اولین تجربه نمایشنامه ‌خوانی من به لطف یکی از دوستان، با مکبث آغاز شد.
شکسپیر در این نمایشنامه با متن جادویی کرده است. زیبایی نوشتار و عمق مطلب جلب توجه می‌کند، عمقی که در پانویس‌های کتاب بیشتر به آن پی می‌برید. صحنه پردازی هم در متن نهفته است و به عنوان اولین تجربه خوب بود.
        

          شکسپیر یعنی  حیرت از انسان!
        

          شاهکار و فوق العاده.
        

          نمایشنامه ی مکبث داستانی حماسی است که توصیفات و تشبیهاتش از روح شاعرانه ی شکسپیر بی بهره نمانده است 
        

          انسان، بی‌ ردای خدایی

خدایان سرنوشت را باور نمی‌کنند و آنچه از میان لب‌های جادوگران گوریده بیرون می‌جهد، در نظرشان زوزۀ بادی‌ست که فقط درخور توجه انسان است. اوست که سرنوشت را باور می‌کند، گاه از آن می‌ترسد و می‌گریزد همچون اودیپ شهریار؛ گاه می‌جویدش تا بازی‌اش کند و گوشش تشنۀ شنیدن هر کلمه‌ای‌ست که از دهانی در تاریکی بیرون بیاید و آینده را در طبَق امروز بگذارد؛ همچون مکبث که کلمات تقدیر را مو به مو می‌رقصد. اما به هرحال آدمی که سرنوشت را باور کند، اسیرش می‌شود و راهی به بیرون ندارد.
عجوزه‌های پیر می‌گویند: «چه زشت است زیبا، چه زیباست زشتی». ورد آغاز ویرانی که زشتی را هم‌تراز زیبایی می‌کند و مرزهایشان را مخدوش. کلامی از قعر دوزخ که جوهر سرنوشت سیاه انسان‌هایی‌ست که ردای خدایی از تن درآورده‌ و مترصد وحی مانده‌اند.
باورِ سرنوشت محتومی که جادوگران برای مکبث از ولایت کادور بافته‌اند او را محکوم می‌کند به تظاهر، به داشتن قلبی دروغین، به خیانت و قتل. او لحظه‌ای در برابر آن قد علم نمی‌کند چرا که تشنۀ قدرتی‌ست که در پس آن نهفته است اما مثل فرعون که نوزادان بنی‌اسرائیل را می‌کشد تا از شر عواقب پیشگویی در امان بماند، به قتل فرزندان بانکو برمی‌خیزد تا آن تکۀ ناجور سخن مگو را مثل نیمی از کاغذنوشته‌ای بسوزاند. مضحکه از همین‌جا آغاز می‌شود که انسان فکر می‌کند می‌تواند بر بخشی از تقدیر فائق آید و بخشی دیگر را گردن نهد. بدی را نیکی می‌پندارد و نیکی را بدی و خرسندِ خلاص شدن از بار مسئولیت نیک بودن، احساس سبکی می‌کند و داو زندگی خود را در این بازی هولناک، به سرنوشت وامی‌گذارد. اشتباه پسِ اشتباه، خون روی خون، آتش و قساوت و کشتار؛ بی‌خبر از این که تقدیر با خون تغییر نمی‌کند، از آن تغذیه می‌کند. اریکۀ به ناحق تسخیرشدۀ پادشاه جایگاه کابوس و جنون می‌شود. تباهی نشت می‌کند و دیگر هیچ آبی خون دست‌ها را نمی‌زداید. لیدی مکبث خود را به مرگ می‌سپارد تا از جنون خلاص شود. آینه سیاه است و دیگر به کار چشم نمی‌آید و باید با گوش در آن بنگری و رازهای مگو بشنوی.
شورش که با استعارۀ فریبکارانۀ جادوگران ناممکن به نظر می‌رسید، ممکن می‌شود و قدرتْ مثل قاصدکی در باد از دستان مکبث می‌گریزد و آینده در میان خنده‌های جادوگران از آن دیگران می‌شود.
        

          یک شاهکار. «مکبث» نمایشنامه‌ای است برای چند بار خواندن. فرمانده‌ای که وسوسه می‌شود یا همسری که وسوسه می‌کند یا شاهی که به قتل می‌رسد یا خانواده‌ای که ترک می‌شود یا دلیری که به پا می‌خیزد یا فرزندی ترسو؟ همه‌ی این‌ها؛ همه‌شان می‌توانند شخصیت اول این نمایشنامه باشند؛ چون شکسپیر در شخصیت‌پردازی سنگ‌تمام گذاشته است. این داستان را از هر وری، با هر نگاهی و همراه با هر شخصیتی که بخوانی، مو لای درزش نمی‌رود. 
اما لیدی مکبث؛ آیا من یک نفرم؟ آیا من هستم که فکر می‌کنم و من هستم که هم‌زمان تصمیم می‌گیرم و من هستم که سپس عمل می‌کنم؟ آیا من از خودم می‌گریزم و گریز از خودم به من شهامت می‌دهد؟
من ترجمه‌ی عبوالرحیم احمدی را خوانده‌ام. باقی ترجمه‌ها را هم خواهم خواند. به‌نظرم ترجمه‌ی خیلی خوبی بود و توضیحات کامل در پاورقی هم کمک زیادی می‌کرد برای افتادن همه‌جانبه در میان جهان داستان و شکسپیر. پیشنهاد می‌کنم خواندن «مکبث» را در اولویت‌هایتان بگذارید.
        

          من با داریوش آشوری و صالح حسینی خوندم.
        

          از معروف ترین نمایشنامه های نویسنده انگلیسی شکسپیر هست
به لحاظ زمان نوشتن و واژگانی که استفاده شده، چون قدیمی هست ممکن است سخت خوان هم باشد اما کشش و جذابیت داستان خواننده را تا انتها پیش می برد. موضوع داستان آمیخته ای از رذیلت های اخلاقی شاخص در انسان و امور جادویی و ماورایی هست که پلیدی را به دنبال می آورد.
        

          تقابل خوبی و بدی. حق و باطل.  نمایش آدم هایی که برای رسیدن به قدرت و مقام به هرکاری دست می‌زنند
        

          نمایشنامه ی شاهکار شکسپیر...
تحلیل های زیادی از این نمایشنامه شده شخصیت های  متفاوت که میتونن ابعاد مختلق شخصیت اصلی هم باشند.
به نظرم همزمان با هملت و اتللو خوانده بشه فهم و درکش راحت تر میشه.
        

          نمایشنامه‌ی کند و ساده‌ای بود. البته بعضی دیالوگ ها سخت و نامفهوم بود. ترجمه خوب بود ولی پانویس ها داستان رو لو می‌دادند.
        

          
خواندن این تراژدی برایم کُند و بی روح پیش رفت.
علاقه‌ای به درک پاراگراف‌های پایانی نداشتم و شاید اگر خودم را ملزم به اتمام نکرده بودم به یک خلاصه‌ی گوگل شده قناعت می‌کردم.
شخصیت‌ها با اینکه نسبتا شکل گرفته بود اما سیاه و سفید بودن‌شان میل تمجیدم از پرداخت آنها را سرکوب می‌کند.
روح شاعرانه‌ی شکسپیر هم کار ساز نیفتاد و نثر را در نظرم روان نکرد.
مضمون اصلی کار در نقد طمع و زیاده‌خواهیست.
القای اعتقاد به  "حوا منشأ همه بدبختی‌های آدم بود"  در طول کار جریان دارد.






        

          تراژدی هولناک... همین یه توصیف کوتاه کافیه تا سیاهی تراژدی مکبث رو توضیح بده. خيانت، مهمان کشی، بازی با جادو و کشت و کشتار دوستان و اطرافیان برای داشتن قدرت بیشتر، محتوای اصلی این شاهکار شکسپیره.
        

          "سرزمین نگون‌بختی که از به یاد آوردن خود نیز بیم‌ناک است! کجا می‌توانیم آن‌ را سرزمین مادری بنامیم که گورستان ماست؟ آن‌‌جا که جز از همه جا بی‌خبران را، خنده بر لب نمی‌توان دید، آن‌جا که آه و ناله‌ها و فریادهای آسمان‌شکاف را گوش شنوایی نیست، آن‌جا که اندوه جان‌کاه چیزی‌ست همه‌جا یاب، و چون ناقوس عزا به نوا درآید کمتر کسی می‌پرسد که از برای کی‌ست؟ و عمر نیک‌مردان کوتاه‌تر از عمر گلی‌ست که به کلاه می‌زنند،
می‌میرند، پیش از آن‌که بیماری گریبان‌گیرشان شود."

تو چنین خوب چرایی آقای شکسپیر؟!؟
مکبث یکی از بهترین، جذاب‌ترین و قوی‌ترین نمایشنامه‌هایی بود که تا به امروز خواندم. آن‌قدر عالی که بود ارزش بارها خواندن و لذت بردن از آن را دارد.
ترجمه‌ی آقای داریوش آشوری هم ترجمه‌ای غنی و کامل بود. مقایسه‌ای که به لطف دو زبانه بود کتاب با متن انگلیسی به خصوص در بخش‌هایی که زنان جادو حرف‌شان را با وزن شعر بیان می‌کردند، انجام دادم... در فارسی نیز اشعار مورد اشاره وزن دار بودند که به این ترجمه اعتبار زیادی بخشیده.

نوزدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          یادم می‌آید قدیم‌ها مدام پی فهرست‌های مطالعاتی بودم. خصوصاً آن‌هایی که دیدگاه جهان‌شمول‌تری داشت؛ مثلاً آن‌ها که کتاب‌های مشهور جهان را یا پرخواننده‌های کنونی را پیش می‌نهاد. هدف تنها نزدیک‌شدن به خط مقدم اهالی اندیشه بود. خلاصه یکی از عناوین قطعاً ازآن شکسپیر و آثار اوست. بعداً بیشتر خواهم نوشت.
        

          واقعا چه کلمه‌ای برای این شخصیت‌هایی که شکسپیر با خرد و تفکر زیاد ساخته و پرداخته میشه به کار برد.
واقعا چطور میشه لیدی مکبث شرور ترین زن تاریخ درام شناخته بشه و در عین حال ما در آخر نمایشنامه برای جنون خودکشی او دلسوزی کنیم.
یکی از ماندگار ترین و تصویری ترین صحنه‌ای که در این اثر هست همون پاک نشدن خون از دست لیدی مکبث زنی که به دنبال به قدرت رسیدن همسرش بود هست.
و اما مکبث چه میشه گفت؟ مردی جاه طلب؟ مغرور؟ قدرت طلب یا حتی یک قربانی؟ 
او قربانی لیدی مکبث بود و یا لیدی قربانی عشق و علاقه به همسر و قدرت و جایگاه همسر؟
زبان و تفکر قاصره از توصیف و تشخیص هدف و منظور کاراکترها و فقط باید خوند و به این که چرا شکسپیر هنوز هم مقام والایی داره پی برد.
        

          ذهنم سوخت تا قبل اینکه پی گفتار دکتر رو بخونم
        

          Oftentimes, to win us to our harm,
The instruments of Darkness tell us truths;
Win us with honest trifles, to betray us 
In deepest consequence. 

Stars, hide your fires! Let not light see my black and deep desires.

کاش می‌تونستم منطقم رو خاموش کنم و بیشتر ازش لذت ببرم. ولی سهمگین بود و در عین وحشتناکی، زیبا و باشکوه. 
بخش زیادی از زیبایی‌اش به‌خاطر شاعرانگی و موسیقی زبان شکسپیره که متأسفانه وقتی متن ترجمه رو می‌خونیم - با اینکه در ترجمه هم تلاش به حفظ این ویژگی شده - از دستش می‌دیم. من موقع دیدن فیلم متوجه موسیقیایی بودن زبان شکسپیر شدم و مدام بیشتر و بیشتر شگفت‌زده شدم نسبت به وقتی که متن ترجمه رو خوندم.
        

          تمام مدت خوندن این نمایشنامه فکر می‌کردم که چقدر شرایط این اسکاتلند شبیه ایران ماست... و جبار جاسوس‌پرور چقدر شکل گوسفند‌های قلعه‌ی حیواناته. از مکبث لذت بردم... هم نمایشنامه هم ترجمه‌ی داریوش آشوری
        

          به مقوله قدرت و ساز و کار روانی و اجتماعی اطراف آن علاقمندم و از این بعد به این کتاب نزدیک شدم و خب چیزی بود که باید چند بار بخوانم.