کتاب راجع‌به اتفاقاتِ بین اهالی یک روستا از ترکیه‌ هست که از زبان سوم شخص بیان میشه.
داستان برای نوجوان نوشته شده اما به خاطر مفاهیم پشت داستان و رویافروشی قشنگ و روند بامزه‌ای که داره، بزرگسال هم می‌تونه ازش لذت ببره.
دوستش داشتم و باعث شد چند ساعتی فکرم آزاد بشه.
        

          به نام خدا🌱🌹
این کتاب رو یکی از دوستانم که یکمی زیادی کودک درونش زنده است بهم هدیه داد و منم به خاطر تصویر جلد بامزه اش خیلی تفریحی شروع کردم به خوندن. ولی انتظار نداشتم آنقدر داستان هیجان انگیزی داشته باشه 
خیلی لحن طنز نداره و شاید اولش فکر کنید چه کتاب مسخره ای دیگه از تخیلات هم گذشته ولی باحال بود و داستانش آدم رو به خنده وادار می کرد. حتی منی که به نظرم کتاب های آبنبات ها هم خنده دار نیست و به قول دوستام خنثی ام😂
حالا خیلی هم کتاب بی محتوایی نیست تا اونجایی که من بین خنده هام فهمیدم این بود که یه روستایی هست که مسئولان شهر می خوان بیان یه بلایی سرش بیارن( که به دلیل اینکه مدتی از خوندن کتاب می گذره یادم نیست) و مردم روستا با هم متحد می شن و....از اینجور چیزا
من دوست داشتم کشش داستان بیشتر باشه و واقعا جا داره 
        

          💢 اگر می‌خواهید کدورت بین آدمها را از بین ببرید و اتحاد و انسجام میان شان ایجاد کنید، یک رویای مشترک به آنها هدیه دهید.

این را وقتهایی فهمیدم که دخترهایم چند دقیقه بعد از دعواهای  «قهر قهر تا روز قیامت» شان، با رویای ساختن یک خانه عروسکی یا پختن یک دسر جدید، مثل یک جان در دو قالب، پا به پای هم می‌ساختند و می‌پختند و می‌خندیدند و طوری چیک تو چیک میشدند که اگر کسی همان لحظه از در وارد می‌شد و میدیدشان، باورش نمیشد رد زخمهای روی صورت آن و خون خشک شده‌ی روی دست این، اثرات جنگ چند دقیقه پیش شان بوده باشد. 


💢 زنی بعد از سالها به روستایش برمیگردد، با رویای ساختن راه آهن متروک روستا و راه انداختن یک قطار جدید. اما آدم‌های در خانه‌ها را به روی خودشان بسته‌اند و هیچ دل و دماغ ندارند. 
چرا؟ 
چون معدن قدیمی روستا که در آن کار می‌کردند تعطیل شده و همه بی کار شده‌اند. تازه به گزارش یکی از اهالی فهمیده‌اند مرزبندی بین زمینهای شان با سند خانه‌ها نمیخواند و بعضی از همسایه‌ها به اشتباه بخشی از زمین همسایه شان را تصاحب کرده‌اند. 

کدورت، دلمردگی و ناامیدی بر تمام روستا سایه انداخته. در این بین حکومت هم قرار است آب رودخانه روستا را به یک شهر بزرگتر بفرستد و اهالی مانده‌اند ماندن در سرزمین آبا و اجدادی شان عاقلانه است یا نه؟

اینکه فضای  این رمان نوجوان ترکیه ای، اینقدر شبیه جامعه امروز ایران است، عجیب نیست؟ 

💢 تمام مدتی که «قطاری که ایستگاه نداشت» را می‌خواندم با خودم فکر میکردم کاش ما مردم ایران یک رویای مشترک داشتیم. 
رویایی که مال همه مان باشد. فارغ از اینکه کجای این خاکیم، گرایش سیاسی مان چیست و دین و مذهب مان کدام است.
در پایان این داستان و همه داستان‌های دنیا، زور رویا به همه‌چیز میچربد. می‌تواند مرزهای تقلبی را پاک کند، خاطره‌های بد را بشوید و همدلی و اتحاد ایجاد کند. این را  «منور» خانمِ داستان نشان‌مان می‌دهد. 

💢 کسی که با خودش رویا و نور و در نهایت امید و اتحاد می آورد یک زن است. 
چون نویسنده به درستی فهمیده که رویا ساختن کار زنهاست. و کاش ما هم بفهمیم اگر سرزمینی یک رویای مشترک و شوق انگیز ندارد، باید برای خوش حالی زنانش کاری کرد.


        

          شاید برای دورۀ دوم دبستان مناسب باشد. کشش داستان کم بود. گرچه بامزگی‌های ریزی هم داشت.
        

          عالی داستان متفاوت و جذاب درباره روستايي که نه قطار داره و نه الاغ ! 
و برای این ۳.۵ امتیاز دادم چون : 
۱- نفهمیدم چرا معدن تعطیل شد 
۲- ساختن قطار برای منور خانم چه سودی  داشت؟
۳- چرا منور خانم به خانه پدر بزرگش ،سروسامان نمی داد و قطار را در روستا راه اندازی کرد؟
        

          یک جایی متوقف شده بودم و اصلا پیش نمی‌رفتم. احساس کردم داستان کشش کافی ندارد. اما وقتی خودم را مجبور کردم ادامه دهم، کم‌کم داستان جالب شد. داستانی دربارهٔ محبت، دوستی، همدلی، کار گروهی و... مناسب بالای نه سال.
        

          یک رمان کوتاه و طنز درباره‌ی مردم یک روستا در ترکیه که بعد از سال‌ها قهر و اختلاف، یک قطار دوباره بهم پیوندشان می‌دهد.
مناسب ۱۳ سال به بالا.
        

          یه داستان متفاوت از دو نوجوان با موضوعی ساده در عین حال همدلانه. روابط انسانی که با رویاپردازی یه پیرزن درست و زیبا میشه