غم انگیز ترین قسمت این نمایشنامه، واقعی بودن آن است.
        

          یه نمایشنامه نسبتا خوب
        

          چقدر مادرها و دخترها در غرب تنها و بی پناه هستند. فعلا جنبهٔ مادی مد نظرم نیست به لحاظ عاطفی ماجرا غم‌انگیزترست انگار.
و چقدر پسرهایی که رنج مادر و خواهرانشان را می‌بینند  اما راه پدرانشان را می‌روند.
باغ‌وحش شیشه‌ای نمایشنامهٔ کوتاه اما قابل تاملی که حتما پیشنهاد می‌شود.
        

          همونیه که بعدش فیلم ساختن یه عده شب  گاز روشن  کردن تا صبح فردا رو نبینن 

همین
        

          این کتاب بیشتر بصورت تئاتر و نمایشنامه می باشد برای ایده گرفتن کسانی که تئاتر یا نمایش میدانی (محله)
  انجام میدهند خوبه 
        

          من همسن لورا هستم اصلا دقیقا خود لورام انگار توی نمایش نامه زندگی میکنم تاثیری که این نمایش نامه روی من گذاشت هیچ کتاب دیگه ای نذاشت .
آماندا رو قضاوت نمیکنم و به نظرم نمونه ی واقعی مادری است که در زندگی خودش ناکام بوده و تمام آرزوهای تباه شدش رو در وجود فرزندانش جستجو میکنه .
لورا ،دختری که در دنیای خودش به دنبال خوشبختی میگرده و عاشق باغ وحش شیشه ای خودش است،از آدم ها فراری است و در انزوا و تنهایی خودش خوشحال تر است.
برادری که درگیر زندان مسئولیت های خونه شده و میخاد به دنبال آرزوهای خودش بره و پدری که خیلی وقته خودشو از این زندان رها کرده .
بعد از خوندن کتاب فیلم اینجا بدون من رو دیدم که بر اساس همین نمایشنامه ساخته شده البته با تغییراتی ،ولی واقعا فیلم فوق العاده ای بود با دیالوگ های بسیار زیبا که آدم رو به فکر فرو میبره.
ما محکومیم به ادامه دادن به رنج کشیدن به چشیدن طعم خوشبختی های کوچک ما بین بدبختی ها و این واقعیت همیشه ی زندگی ما است .
باغ وحش شیشه ای آیینه زندگی همه ی ماست دویدن برای رسیدن به هیچ و ساختن رویاهایی که گاهی فقط سراب هستن.


        

          جیم:
چی بود بهش خوردم؟

لورا:
میز بود.

جیم:
مثل اینکه چیزی از روش افتاد؟

لورا:
بله. 

جیم:
خدا کنه اون اسب موچیک یه شاخ نباشه.

لورا:
چرا خودشه.

جیم:
ای داد شکست؟

لورا:
حالا مثل اسبای دیگه‌س، دیگه شاخ نداره.

جیم:
مگه شاخش...

لورا:
شکست، عیبی نداره، شاید این یه خوشبختی در حین بدبختیه. 

می‌شه گفت کل نمایشنامه‌ی باغ وحش شیشه‌ای توی همین چندتا دیالوگ بیان می‌شه! نمایشنامه‌ی خوبی بود.
        

          همون‌طور که روی جلد نوشته
این کتاب به سبک نمایشنامه‌هاست
و نمیشه توقع یه سری جزئیات رو ازش داشت✨
خیلی وقت بود این کتاب توی کتابخونه‌م بود
اما میلم به خوندنش نمی‌کشید🤷🏻‍♀️
میزان صفحاتش کم و حدودا ۱۴۰ صفحه بود
ولی خوندنش بیشتر از حد انتظارم طول کشید
در کل خیلی به سلیقه‌ من نمی‌خورد.😬
        

          کتابش را بخوانی
فیلم ایرانی اش را ببینی
مقایسه کنی
و دوباره ایمان بیاوری
به ادبیات ایرانی
به ایران
گویی حتی نمایشنامه خارجی،  جلوی فیلم ایرانی باید لنگ بندازه
افتخار جلوی چشم هایت را می‌گیرد
و می‌روی به ادامه زندگیت می‌رسی 

        

          به نظرم داستان قشنگی داشت.🥰
خودم کتاب صوتیش رو گوش کردم و به نظرم خیلی قشنگ بود.⭐️

جیم: چی بود بهش خوردم؟
لورا: میز بود
جیم: مثل اینکه چیزی از روش افتاد
لورا: بله
جیم: خدا کنه اون اسب کوچیک یه شاخ نباشه
لورا: چرا خودشه
جیم: ای داد، شکست؟
لورا: حالا مثل اسب های دیگست، شاخ نداره
جیم: مگه شاخش...
لورا: شکست عیبی نداره، این خوشبختی در عین بدبختیه

این بخشش رو بیشتر از همه دوست داشتم✨️
پیشنهاد میکنم🎀
        

          هاهاها!
میدونین یاد چی افتادم؟ یاد وقتی که پسرا میخوان یه دخترو بپیچونن ولی بی احترامی ام نکرده باشن، میگن ببین فلانی! تو خیلی فوق العاده ایا ولی من لیاقتتو ندارم. :)))
...
از گروه همخوانی و میون چتهای غزاله و سعید تقلب کردم و اول فیلم اقتباسی "اینجا بدون من" رو دیدم و بعدم نمایشنامه رو خوندم. 
خب! فکر میکنم فیلم تاثیر بیشتری روم گذاشت و بیشتر دوسش دارم.
        

          تجربه خواندن دوباره این نمایشنامه برای من هنوز هم لذت‌بخش بود. نکته اینجاست که علی‌رغم لطیفه‌گونه بودن این داستان لو رفتن پایان آن کل نمایشنامه و داستان آن را بی‌معنی نمی‌کند.
ماجرا سوءتفاهمی است که در پایان نمایشنامه‌ برطرف می‌شود و از این نظر ما را به یاد چخوف می‌اندازد. غم و اندوه و اضطرابی که لورا و مادرش تحمل می‌کنند و دنبال کسی هستند که در نبود تام از نظر اقتصادی (بعنوان شوهر لورا) آنها را حمایت کند به جایی می‌کشد که از یکی از دوستان تام دعوت کنند که به خانه بیاید تا لورا با او آشنا شود. غافل از اینکه هر مرد جوانی الزاما نمی‌تواند در رابطه قرار گیرد. 
مادر از فرط عشق به بچه‌های خود عیب آنها را نمی‌بیند و به همین دلیل از دنیای واقعی دور است؛ پسر، یعنی تام، در آرزوی بیرون آمدن از انبار و سفر کردن به ناکجاآباد در رؤیا به سر می‌برد و دختر، یعنی لورا، هم در نقص مادرزادی که ظاهراً آنقدرها هم جدی نیست به عقدهٔ حقارت گرفتار شده و از واقعیت وجودی خود دور شده است. 
حضور جیم ظاهراً به آنها کمک میکند که از دنیای درون خودشان شاید کمی بیرون بیایند و واقعیت پیرامونی را بهتر درک کنند و همین پایان نمایشنامه‌ای غمناک است. 
گمان می‌کنم «باغ وحش شیشه‌ای» که لورا جمع می‌کند، استعاره از شخصیتهای خود نمایشنامه باشد؛ در واقع اینجا (صحنه نمایش/ زندگی) جایی است که حيوانات عجیب (اشخاص داستان) را در خود زندانی کرده است و تام هم نمایشگر آنها است. اسب تکشاخی که شاخش شکسته میشود هم استعاره از خود لوراست که گونه‌ای دیگر است و حس می‌کند جامعه او را نمی‌پذیرد ولی در رویارویی با جیم ترسش از نقصش می‌ریزد و مانند دیگران می‌شود. 

نکته آخر: مثلاً کتاب ویرایش شده ولی اصلا ویرایشی در کار نیست و غلط‌های ریز و درشت بسیار آزارنده هستند. متاسفم.


        

          گرمی نمایشنامه از صحنه ۳ بعد بعد آدمی رو مبهوت خودش میکنه.
به خودم اومدم و دیدم صفحه آخر کتابم و دارم اشک‌ میریزم.
        

          نمایشنامه باغ وحش شیشه ای تموم شد هرچند که داستانش و از قبل میدونستم ولی خوندنش خالی از لطف نبود
فیلم ایرانی اینجا بدون من با اقتباس از این نمایشنامه ساخته شده 😍
        

          خدای من! من با این کتاب اشک ریختم! من تمام آدم های توی نمایش رو درک کردم چون همه شون رو میبینم هر روز... نمایش فشرده ه ای از زندگی
اعتراف میکنم نمایش نامه کم خوندم چون علاقه ندارم و این اولین نمایشنامه ای بود که قلبم رو تسخیر کرد
        

          زیاد نمایشنامه نمی خوانم و این کتاب در ماراتن کتابخوانی مدرسه پا به پای بچه ها خواندم. این کتاب جز تجربه های قشنگ نمایشنامه خوانی من بود.
        

          داستان در مورد یک خانواده‌ی آمریکایی است. مادری قوی که برای خوشبختی فرزندانش هرکاری می‌کند، پسری شیفته‌ی اتفاقات هالیوود و فیلم‌های پرهیجان و حادثه و دختری خجالتی و پدری که سال‌هاست خانواده را ترک کرده. مادر سعی می‌کند مثل تمام خانواده‌های دیگر باشند اما تلاشش محکوم به نابودی است. پسر در جستجوی راهی برای فرار از خانه است که در شرایط خانواده کار اخلاقی‌ای نیست اما کاملا قابل درک است. و دختر خجالتی که شل هم هست کاملا جامعه‌گریز است و تنها به حیوانات شیشه‌ای‌اش علاقه دارد که می‌توانند نمادی از خودش باشند. شکننده. هنر ویلیامز همراه کردن ما با تمام شخصیت‌هاست. 
بهرام توکلی براساس این نمایشنامه فیلم «اینجا بدون من» را ساخته که من اول فیلم را دیدم و لذت بردم و حالا که کتاب را خواندم به نظرم اقتباس خوبی است.
        

          قبلا بحثش را کرده بودیم. سر کارگاه علوم 91 توی غرفه مان؛ زنگ تماشا، و حتی خانم سپینود ناجیان هم حضور داشتند! و حتی فیلمش، اینجا بدون من، راهم دیده بودم.... با این همه، خواندنش کیفی داشت. و نفس داشتن و خواندنش، برایم مثل یک معجزه بود. چراکه دلم می خواست بخوانمش و به هیچکس هم چیزی نگفته بودم.... اما برایم رسید :] از آسمان :دی
ممنونم از خانم توکلی و بشری جانم :)