آدم‌های عاشق را دوست دارم.
 از شور و هیجانی که به عشقشان دارند لذت می‌برم.
 عشق به موسیقی، ساز،هنر، کتاب، ورزش، فوتبال، انسان، خدا. 
ممکن است من عاشق هیچ کدام از این‌ها نباشم اما عاشق عشق خالصانه انسان‌ها هستم.
حمید‌رضا صدر یک عاشق بود.
 عاشق زندگی، فوتبال، سینما، کتاب،آشپزی، خانواده، دوستان، تهران، قیطریه‌. 
از همان اولین باری که در قاب تلویزیون کنار عادل فردوسی‌پور دیدمش و آن صحبت‌های پر شورش را شنیدم فهمیدم عاشق است و عاشقش شدم.
سبک زندگیش دوست‌داشتنی‌است و خیلی‌ها آرزوی اینطور زندگی کردن را دارند. 
به نظرم این آخرین هدیه‌ای است که می‌توانست به انسان‌هایی که دوستش دارند بدهد.
نگاه انسان‌ها به زندگی شاید آنجایی بهتر شناخته می‌شود که حوادث و واقعیت‌های تلخ دنیا به سراغشان می‌آید. آنجا بهتر می‌توانی قوت و ضعف‌های آن زندگی را تشخیص دهی و بفهمی کجاها خوب کار کرده و کجاها کار نمی‌کند. شاید کمک کند بهتر به زندگی نگاه کنی و مسیر بهتری را (نسبت به زندگی فعلی خودت) بسازی.
هرچقدر انسانی بزرگتر است از این جهت این مواجه‌هایش برایم ارزشمند‌تر است.
چقدر کلام خالصانه‌اش را دوست داشتم. چقدر ادا در نیاوردن‌هایش را دوست داشتم. 
چقدر برایم جالب بود که وقتی کم می‌آورد، مثل یک بچه پا به زمین می‌کوبد و زمین و زمان را فحش می‌دهد.
چقدر خوب بود که نشانت می‌داد کم آورده. و چقدر خوب دوباره خودش را جمع و جور می‌کرد.
آقای صدر روحت شاد.
دلم برای نقد و بررسی‌هایت تنگ شده. 
بارها برای نبودنت اشک ریخته‌ام.
        

          اگه بگم این کتاب قشنگ‌ترین کتابی بود که تو چند ماهِ اخیر خوندم، دروغ نگفتم. نمی‌گم قطعا قراره برای شما هم قشنگ‌ترین کتاب باشه، ولی به نظرم ارزش خوندن داره.

دود برای من تو دو تا چیز خلاصه می‌شه:
«احساسات یک زن»
«تلاش برای بقا»

داستان روایتی از تلاش «زن» و «بچه» برای بقاست . زن و بچه‌ای که با هم تو یه کلبه زندگی می‌کنن.
این زن و بچه مادر و فرزند نیستن، زن زمانی به این کلبه پناه آورده و بعد از مدتی سرو کله‌ی بچه هم پیدا شده.
حالا مثل دو تا جنگجو، برای برطرف کردن ساده‌ترین نیازهاشون، بدون این‌که چیزی از گذشته‌ی هم بدونن، تلاش می‌کنن. در واقع شرایط به شکلیه که گذشته دیگه مهم نیست؛ چیزی که مهمه زندگی و زنده‌موندن در زمانِ حال و تلاش برای داشتنِ آینده است.

این‌که تو جهانشون چه اتفاقی افتاده رو نمی‌دونیم، اصلا شاید برای همین هم اسمش دوده، وقتی همه جا رو دود گرفته چیزی نمی‌بینی ولی می‌دونی برای این‌که بتونی نفس بکشی مجبوری حرکت کنی و ادامه بدی. کاری که زنِ این قصه انجام می‌ده.

فضاسازیِ این داستان فوق‌العاده است!
بعضی از قسمت‌ها، به حدی فضای کتاب وهم و اضطراب داشت که با کوچک‌ترین حسِ امنیتی که برای شخصیت‌ها ایجاد می‌شد، من هم یه نفس راحت می‌کشیدم.

از دیروز که تموم شد دیگه کتابی نخوندم، 
دلم می‌خواست ذهنم هم‌چنان تو دنیایِ این زن و بچه باشه. 
دلم می‌خواست بدونم من اگه جای زن بودم همون مسیر رو می‌رفتم؟
من برای غذا، امنیت و زنده موندن حاضر بودم دست به چه کارهایی بزنم؟ 

پی نوشت:
برای زن بودن باید شجاع بود، خیلی شجاع.
        

          فکر نکنم حالا حالاها چیزی درموردش بنویسم…
ولی از کتاب‌هایی شد که در گوشه‌ای (چندان هم گوشه نیست البته 😂) از جانم جا گرفت و به زندگیم متصل شد.
        

          حس می‌کنم یکی از وظایف رومن‌گاری، پایان‌بندی تسخیر کننده باشه.حسی که ده صفحه پایانی کتاب القاء می‌کنه، باعث میشه تا چند ساعت به هیچ‌چیز دیگه‌ای نتونی فکر کنی. در کنار هم قرار دادن اسلام و یهود اتفاق جالبی بود که به زیبایی برامون به تصویر کشید. و البته ترجمه بی‌نقص لیلی گلستان که با جزئت بسیار چیزی از متن اصلی کاسته نشده بود، این کتاب رو زیباتر می‌کرد.
        

          از سنی که به خاطر نخواندن کتابی خجالت بکشم گذشته‌ام. حالا مطمئنم باید زمان خواندنش فرا برسد. دیروز در تاریکی بود که این کتاب صدایم زد، امروز تمامش کردم.
تلخ بود و پرمعنا. قصه مردن تدریجی و قدرت زندگی.
هر قدر از رمان‌های شیک و کلاسیک روسی و انگلیسی حوصله ام سر می‌رود، این روی دیگر سکه را دوست دارم.
داستان مومو مربوط به دهه 1970 است، رزا خانم برایم صورت اولیه مامی‌رز بود در داستان اشمیت.
و کل فضای داستان مرا یاد «محله من»(اولاد حارتنا) نجیب محفوظ انداخت. با عربی نیم‌بند تا تهش را مثل شرابی تلخ سرکشیدم. گمان نکنم بشود به فارسی ترجمه‌اش کرد.
لحنی که لیلی گلستان در ترجمه درآورده بود بی‌نظیر بود. هویت داشت.
ادبیات فرانسه این شانس را داشته که مترجمانی بی‌نظیر به فارسی‌اش برگردانده‌اند. 

        

          شخصیت‌هایی که رومن گاری می‌شناسد و به خواننده می‌شناساند از فرط سادگی، عادی بودن و بی‌شیله‌پیله‌گی شگفت‌انگیزند. نمی‌شود دوست‌شان نداشت، همراه‌شان نشد و دل به دل‌شان نداد. برای رومن گاری «انسان» مهم است؛ فارغ از دین و نژاد و دارایی‌اش. در «زندگی در پیش رو» به معنای واقعی کلمه زندگی را درمی‌یابیم و حس می‌کنیم. ترجمه‌ی لیلی گلستان بسیار روان و راحت است؛ همان‌طور که چنین رمانی اقتضا می‌کند.
        

          ‌
مدتی پیش یه داستان کوتاه نوشتم. به نظرم خیلی جالب شده بود، یا حداقل اون موقع فکر می‌کردم شاهکار شده! چرا؟ چون تا حالا شبیه‌اش رو جایی ندیده بودم. فکر می‌کردم هر کسی که اون دو هزارتا کلمه رو بخونه احتمالا چشم‌هاش روی برگه خشک می‌شه، خودکار از دستش میوفته و دنبال اسم این عجوبه می‌گرده:) 
من فکر می‌کردم «تازگی» تمام داستانه! مثل یک خلق جدید. بله فکر «می‌کردم»، تا قبل از خوندن #بیداری. بیداری یه روایت تکر‌اری داشت؛ خیانت یک زن. وقتی برای بار اول کتاب رو برگردوندنم دوباره یاد «آناکارنینا» در ایستگاه قطار مسکو و «مادام بواری» در مجلل‌ترین مهمونی پاریس افتادم. حتی «افی بریست» که البته به جز خونه‌ی سردش نتونستم جایی تصورش کنم. 
کتاب، قبل از خونده شدن برای من باخته بود، منتظر تکرار بودم. منتظر مردی نجیب و ثروتمند در قامت همسر زنی شرور و سر به هوا. اما چیزی نگذشت که فهمیدم دارم یه شاهکار می‌خونم. خیلی سخته که تصمیم بگیری تو لیگی بازی کنی که تولستوی و فلوبر، توش حضور دارند. و حتی موفق هم بشی:)
برای بار اول تونستم «درک» کنم. شاید «حق» ندادم ولی این زن رو فهمیدم. داستان این کتاب هوا و هوس و یه پسر خوشگل نبود، داستان آشوبی درونی بود. پیدا کردن یک هویت، آیا تو فقط همسر و مادر هستی؟
و احتمالا دفعه بعدی که ته مدادم رو در جستجوی یک ایده خلاقانه گاز بزنم، دنبال «تازه‌ها» و «نبوده‌ها» نیستم. این بار شاید منم تلاش کنم تکراری‌ها رو از زاویه جدید ببینم. نمی‌دونم شاید بشم پیرزن «جنایت و مکافات»:)
        

          با یک شاهکار به تمام معنا روبرو هستیم. نازنین برای زمانی هست که قلم داستایوفسکی به یک پختگی و بلوغ باورنکردنی رسیده. از بین تمام کتاب‌هایی که از این نویسنده بزرگ خوندم به جرات می‌تونم بگم بهترین بوده، برخلاف کتاب‌های قبلی به شدت نثر روان و راحتی داره میشه گفت راحت الحلقومه🤭 به مفاهیم خیلی مهمی از روابط زناشویی اشاره کرده و امضای کار هم تنهایی و افسردگی هست. پیشنهاد می‌کنم این اثر رو حتماً تجربه کنید قول میدم یک شبه کتاب را تموم کنید. 
از این کتاب یک فیلم فرانسوی ساخته شده در سال ۱۹۶۹ به کارگردانی روبر برسون به نام une femme donce که خوب تونسته مطابق کتاب پیش بره و مخاطب رو درگیر کنه.
        

          نمی‌دونم چطور باید از تاثیری که ماگدا سابو تو این کتاب روم گذاشت بنویسم که در حقش ظلم نکرده باشم. نمی‌تونم هم البته؛ به روزهای گذشته و وقت‌هایی که خوندمش فکر می‌کنم و می‌بینم هر بار بعد از بستن کتاب تو خودم بودم، به چیزی فکر می‌کردم که نمی‌دونستم چیه، فقط حس می‌کردم غباری از سرب روی تنم نشسته.
حین خوندنِ در انگار من هم مثل ویولا دراز کشیده بودم روی زمین و اجازه می‌دادم همون‌طور که امرنس با ترکه، سابو با کلمات تنبیهم کنه.
امرنس بهم چیزهای زیادی یاد داد و از اون شخصیت‌هاست که قراره در من زنده بمونه. 
بی‌نهایت مشتاق خوندن بقیهٔ کتاب‌های سابو ام.


 از بیدگل عزیزم ممنونم که با ترجمهٔ یک‌دست و خوب فرصت آشنایی با این نویسندهٔ فوق‌العاده رو بهم داد.
و با تشکر از زهرا آیت که من رو نقاشی کرد. اونجا حس کردم برای سالم نگه داشتن نقاشی‌ش نیاز به خریدن یه کتاب دارم که نقاشی رو بذارم بین صفحاتش و در رو خریدم. نقاشی تو صفحهٔ مخصوصش از در، روی قفسهٔ کتابخونه‌م خواهد موند.
        

          اول از همه بگم که واقعا خوندنش خیلی خیلی دلپذیر بود. و دوستش داشتم.
و در حین کتاب هی و هی با اسمش حال می‌کردم.
بیست سی فصل/قسمت داره کتاب که اسم هرکدوم یه مکان، یه پاتوق، یه جاییه که نویسنده زمانی رو اونجا گذرونده یا همچی حالی. و بعد،‌ انگار خودکار رو برداشته و حال و احوالش در اونجا رو نوشته. شبیه برش‌هایی از زندگی.
مدل مورد علاقه و خاصی از نوشتن بود که خودمم دوست دارم امتحانش کنم. بی‌تکلف، راحت، شبیه خاطره،‌ ولی متفاوت با اون. و دلم می‌خواد این نوشته‌ها رو از زبون آدم‌های موردعلاقه‌م هم بشنوم. یعنی اونا هم همه‌شون همچی کتابی بنویسن و من بخونم. :)) همین الان صدای همه‌شونو می‌شنوم که یک‌صدا می‌گن: چشم عباس‌آقا!
خلاصه که لطیف و زیبا بود و مناسب خوندن تو مترو، راه یا وقت‌های سوخته. چون هر فصل/قسمتش دو سه صفحه‌ست و گرچه هرازگاهی پیوستگی داره، ولی از هم جدان.