دلم میخواد که حتما ازش بنویسم.
اما الان نمی‌تونم. حالم رو خیلی بد کرده. واقعا اثر عجیبی روم گذاشته و به همین دلیل می‌گم که واقعا قویه. واقعا خوندنیه.

——

در داستان نیست. زندگینامه هم نیست. شما از صفحه اول آخرش رو می‌دونید. خودش بهتون می‌گه. و در طول کتاب هم تا جایی که الان یادم میاد‌، اتفاق خارق‌العاده‌ای نمیوفته. گرچه... سراسر اتفاق‌های خارق‌العاده ست. :) شرح احساسه. شرح رابطه دو آدم. شرح یک شخصیت؛ گوشه و کنارش. روزمرگی...
و واقعا روی چیزهای خاصی دست می‌ذاشت. طوری که فضا و شخصیت‌ها رو به تصویر می‌کشید، بی‌نظیر بود.
طوری که نقاط ضعفش رو بیان می‌کرد.. از کارهایی ازشون پشیمون بود حرف می‌زد، و ما رو تا این حد به خودش نزدیک می‌کرد، برام درخشان و هولناک بود. 
از اون کتاب‌هایی بود، که می‌دونم باهام می‌مونه. امرنس در خاطرم خواهد موند. و هر سگی که ببینم یاد ویولا میوفتم.
خوشخوان بود. ترجمه خوبی هم داشت.
توصیه می‌کنم.
          

            شاید در شروع به نظر نمی‌آمد کتاب مورد توجه م باشه و دوست ش داشته باشم ولی الان که  کتاب رو خوندم ، باید بگم واقعا  ازش لذت بردم از تک تک لحظه ها و روابط بین ماگدا _نویسنده_و امرنس. 
یه جاهایی باهاش خندیدم و یه جاهایی غصه خوردم .
کتاب روانیه و حس آرامش بهم میده .
به نظر من قلم سابو شبیه نویسنده ی دیگه ای نیست ،
و برام جالبه که سابو _ مثل سخنران ها که برای جلوگیری از خسته کنندگی و حس کسالت با صدای بالا و پایین صحبت می‌کنند _ جایی که فکر میکنی داستان داره خسته کننده و کش دار میشه یه فراز هایی رو وارد داستان میکنه مثل یک راز یک حادثه یک ارتباط جدید که هوشیارت میکنه و دوباره جذب داستان میشی .
.
عجایب امرنس تمام شدنی نیست و همینطور که پیش میری بیشتر از سرگذشت ، رفتار و افکارش شگفت زده میشی ، گاهی کاملا عشق ورزی میکنه گاهی غر میزنه گاهی به طرز باورنکردنی یه بمبه متحرکه ، ولی در عمق وجودش که نگاه میکنی یه پیرزن مهربون میبینی که علیرغم پیشرفت جامعه هنوز با تفکرات قدیمی و منحصربه‌فرد خودش داره زندگی میکنه .
و از همه مهم تر اینکه امرنس در دنیای خودش زندگی میکنه نه به سیاست کار داره نه جامعه و تغییرات ش 
نه اخبار میبینه نه روزنامه میخونه و از تمام اتفاقات سیاسی و اجتماعی اطراف ش فرقه و انگار داره تو یه دنیای دیگه زندگی میکنه .
.
و پایان ش خیلی غمگین اما شکوهمند بود .
          

            سلام
هم راحت بود هم نه(درگیر می شدی با داستان)
راوی داستان که یک نویسنده زن است اوج و فرودهای رابطه اش با امرنس - پیرزنی متفاوت و بس مستقل- که بعنوان خدمتکار  وارد زندگی اش شده را بیان می کند ولی...
این کتاب پر بود از اشاره به اشخاص و اساطیر و مناسک مذهبی که چندان برای من آشنا نیست.
حین خواندن داستان فقط مجذوب اِمِرنس بودم. با شیوه بی همتای زندگی اش. حیف که بعضی حسرتها تا ابد بر دل می ماند
          

            اگر يكي از وظايف ادبيات رو اين بدونيم كه از ما انسان هاي بهتر و مشفق تري بسازه ، ميتونم بگم كه  "در" چقدر خوب تلاش كرده تا در جهت اين هدف حرت كنه.
از طرفي كتاب هايي هستند كه شخصيت هاي ماندگار خلق مي كنند. بعد خوندن "جنايت و مكافات" ، هيچ وقت تصوير "راسكلنيكوف" از ذهنمون پاك نميشه .بعد از خوندن "زورباي يوناني" ، "زوربا" هميشه يه گوشه اي از ذهنمون زندگي خواهد كرد . "در" تونسته "امرنس" رو خلق كنه .امرنسي كه انقدر خوب به تصوير كشيده شده كه هرگز از يادمون نميره...
          

            معرفی این کتاب رو توی فصلنامه رود خونده بودم. خانم فرزانه کرم پور این کتاب رو در سطح زوربای یونانی معرفی کردن.
جدا از اینکه عاشق نقدها و معرفی های این خانم شده ام، به نظرم این کتاب سطح پایین تری نسبت به زوربا داشت.
نمیدونم چقدر از چیزی که چند سال پیش خونده ام و توی ذهنم مونده درسته، ولی زوربا برای من کتابی پر از شور و شعف و زندگی بود.
کتاب "در" کمتر این حس رو بهم میداد، بیشترین درسی که ازش گرفتم این بود که زود قضاوت نکنم!
در کل بین سه ستاره و چهار ستاره مردد بودم، ولی به خاطر خوش خوان بودن، ترجمه خوب، و اندازه مناسب فونت و کتاب، چهار رو انتخاب میکنم.
          

            وای! وای از این کتاب :))
این کتاب مثل دری بود، به یک داستانی عجیب!!

داستان کتاب همانجوری که از خلاصه ش پیداست درباره ی دو زن است! درباره ی رابطه ی یک خدمتکار و خانم نویسنده ی جوانی که کارفرمای اوست. این داستان یه داستان معمایی نبود یک رمان بود! درباره ی عشق عجیبی که یهو بین این دوشخص رشد کرد. بین امرنس و خانم نویسنده!!
داستان درباره ی عشق امرنس بود! عشقش به خانم نویسنده، به آدلکا به سوتو به پالت! به تمام افراد محل که براشون کار می‌کرد.
کتاب درباره ی زندگی سخت امرنس بود، درباره ی روح و عقل عجیبی که داشت
یک چیز عجیبی درباره ی شخصیت امرنس وجود داشت؛ او هیچوقت عادی نبود. شبیه کسایی نبود که ما هرروز می‌بینیم. امرنس شبیه کسی بود که برای مدت کوتاهی کنارماست، روی ما تاثیر می‌ذاره، میره و درنهایت همیشه یادش با ماست.
امرنس روی کل ادم های روستاشون تاثیر گذاشت. بدون اینکه اون ها بخوان بهشون عشق ورزیدن یاد داد.
بدون اینکه خانم نویسنده بخواد اون رو درگیر خودش کرد. درگیر زندگی‌ش، درگیر گربه‌هاش، درگیر در!
          

            پایان خوبی داشت. اما اواسط داستان حوصله آدم را سر می‌برد. بخشی از حوصله سر رفتن من به این خاطر بود که کتاب قصه نداشت. کتاب از ژانرهایی است که از زبان کودکی، پیرزنی یا بیگانه‌ای حکمت و پند و اندرز می‌دهند و در مورد زندگی سخن‌سرایی ‌می‌کنند. مثل زوربای یونانی. خب من از این ژانر خوشم نمی‌آید..
نوروز ۱۴۰۰
          

            من تا حالا از نویسنده های مجارستان چیزی نخونده بودم و چه حیف.این داستان روایت رابطه(عاشقانه نه!)دو زنه.یک خدمتکار و یک نویسنده.کاراکترها حیرت انگیزن.نثر و ترجمه فوق‌العاده‌ است.هنوزم هم امرنس و ماگدا و اون سگ تو ذهنم زنده ان.بشدت خوشخوانه.بشدت ملموسه.و خیلی خیلی دوست داشتنیه.توصیه می‌کنم.
          

            امرنس عزیز، دلم برات تنگ می‌شه. فکر می‌کنم اگه من هم آدمی بودم توی زندگی تو، نه تنها قدرت رو نمی‌دوستم، که حتی ازت یه خورده هم لجم می‌گرفت و بدم می‌اومد، اما بشر! تو چقدر ناز بودی...
باهات بد کردن، کم پیش میاد که صلاحی که ما برای خودمون در نظر داریم با صلاحی که دیگران برای ما در نظر دارن یکی باشه، و همین موضوع باعث شد تو چند ماه سخت رو بگذرونی. 
ماگدیوشا! شما رو هم دوست داشتم، متاسفم که این همه دیر شناختمت. چقدر تو توانمند بودی زن! لذت بردم. کم دیده بودم کسی خودش رو این‌قدر قضاوت کنه که تو می‌کردی، چقدر به تراپی احتیاج داشتی، چقدر دلم می‌خواست پیشت می‌بودم و کمکت می‌کردم...
          

            آن‌قدر تعریف این کتاب را شنیده بودم که شروع به خواندنش کردم. به‌خصوص که نویسنده‌اش از کشوری بود که تا به‌حال از آن داستان یا رمانی نخوانده بودم. موضوع بسیار جالب بود. رابطه‌ی دو زن که یکی روشن‌فکر جامعه محسوب می‌شود و برتری‌های زیادی ازجمله جوانی، ثروت و خانواده دارد. بعدها شهرت و اعتبار نیز به آن اضافه می‌شود. دیگری پیرزنی بی‌سواد است که در کودکی خانواده‌اش را از دست می‌دهد و از همان موقع برای خدمتکاری به خانه‌ی دیگران فرستاده می‌شود. شروع آشنایی این دو زن نیز به واسطه‌ی شغل پیرزن است. او خدمتکار زن نویسنده می‌شود. اما او انسانی منحصربه‌فرد است و چنان عزت نفسی دارد که زن روشن‌فکر را به نحوی شیفته و مرید خود می‌کند. پس از مرگش معلوم می‌شود که تنها زن نویسنده نبوده. حضور یهودی‌ها و بی‌دین‌ها و خیلی‌های دیگر در کلیسا بعد از مرگ او و به احترامش نشان می‌دهد شیوه‌ی زیست پیرزن احترام همه را نسبت به او برانگیخته. اما پرداخت این موضوع بکر و جالب برای من چندان جالب نبود. دلیلش ممکن است نشناختن تاریخ مجارستان و ندانستن اسطوره‌های معروف و آیین‌های زیادی که نویسنده به کرات در داستان از آن‌ها نام برده و ارتباطی بینامتنی ایجاد کرده است که طبیعتا این ارتباط برای من بی‌معنا بود و بخشی از لذت مطالعه را از دست می‌دادم. دلیل دیگر شیوه‌ی روایت بود که بیشتر از داستانی بودن شبیه خاطره‌نگاری یا روزنوشت‌های شخصی بود که تعلیق و فضاسازی را کمرنگ کرده بود. وقتی می‌خواست از زبان شخصیتی چیزی بگوید می‌توانست اجازه دهد با استفاده از گفت:«» آن جمله را همان شخصیت به زبان بیاورد. ولی ماگدا این کار را نکرده بود. او حرف آن شخصیت را هم به زبان خودش برای ما گفته بود و این تک‌صدایی مرا آزار می‌داد. آن‌هم صدای نویسنده‌ای که انتظار روایت جذاب از او بالاتر از اینهاست. در یک جمله اگر بخواهم فرم را نقد کنم باید بگویم همه‌اش گفتن بود و از نشان دادن خبری نبود. چنین ایده‌ی زیبایی و چنان شخصیت جالب و منحصربه‌فردی می‌توانست با فرم بهتری شکل بگیرد و ماندگار شود.


          

            نویسنده بسیار تواناست، ولی متاسفانه روند کتاب برای من یکم کند بود. یک چهارم اول رو سه از پنج می‌دم، یک چهارم آخر رو پنج از پنج و در نهایت با پایانش گریه کردم. نویسنده ارتباط متفاوت و بسیار واقعی از دو شخصیت اصلی کتاب روایت کرده که از درک کردنش لذت بردم. در نهایت این اولین کتابی بود که از سابو خوندم و احتمالا یک فرصت دیگه با خوندن کتاب بعدیش بهش بدم.
          

            به نام خداوند رنگین کمان

از پایانش زبان لالی گرفته ام ، آخرهای کتاب با نفس حبسی جلو می‌رفتم.
اتفاقات آخرش انقدر تند و واقعی و باورنکردنی بودند که سر درد گرفته ام.
ادبیات خوبی داشت ولی کلماتش مقداری سنگین بودند ولی می‌شد از این روان‌تر هم بشود.