شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        به جرئت میتونم بگم احساساتی که موقع خوندن این کتاب آدم حس میکنه خیلی عمیقه . 
حس اینو میکنی که چقدر خوبه تو میتونی همین الان بدون درد نفس بکشی ، حس اینکه میتونی با دوستایی که اونا هم مثل تو سالم هستن ارتباط برقرار کنی و بهترین دوستتو بغل کنی :) 
اونایی که کتابو خوندن حرفامو درد میکنن .. 
این کتاب ترکیبی از اون احساسات واقعا زجرآوری بود که بخاطر یه سری اتفاقات پیش اومد
و خب ، اگه بخوام با کتابی کوتاه ولی شاهکار و قشنگی مثل پنج قدم فاصله صحبت کنم باید بگم: 
کتاب عزیزم ! میدونم تک تک کلماتی که داخل صفحاتت جای گرفته‌اند احساس دارند ، من میتوانم حسشان کنم . 
میتوانم حس عمیق قلب استلا و ویل رو از لا به لای تار و پودت بیرون بکشم و برایش اشک بریزم :)))) 
تو باعث شدی بعضی جاها بغض سراغم بیاید و بعضی جاها تفکری عمیق ، که چقدر جای استلا بودن بد است . 
که چقدر تفکرات استلا را داشتن خوب است :/
زندگی خوب و درست کنیم ،  بخندیم و قدر لحظه هایی که بدون هیچ دغدغه ای میگذرونیم بدونیم .
ممنون کتاب ، ممنون استلا ، ممنونم ویل :))) 

      

        کتاب خوبی بود؛بخوام نظرم رو خلاصه کنم من حدود سه ماهه که دارم این کتاب رو میخونم احتمالا بخاطر یکسری موضوعاتی که دیگه به سن من نمیخورد ترغیبم نکرد که بخونم و زمین نذارمش برای همین طولانی شد زمان خواندنم ولی در کل گیرا و جذاب بود و پیشنهاد میشه از رد سنی ۹ تا ۱۲ سال.
معما های جذابی داشت ولی به راحتی می‌شد حدس زد.
در کل کتاب جالبی بود اگر کوتاه تر بود جذاب تر بود ولی پایان بندی عالی بود 
کتابی که من خوندم چاپ سال ۹۵ بود و سانسور نداشت ولی اگر چاپ این چند سال رو بگیرید احتمالا یکسری سانسور داشته باشه.

      

        «خانه‌ای که زمان را در خود حبس کرده است»

در دل شهر عشق‌آباد، جایی هست که زمان از حرکت ایستاده. خانه‌ای بزرگ، سنگین، و خسته از خاطره. خانه‌ی ادریسی‌ها، نه فقط یک بنا، که پناهگاهی‌ست برای کسانی که از جهان حقیقی بریده‌اند و در پستوهای خیال مأوا گرفته‌اند. دیوارهایش بوی گذشته می‌دهند، پنجره‌هایش رو به خاطره باز می‌شوند، و ساکنانش زلیخا، لقا، و وهاب،در اتاق‌هایی زندگی می‌کنند که با معشوقه‌های خیالی‌شان پر شده، نه با آدم‌ها.

وهاب، نوه‌ی پسری خانم ادریسی‌ها، از فرنگ برگشته، اما نه برای دیدن دنیا، که برای جستجوی رحیلا،زنی که شاید هرگز نبوده، یا فقط در ذهنش زیسته. لقا، در خاطراتی گم شده که دیگر کسی جز خودش به یاد نمی‌آورد. و زلیخا، مادرِ مادران، همچنان در خانه‌ای که روزگاری شکوه داشت، فرمان می‌راند؛ اما فرمانش تنها بر سکوت و تکرار جاری‌ست.

این خانه، با باغبانی پیر و مستخدمی فراموش‌شده، در آستانه‌ی فروپاشی‌ست. نه از فرسودگی دیوارها، که از هجوم نو. نهضتی تازه، با پرچم عدالت، پا به عشق‌آباد گذاشته. آمده‌اند تا داد ستمدیدگان را بستانند، تا خانه‌ها را از چنگ ثروتمندان بیرون کشند، تا اتاق‌ها را میان مردم تقسیم کنند. و خانه‌ی ادریسی‌ها، این نماد کهنگی و سکون، حالا در مرکز طوفان ایستاده است.

تقابل نو و کهنه، خیال و واقعیت، در هر گوشه‌ی این خانه رخنه می‌کند. اتاق‌ها دیگر امن نیستند، خاطره‌ها دیگر کافی نیستند، و ساکنان خانه باید با جهان بیرون روبه‌رو شوند،جهانی که دیگر به گذشته وفادار نیست.

غزاله علیزاده با نثری شاعرانه، لطیف، و در عین حال استوار، یکی از جدی‌ترین رمان‌های پس از انقلاب را خلق کرده است. «خانه‌ی ادریسی‌ها» فقط داستان یک خانه نیست؛ روایتِ خو گرفتن، ناچاری، و تن‌آسایی‌ست. روایتِ آدم‌هایی که از ترسِ زیستن، به خاطره پناه برده‌اند. و شاید پرسشی بی‌پاسخ: آیا می‌توان از خانه‌ای که خاطره در آن نفس می‌کشد، بیرون رفت؟ آیا می‌توان از گذشته عبور کرد، بی‌آنکه تکه‌ای از جانت را جا بگذاری؟

این کتاب را باید خواند، نه فقط با چشم، که با دل. باید در اتاق‌هایش قدم زد، صدای زلیخا را شنید، نگاه لقا را دید، و با وهاب، در جستجوی رحیلا، به دل خاطره‌ها سفر کرد. شاید در پایان، بفهمیم که خانه‌ی ادریسی‌ها، خانه‌ی همه‌ی ماست،وقتی از جهان خسته‌ایم، و به خیال پناه می‌بریم.

      

        بجای یک بار سه بار این کتاب را خواندم
از سال 99تا امروز هم در حال اجرای آن هستم.
فرقی نمی کند چه سنی و چه شغلی دارید این کتاب در گریز از تشویش ذهنی و مداومت بر اهدافتان شما را یاری می کند اصولی ساده و ثابت با تطبیفق بر شرایط فردی امتیاز بولت ژورنال است.
خدا را شاکرم که واسطه آشنایی حداقل پنجاه نفر با این کتاب شده ام و تعدادی هم تا امروز در حال اجرای آن هستند
      

        این دومین کتاب از بیژن نجدی بود که می‌خواندم. کتاب برایم احساسات متناقضی را به همراه داشت. اوایل کتاب از حجم خیالات نویسنده خسته شده بودم، نمی‌توانستم آنهمه جمله‌ی مبهم و خیال‌مانند بدون ذره‌ای واقعیت بخوانم. اما پیش بردم. بخش دوم کتاب برایم جذاب‌تر بود، از خلاقیت نویسنده خوشم آمد و بخش آخر به نوعی تمرین نویسندگی بود، داستان‌ها را با کتاب داستان‌هایی که تمام کرده بود مقایسه می‌کردم و به قدرت چینش کلمات و تاثیرگذاریشان ایمان می‌آوردم. 
به عنوان اولین کتاب از بیژن نجدی پیشنهاد نمی‌کنم. به نظرم بهتر است از قبل با نوع قلمش آشنایی داشت.
      

        این کتاب رو خیلی دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم، به نظر من باید این کتاب رو چندبار خوند و در زندگی هم کاملا سرمشق خودمون قرار بدیم و با ایمان کامل همه چیزرو به خداوند بسپریم و از خدا کمک بخوایم. این کتاب اونقدر روان و جالب داستان‌های مختلف رو از حضور خداوند در زندگی مون بیان می‌کنه که دلت نمیاد کتاب رو زمین بزاری. من به همه دوستان توصیه می‌کنم حتما این کتاب رو بخونند و چند بار هم بخونند و در زندگی شون هم ازش استفاده کنند، من عاشق جملات تاکیدی هستم که توسط نویسنده به مراجعه کنندگانش میگه: آن جا که راه نیست، خدا راه می‌گشاید و من شخصا این جمله رو بسیار استفاده می‌کنم و جالب اینکه هربار نتیجه دلخواهم رو می‌گیرم🍃🍃
      

        یک ماجراجویی دیگه هم به پایان رسید.
و من از این پایان بسیار خوشنودم🙂
داستان یک فالگیر که با برگ‌های چای فال می‌گیره و هیچ‌وقت توی یک نقطه نمی‌مونه و مداوم سفر می‌کنه و در این سفر همراهان بامعرفتی کنارش می‌مونن،خیلی جذاب به نظر می‌آد.
و این جذابیت در تک به تک فصول داستان حفظ شده بود.
توصیفات نویسنده داستان قلب آدم رو نوازش می‌کنن و آرامشی خاص به قلبت می‌بخشن.
هم از نویسنده و هم از مترجم برای روان بودن متن کتاب بسیار تشکر می‌کنم. هر دو عالی کار کردن.
با وجود این کتاب ماجراجویی کردم،شکل‌گیری خانواده‌ای غیر هم‌خون رو دیدم،وفاداری دیدم،جادو دیدم،انسجام و تلاش برای خوشحال کردن خانواده دیدم و حتی اشک شوق ریختم.
به نظر من این کتاب بهترین گزینه برای خوندن توی فصل پاییزه چون ماجراجویی‌هاش باعث می‌شه که وقتی هوا رو به سردی می‌ره قلبت همچنان گرم بمونه.
شخصیت‌پردازی واقعاً بی‌نظیر بود و همه‌ی شخصیت‌ها حتی کسانی که خیلی کم بهشون پرداخته می‌شد از جذابیت‌های خاص خودشون برخوردار بودن و تجمع این همه تفاوت به همراه معرفت و وفاداریشون نسبت به هم خیلی زیبا بود.
به شخصه اعتقادی به فال‌گیری ندارم اما تائوی داستان ما اونقدر خوب بود که دلم خواست فال منو هم بگیره😅
یا حتی از شیرینی‌های خوشمزه کینا امتحان کنم و با سیلت مسخره‌بازی در بیارم و با مَش شوخی کنم و حتی لپای لیا رو بکشم:)
در نهایت امیدوارم که شما هم همچین اشخاصی رو بتونید در کنارتون داشته باشید،کتاب رو بخونید و لذت کافی ببرید.

      

        اول داستان اُوِه رو مردی تلخ و بد خلق می‌دیدم
درست مثل همه مردم که اُوِه رو همینطور می‌بینن

اما وقتی یواش یواش با اُوِه آشنا شدم احساس کردم کمی به هم شبیه هستیم
اون وابستگی که به سونیا داشت، اون تنهایی که بعد سونیا برای خودش ایجاد کرد تا کسی جز سونیا تو ذهنش نباشه و تلاش های نافرجامش برای خودکشی
و بعد پروانه، گربه، بچه ها، شاگردای سونیا، و تعامل اجباری با آدم ها
اینا همه یه جورایی اُوِه رو مجبور کرد به زنده موندن و با احساسات خواننده بازی کردن
و بعد اون پایان مملو از احساس
با اینکه یه پسرم ولی برای احساسات داخل کتاب گریه کردم (جوری که تو مترو مردم فک می‌کردن اتفاقی افتاده و من با اشکی که تو چشام بود و نمی‌ذاشتم پایین بیان میگفتم گندش بزنن چیزی نیست.)
اُوِه مرد شریفی بود وصیت نامه‌ای که نوشت شرافتش رو ثابت می‌کرد و کاری که پروانه با پولی که از اُوِه بهش رسید انجام داد میشه گفت یه جورایی درخور اُوِه بوده
اینکه به فکر همه بود مهربان بود شاید باعث این همه ایجاد حس خوب نسبت به اُوه‌ای می‌شد که منزوی به نظر می‌رسید
امیدوارم کنار سونیا شاد و خوشحال باشی.
      

        من کتابای میچ البوم رو خیلی میپسندم سبک نوشتارش برام جالب هست ولی این کتاب داستان قشنگی داره اما متاسفانه حضور اسامی بسیاااار زیاد ذهن رو خسته و گمراه میکنه .کاش یک سازماندهی  برای اسم ها در نظر میگرفت تا برای ادامه دادن
 دل زده نشیم  . اواسط کتاب بخاطر تعداد زیاد اسم ها داستان رو گم کرده بودم و کتاب میخواستم  کنار بزارم اما ادامه دادم و با تمرکز بهتر خوندم ، شما هم از شروع کتاب اسم هارو جایی یادداشت کنید و ادامه بدید در اخر داستان قشنگی رقم میخوره ، رها نکنید .
      

        کتاب درمورد ساکنان روستای بیل هست. در هشت داستان کوتاه درمورد اتفاقاتی که برای اهالی اونجا میفته گفته شده. 

«عزاداران بیل» شاهکاری است که با نثری ساده اما نافذ، تصویری بی‌رحمانه و در عین حال جادویی از جامعه‌ای فقیر و تنها ارائه می‌دهد. این کتاب نه‌تنها گزارشی از زندگی در یک روستای دورافتاده، بلکه نقدی عمیق بر خرافه‌پرستی، انزوای اجتماعی و چرخه معیوب فقر است که در آن، مردم به جای مبارزه برای بقا، برای از دست دادن‌های خود عزاداری می‌کنند.
      

        حدود دو ماه یا بیشتر باهاش زندگی کردم، خندیدم، ناراحت شدم و به فکر رفتم.
کتاب فضای خاکستری و فقیر دوران شوروی رو نشون می‌ده؛ جامعه‌ای پر از حرص و دروغ و ریاکاری و فریبکاری. 

اوستاپ بندر رو خیلی دوست داشتم، پسرک پررو و زرنگ و دودره بازم😂 که رویاهای بزرگی داشت:)
نیمه‌ی اول کتاب کند بود ولی آخرها جذاب‌تر شد.
در کل دوستش داشتم، اما شاید برای همه قابل ارتباط نباشه.
      

        وقتی سمفونی مردگان را خواندم حس کردم وارد دنیایی شدم که هر احساس، هر تصمیم و هر آرزو بهایی دارد. دنیایی که در آن انسان‌ها مدام میان عقل و دل، میان خواستن و تسلیم شدن در نوسان‌اند.
شخصیت‌های کتاب هرکدام به نوعی قربانی انتخاب‌های خود و دیگران‌اند. اما دردِ واقعی در اینجاست که همه‌شان به دنبال نجات‌اند ولی هیچ‌کدام راهی برای رهایی پیدا نمی‌کنند.
همین تناقض، همین درهم‌تنیدگی رنج و سکوت، نفس خواننده را بند می‌آورد.
زبان کتاب ساده است اما عمیق،پر از تصویرهایی که مستقیم به دل می‌نشینند. در هر سطرش می‌شود شکست‌ها، ترس‌ها و عشق‌هایی را دید که به سرانجام نرسیدند.
وقتی می‌خواندم مدام به آدم‌هایی فکر می‌کردم که در دلِ درد، هنوز امید دارند و با وجود زخم، ادامه می‌دهند اما هر بار زخمی‌تر برمی‌گردند.
در این میان اورهان برایم پررنگ‌تر از هر شخصیت دیگری بود.
او خیلی مهربان بود با دلی ساده و آرام، اما هیچ‌کس در طول داستان نپرسید:
اورهان، تو این شغل را دوست داری؟
اورهان، تو کجا بودی؟
حتی مادرش هم هیچ‌وقت نپرسید: «اورهان من کجاست؟»
همه دردِ آیدین را دیدند، برایش گریه کردند و مادر تمام وجودش را در غمش ریخت اما اورهان را ندیدند.
اگر آیدین قربانی تعصب پدرش شد، اورهان قربانی تک‌تکشان شد.
دلم برای آیدین سوخت، اما دردِ اورهان چیز دیگری بود… او در سکوت سوخت، بی‌آنکه کسی بفهمد.
شاید او کمتر در کتاب حضور داشت، اما حضورش مثل سایه‌ای آرام، تمام داستان را در بر گرفته بود.

سمفونی مردگان یادآوری می‌کند که شکست، تنها پایان یک راه نیست؛
گاهی خودِ زندگی است، وقتی انسان میان آرزو و واقعیت گیر می‌کند.
کتابی که تو را مجبور می‌کند در سکوت به خودت فکر کنی، به انتخاب‌هایت، و به تمام لحظاتی که مثل اورهان، بی‌صدا از کنارشان گذشتی...
      

        در نگاه اول، تصاویر کتاب چشم‌نواز و قابل‌قبول بودند؛ همیشه توی کتاب کودک قبل از هر چیزی توجهم به تصویر و رنگ است. نمی‌دانم خوب هست یا نه، ولی طراحی و رنگ تصاویر برایم مهم هستند که حتماً از مسیر هنری می‌آید‌. 
در وهله بعد مفهوم و محتوا بود که ایدهٔ جالبی را مطرح کرده؛ ساختن و خلق کردن! اینکه چقدر تلاش و مداومت برای ساختن چیزی می‌تواند امیدبخش باشد. 
در صحنه‌ای از کتاب، کاراکتر با چالش‌هایی جدی در مسیر خلق روبرو می‌شود تا مرز ناامیدی می‌رود؛ اما نقطه‌عطف ماجرا جایی است که شخصیت اشتباهاتش را مرور می‌کند و از آن‌ها درس می‌گیرد، نقاط مثبت کارش را می‌بیند و با نور امید کارش را از سر می‌گیرد. 
      

        سفرنامه‌ی کانتی به مراکش از آن دست کتاب‌هاییست که دوست دارم چاپش تمام شود تا فقط من خوانده باشم- یک نوع حسادت نسبت به دیگر خوانندگان.
این دومین تجربه‌ی مثبت من با سفرنامه بود؛ پیش‌ترها ضابطیان را با همه‌ی هیاهو و سروصدایش امتحان کرده بودم اما آن ادبیات بی‌نقصی که مدنظر داشتم، آن کلمات آهنگین و استعاره‌های ناب که بتواند حتی گورستان را چنین صمیمانه و انسانی[با تمام رنج‌ها و کسری‌هایش] توصیف کند و از نام‌ها بر سنگ‌های روی گور تراژدی خفه‌کننده‌ای از رنج بسازد، نداشت. کانتی می‌نویسد: بر سنگ گورها نام ادم‌ها را می‌خواند و می‌بیند در میان آن‌همه امان‌نایافتگان تنها کسی است که هنوز امانی دارد و بی‌آنکه صریح با خود بگوید، کم‌یابیش احساس می‌کند در جنگی تن‌به‌تن بر همه‌ی مردگان پیروز شده است.
طبیعی است که غمگین هم هست، بی‌شک: غمگین از آنکه آن همه کسان بسیار دیگر حضور ندارند اما بجایش خودِ او غلبه‌ناپذیر مانده است. جز این کجاست که از چنین احساسی برخوردار باشد؟ در کدام آوردگاه دنیا تنها یک اوست که بر سر پا می‌ماند؟
این کتاب کانتی هم مانند رمان‌هایش سویه‌ای از علوم انسانی شرق‌شناسانه است.
      

        کتاب خوبیه در رابطه با بچه‌هایی که نگران اتفاقاتی هستند که قراره در آینده بیافته و مضطربند. خوبه که همراه والدین  خونده بشه و تا اخر هم پیش برن و تا نصفه رها نکنن😊