هذیان‌های ذهنی یک جسم تب‌دار
شاید هم خواب‌های هپروتی یک مغز مضطرب
همین!!!
      

        خانم بیکسبی! منم فراموشت نمی‌کنم!

      

        بعد از ۱۰۰ صفحه اول، ادامه کتاب رو یک نفس خوندم. از همون ابتدا ذهن خواننده به قصه گیر می‌کنه و براش جذابه ببینه این حجم از کتاب، چطور می‌خواد راضی نگهش داره. اما نمی‌دونه که با یه داستان پرماجرا و پایانی غافلگیر کننده همراهه!
البته میشه همون غافلگیری آخر رو یه جور نقطه ضعف به حساب آورد، چون دقیقا برای اینکه خواننده نتونه اصل ماجرا رو حدس بزنه، شاید کمی از منطق کلی قصه‌گویی دور شده اما خوب تو منطق زندگی واقعی هر چیزی امکان داره.
      

        توصیفات دقیق اما بدون ایجاد ذره‌ای کسالت و ملال برای خواننده! 
      

        فارغ از جزییات فراوانی که در زمینه‌های متنوع به تفصیل بهش پرداخته شده، یک آشنایی  اولیه و ابتدایی با مسیحیت هم لازمه شروع این کتابه و به نظرم با این پیش آگاهی، خواننده کمتر دچار گنگی میشه و با وسوسه رها کردن کتاب بهتر مقابله می‌کنه!
از اواخر نیمه اول، کم‌کم جذابیت‌های متن خودش رو نشون میده و دنبال کردن قصه تو مسیر خوبی میفته. به هرحال خوندنش رو توصیه می‌کنم، فقط نیاز دارید که برای خوندن فصول اول، صبوری داشته باشید.
      

        انتظار غافلگیر شدن رو از این کتاب نداشته باشید و از همون صفحات ابتدایی، نویسنده به طور واضح از مقتولین و قاتل‌ها نام می‌بره! با این وجود عجیبه که خواننده رو به دنبال خودش می‌کشه و این حس کنجکاوی رو زنده نگه می‌داره که علت اصلی قتل چی بوده!
به هر حال خط سیر قصه چنان صاف و بدون پیچیدگی هست که تا آخر کتاب، منتظر بودم با یه شگفتانه مواجه بشم. مثلا قاتل‌ها اونایی نباشن که از اول می‌دونستم کیا هستن یا حداقل انگیزه‌شون یه چیز دیگه باشه و حتی اینکه از طرف کسی که فکرش رو هم نمی‌کردم، اجیر شده باشن. اما متاسفانه هیچکدوم از حدس‌هام درست از آب درنیومد و داستان به همون سادگی تموم شد. شاید مهم‌ترین دلیلش این بود که نوشته برای زمان و جامعه‌ای بوده که همگی از کلیت ماجرا خبر داشتن و نکته ناگفته‌ای وجود نداشته.
اماااا با تمام این تفاسیر، کتاب جذابی بود و زود تمومش کردم. اینم بگم حس ترس رو هم به خوبی منتقل می‌کرد.
      

        از بین کتابایی که از آگاتا کریستی خوندم، این کتاب ضعیف‌ترین داستان رو داشت. قصه‌اش کشدار بود و خسته‌کننده!
شاید اینکه من کتاب رو بعد از سحر می‌خوندم هم بی‌تاثیر نبود. 😬
      

        از همون اولش خوب و روان شروع شد و تونست من رو با خودش همراه کنه. به آخراش که رسیدم ، هیجانم بیشتر و بیشتر می‌شد که چه بلایی قراره سر مونک بیاد؟ 
توضیحات اضافه و خسته‌کننده نداشت و از وسط متن به بعد کشفیات خواننده بیشتر می‌شد و همین موضوع نمی‌ذاشت کتاب رو زمین بذارم!
      

        راسلاس ، خاطره کتاب‌های داستانی پر از پند و اندرز گذشته رو برام زنده کرد. 😬 دقیقا تکرار همون قصه‌ای قدیمی که می‌بایست، در هر زمان و هر مکان، سودمندی خودشون رو نشون می‌دادن، مبادا خواننده وقتش به بطالت و بیهودگی بگذره!!!!
البته که برای من از باب تنوع خوب بود اما به درد خواننده امروزی نمی‌خوره .
      

        چند صفحه اولش رو که خوندم، سریع مشتاق شدم تا انتها ادامه‌اش بدم. اما پایانش شبیه خیلی از رمان‌های جنایی نبود و باعث شد به لحاظ روانی، خشم و استرسی که برام ایجاد شده بود، کاملا رفع نشه!
ولی همین موضوع، متفاوتش کرد و قطعا تو ذهنم می‌مونه!
      

        راستش نمی‌دونم  امتیازی که به این کتاب دادم، دقیقا همون امتیازیه که باید بهش می‌دادم یا تحت تاثیر تعریف‌ها و توصیف‌هایی  قرار گرفتم  که از کتاب خوندم!!! 
حتی نمی‌دونم اگه همراه با باشگاه هامارتیا نبودم  تا آخر ادامه‌اش می‌دادم یا نه؟! ولی در هر صورت خوشحالم که خوندمش !
      

        باز هم صحبت از قدرت تنهاییه که اگه با آگاهی انتخاب بشه، نه تنها هیچ ترسی نمی‌تونه رسیدن به هدف رو دور کنه بلکه چنان آدمی رو توانا و مصمم می‌کنه که تمام هم و غم‌اش، حرکت در مسیر درسته!
شاید همون ناامیدی و یاسی که اگه بهش آگاه نباشیم، ما  رو به ورطه خطرناکی می‌بره،  اینجا میشه شتاب‌دهنده ونقطه حرکت به سمت هدف!

      

        ایوانف تا اینجا برای من بهترین کتاب چخوف بوده!  از خوندنش خسته نشدم و باهاش ارتباط گرفتم. کلافگی و سردرگمی ایوانف رو قشنگ می‌فهمیدم. تحمل فشار روانی زیادی که هم از درون داشت و هم اطرافیان براش ایجاد می‌کردن، سخت بود. 
      

        چه کتابی
در عین حال که ساده و روان نوشته شده اما خواننده رو عمیقا به فکر فرو می‌بره. عنصر غم و فضای تاریک هم  تو همه کتاب‌هایی که از مک‌دونا خوندم، برام آشنا و تکراریه. 
همیشه یه اضطراب پنهانی وقت خوندن کتاب‌هاش دارم، همه‌اش منتظرم اوضاع بدتر بشه. اینجام وقتی که دو تا برادر شروع به اعتراف کردن، اضطرابم به اوج خودش رسید که البته کاملا درست و به جا بود.
      

        مدتهاست هر کتابی رو که شروع می‌کنم، هیچ شخصیتی رو حلاجی یا قضاوت نمی‌کنم . اجازه میدم  قصه تموم بشه و بعد حسابی به خدمتشون برسم 😅. اما شوالیه فرق داشت. اصلا نمی‌شد احساساتم رو در واکنش به کارهاش، کنترل کنم . نمی‌تونستم سر سوزنی بهش حق بدم و لحظاتی که خیلی کلافه می‌شدم، سریع  دست از خوندن می‌کشیدم. 
اما امان از پایان قصه که به رغم تکراری بودنش و آشنایی با فرجام‌های شبیه به اون ، همه حرص‌ خوردن‌های قبلی رو شست و برد.  
حتما عشق می‌تونه همینقدر قدرتمند باشه !