رمانی فوق العاده
انتظار در عشق
فداکاری در عشق
اشتباه در عشق
بنظرم نویسنده با نوشتن چنین رمانی تمام زوایای عشق از فراق تا وصال رو بهش پرداخته
        

          "عشق سال های وبا" داستانِ عشقی است که بیماری وبا تشبیه شده است. عشق جوانی به نام فلورنتینو به فرمینا، که پدر فرمینا با ازدواجشان مخالفت می‌کند و فرمینا به همسری پزشکی به اسم اوبرینو در می آید. اما فلورنتینو عهد می بندد که به این عشق همیشه وفا دار بماند.

شاید بتوان گفت کتاب های مارکز در صدر  ادبیات کلاسیک کلمبیا قرار دارد. با وجود طرفداران بسیار آثار گابریل و خاصه "عشق سال های وبا" با احترام میخواهم بگویم که من به قلم و ذهن او میل و رغبتی ندارم.
        

          کتاب خیلی زیبایی بود و ترجمه‌ش مناسب بود اما وقتی با نسخه‌ی کیومرث پارسای مقایسه کردم دیدم حذفیات داشت چندین جا.
        

          بی نظیر بود 
        

          من اهل ژانر درام و رومنس نیستم، چه کتاب باشد چه فیلم؛
اما هرطور بود در اواخر نوجوانی نسخه پی دی اف این کتاب به دستم رسید و خواندمش.
روایت مارکز از عشق نمیدانم چقدر واقعی ست اما هرچه که بود، این داستان واقعی می نمود.
بهتر بگویم، نمیدانم چقدر آدم هایی که خلق کرده و دنیایی که در این کتاب ساخته، برگرفته از روایت واقعی انسان های دور و بر و گوشه و کنار زندگی اش بوده که دور از ذهن هم نیست، و نمیدانم چقدر احتمال دارد چنین اتفاقاتی مثل داستان بین آدم ها واقعا رخ دهد اما وقتی کتاب را میخوانی احساس قصه های پریان به تو دست نمی دهد و این خوب است. البته بد هم هست، چون بهرحال قصه ای بیش نیست و اگر حواسمان به این نباشد، شاید ناخودآگاه توقعمان نسبت به جریان رخ دادن عشق غیرواقعی شود.
هرچند که این داستان مثل بقیه داستان های مارکز، پر است از توصیفات و توضیحات زندگی آدم های مختلف دنیای ساخته شده در ذهن او، و نمیتوانم بگویم کاش کمش میکرد جون سبک مارکز این است. ولی ترجیح میدادم صحنه های زن و شوهری طور کمتری نوشته میشد که واقعا در روند داستان هم موثر نبودند.
        

          حدود هفتاد صفحه ی اول خوب بود و با لذت خوندم. اما بقیه ی این کتاب پونصد صفحه ای اونقدرا ارزش خوندن نداشت. پر از غم و بی اخلاقی های جنسی بود.
در حقیقت مارکز می تونست این ایده رو توی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای بنویسه و استعدادش رو الکی هدر نده
        

          چه داستان عاشقانه زیبایی که برخلاف خیلی از داستان ها که عاشق و معشوق با گذر از موانع به مراد دل می رسند اما در این داستان این دو عاشق تن به همزیستی با موانع می دهند.
        

          فلورنتینو آریزا سنگینی عشقی را در دلش ۵۰ سال با خود حمل می‌کند و می‌کوشد پیشرفت کند و از جایگاه مهمی در جامعه برخوردار شود تا عشق دیرین خود را از زمان نوجوانی بدست آورد. فلورنتینو آریزا هیچ وقت فرمینا دازا را فراموش نمی‌کند و تمام هدف زندگی اش را صرف رسیدن به او می‌کند. در واقع این عشق دیوانه وار تمام فکر و زندگی را از فلورنتینو آریزا گرفته اما نمی‌داند که در این راه موفق می‌شود یا نه!
کتاب خیلی قشنگی بود و داستان جالبی بود و حتما بیشتر از گابریل گارسیا مارکز خواهم خوند..ولی به نظر من فلورنتینو آریزا مشکلش عشق نبوده، بلکه گیر زیاد به یه آدم بوده که ۵۰ سال از زندگی خودشو بی دلیل صرف اون کرده.. در حالیکه میتونست زندگی خوب و مرفه و همراه با عشقی با زن دیگه ای بسازه و راحت زندگیشو بکنه..به هرحال بعضی آدما تو زندگیشون ممکنه همچین چیزی رو تجربه کرده باشن و خب جالبه که آدم با طرز فکر های مختلف راجب عشق آشنا بشه، در واقع هرکسی تعریف متفاوتی از عشق داره..
        

          با احترام به کسایی که کتاب رو دوست دارن باید بگم که ادبیات کتاب خیلی متوسط بود با یه پایان بندی خیلی خیلی بد که به شدت حالمو گرفت
محتوای داستان رو هم اصلا نپسندیدم
واقعا وقتی شروعش کردم خیلی توقع بیشتری داشتم از کتاب...
        

          سال ۷۶ خواندمش. از بین کتابهای مارکز با این یکی ارتباط بیشتری برقرار کردم. شاید به خاطر تکنیک معمولی و قصه‌گویانه‌اش. بر خلاف صد سال تنهایی که در فضای دیگری است و سخت‌خوان است. رمانی با این همه شهرت نیازی به تعریف من ندارد. هر کسی که اهل رمان خواندن است یکی از رمان‌هایی که باید بخواند همین عشق سالهای وبا است.
        

          مارکز یکی از بهترین نویسنده های معاصره قطعا و این یکی از بهترین کتاب های ایشونه، شرح حال عشقی نافرجام، کتابی که اصلا قابل حدس نیست و خیلی هیجانی و طوفانی تموم میشه 
        

          چقدر زیادی قصه‌گو بود. وقتم رو زیادی گرفت، دو.
        

          روند عادی زندگی رو خوب نشون میده
        

          گمان می‌کنم مارکز همان نویسنده‌ تمام عیاری است که همه نیازهای یک خواننده را می‌شناخته‌است.
هنر مارکز همان جزئیات و توصیفات داستان‌هایش است. 
حتی تا فرش خانه‌هارا هم گاهی توصیف می‌کند.
شاهکار تکرار نشدنی مارکز ، البته پس از صدسال تنهایی .
        

          - چرا این کتاب را مطالعه کردم؟
+ دومین رمان بزرگ و مطرح گابریل گارسیا مارکز که حسابی توجه منتقدان را بخود جلب کرده‌است. همچنین فیلمی با همین نام در سال ۲۰۰۷ با اقتباس از این داستان ساخته شده است.

- موضوع کتاب؟
+ داستانی در ژانر رمانتيک با عشقی که بارها و بارها جلوی به فرجام رسیدنش گرفته می‌شود اما هیچ‌گاه در دل عاشق خاموش نمی‌شود.

- خواندنش را به چه افرادی توصیه می‌کنم؟
+ علاقه‌مندان به داستان‌های عاشقانه و پیچیدگی‌های راه عشق.

- خواندنش را به چه افرادی توصیه نمی‌کنم؟
+ آن‌هایی که توصیفات زیاد و خارج از عرف حوصله‌شان را سر می‌برد و دوست دارند زودتر بدانند آخرش چه می‌شود.

- تعداد صفحات؟
+ ۵۴۲ صفحه.

- شروع و اتمام مطالعه‌اش چقدر طول کشید؟
+ حدود دو هفته‌.

- هزینه‌ی کتاب چقدر است؟
+ چاپ بیست و چهارم، ۱۴۵۰۰۰ تومان.

- بخوانیم یا نخوانیم؟
+ اگر وقت کافی دارید و حوصله‌تان زیاد است، حتما بخوانید.

#بخوان
        

          از دوران نوجوانی تا میانسالی با شخصیت های داستان هم قدم میشی و واقعا گویی ۵۲ سال باهاشون زندگی میکنی همینقدر کشدار ...درست مثل یک زندگی عادی با نوسانات معمولی...داستان نه اونقدر جذابه که یک روند و تند پیش بری و نه اونقدر کند که رهاش کنی...درست مثل یک زندگی عادی 


        

          ماجرای هیجان انگیزی تو داستان نبود ولی روایت جذابی داره که باعث شد مشتاقانه به خوندنش ادامه بدم
        

          به نظرم گابریل گارسیا مارکز استاد آفرینش جزئیاته . به زیبایی عواطف و احساس شخصیت ها را بیان می کنه . هر بار از دید یک نفر به طرح ریزی داستان می پردازه ، جوری که نمیشه هر شخصیت را صفر و صد یا سیاه و سفید در نظر گرفت . گاهی بهشون حق می دهی و گاهی متنفر میشی ولی در نهایت آن ها را با خصوصیاتشون می پذیری . اما در مورد این داستان ، بر خلاف اینکه نویسنده ای آقا دارد ولی به خوبی احساس یک زن را به تصویر کشیده اینکه در سیر عشق زن ها چی می خواهند ، چه چیزی براشون عشق معنی پیدا میکنه ، جایی میانه کتاب این چند خط را نوشتم :  
《این صفحات به طرز دردناکی تظاهر به خوشبختی در عین بدبختیه . اینکه تو یه باتلاق اسیری ولی ادامه اش میدی ، فضا قابل تحمل نیست ولی طی اش می کنی . با سکوت اعتراضت را نشان میدی . از بیرون خوشبخت عالمی ، از درون ویرانی . وقتی رابطه ای به مرحله ی سکوت برسه ، دیر یا زود مرگش می رسه . وقتی هنوز سِر نشدی و بحث و دعوا و جدل داری یعنی برای هم مهمید ، برای درست شدن مسائل تلاش می کنید . اما امان از سکوت و طی کردن مسیر تنهایی هر کدوم از طرفین .
به نظرم این حالت خود مرگه ، زندانی شدن تو زندان خوده ، وحشتناکه . وقتی دو دو تا بشه دلیل شروع رابطه تهش بی میلیه . چیزی که تو این حالت عشق تعریفش کرده به نظرم عادتی از روی اجبارِ تحملِ شرایطه .
کاش کسی تو این مرحله  مستاصل نمونه و یه حرکتی بزنه یا درستش کنه یا رهاش کنه . 》
شاید همین نظرم در نیمه های کتاب گویای نقش نویسنده در پختگی داستان باشه . به قدری  ناراحت وضعیت شخصیت زن داستان بودم که اینجور نوشتم البته پر بیراه هم نبوده انگار حرفم را شنیدند و رابطه را نجات دادند . 
اما چند تا نکته هم برایم جالب بود 
-مجموع تصمیم ها یک مسیری را برامون شکل میده که شاید تقدیر بنامیم . اینکه در هر لحظه مطمئن باشیم بهترین تصمیم را گرفتیم به نظرم خیلی خوبه یا اینکه حداقل چون خودمون انتخابش کردیم سفت و سخت پای آن می ایستیم و حتی گاهی تحملش می کنیم . 
-در جایی از کتاب میگه که لزوما سعادت زندگی زناشویی به خوشبختی نیست به دوام آن رابطه است برایم قابل تامل بود 
و در نهایت این جمله ی کلیدی که 
💫عاقبت به این نتیجه رسید که این زندگی است که جاودانی است ، نه مرگ . 💫

        

          صد سال تنهایی برای من از جهاتی خاص‌تر بود، اما با آقای بهمن فرزانه هم‌نظر بودم و عشق در زمان وبا رو بیشتر دوست داشتم. جایی در قلبم باز کرد که فکر نمی‌کنم تا سالها کتاب دیگه‌ای بتونه باهاش رقابت کنه؛ شاید هم تا همیشه.

وجهی از عشق نبود که بین ماجراهای کتاب از قلم افتاده باشه. تمام پیچیدگی‌ها و جزئیات ممکن در روابط و زناشویی به زیبایی در داستان گنجونده شده.
داستان بدون اینکه موعظه کنه ما رو با حقایق عشق روبه‌رو می‌کنه. رمانتیکش می‌کنه، زیبا جلوه‌ش میده، به غرور آغشته‌ش می‌کنه. سمت بد و ناخوشایند اون رو نشون میده. یادآوری می‌کنه عشق چیزی نیست جز تمنای جسم و امیالی که به شکل‌های متفاوت زندگی ما رو تحت تاثیر قرار میدن.

هربار که در کتاب با فوران عشقی تازه روبه‌رو می‌شیم، نویسنده یک راز تلخ برامون آشکار می‌کنه. رازی که ممکنه عشق رو از ریخت بندازه. ولی مارکز انقدر شاعرانه همه‌چیز رو توصیف می‌کنه که ازریخت‌افتادگی در کتابش معنی نمیده! حتی وقتی از زشت‌ترین چیزها مثل جنگ، مرگ یا سیاست میگه، من با قلبی مشتاق و تشنه‌ی زشتی صفحات رو ورق می‌زنم. 

جدا از قلم گابو و قدرت تخیلش، بیشترین دلیل لذتم حضور شخصیت فرمینا بود. زنی که در هر سنی یادآور خود من بود. حس می‌کردم نوجوانی تا میان‌سالی خودم رو ورق می‌زنم و این کتاب شبیه پیش‌بینی و هشداری درباره‌ی آینده است.
غرور و تکبر ذاتیش، وقارش، اراده‌ی قوی و جذابیتی که از خودش ساطع می‌کرد. ترسی که پنهان کرده بود. آسیب‌پذیریش. حسادتش. دلتنگی و عشقی که کنار می‌زد و تصمیماتی که از روی غیظ می‌گرفت. خیلی دوستش داشتم.

« خود فرمینا داثا نیز حالیش نشده بود که در طی آن سفر چقدر بزرگ‌تر شده است. دیگر تک‌فرزند لوس و در عین حال شهید استبداد پدر نبود. خانم و مالک امپراتوری‌ای از گرد و خاک و تار عنکبوت شده بود که فقط نیرویی از عشق تسخیرناپذیر موفق می‌شد نجاتش بخشد. چندان هم از خودش متحیر نشده بود چون حس می‌کرد که کمی از زمین بالا آمده است، مثل وقتی که در خواب ببینی پرواز می‌کنی، چنان نیرویی به دست آورده بود که احساس می‌کرد می‌تواند کره زمین را با دست بلند و جابجا کند. »
🧡
        

          گاهی اشتباهات کوچک و ترس ها حسرت های برای تمام عمر می آفریند.