مدتهاست هر کتابی رو که شروع می‌کنم، هیچ شخصیتی رو حلاجی یا قضاوت نمی‌کنم . اجازه میدم  قصه تموم بشه و بعد حسابی به خدمتشون برسم 😅. اما شوالیه فرق داشت. اصلا نمی‌شد احساساتم رو در واکنش به کارهاش، کنترل کنم . نمی‌تونستم سر سوزنی بهش حق بدم و لحظاتی که خیلی کلافه می‌شدم، سریع  دست از خوندن می‌کشیدم. 
اما امان از پایان قصه که به رغم تکراری بودنش و آشنایی با فرجام‌های شبیه به اون ، همه حرص‌ خوردن‌های قبلی رو شست و برد.  
حتما عشق می‌تونه همینقدر قدرتمند باشه !
      

        تا باشه از این کتاب‌ها باشه ! شیرین، ساده و کم‌حجم. 😅
حتما خوندن بقیه آثار نویسنده رو ادامه میدم
      

        جالب بود نه فقط از جهت معمایی بودنش، به‌خاطر طنزی که داشت و مترجم به خوبی تونسته بود اون رو منتقل کنه. فقط برام سواله که سال سینگ با اون همه محاسن 😬 چرا با این دختره آندی ادامه داد؟
      

        جناب گوگول تو این کتاب، چقدر متعصبانه و گل‌درشت از از قزاق‌ها و وحشگیری اونها صحبت کرده. کلا یه جورایی شرح دلاوری جماعت قزاقه! 
      

        باز هم آمریکا و باز هم سرزمین فرصت‌ها!!!!
به نظرم ادی تا حدی حق داشت که سختگیر باشه. بقیه می‌بایست بیشتر بهش اهمیت می‌دادن. شاید میشد با حرف زدن اوضاع رو بهتر کرد. 
      

        با خوندن چند صفحه اول، متوجه شدم که آخرش امن و امان نیست با این وجود کتاب تلخی نبود. ولی چرا همه چی یهویی شد؟ شاید زندگی همینه و یه جاهایی  اتفاقات چنان سریع و بی‌مقدمه رخ میدن که تا مدتها به خودت نمیای!
یه نکته مهمی هم که این کتاب بهم یادآوری کرد این بود: اتفاقی که بخواد بیفته، میفته! چه بهتر  ترسش ما رو فلج نکنه و سعی کنیم با کمی شجاعت زندگی کنیم.


      

        من فیلم جزیره شاتر رو سالها پیش دیدم و احتمالا جایی تعریفش به گوشم خورده که ترغیب شدم برم سراغش. با این حال تا آخر فیلم متوجه نشدم تدی بیماره یا بقیه می‌خوان اون رو بیمار نشون بدن!  بعد تصمیم گرفتم به جای دیدن دوباره فیلم، کتابش رو بخونم که البته خیلی هم طول کشید تا نوبت خوندنش برسه.
به نظر من نوشته اصلی در نهایت  به وضوح نشون میده که تدی بیماره، چیزی که توی فیلم یه معما باقی می‌مونه!
      

        بعد از مطالعه چند صفحه از کتاب ، متوجه شدم این ماجرا برام آشناست با وجودی که اولین بار بود متن نمایشنامه رو می‌خوندم. یادم افتاد که فیلمی رو با همین مضمون سالها قبل دیدم به نام "اینجا بدون من"!!!! چقدر هم آخر فیلم ذهن آدم رو به هم می‌ریخت . چه خوب شد که اصل قصه رو خوندم. مادر توی فیلم دوست‌داشتنی‌تر بود و بیشتر بهش حق می‌دادی اما مادر توی کتاب رو به سختی می‌شد تحمل کرد. 😅
      

        اصلا نمیشه این نمایشنامه رو یک نفس خوند. حتما بعد از چند صفحه نیاز پیدا می‌کنی که به مغزت استراحت بدی  تا کمی از تلخی ماجرا برات کم بشه! آقای مک‌دونا هم  خیلی خوب بلد بوده که احساسات خواننده رو درگیر کنه. 
      

        مادر اولین کتابیه که از ماکسیم گورکی خوندم و چقدر مشتاقم که بقیه کتاب‌هاش رو هم بخونم. نمی‌دونم از خوش‌شانسی من بود که مادر کتاب خوش‌خوانی بود یا اینکه همه نوشته‌های گورکی همینقدر جذابن؟ نثر روان و ترجمه عالی باعث شد من حتی از خوندن یک جمله هم نگذرم و بعضی جملات رو چندبار مرور کنم. انگار که خیلی از حرف‌هاش مال همین روزهای ماست. به ندرت گذر صدساله زمان رو از این کتاب میشه احساس کرد. به عنوان خواننده سیر تحول فکری مادر رو به زیبایی درک کردم و عجیب اینکه خوندن توصیفات و جزییات برای من کسالت‌بار نبود. 


      

         شرح تمام زوایای دردی که منتهی به مرگ میشه و توصیف ذره ذره احوالات یک محتضر!

      

        اولین مواجه من از تغییر ظاهر انسان در یک کتاب، خوندن مسخ کافکا با ترجمه صادق هدایت بود که به سالها پیش برمی‌گرده. یادم نمیاد چند بار اون داستان رو خوندم تا بتونم بفهمم که چی شد. اما در این کتاب مسخ شدن انسان‌ها دیگه برام غیرقابل باور نبود.  هیچ کرگدنی با تغییرش من رو متعجب نکرد حتی اگه صاحب فاخرترین کلمات  و منطقی‌ترین انتقادها بود.
      

        خوب این کتاب، سومین جلد از  قصه‌های همیشگیه و  به لحاظ سیر داستان و پایانی که داره از دو جلد قبلی خودش، یه سر و گردن بالاتره. اگه کسی می‌خواد از این سری کتاب‌ها لذت ببره، دو راه بیشتر نداره یا نوجوون باشه و یا اینکه دنیای نوجوونی هنوز براش تموم نشده باشه.  به عنوان یه بزرگسال خوندنش را به همه کسانی که حس و حال نوجوونی رو فراموش نکردن و یا دلشون می‌خواد ساعتی از همه گرفتاری‌های دو و برشون رها بشن، توصیه می‌کنم.
      

        با وجودی که خواننده  از ابتدای داستان در جریان جزییات قتل قرار می‌گیره و قاتل رو می‌شناسه اما تا  آخر  با قصه همراه میشه. نویسنده حواسش بوده اطلاعات رو کم‌کم به خواننده بده و در آخر شگفتانه‌اش رو نشون  بده.
      

        مگه میشه به این کتاب کمتر از پنج ستاره، امتیاز داد.