هفت جاویدان یک رمان فانتزی و اسطوره‌ای درباره جمشید، پادشاه بزرگ و اسطوره‌ای ایران است که وقتی توانست ایران را به شکوه و قدرتی باورنکردنی برساند، دچار کِبر شد و فره ایزدی را از دست داد. همان موقع بود که ضحاک ماردوش توانست بر ایران مسلط شود. 
نوروز و هفت سین از یادگارهای جمشید هستند. 

 این که یک رمان فانتزی و اسطوره‌ای ایرانی نوشته شده‌باشد، خودش به اندازه کافی هیجان انگیز هست. اما هیجان جذاب‌تر این است مرجان فولادوند از دل اسطوره‌ی جمشید داستانی خلق می‌کند که آینه روزگار ماست و مسئله‌های و پرسش‌هایی از دل داستان برمی‌آیند که پرسش‌های بنیادینِ ایرانیِ امروزند.

 لباسها، غذاها، نام‌ها کاملا ایرانی‌اند. زبان داستان زیبا و باشکوه است. فضاسازی آنقدر با جزئیات شرح داده شده و شخصیت‌ها آنقدر زنده و جذابند که اگر کارگردان بودم برای ساختن یک سریال اقتباسی از این رمان تردید نمیکردم.

خواندن این رمان سه جلدی حوصله میطلبد، اما تجربه ناب و لذت بخشی است. برای نوجوانهای ۱۶ سال به بالای پُرخوان و بزرگسالان مناسب است.


      

        🗻 امروز ۱۳ تیرماه روز ملی دماوند است. دماوند در اساطیر ایران حضور خیلی پررنگی دارد. مثلا آرش کمانگیر تیرش را از قله دماوند پرتاب کرد، یا فریدون ضحاک را به انتقام همه جوانانی که کشته و مغزشان را به مارهای دوشش داده بود، در دماوند به بند کشید.

تعریف  «توران تور»، این  رمان جمع و جور و بامزه را از شاگردهای نوجوانم زیاد شنیده بودم. داستان گروهی از زنان که برای بازدید از  «تخت فریدون» و «زندان ضحاک» به دماوند سفر می‌کنند و ماجراهای بامزه و ترسناکی را گشت سر میگذارند. 
 
خواننده در جریان داستان با داستان ضحاک و چگونگی دربند شدنش توسط فریدون آشنا می‌شود. 

داستانی شیرین و روان در ستایش اسطوره، نیروی زنانه و جادوی داستان. 

      

        💢 اگر می‌خواهید کدورت بین آدمها را از بین ببرید و اتحاد و انسجام میان شان ایجاد کنید، یک رویای مشترک به آنها هدیه دهید.

این را وقتهایی فهمیدم که دخترهایم چند دقیقه بعد از دعواهای  «قهر قهر تا روز قیامت» شان، با رویای ساختن یک خانه عروسکی یا پختن یک دسر جدید، مثل یک جان در دو قالب، پا به پای هم می‌ساختند و می‌پختند و می‌خندیدند و طوری چیک تو چیک میشدند که اگر کسی همان لحظه از در وارد می‌شد و میدیدشان، باورش نمیشد رد زخمهای روی صورت آن و خون خشک شده‌ی روی دست این، اثرات جنگ چند دقیقه پیش شان بوده باشد. 


💢 زنی بعد از سالها به روستایش برمیگردد، با رویای ساختن راه آهن متروک روستا و راه انداختن یک قطار جدید. اما آدم‌های در خانه‌ها را به روی خودشان بسته‌اند و هیچ دل و دماغ ندارند. 
چرا؟ 
چون معدن قدیمی روستا که در آن کار می‌کردند تعطیل شده و همه بی کار شده‌اند. تازه به گزارش یکی از اهالی فهمیده‌اند مرزبندی بین زمینهای شان با سند خانه‌ها نمیخواند و بعضی از همسایه‌ها به اشتباه بخشی از زمین همسایه شان را تصاحب کرده‌اند. 

کدورت، دلمردگی و ناامیدی بر تمام روستا سایه انداخته. در این بین حکومت هم قرار است آب رودخانه روستا را به یک شهر بزرگتر بفرستد و اهالی مانده‌اند ماندن در سرزمین آبا و اجدادی شان عاقلانه است یا نه؟

اینکه فضای  این رمان نوجوان ترکیه ای، اینقدر شبیه جامعه امروز ایران است، عجیب نیست؟ 

💢 تمام مدتی که «قطاری که ایستگاه نداشت» را می‌خواندم با خودم فکر میکردم کاش ما مردم ایران یک رویای مشترک داشتیم. 
رویایی که مال همه مان باشد. فارغ از اینکه کجای این خاکیم، گرایش سیاسی مان چیست و دین و مذهب مان کدام است.
در پایان این داستان و همه داستان‌های دنیا، زور رویا به همه‌چیز میچربد. می‌تواند مرزهای تقلبی را پاک کند، خاطره‌های بد را بشوید و همدلی و اتحاد ایجاد کند. این را  «منور» خانمِ داستان نشان‌مان می‌دهد. 

💢 کسی که با خودش رویا و نور و در نهایت امید و اتحاد می آورد یک زن است. 
چون نویسنده به درستی فهمیده که رویا ساختن کار زنهاست. و کاش ما هم بفهمیم اگر سرزمینی یک رویای مشترک و شوق انگیز ندارد، باید برای خوش حالی زنانش کاری کرد.


      

        💢 اولین بار که شازده کوچولو را خواندم ده ساله بودم. دومین بار هجده ساله، سومین بار سی ساله و چهارمین بار سی و نه ساله.
با اینکه همیشه دوستش داشتم اما تازه این آخرین باری که خواندمش دوزاری ام افتاد که چرا اثری با اینهمه سادگی، شاهکار محسوب می‌شود و بعد از حدود هشتاد سال هنوز اینهمه پرفروش است.

💢 شازده کوچولو یک اثر لایه لایه حساب می‌شود. آن هم از نوع اعلایش.
یعنی در هر سنی که سراغش بروی حرفی برای گفتن به تو دارد. مهم نیست چند بار خوانده باشی اش. برای توی ده ساله، هجده ساله، چهل ساله و شصت ساله همیشه چیزی هست که شگفت زده ات کند. 
حیرت انگیز نیست؟
کلمه‌ها همان کلمه‌ها هستند، نویسنده‌ چه کار کرده که این متن ثابت، مثل یک الماسی که وقتی در برابر نور میچرخانی، هر لحظه به رنگی در می آید،  در هر سن و سالی با یک بخش از وجودت ارتباط می‌گیرد؟ چیزی شبیه تجربه‌ای که ما ایرانی‌ها از حافظ داریم. (البته شازده ی آنها در برابر عظمت حافظ ما واقعا کوچولو محسوب می‌شود. بعله. هنر نزد ایرانیان است و بس. دیگه هم صحبت نباشه😁). 

💢 «گرگ ماسه‌ای» هم از آن آثار لایه لایه است. می‌گویند در سوئد، کشوری که در آن تالیف شده، کنار کتاب شازده کوچولو فروخته می‌شود. البته با این تفاوت که مخاطب شازده کوچولو، سن ندارد اما گرگ ماسه‌ای واقعا کتاب کودک است. کتاب کودکی که برای بزرگسال هم جذابیت و لذت کشف دارد. 

💢 ساکارینا شخصیت دختر کتاب، دختری است مثل بچه‌های من و شما که در دنیای کم حوصله و پرشتاب مدرن زندگی می‌کند. تک فرزند است ، با پدر و مادر سرشلوغی که نه حوصله‌ی بازی با او را دارند و نه بلدند به زبان خودش و جوری که او بفهمد جواب سوالهای درظاهر ساده اما پیچیده‌ اش را بدهند.

💢 یک روز کنار ساحل با یک گرگ مهربان، خردمند و عجیب ملاقات می‌کند که به اندازه همه دنیا وقت و حوصله دارد. گرگ، این حیوانی که در همه داستان‌ها مترصد از هم دریدن حیوانات مظلوم، بچه‌ها و حتی پیرزنهاست، در این کتاب با پشم طلایی و چشمهای زیبایش رفیق نابی است که صبورانه و با زبان تخیل و تصویر سوالات پیچیده ساکارینا را جواب می‌دهد. آنها با هم درباره چیزهایی مثل خشم، دوست داشتن، زمان، ترس از تاریکی و... حرف می‌زنند.
نویسنده خیلی خوب ذهن و زبان کودک را می‌شناسد و نحوه بیان و روایتش واقعا برای کودک جذاب و قابل فهم است. ترجمه کتاب هم درجه یک است.

💢 مناسب برای وقتهایی که بچه توی بغلتان لم بدهد، بلند بلند برایش بخوانید. وسطش مکث کنید، بخندید، حرف بزنید و لذت ببرید.
مناسب برای وقتهای آهستگی و تامل.

      

         اگر از من بپرسید نویسنده خوب کیست، می‌گویم از مهمترین ویژگیهایش، خودآگاهی و شجاعت است.
متن باید باید رنگ و بوی نویسنده‌اش را داشته‌باشد. نویسنده باید آنقدر خودش را کاویده باشد که بتواند پنهانی ترین احساسات، ترسها، غمها وضعفهای خودش  را از عمق وجودش بیرون بکشد، آنها را تبدیل به کلمه کند و حالا شجاعت آن را داشته باشد که آنچه از درونش یافته، فاش و عریان در برابر دیگران بگذارد.

اینجاست که متن نویسنده دیگر مشتی کلمه نیست و تبدیل به موجودی می‌شود که گوشت و خون و نفس دارد. انگار موجود زنده‌ای است که می‌تواند قدم به درونی ترین بخش‌های وجود خواننده بگذارد و او را تغییر دهد.

حبیبه جعفریان از همان هاست که موقع خواندن متن‌هایش، هرم نفس کلمه‌ها را روی صورتت احساس میکنی.

مجموعه جستار  «نجات از مرگ مصنوعی» (که در واقع گردآوری شده جستارهایی است که قبلا در نشریات چاپ شده بوده)، از نمونه‌های اعلای جستار وطنی است. متن‌های عمیق، جاندار پرشور و تامل برانگیز.
      

        دنیا یک دختر کلاس دومی احساساتی و پرانرژی و البته سر به هواست که در هر جلد، با یک چالش در خانه یا مدرسه مواجه می‌شود.

من که خودم مامان یک دختر کلاس دومی هستم میفهمم که فضای مدرسه، دغدغه ها و دوستی های کتاب، چقدر به فضای دختربچه‌های این سن و سال نزدیک است.

▫️کتاب طنز خوبی دارد، شخصیتهایش جذاب و بامزه و قابل درک هستند و خیلی زیرپوستی بچه‌ها را با حل مسئله، باید و نبایدهای دوستی، پذیرش تفاوتها و ارزش خانواده آشنا می‌کند.

▫️ما که برای خونواده بردیم و راضی بودند. شما هم اگر تو خونواده کلاس دومی دختر دارین، یک جلدش رو امتحانی بخرین. قول می‌دهم مشتری بشین.


      

        💢 برای آنکه بدانید شتاب دیوانه وار زندگی مدرن، چه موهبتهایی را دارد از ما دریغ می‌کند، لازم نیست یک عالم کتاب روانشناسی و متون انگیزشی و عرفانی بخوانید. 
تمام متن‌ها و سخنرانی‌هایی که انسان عصر جدید را به آهستگی و زیستن در زمان حال فرامی‌خوانند دور بریزید و فقط همین کتاب را بخوانید تا ببینید دویدنهای بی امانِ مان در پی «چیزهای بزرگ و مهم»، چگونه دارد مرواریدهای اصیل و ارزشمند زندگی را از چنگ مان در می آورد. 

💢«حواس پرتی مرگبار» حاوی دو جستار بلند از «جین واینگارتن» نویسنده و روزنامه نگار است که هردوی شان جایزه  پولیتزر برده.
جستار اول با عنوان  «مرواریدهای قبل از صبحانه» روایت روزی است که  «جاشوا بِل» ویولونیست بزرگ جهان، با لباسی عادی و به صورت ناشناس در یکی از ایستگاه‌های پرتردد مترو نیویورک، ویولون میزند. یک تیم محقق، همزمان  لحظه به لحظه آدمهای مترو را زیرنظر دارند تا ببینند چند نفر بدون دانستنِ نام و شهرت نوازنده، متوجه شکوه و زیبایی هنر او می‌شوند و برای شنیدن ساز او پا سست می‌کنند؟ 

💢 جستار دوم «حواس پرتی مرگبار» با صحنه آشفتگی پدری در صحنه دادگاه آغاز می‌شود که از حکم تبرئه اش ناراضی است و میخواهد قصاص شود. جرم او این است که یادش رفته فرزند بیست و یک ماهه و خوابش را از صندلی عقب ماشین بردارد و چند ساعت بعد که به ماشین برمی‌گردد، بچه در اثر گرمازدگی از دنیا رفته. 
نویسنده پس از توصیف جریانات این دادگاه، سراغ چندین پدر و مادر که بخاطر مشغله‌های ذهنی بچه‌های کوچکشان را در صندلی عقب ماشین فراموش کرده و از دستشان داده‌اند می‌رود تا از سرنوشت زندگی‌شان پس از این اتفاق باخبر شود.

💢 لحن نویسنده در هردو جستار سرد و در عین حال کنجکاو است. او هیچکس را محکوم نمی‌کند. در مسند قاضی و روانشناس نمی نشیند. دقیق و قدرتمند روایت می‌کند. دوربین روایتش کنجکاوانه به همه جا سرک می‌کشد و خواننده را با تصاویری گیرا و تکان دهنده مواجه می‌کند. تصاویری که خواننده‌اش را تا مدتها رها نمی‌کند. 

💢 اگر می‌خواهید جستار خوانی را شروع کنید یا به جستار علاقمندید،  «حواس پرتی مرگبار» از بهترین هاست.

      

        ظاهر این کتاب مثل کتاب‌های آشپزی معمولی است. اما خیلی فرق دارد. 
چرا؟

🥖 صفر تا صدش تالیفی است. از دستورها بگیر تا عکسهای کتاب.
بخاطر همین هم مواد اولیه اش در ایران قابل تهیه است، هم دیدن عکسِ بچه‌های ایرانی در کتاب به بچه‌ها احساس نزدیکی و اعتماد به نفس بیشتری میدهد، هم کلی شعر بامزه برای هر مرحله تولید نان دارد که میتوانید با بچه‌ها بخوانید و زبان فارسی‌شان را تقویت کنید.

🥖 خودِ کتاب در معرفی خودش می‌گوید که فقط آموزش پخت نان نیست و قرار است مهارت‌های زندگی را هم تقویت کند. واقعا هم برای این هدف بخش‌های جالب و بامزه‌ای دارد. از طرح مسئله و معما گرفته تا موضوعاتی برای پژوهش‌های ساده و حتی یک جدول برای خودارزیابی بعد از هربار پخت نان.

🍪در حاشیه کتاب نکات جالبی درباره پخت نان آمده و برای قسمتهای عملی مثل ورز دادن و چانه گرفتن و... که یاد گرفتنشان نیاز به مشاهده دارد، فیلم‌هایی تهیه شده که می‌توانید با کیوآرکد آنها را ببینید.

🍩من خیلی دوستش داشتم و به نظرم خیلی بیشتر از یک کتاب آشپزی بود.
انشالله شما و دلبندان تان هم از مطالعه کتاب و پخت نان نهایت لذت را ببرید.

      

        💢 آقای محسن هجری در دوره  آموزشی شورای ادبیات کودک و نوجوان، مدرس بحث ادبیات دینی بودند.
باسواد، خوش‌فکر، با اخلاق، با ذهنی روشن و آشنا با جامعه و نوجوان امروز. 

معلوم است که وقتی دیدم یک رمان با موضوع زندگی امام حسن مجتبی علیه‌السلام برای نوجوان‌ها نوشته‌اند، چقدر مشتاق خواندنش شدم.

💢 «بازیگر پنجم» داستان چند نوجوان دمِ کنکوری است که با همراهی یک معلم خوش ذوق تصمیم می‌گیرند یک گروه تئاتر تشکیل بدهند.

برای انتخاب سوژه، با کمک معلم ماجرای صلح امام حسن‌ (ع) را انتخاب می‌کنند. نمایشنامه پنج بازیگر دارد، اما آن‌ها چهار نفرند. انتخاب نفر پنجم گروه را در خطر فروپاشی قرار می‌دهد.

💢 بازیگر پنجم روایتی از گره‌ها و پیچیدگی‌هایی است که در طول تاریخ پاسخ سرراستی برای آن‌ها وجود نداشته است. جایی که مرز دوست و دشمن به هم می‌ریزد و انتخابِ کار درست خیلی سخت می‌شود. 

💢 فضای داستان به زندگی نوجوان امروز نزدیک است و به مسئله‌ای از زندگی امام می‌پردازد که در تاریخ و در زندگی شخصی همه ما قابلیت تکرار دارد. این به نظرم نقطه طلایی کار است.

      

        ◾️این روزها وقتی دختر هشت ساله‌ام برای مادرم دلتنگی می‌کند، این کتاب را با هم می‌خوانیم.
نویسنده برای اینکه به بچه‌ها نشان دهد بین ما و آنهایی که دوستشان داریم، همیشه یک اتصال محکم برقرار است، از یک تمثیل استفاده میکند: ریسمانِ نامرئی.

ریسمانی که در واقع عشق است و باعث می‌شود هیچوقت بین ما و آنهایی که از ما دورند، جدایی نیفتد.
این ریسمان، از خشم، دلخوری، ناراحتی، دوری مصافتی و حتی مرگ هم قوی‌تر است و تا وقتی هم را دوست داریم پاره نمی‌شود.

 برای بچه‌هایی که اضطراب جدایی دارند، قرار است مدتی از یکی از عزیزانشان دور باشند، یا در دوران سوگ عزیزی به سر میبرند، گزینه معرکه ای است.


      

        🔸از دنیای شما هزارتا چیز را دوست دارم که یکی‌اش کتاب داستان تالیفی و دیگری داستان دینی خوب برای کودک و نوجوان است. متاسفانه اولی کم و دومی خیلی کم گیر می‌آید. 

با این وصف از تولد «این کندو مالِ او» چقدر ذوق زده شده باشم خوب است؟!

🔸قصه  «این کندو مال او» در یکی از روستاهای شمال ایران و در ماهِ محرم اتفاق می‌افتد. این کتاب ماجرای پدر و پسر زنبورداری است که بهترین عسل باغ را برای بهترین کسی که می‌شناسند آماده می‌کنند.

🔰چه چیز متمایز و با کیفیتش کرده؟

🔹حرفهای قلمبه سلمبه نمی‌زند. قهرمان‌های دور از دسترس و نفهمیدنی برای بچه‌ها ندارد.
 در لازمان و لامکان اتفاق نمی افتد. 
تاریخی نیست که فضایش از فضای زیست بچه‌ها دور باشد. 
مضمونی که به آن می‌پردازد خارج از ظرفیت درک و پردازش کودک نیست، مثل خیلی از کتاب‌های دینی کودک سعنی نکرده مفاهیم انتزاعی قلمبه سلمبه در قالب کلمه‌های ساده و به خورد بچه‌ها بدهد. 

🔹داستان ِ خوب و جذاب دارد که اتفاقا بر اساس یک داستان واقعی نوشته شده. در یکی از روستاهای شمال ایران اتفاق می‌افتد. بنابراین نه تنها فضا و شخصیت‌هایش  برای کودک ایرانیِ امروز ملموس است، بلکه او را با سنت‌ها، فرهنگ و حال و هوای بچه‌های شمال ایران آشنا می‌کند.

🔹مفاهیم اخلاقی، زیستن با یک باور معنوی و ارادت به یک شخصیت معنوی و دوست داشتنی چیزی است که به خوبی در تار و پود داستان تنیده شده.
      

        🔸داستان کتاب از این قرار است که به یک نویسنده پیشنهاد نوشتن فیلمنامه‌ای درباره امام زمان می‌دهند. نویسنده دو به شک‌ قبول کردن پیشنهاد است و در خلوتش از امام زمان می‌خواهد نشانه‌ای برایش بفرستند تا بفهمد این پیشنهاد را قبول کند یا نه.

🔸داستان برخلاف خلاصه‌ای که من ازش ارائه دادم و (یادآور سریال‌های مناسبتی صدا و سیما شد😁) اصلا لوس و شعاری از آب درنیامده.

🔸 شخصیت نویسنده برای نوشتن فیلمنامه مدام دوره زمانی تولد امام مهدی را  میکاود، شخصیت‌ها را برای خودش از نو می‌سازد و وارد سناریوهای مختلف می‌کند تا در نهایت به یک روایت جذاب و با شخصیت‌های قوی برسد.

🔸داستانی درباره امام زمان و درباره نوشتن.

برای همین اگر امام زمان و داستان نویسی را دوست دارید، خواندنش برایتان تجربه جذابی خواهد بود.
      

        ▫️«ما ایوب نبودیم»
چه عنوانِ محشری!
این را ٱدمهای مراقب دارند به ما می‌گویند، یا به خدا؟

▫️ آنهایی که در مقام مراقبت بوده‌اند می‌دانند که مراقبت رنج و  جسمی و روحی به همراه دارد. این مراقبت وقتی مراقب با مراقبت شونده پیوند عاطفی دارد و او در شرایط دشوار و اذیت کننده‌ای است، به اوج خودش می‌رسد. 
اما جامعه در قانونی نوشته، هاله‌ای مقدس به دور افراد مراقب می‌کشد و آنها را در مقامی می‌نشاند که دیگر شرم می‌کنند از رنجهای مراقبت کردن با دیگران حرف بزنند. 
اگر فرد مراقب روزی به زبان بیاورد که از نگهداری از فرزند معلول، پدر پیر، مادر بیمار و هر موجود آسیب پذیر دیگری خسته شده، انگار از بلندای عرش به حضیض فرش فرو می‌افتد.

▫️این کتاب، شکستن تابوی حرف زدن از مراقبت است. سیزده نفر از کسانی که مسئول مراقبت از کسی یا چیزی بوده‌اند در این کتاب از رنجهای مراقبت گفته‌اند. از این که نه صبر ایوب را دارند و نه قداستش را. از خستگی‌ها، رنجها، جان به لب رسیدنها و در نهایت موهبتهایی که مراقبت به سختی و در طی زمانی طولانی به آنها اهدا کرده است.

▫️روایت‌های این کتاب جان دارند. خون دارند. پر از حس و شور اَند. با خواندنشان اشک ریختم، خندیدم، افسرده شدم، به شوق آمدم، شگفت‌زده شدم و در نهایت با تمام شدنش احساس کردم دری جدید به روی اِدراکم از  «هستی» و  «انسان» گشوده شده و آدم مگر از خواندن یک مجموعه جستار چه می‌خواهد؟


      

        چهار سال پیش کتاب  «وقتی نفس هوا می‌شود» را خواندم. خودزندگینامه نوشتِ یک جراح مغز و اعصاب که در سی و پنج سالگی می‌فهمد یک تومور مغزی بدخیم دارد و نهایت تا دو سال دیگر بیشتر زنده نیست. 

❓شما اگر جای او بودید چه کار می‌کردید؟ 
❓حدس می‌زنید او چه کار کرد؟ 

او تصمیم گرفت زندگی نامه اش را از کودکی تا لحظه‌ای که توان دارد و می‌تواند روایت کند. 

در تک تک کلمه‌هایش شکر، سلامت نفس و احترام به خود و زندگی موج می‌زند. بخش‌های مربوط به بیماری‌اش را با چنان شجاعت و صراحتی روایت کرده که آدم باورش نمی‌شود یک نفر در اوج جوانی بتواند اینطور پرقدرت و شجاعانه در چشم مرگ زل بزند، دستش را بگیرد، و به جای جنگیدن با او، رقصی باشکوه و دونفره را با او ٱغاز کند. 

وقتی کتاب تمام شد برای خودم نوشتم:

💢 «حادثه بالذات بی معنا هستند. این ماییم که به مصیبت‌ها رنگ و ارزش می‌دهیم. گاهی یک رنج کوچک با ورود به زندگی یک آدم حقیر، از او یک موجود بی ارزش و ذلیل وبدبخت (در نظر خودش) می‌سازد، گاهی هم بزرگترین رنجها و مصیبت‌ها بر زندگی یک انسان بزرگ وارد می‌شوند و  جز بر شکوه و قدرت وجودی شان اضافه نمی‌کنند؛ مثل حسین‌بن علی و زینب کبری (سلام الله علیها).»

این روزها به آدمها و رنج هایشان خیلی دقت میکنم.
به خودم و رنج هایم.
من رنگ سیاه سوگ را کجای تابلوی زندگی‌ام مینشانم؟ 
اصلا می‌شود با رنگ دیگری ترکیبش کرد و رنگ و طرح جدیدی با آن آفرید؟ 

❓اگر مصیبت من را زشت کند، تقصیر من است یا مصیبت؟

      

        💢 پدران پدربزرگهای ما که به دخترانشان اجازه باسواد شدن نمی‌دانند، در ازدواج برایشان حق انتخاب قائل نبودند و جز برای زاد و ولد و خدمت به مردان، آنها را لایق کار دیگری نمی‌دانستند، نه شاخ و دم داشتند و نه دشمن دخترهای شان بودند. 
اتفاقا خیلی هم آنها را دوست داشتند و چیزی جز خوشبختی شان نمی‌خواستند.

پس چرا حالا و از این فاصله زمانی رفتارشان اینقدر ظالمانه و تبعیض آمیز به نظر می‌رسد؟ 

چون تصوری که از زن داشتند منجر به بروز رفتارهایی غیر از این نمیشد. 
آنها واقعا بر این اعتقاد بودند که جنس زن برای خدمت به مرد و زاییدن آفریده شده و حتی توانایی فکر کردن به چیزی جز این امور را ندارد. 

💢 سفیدپوستانی که تا کمتر از دویست سال پیش، سیاهپوستها را به بردگی می‌گرفتند، بهشان گرسنگی می‌دادند  یا زیر شلاق و شکنجه سیاه و کبودشان میکردند چطور؟
جانی و حیوان صفت بودند؟ 

نه! اتفاقا خیلی هایشان اهل کلیسا رفتن، کار خیر و اعانه دادن برای نیازمندان بودند.

مشکل از کجا بود؟

از باور عمیقی که میگفت سیاه‌ها نوع خاصی از حیوانات هستند که خداوند آنها را برای خدمت به سفیدها آفریده. آنها لایق نوع دیگری از زندگی نیستند و حتی توانش را ندارند.

💢حالا شما بگویید.

اگر ما حیوانات را در بدو تولد از آغوش طبیعت و مادرانشان جدا میکنیم تا در خانه مان حیوان خانگی داشته باشیم، اگر باغ وحش و سیرک میسازیم و حیوانات را با زور وادار میکنیم جور متفاوتی از طبیعت واقعی‌شان زندگی کنند تا ما سرگرم شویم، ظالم و ددمنش ایم، یا مشکل از تصورمان است؟ 

شاید ما هم باور داریم حیوانات احساس ندارند، حق حیات ندارند و در تسخیر ما هستند تا هرجور دوست داریم از  وجودشان استفاده کنیم. 

💢 «ایوان منحصر به‌فرد» رمان منحصر به فرد و متفاوت نوجوان است که از زبان یک گوریل سیرک روایت می‌شود.

داستانی که می‌تواند روزنه‌ای برای درک جهان پنهان حیوانات باشد. 

💢 کسی چه می‌داند؟

شاید رمان‌هایی از این دست مثل  «کلبه عمو تام» که نگاه جامعه را نسبت به حقوق سیاهپوستان تغییر داد، یادمان بیاورد دنیا فقط برای ما آدمها نیست و باید جهان را برای حیوانات امن تر و خوشایندتر کنیم.

فقط حیف که حیوانات زبان و توان اعتراض ندارند.