بسیار زیبا و دل‌نواز بود. خواندش مانند پروازکردن بر فراز دریا بود. لطیف و غم‌انگیز.
        

          دوبار خوانده امش. هر دوبار زار زار باهاش گریه کرده ام.
یکبار قبل از آن بود که خوب درکش کنم... و دفعه دوم، حسابی درکش میکردم! و صبح که شروع به خواندنش کردم، تا ساعت 4صبح تمامش کردم! خانه عمه م بودیم و من هم حال خوشی نداشتم! خلاصه اش اینکه، یک جعبه ای را کنار دستم داشتم :-" :)) :(
و نمیدانید که چقدر.... چقدر.... دوستش دارم! و حتی شاید که دوباره بخوانمش!!! ولی هنوز هم که کتاب میخوانم جلوی فامیلمان، میپرسند : دلت نمیخواد درخت زیبای من بخونی برا بار سوم؟
مسخره ام میکنند. به نظر خیلی هاشان مسخره است که کتابی را دوبار بخوانی...، اما من دوستش دارم. و مطمئنم که برای بار سوم هم خواهم خواندش.

5 ستاره، حتی بیشتر؛ حلالش ;)
        

          همین الان کتاب درخت زیبای من رو تموم کردم و بلافاصله نشستم پای فیلمی که از این کتاب ساخته شده.
اصلا نمی‌تونم احساساتم رو کنترل کنم و درمورد این کتاب بنویسم دلم برای زه‌زه و تمام تجربیاتش پرپر شده. هنوز که دارم این متن رو می‌نویسم حلقه‌ی اشک تو چشمام بسته شده. 
وای زه‌زه، زه‌زه‌ی عزیزم کاش می‌تونستم وارد کتاب بشم و یک دل سیر بغلت کنم و همراهت گریه کنم.
از این کتاب در سال ۲۰۱۲ فیلمی ساخته شده به نام  my sweet orange tree  که پیشنهاد میکنم که بذارید یک مدت از خوندن کتاب بگذره و بعد ببینیش تا فرصت این رو داشته باشید احساساتتون رو کنترل کنید.
        

          خیلی برایم نوشتن از این کتاب سخت است. ای کاش کتابی هم از جانب پدر زه زه نوشته شده بود. من شبیه به این صحنه ها را دیده‌ام من پدر دلسوزی را دیده‌ام که در اثر شیطنت‌های عجیب و غریب پسرش او را به باد کتک می‌گیرد. و بعد می‌نشیند و گریه می‌کند. البته همین پدر انقدر روی خودش کار کرد تا این مشکل حل بشود. اما آن روز که من این جریان را دیدم شاید حدود دو ساعت در آن خانه میهمان بودیم واقعا دنبال راهی بودم تا از آن خانه خارج شوم. شدت شیطنت های بچه عجیب بود و دیدن کتک زدن یک بچه جلوی چشمم هولناک. من زه زه را درک می‌کنم پدرش را هم درک می‌کنم.
و یک بار دیگر به این زندگی صنعتی شهری، به این دنیای تنوع طلبی و رقابت بر سر دنیایی که تمام شرکت کنندگانش بازنده اند لعنت می فرستم که پدر ها را از فرزندان و خانواده شان دور کرد و بعد هم به سراغ مادر‌ها رفت. آیا راه بازگشتی هست؟ گمان نمی کنم.
        

          بسم‌الله‌الرّحمن‌الرحیم.
سلام و نور.
درخت زیبای من، اثر ژوزه مائوروده واسکونسلوس.یک آقای  دورگه‌‌ی سرخپوست پرتغالی.
راوی کتاب کودکی خرابکار، باهوش و احساساتی به نام زه زه است که در واقع خود نویسنده است. وجه تسمیه  کتاب از جان‌بخشی  زه زه به    یک درخت  گرفته شده  است. کتاب، کتاب کودک و نوجوان است اما از آنجا که دنیای یک کودک پنج شش ساله را  با ویژگیهای روحی خاصش به  تصویر  می‌کشد می‌تواند برای بزرگسالان و طیف معلمان هم خواندنی باشد. شخصیت پردازی در این کتاب پرشخصیت به خوبی انجام شده طوری که هر کاراکتر داستان در ذهن مخاطب جایگاه خودش را پیدا می‌کند. آنطور که مردم برزیل گفته‌اند این کتاب آب رود خانه‌ی آمازون را زیاد کرده! اگرچه مرا تحت تاثیر قرار داد اما این جمله نشان از عواطف بسیار رقیق مردم آمریکای جنوبی بالاخص برزیل دارد.آخرهای کتاب واقعا مرا که صبحگاه،حین سفر در اتوبوس   آنرا خواندم ،شوکه کرد.
من داستانهای آمریکای جنوبی را بیشتر از آمریکای شمالی و مرکزی دوست دارم. دیالوگها ، خیلی پخته و با ظرافت انتخاب شده‌اند. در نسخه‌ای که در طاقچه خواندم  حیای قلم موقع گفتن کلماتِ قرمز مشهود بود‌. خلاصه اینکه کتاب ، کتابی خواندنی است.

        

          زه زه‌ی عزیزم 
یادت تو قلبم میمونه 🥲🌱
        

          سلام و نور
چند وقت پیش یکی از شخصیتهای فیلمی که تماشا میکردم دیالوگی گفت که این کتاب اون دیالوگ رو بارها و بارها برام تداعی کرد: (خانواده میتونن خیلی  بی رحم باشن)
خانواده با این پسر بچه کاری کرد که با وجود داشتن پدر و مادر و خواهر برادرهای زیاد در کوچکی رسما بی خانواده باشه و دل به محبت یک فرد غریبه ببنده که روزگار اون رو هم خیلی زود ازش گرفت .
با تمام این احوال این بچه چقدر مهربون بود و قلب بزرگی داشت و خونوادش چقدر کور بودن برای دیدن خوبیهای این بچه 😭
دلم خیلی تحت فشار اندوه کتابه و حقیقتا دلم نمیخواد چیز دیگه ای در مورد داستان خوب بود ، کشش داشت یا نکات ادبی و چیزهای دیگش بنویسم . شاید یه روزی برگشتم و یادداشتم رو کامل کردم ولی امروز حتی همینقدرم دلم نمیخواست بنویسم فقط برای اینکه یادم بمونه چی خوندم نوشتم 🥲

        

          درخت زیبای من ترکیبی از ناراحتی و خوشحالی و اشک و لبخنده. چقدر دنیای کودکانه زه‌زه قشنگ و سراسر صداقت بود. خیلی کتاب  قشنگی بود. بیشتر به اثر هنری شبیه بود. 
        

          بسم الله

روایت دنیا بدون روتوش...
داستان پسربچه بازیگوشی که همه را خسته کرده...
اما دنیایش، حسش و کارهایش را دوست داری و در آن، اوج صداقت و محبت را می‌بینی...

بیشتر از زه‌زه فکرم درگیر پدرش شده...
و بیشتر از پدرش ذهنم درگیر زه‌زه...

دنیا همین است هر لحظه با هرکس که بنشینی و از زاویه نگاه او به دنیا نگاه کنی، تماماً و یا حداقل قدری به او حق می‌دهی...

در میانه خواندن، یک سوال دائما ذهنم را درگیر می‌کرد، اگر پرتوگا (دوست زه‌زه که همسن پدر اوست) به جای پدر زه‌زه بود و کار و زندگی و خودرو و... نداشت، مثل پدرش با او رفتار نمی‌کرد...؟

دنیای ما آدم بزرگ‌ها همینقدر تلخ است، وابسته به متغیرهای بسیار زیاد که هرکدام قابلیت تباه کردن و یا نجات زندگی را دارند، اما باید بدانیم بچه‌ها تا جایی مشخص، همراه تلخی‌ها و سختی های ما هستند از جایی به بعد آن‌ها دیگر ما را تحمل نمی‌کنند و وای به آن روز، آن روزی که آنقدر توانایی پیدا کرده باشند که بتوانند خودشان را مستقل تصور کنند، آن روز حتی اگر ما را از آن‌ها بگیرید غمشان نیست، حتی خوشحال می‌شوند، همان طور که زه‌زه آنقدر مستقل شده بود که دیگر پدرش را تحمل نکند...

دنیای زه‌زه دنیای آرزویم برای کودکی های خودم است، دوست داشتم در این کودکی زندگی می‌کردم، کودکی پر جنب و جوش اما بدون این همه غم...

نکته کنکوری: نویسنده با بزرگ کردن شخصیت کودک مانع این می‌شود که بقیه شخصیت‌های کتاب را ببینی اما تو نباید گول بخوری...
        

          .
نمی‌توانستم فکر او را از سر بیرون کنم.واقعا آن روز ها میفهمیدم که درد یعنی چه.درد واقعی آن نبود که پای انسان را یک تکه شیشه ببرد و مجبور شوند او را برای بخیه به کلینیک ببرند.درد واقعی وقتی است که فقط آرزوی مردن کند.درد واقعی وقتی خودنمایی می کند که بازوان از تکان فرو می مانندو تفکر، قدرت جولان خود را ازدست میدهد و اراده، امکان تأثیر پیدا نمی کند و سر، نمی تواند بر بالش بچرخد.
#درخت_زیبای_من 
#خوزه_مارودو_واسکونسلوس 
#ترجمه #مهدی_شهشهانی
#نشر_قو
        

          اسمش رمان نوجوان است، اما از آنهایی است که خواندنش برای بزرگترها واجب تر است.

اگر در اطرافتان کودکی دارید که رفتارهایش عاصی تان کرده، اگر بچه‌ای می‌شناسید که دیگران مدام بهش هشدار می‌دهند که شیطان زیاد توی جلدش می‌رود، اگر بچه‌ای می‌شناسید که زیاد خیالبافی می‌کند، زیاد دروغ می‌گوید و به زعم شما از آزار دادن دیگران کیف می‌کند، این کتاب برای شماست.

شاید شیطانی که کودک و اطرافیانش را بیقرار کرده، مسیح کوچکی باشد که نمی‌داند عطش بی پایانش به محبت را چگونه نشان دهد. 

داستان برشی واقعی از دوران کودکی نویسنده‌ی مکزیکی کتاب است. 

شیرین است، جادویی، و تا دلتان بخواهد غم انگیز. 

#رمان_نوجوان
#رمان_بزرگسال
        

          خیلی سعی می کنم در نوشته هایم به کسی نگویم اگر فلانی بخوان.. اگر بهمانی نخوان..
اولا من خ ر کی باشم؟
دوما، بازهم همون اولا..😌

این کتاب را به معرفی خانم توکلی عزیز خواندم. نمی‌دانم توکلی کوچک یا بزرگ..
زه زه همان پسر بچه ایی است که ازبیرون هرکسی می بینید دلش می خواهد یک دست بگیرد تا می خورد این بچه را بزند تا آدم شود.. 
اماااا(بالحن آقای همساده) 
دراین کتاب شما ماجرا را از نگاه زه زه می بینید.
کارهایی که به نظرشرارت می آیند از نگاه زه زه فقط بازی است.. 
زه زه زندگی معقولی ندارد
پدرش در فقر مطلق است.. 
مادرش از صبح تا شب کار می کند.. 
خودش بخاطر خرابکاری هایش دائم زیر مشت ولگد است.. ( شبیه فیلم های اصفر فرهادی است) 
این وسط زه زه بایک مرد چاقالوی مهربان آشنا می شود و کم کم اخلاق و رفتارش درست می شود.. 
تا این که.. 
حوصله ندارم خبر بد بدهم..
بروید بخوانید وگریه هایتان را بکنید، فحش هایتان را هم به دنیا و مافی ها بدهید. 
ماجرای کتاب داستان زندگی خود نویسنده است. (بدبخت بوده) 
جلد دومی هم دارد که هنوز نخواندم.
*با دوست نداشتن اش اورا درقلب ام می کشم واو یک روز خواهد مرد.
*غذایم را که آورد نتوانستم جلوی خودم رابگیرم بوسیدمش،درخانه ما زیاد فرصت بوسیدن پیش نمی آید. 

#درخت_زیبای_من
#کتاب_خواندم

(می گویند فیلم بی بی چلچله با اقتباس از این داستان است) 
        

          به طور کلی بچه دوست نیستم (البته رفتارم با آن‌ها پرمهر است) اما بعضی بچه‌ها را عاشقانه دوست دارم. زودرس‌ها را. دلم برایشان می‌تپد.
وقتی دوستان کتابفروشم کتابی به من معرفی می‌کنند سبک سنگین می‌کنم. کتاب را ورق می‌زنم و چند خطی می‌خوانم. اما اگر به من بگویند راوی بچه است کتاب را در هوا قاپ می‌زنم و چشم بسته می‌خرم.
چقدر رشک می‌برم به نویسندگان شجاع و کاردانی که از زبان بچه‌ها می‌نویسند.
دوست کتابفروشم وقتی کتاب را معرفی می‌کرد گفت اشک همه را درمی‌آورد. توی دلم گفتم من که با رمان گریه نمی‌کنم! اما گریه که هیچ، بدتان نیاید آب دماغم هم سرازیر بود. کتاب را می‌خواندم و حتی در لحظه‌های معمولی یا شاد کتاب یاد تقدیمنامه‌اش می‌افتادم و باز هم اشک.
        

          درخت زیبای من اثری ادبی از آمریکای جنوبی است. از کشوری است که آن را با جنگل‌های آمازون و تیم فوتبال به یاد می‌آوریم. کشور برزیل.

داستانی لطیف و عمیق از احساسات پاک و ناب انسانی، داستانی که نمی شود خواننده صفحاتش را تورق کند و از نظر عاطفی متاثر نشود.

شخصیت اصلی داستان یک بچه‌ی شش ساله است اما این نکته کتاب را به کتاب کودک تبدیل نمی‌کند زیرا او یک کودک خاص است. یک روح بزرگ انسانی در کالبدی کوچک و نحیف است و یک معدن طلا از افکار.

بعد از کشتن مرغ مینا، این کتاب دومین اثری است که از زبان یک کودک می خوانم و صداقت گرفتار و قلم نویسنده، من را به وجد می‌آورد.

پسرک کوچک داستان یکی از بچه‌های خانواده‌ای پر جمعیت است. مادری سرخ پوست دارد.او وروجک است و در عین حال دوستداشتنی و زبان‌دار. لوس نیست .خیالباف‌ است و مهربان. جوهر وجودی او الماسی درخشان از محبت است که غبار آن را پوشانده است.
حالا این پسر دوست داشتنی  از زندگی خود و خانواده‌اش می گوید. از حوادثی که در شش‌سالگی‌اش گذشت...

نویسنده حرفه‌ای است. به ورطه‌ی شعار نمی افتد از عناصر داستان به قدر کافی بهره‌ می‌گیرد و دیالوگهای تاثیر گذاری خلق‌می کند. زندگی این کودک آنقدر جذاب است که نگذارد کتاب را رها کنیم. شخصیت این کودک به گونه‌ای ترسیم شده که کوچک و بزرگ، تمام مخاطبین با او همذات پنداری می‌کنند و همین به درگیری عاطفی بیشتر با این اثر منجر می‌شود. از نظر روانشناسی ابعاد مختلف شخصیت اصلی قابل تحلیل و موشکافی است. رفتارهای او از نیاز و خلایی درونی خبر می‌دهد.

بالای نود و پنج درصد مخاطبینی که در مورد این کتاب از آنها شنیده‌ام نمره مطلوبی به آن می‌دهند. نوجوانان ۱۴،۱۵ ساله به بالا هم که کتاب را خوانده‌اند، آن را دوست داشته ‌اند.

#درخت_زیبای_من
#خوزه_مائورو_ده_واسکونسلوس
#ترجمه_مرضیه_کردبچه
#نشر_شبگون

https://eitaa.com/vazhband
        

          صفحه‌به‌صفحه با ماجراهای شیطنت‌آمیز پسر کوچولوی باهوشی که در خانواده‌ای فقیر و تهیدست روزگار می‌گذراند پیش می رویم. با موفقیت‌هایش، خوش‌دلی‌هایش، آتش‌سوزاندن‌هایش و خیال‌بافی‌هایش.
برگ‌به‌برگ که پیش می‌رویم با پاجوش درخت پرتقالی آشنا و دوست می‌شود که همدم اوست. چیزی که ضجر آور است صحنه‌های وحشتناکی است که کودک پنج‌ساله کتک‌ می‌خورد.
آن میان با مردی میان‌سال به مرور دوست می شود و انس می‌گیرد. روزی سر کلاس متوجه می‌شود که ماشین مرد با قطار تصادف کرده و روزگار بر کودک کوچک تیره و تار می شود و از دهشت این از دست دادن تا پای مرگ می رود .... حالا سال‌ها از آن روزها گذشته و آن کودک خرد، امروز داستان خود را برای ما نوشته است.
        

          کتاب غمیگن من..
        

          کتاب روایتی بود زیبا و دلنشین از زبان کودک ۵ ساله ای که بزرگ فکر می کرد.
آنقدر به دلم نشست که بعضی صفحات، معصومیت کودکانه ی زه زه اشکم را در آورد.

📝 یک تکه از کتاب:
دیگر به راستی می دانستم که درد یعنی چه. درد به معنای کتک خوردن تا حد بیهوش شدن نبود. بریدن پا بر اثر یک تکه شیشه و بخیه زدن در داروخانه نبود. درد یعنی چیزی که دل آدم را در هم می شکند و انسان ناگزیر است با آن بمیرد بدون آنکه بتواند رازش را با کسی در میان بگذارد، دردی که انسان را بدون نیروی دست و پاها و سر باقی می‌گذارد و انسان حتی قدرت آن را ندارد که سرش را روی بالش حرکت دهد...
        

          روحم جمع شد توی خودش و توی شلوغی اتوبوس اشک ریختم.
شبیه کتاب "فعلا خوبم" بود، و کتاب "توبیاس و فرشته" و کتاب "ماتیلدا" و کتاب "ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر" و کتاب "۳۵ کیلو امیدواری".
شبیه همه این کتاب‌ها بود و شبیه هیچ کدوم نبود.
        

          کتابی که آب رود آمازون را زیاد کرده است. بس که مردم برزیل و جهان را گریانده است. 
کتابی که یک صفحه آن شما را می خنداند و یک صفحه بعد شما را می گریاند.
این کتاب را به یکی از خانم های فامیل معرفی کردم. یک هفته بعد گریه کنان و فین فین کنان به خانه مان زنگ زده بود و تشکر می کرد که این کتاب گریه دار را بهش معرفی کرده بودیم.
ما هیچ، ما نگاه
        

          کتابی بسیار لطیف که خواندنش رو توصیه می کنم کتاب خورشید را بیدار کنیم هم ادامه ی این کتابه