پنج تا داستان فانتزی که یکمی دیر خوندم. یکی ثکتا خوب بود، بقیه معمولی. و به نظرم ترجمه هم خوب بود در کل.
        

                فکر کنم یکی از جدیدترین کتاب‌های این نویسنده ژاپنیه که تو سال ۲۰۲۰ نوشته، بعد از پاندمی کرونا و درمورد نترسیدن از آینده است و اینکه قرار نیست لزوما اتفاقات خیلی بدی برای ما بیوفته. از باقی کتابای یوشی‌تکه کمتر دوسش داشتم ولی خوندنش خالی از لطف نبود و از خیال‌پردازی‌‌های  خاص خود نویسنده هم لذت بردم.
        

                به عنوان اولین داستانی که گه از لاوکرافت خوندم ناامیدم کرد.موضوع خوب بود ولی برام تازگی نداشت.و صد البته ترجمه ی بد انتشارات روزگار نو هم مزید بر این علت شد که نتونم با متن ارتباط برقرار کنم.
        

                چند وقتی می‌شه که کتاب‌های کودکی که با موضوع مرگ هستند رو لیست می‌کنم و می‌خونم. این کتاب درمورد دختریه که برادر کوچیکش رو از دست می‌ده. نیاز به گفتن نیست که بیشتر کتاب‌های این لیست به راحتی اشک منو درمیارن. ولی سوالی که دارم اینه که این کتاب‌ها رو چه زمان برای بچه‌ها باید خوند. قبل از فقدان؟ بعد از مواجه شدن باهاش؟ اگر کسی اطلاع بهتری داره کمکم کنه.
        

                تو این دنیای پر از چارچوب و کلیشه، خوندن این کتاب برای بچه‌های کوچیک که هنوز ذهنشون بسته نشده، می‌تونه برای زندگی آینده‌شون خیلی راهگشا باشه. ضمن اینکه بچه‌ها رو خیلی ابتدایی با مفهوم هنر و گالری و اهمیت اون آشنا می‌کنه
        

                ایدهه پرفکته ولی من هنوز با نثر و مدل پیش‌رفت داستان کوتاه‌های کی‌دیک نمی‌تونم ارتباط برقرار کنم. که البته ممکنه به‌خاطر ترجمه هم باشه.
        

                تموم شد بالاخره.همه ی داستان تو فاصله ی بین مرگ و زندگی ِ یه آدمی ِ..که عقب گرد های زیادی هم داره.دیگه خودتون تصور کنید وقتی یه داستان ۱۵۰ صفه ای همش تو چند دقیقه ی آخر زندگی ِ کسی باشه،دیگه چقد میتونه کشدار و حوصله سر بر باشه!!
        

                از این بیشتر خوشم اومد! هنوز با نوع روایت داستاناش مشکل دارم.ولی خب میتونم بگم این داستانش به راحتی میتونه منبع الهام برای داستان نویسی بشه.ایده خوب بود دیگه،خووب
        

                فقط از عهده‌ی آدمی مثل من برمیاد که کتاب به این روونی و مفرحی رو اینهمه طول بدم تا تموم شه! بعضی حکایت هاش بی‌اندازه خلاقانه و عالی بود.همچنین پاورقی های زیر حکایات هم به خوبی خود حکایت ها بود. اینجا باید به شعر های خوب سروده شده و خلاقانه حکایات هم اشاره کنم. درکل کتابیه که میشه در عرض چند ساعت خوند و مفرح شد.
        

                چقد عالی بود این کتاب. پر از جمله های تکرار شده. چیزایی واقعا که حسشون کردیم. و روایت دوبارش از زبون عمو شلبی واقعا لذت بخش بود.
        

                کتاب پرکشش بود، نیمه‌ی ابتدایی داستان واقعاً عالی بود ولی انگار نویسنده تو نیمه‌ی دوم نتونسته بود شاهکارش رو ساماندهی کنه. بخشی از توصیفات و روابط کمی دور از واقعیت بود، پایان‌بندی اندکی هیجان‌زده ولی یکپارچگی شخصیت‌ها قابل تقدیر بود. درکل اگه علمی‌تخیلی دوست دارید بسیار توصیه می‌کنم که بخونید.
        

                کتاب برای من همزمان خیلی تلخ و دوست‌داشتنی بود. فانتزیش خیلی خوب تو فضای فرهنگی ما درومده بود. بودن این جور کتاب‌های تالیفی که جسورانه تو این ژانر نوشته می‌شن، واقعاً عالیه و امیدوارم بیشتر و بیشتر بشه، مخصوصاً از نویسنده‌های جسوری مثل ناهید وثیقی.
        

                دیوید آلموند از اون دست نویسنده‌های یانگ ادالته که بلده توی طیف خاکستری حرکت کنه و در عین حالی که مرگ رو نشون می‌ده، زندگی رو هم نشون بده.
        

                فکر کنم من کلا همه کتاب‌هایی که مفهوم ضد جنگ دارن رو دوست داشته باشم. این كتاب آقای آلموند هم از این قاعده مستثنی نبود. داستانش زیبا و روون و ساده بود و جنگ رو از دید بچه‌ای ۹-۱۰ ساله در اواخر جنگ جهانی دوم روایت می‌کنه که پدرش مثل همه هم‌سن‌‌هاش، در حال جنگه و مادرش در کارخونه ساخت مهمات کار می‌‌کنه. جنگ ولی برای این پسربچه‌ی داستان همیشه شبیه یک علامت سواله تا اینکه اتفاقاتی میوفته ومتوجه می‌شه از جنگ بیزاره و هر شب رویای صلح می‌بینه.
        

                آیا من فقط با این کتاب همذات‌پنداری کردم، یا شما هم؟
خوندش در این روزهایی که تک تک دوستامون هم دارن مهاجرت می‌کنند، خیلی زیاد قابل درک بود و البته توصیفات کتاب از شخصیت‌ها هم بسیار پخته و عمیق بود.