فکر میکنم که بعد از تقریبا دوسال سراغش رفتم. چیز خاصی درموردش نمیگم چون که معمولاً این‌جور کتاب‌ها چیزی فراتر از عشق و جنون و دوری و فراق و این چیزها نمیگن. البته این رو بگم که این درمورد کتاب‌هایی که با عنوان ادبیات کلاسیک شناخته میشن نیست. خلاصه؛ من عاشق اینم که یکی برام داستان بگه، داستان بخونم، داستان گوش بدم، داستان بگم. از این برام جذاب‌از اینه که جزئیات داستان رو بخونم؛ حالا بلندی‌های بادگیر این ویژگی‌ها رو داشت، من خودم رو به جای راوی داستان گذاشتم که یک پیرزن خدمتکار داره براش داستان و سرگذشت اربابان اون نواحی رو میگه! گاهی به هیجان می‌اومدم، گاهی اعصابم خراب میشد، گاهی حوصله‌م نمیکشید که ادامه بدم، اما این عشق به خوندن داستان! و جزئیات من رو سمت خودش کشوند و به نظرم بلندی‌های بادگیر این چیزایی که گفتم رو داره. ارزش خوندن داره؟ بله؛ پشیمون نمیشید از خوندنش و ممکنه لذت هم ببرید. قبل از این که این متن رو بنویسم، یه نگاهی به نظرات دوستان انداختم، دیدم نظرات متفاوته، یکی گفته نخونید، یکی گفته بخونید، اما من میگم حتما بخونید، اگر عاشق داستان هستین.  عشق، جنون، سردرگمی، عاشق، معشوق، پول! همه این‌ها توی بلندی‌های بادگیر هست. بخونید بخونید و بخونید!
        

                درخت زیبای من ترکیبی از ناراحتی و خوشحالی و اشک و لبخنده. چقدر دنیای کودکانه زه‌زه قشنگ و سراسر صداقت بود. خیلی کتاب  قشنگی بود. بیشتر به اثر هنری شبیه بود. 
        

                فکر میکنم آخرین کتابی که از نادر ابراهیمی عزیز خوندم برجاده‌های آبی سرخ بود و اینقدر این کتاب روم اثر گذاشت و باشکوه بود، که وقتی مردی در تبعید ابدی رو شروع کردم، یکی از دوستان گفت که این کتاب، بهترین کتابیه که تا به حال خوندم و من سریع گفتم امیدوارم به پای بر جاده‌های آبی سرخ برسه، و در تمام طول مدتی که مردی در تبعید ابدی رو خوندم دنبال شکوه برجاده‌های آبی سرخ بودم و اون رو پیدا نکردم؛ ولی میتونم بگم که مردی در تبعید ابدی یک به اندازه اقیانوس وسعت داره و اینقدر وسیعه که باید چندین بار این کتاب رو خوند و هر بار چیز جدیدی ازش فهمید. من سر تعظیم مقابل نادر ابراهیمی عزیز و مردی در تبعید ابدی فرود میارم و همیشه این کتاب رو توی قلبم نگه خواهم داشت و جزو کتاب‌هایی خواهد شد که چندبار دیگه حتما میخونمش. یه نکته درمورد کتاب‌های نادر ابراهیمی بگم که کتاب‌های این بزرگوار آرام شروع میشن، کم کم اوج میگیرن تا به نقطه هیجان داستان برسه و آرام آرام از اوجش کم میشه تا داستان تموم بشه.
این کتب رو بخونید، اگر خوندید چندباره بخونید و کیفور بشید.
        

                دارم حسرت میخورم که چرا توی دوره‌ای که شهیدمطهری در قید حیات بودن، من نبودم که از سخنرانی‌های ایشون استفاده کنم ولی خدا رو شکر میکنم که الان این سعادت نصیبم شده که مکتوب سخنرانی‌هاشون رو بخونم. بعد از آزادی معنوی یکی از کتاب‌های تاثیرگذاری بود که از شهیدبزرگوار خوندم و قطعا باز هم سراغ این کتاب خواهم رفت و باید چندین بار بخونمش.
        

                بسم الله.
اصلا درمورد داستان و موضوع کتاب صحبت نمیکنم. چند نکته میگم؛ اگر نمیدونستم این‌ کتاب اولین اثر خانم عطارزاده هست، اصلا باورم نمیشد که اولین کارشون باشه.
نکته دوم؛ چقدر قوی، منسجم و عالی. شروع عالی، همراه کردن خواننده عالی، کشش عالی، همه چیز عالی. ایراد نمیگیرم چون واقعا عالی بود و جذاب.
نکته سوم؛ از جمله کتاب‌هایی هست که بارها و بارها خواهم خوندش و فکرکنم با هربار خوندن یه وجه جدیدی از داستان پیدا میکنم.
نکته چهارم؛ از نشر چشمه ناامید شده بودم ولی کورسوی امیدی با خوندن این‌ کتاب پیدا شد.
نکته پنجم؛ کتاب پر از توصیف‌ها و جزئیات خواندنیه. این جزئیات و توصیفات فراوان رو توی کتاب چشم‌هایش بزرگ علوی دیدم ولی خوشم نیومد ولی درمورد این کتاب فرق میکنه.
نکته پایانی؛ از نظر من این کتاب میتونه جزو یکی از بهترین رمان‌های ایرانی باشه.
        

                بسم الله 
یکی از ویژگی‌های به‌خصوص و ویژه استاد مطهری اینه که با مثال مسائل رو مطرح میکنن و این باعث میشه که مشکل‌ترین مباحث برای فهم آدم ساده و روان باشه، انگار یه لقمه آماده رو دراختیار خواننده قرار میده. برای دومین بار بود این کتاب رو میخوندم و اولین بار سه مبحث آخر رو نمیدونم چرا نخوندم و الان باز رفتم خوندم و با وجود این که فاصله زیادی بین دوتا خوندن ایجاد شد ولی مطالب جدیدتری رو پیدا کردم و این باعث شد با ذوق و شوق بهتری ادامه بدم. 
نکته پایانی رو بگم که آدمیزاد در هر موقعیتی که هست برای هر موضوعی باید یه سیلی بخوره تا هوش و حواسش سرجاش بیاد؛ و سیلی که من خوردم با این کتاب بود و مدیون شهید عزیز هستم.
این کتاب و سایر کتاب‌های شهیدمطهری رو از دست ندین حتی اگر علاقه‌ای هم به خوندن کتاب‌های مذهبی ندارین باز هم از دستش ندین:).
        

                به مراتب از چشم‌هایش بهتر بود. کتابی معمولی رو به خوب. 
        

                تلخ، گزنده، ویران‌کننده، التهاب‌آور
اعتراف میکنم جاهایی از کتاب از شدت ویرانی که نصیبم‌ کرده بود کتاب رو بستم و چشمام و صورتم رو با دستام پوشوندم.  دومین تجربه از دولت‌آبادی تجربه وحشتناکی بود. شروع طوفانی، میانه‌ای ویران‌گر و پایانی ساده و آرام؛ شاید بهترین تعریف برای جای خالی سلوچ باشه. کتابی که جای خالی و تعیین‌کننده نقش مرد و فقر رو برای خانواده خیلی دقیق نشون می‌داد. فقر هم خیلی به چشم میاد هم ممکنه یه خانواده رو تا مرز نابودی ببره و حتی آقای دولت‌آبادی در اواخر کتاب خیلی زیبا از زبان مرگان این مسئله رو روشن کرد. 
بخونید؛ این کتاب رو حتما بخونید.
        

                توی یک کلمه کل کتاب رو توضیح میدم. زباله بود
        

                "یکی از تلخکامی‌های زندگی در زندان، که از پیامدهای موردنظر آن هم هست، این است که زندانی عاطل و باطل شود و کار چندانی از او برنیاید. هدف این است که او را عاجز و ناتوان کنند. این تلخکامی انباشته می‌شود تا آن که او تن به خطر نامعقولی دهد."

جاب‌الله مطر از مخالفان سرسخت قذافی دیکتاتور لیبی که به علت مخالفت با قذافی از لیبی رانده شده و در کشورهای مختلف زندگی می‌کند، با همکاری دولت مصر و لیبی از قاهره ربوده می‌شود و در لیبی زندانی می‌شود چنان که هیچ‌کس از وضعیت او و حتی زنده یا مرده بودن آن با خبر نمی‌شود. هشام مطر نویسنده این کتاب احوالات خود و خانواده را قبل و بعد از ربوده شدن پدر و تلاش‌هایی که انجام می‌دهد تا خبری از پدر به دست آورد بیان می‌کند. این کتاب رو بیشتر در دسته زندگی‌نامه و شرح‌حال میشه به حساب آورد تا رمان و سفرنامه. تا نیمه کتاب یه مقدار روند داستان کند پیش میره ولی از اواسط داستان تا پایان، روند داستان اوج و شدت خوبی داره و همچنین کشش و موضوع خواننده رو با خودش همراه میکنه.
        

                خوندن این کتاب فکرکنم حدودا دو ماه طول کشید. پرنده خارزار چیزی جدا از زندگی ما نیست. داستان زندگی خانواده کلیری انگار برای خود ما اتفاق میوفته و خواننده موقع خوندن این کتاب احساس غربت و جدا بودن از کتاب نمیکنه و به راحتی با داستان همراه میشه و همین میتونه یکی از نقاط قوت کتاب باشه. میخواستم بنویسم تقابل اشک‌ها و لبخندها ولی دیدم بیشتر اشک بود تا لبخند. جایی که فکر میکردم دیگه مشکلات تموم شده باز هم یک مشکل دیگه از جای دیگه سر باز میکرد. داستان این کتاب بیشتر حول محور دختر خانواده کلیری میچرخه ولی باز هم داستان سایر افراد خانواده رو هم بیان میکنه. تقریبا ۷۰ درصد پایانی داستان یک مقدار روند داستان کند میشه اما کلا در طول داستان با اتفاقات عجیب غریب که اصلا به ذهن خواننده خطور هم نمیکنه، اون رو غافلگیر میکنه. 
به هیچ وجه پرنده خارزار رو از دست ندین و ازش لذت ببرید.
        

                آشنایی من با ژوزه ساراماگو با کوری شروع شد. قبل از این که بخوام شروع به خوندنش کنم میدونستم چی در انتظارمه ولی واقعا اون چیزی که تو ذهنم بود اصلا با چیزی که خوندم یکی نبود. روزهام رو با خوندن کوری ‌می‌گذروندم همه چیز عادی بود تا یک فصل از کتاب که تقریبا اواخر کتاب میشه. از اونجا به بعد دیگه خوندن کوری برام عادی نبود.