه که بیشتر در مورد ورزش موردعلاقش ینی دویدن صحبت میکنه [البته جاهایی فلسفی و بعضی اوقات در مورد رمان هاش هم هست]

در حالت عادی باید از همچین کتابی خوشم نیاد و خیلی بهش لطف بکنم ۱ ستاره بدم ولی این کتابو هاروکی موراکامی بزرگ نوشته.حتی خاطرات پرت رو هم طوری با قلم گیرا و جذابی نوشته که دلت میخواد هی ادامه بدی.
بین ۴و۵ستاره گیر کردم ولی چون اولین اثری بود که ازش میخوندم،به این کتاب۴میدم

و اینکه از این به بعد شاهد موراکامی خوندن من هستید😉

آها راستی،ترجمه ی آقای مجتبی ویسی هم عالی بود. روان و گویا✔️