شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

         بخش از این کتاب عمیق 
برای همه ما مواجه شدن با مرگ خودمان دشوار است. شاید این دشوارترین کار نباشد. مرگ یا بیماری کسی که دوستش داریم مخصوصاً فرزندمان شاید از آن هم دشوارتر باشد. با این همه در دشوار بودن مواجهه با مرگ شکی نیست این دشواری ای است که برای هر یک از ما در مقام انسان بسیار تعیین کننده است. بحثمان در این کتاب این بود که اگر ما این دشواری را درک کنیم اگر بخواهیم به جای متوسل شدن به توهم یا گریز با آن رودررو شویم شاید بتوانیم از نیروی مرگ کمک بگیریم تا از خودمان چیزی بسازیم که افسوسی برایمان باقی نماند. شکل دادن به زندگیمان زیر سایه آزاردهنده مرگ هم واقعیت وجود ماست و هم فرصتی پیش رویمان مرگ چیزی است که ما را به این موجودات شکننده ای که هستیم تبدیل میکند و چیزی است که ابزارهایی را برای تبدیل این شکنندگی به چیزی که به زیستنش بیرزد در اختیارمان میگذارد وظیفه ما هر یک از ما در رویارویی با مرگ خودمان این است که از راهی یا راههایی به سمت خط پایان حرکت کنیم که بر آن تاریکی که سرانجام ما را در خود فرو خواهد برد پرتویی بیفشاند
      

        اگه کتاب کلاسیک دوست دارید، این کتاب خوراک شماست!
یه کتاب با اتفاقات مدرن و درون‌مایه کلاسیک!
پر از جزئیات قشنگ، ولی نه جزئیاتی که ما ندونیم و نشناسیم، جزئیاتی که با زندگی ما عجین شدن؛ مثل خرید لباس یا لوازم آرایش
خیلی وایب خوندن کتاب کلاسیک رو بهم میداد و واقعا دوسش داشتم
      

        یکی از بهترین کتاب‌هایی بود که اخیرا خوندم. جستار اول گنگ بود کمی و بعد هرچی گذشت کتاب بهتر شد
بهترین جستارش به نظرم همون فضیلت‌های ناچیز بود و روابط انسانی. خط به خطش رو میخواستم حفظ کنم. داشتم به باران میگفتم که مسئله‌م با خیلی جستارها اینه که میخونی و لذت هم مسیری و متوجه میشی نویسنده قدری هم داشته اما چیزی که بعد خوندنش بهت اضافه شده به سختی قابل بیانه. این کتاب اینطور نبود، میشه ساعت‌ها درباره‌ش حرف زد.
      

        خیلی شوکه شدم وقتی دیدم بقیه اینقدر پایان کتاب و دوست داشتن!
تا اواسط کتاب تقریبا حدس زده بودم آخرشو ولی وقتی به انتهای کتاب رسیدم فهمیدم  نویسنده داشته منو بازی می‌داده ولی اصلا و ابدا از این غیر منتظره بودن ته کتاب خوشم نیمد. 
ته کتاب افتضاح بود همه ی شخصیت پاتریشا رو نابود کرد .
یه کتاب هست تو واقعا کیف میکنی با آخرش یهو با خودت میگی عجب چیز خفنی بود مثل کتابای اگاتا کریستی
ولی یه کتابی هست نویسنده اصلا نمیاد تمام جوانب اون افتضاحی که نوشته رو در نظر بگیره و گند میزنه به ته کتاب برای اینکه اون داستان غیرقابل پیش بینی باشه
داستان کاملا توی سر تریشیا پیش می‌رفت خود آدم که نمیتونه توی سرش نقش بازی کنه! رسما از همه چیز بی خبر بود .
اصلا خوشم نیمد اخرای کتاب حتی عذاب وجدان هم داشتم از بابت اینکه وقتمو گذاشتم سر این کتاب
سه چهار صفحه ی آخر کتابم  که  یهو ژانر کتاب از جنایی شد عاشقانه خانوادگی!!!!
      

        برخلاف افراد دیگه من به جای کتاب بچگی‌م رو با فیلم هری‌ پاتر گذروندم و باهاش بزرگ شدم. هنوز هم وقتی احساس ناراحتی می‌کنم یا نیاز دارم که یک فیلم جدید ببینم هری پاتر رو نگاه می‌کنم. هری پاتر همیشه برای من تازگی داشت و من هربار که می‌دیدم انگار نه انگار کل داستان رو می‌دونم!
مدت ها بود خوندن کتابش رو به دلایلی که نمی‌دونم پست گوش می‌انداختم تا بالاخره شروعش کردم. نمی‌دونم چرا خوندن همچین شاهکاری رو پشت گوش‌ مینداختم. وقتی کتاب رو خوندم یه حس جدیدی در من شکل گرفت، این حس حتی از حس دیدن فیلمش هم قوی تر بود.
داستان جزییاتی داشت که حتی توی فیلم هم وجود نداشت، توی کتاب بعضی از شخصیت ها خیلی پررنگ بودن و یه‌جورایی مکمل داستان بودن، بعضی از وقایع که توی فیلم بهش پرداخته نشده بود، توی کتاب خیلی خوب می‌تونستیم ببینیم که دارن داستان رو کامل می‌کنن. حالا که کتابش رو خوندم متوجه شدم چقدر مجموعه هری پاتر گسترده‌ست و چقدر جزییات و اتفاقات قشنگ و دلنشین داره (قشنگ و دلنشین=جنگ، خون و خون ریزی😭😂) 
انتخاب اول من همیشه کتابه، از اون دسته پاترهدایی نیستم که مخالف فیلمش هستن چون باهاش بزرگ شدم، هردوشون رو خیلی دوست دارم ولی اگه بخوام انتخاب کنم اول کتاب و بعد فیلم. 
هری پاتر شاهکاری هستش که گفتنی نیست و خودتون باید بخونید و پاییزتون رو قشنگ تر کنید ✨
      

        کتاب آنشرلی،واقعا کتاب جذابی بود.عاشق توصیفات آنی بودم؛نگاهش به دنیا و مشکلاتش واقعا قشنگ بود.بعضی وقتا ۲ صفحه صحبت می‌کرد ولی واقعا صحبت هاش قشنگ و دلنشین بود.این کتاب جزو کتاب های مورد علاقم قرار میگیره.واقعا از تک تک صفحه های کتاب لذت بردم.طوری که نویسنده مناظر،احساسات،مکان ها و حتی لباس هارو بیان می‌کرد واقعا زیبا بود.توصیفات خیلی قشنگی داشت.

یک موضوع دیگه که خیلی توجه من رو به خودش جلب کرد این بود که آنی واقعا دختر تلاشگری بود و هیچوقت ناامید نمیشد و شخصیتش واقعا بهم انگیزه میداد🌟

موضوع دومی که خیلی قشنگ بود دوستیش با دایانا بود.دوستی خیلی قشنگی داشتن.مکان هایی که براشون اسم گذاشته بودن واقعا قشنگ توصیف شده بود.🫂

و قشنگی این مدل کتاب ها این بود که اون زمان به علت نبود گوشی(که خیلی هم خوب بود)به هم‌نامه مینوشتن و خیلیی قشنگ بود.🌟



      

        برای علی عزیزم (۱۰ ساله‌ش است و من زن عمویش هستم) طاقچه را نصب کردم.
خودش لابلای کتاب‌ها چرخید و گوسفند ۶۸ را پیدا کرد. یک دور برای خودش خواند و بعد بین غش غش خنده‌هایش، برای من.
واقعا بامزه بود و به شکلی متفاوت به  مسئله‌اش پرداخته بود. علی‌مان اینقدر غرق خنده بود که دلم نیامد بعد خواندنش با گفتگو درباره‌ی کتاب فضا را جدی کنم.

ماجرا درباره‌ی چالش نخوابیدن پسربچه بود. 
      

        «مغازه‌ی خودکشی» جزو اون کتاب هاست که یا آخرش پاره‌پورش می‌کنی یا بعد اینکه کلی ماچ‌تفی کردیش، میزاریش توی کتابخونت!
داستان، یه داستان باحال با حال و هوایی بود که آدم دلش میخواد پاشه بره فیلمش رو هم ببینه.
فضا سازی خوب بود و راحت می‌تونستم شخصیت هارو تصور بنمایم و کاراکتر پردازی هاهم خاص و تک بود، مثل کیک دوقلویی که با معینی‌پور و تیتاپ و.. کاملا متفاوته!
و داستان واقعا یه ایده‌ی چرب‌وچیل و نو بود.
خلاصه که..شاید گاهی اوقات کتاب قابل حدس میشد یا سریع پیش میرفت، ولی خب، برای یه کتاب که به زور صد صفحه رو رد کرده به نظرم نویسنده خوب تونسته درش بیاره، همچنین پایانشم واقعا ململانی بود و شاید هم برای همین پایان، بعضی‌ها دوستش نداشتن!
      

        داستان کتاب «آرزوهای بزرگ» اثر چارلز دیکنز در مورد زندگی پرفراز و نشیب پسری به اسم پیپ است که به همراه خواهر و شوهرخواهر آهنگرش زندگی فقیرانه ای دارند، اما روزی می رسد که زندگی پیپ را متحول می‌کند...

دیدار با خانم هاویشام و دخترخوانده زیبا و مغرورش، استلا، زندگی پیپ را تغییر می‌دهد.
پسری که به زندگی فقیرانه خود عادت کرده بود حالا  به واسطه رفت و آمد در عمارت خانم هاویشام و دیدن استلا، آرزوهای بزرگی در سر می‌پروراند و دوست دارد مانند نجیب زادگان زندگی کند...
دست تقدیر کاری می کند تا آرزوی قلبی ویل برآورده شود؛ زین پس ویل از کلبه محقر خواهر و شوهرخواهرش به شهری بزرگ عزیمت می کند اینکه چطور و به واسطه چه کسی؟ معمایی ست که در طول داستان حل می‌شود؛ معمایی که تا مدت ها پیپ به خیال خودش فکر میکند آن را حل کرده اما در اشتباه است...

سرگذشت پیپ جالب و خواندنی بود، او در دوران جوانی اش اصلأ قابل مقایسه با کودکی اش نبود، حالا واقعاً مثل اشراف زاده ها زندگی می کند، اما اینکه چه کسی پشت ماجرای تحول زندگی ویل هست، رازی ست که در پایان برملا می‌شود.

از این داستان یادگرفتم؛ به هر مقام و جایگاهی که رسیدم نباید اصالت خودم رو فراموش کنم، همینطور کسانی که برایم زحمت کشیدند رو نباید رها کنم فقط به این خاطر که حالا با گذشته فرق می‌کنم و به فرد دیگری تبدیل شده ام.

      

        اولش حس کردم که تونسته ام تا حدودی داستان کتاب رو حدس زده باشم، اما در آخر مثل همیشه فریدا مک فادن من‌و غافلگیر کرد، اصلا فکرشو نمی‌کردم که یکهو کل داستان با یه چرخش ۳۶۰ درجه ای عوض بشه و دیدگاهت نسبت به شخصیت های اصلی تغییر کنه.
دوسش داشتم، درسته که پایان  عجیبی داشت، ولی در کل خوب بود.
      

        یکی از بهترین کتابهایی که  تا به حال خوندم قطعا ربه کا ست.
یادمه اون اوایل چند ماه اولی که کتابخون شده بودم خوندمش و عالی بود مخصوصا واسه منی که کتابهای زیادی نخونده بودم وقتی اینو خوندم اینجوری بودم که:همینه کتاب مورد علاقه منم بالاخره پیدا شد!
کتاب های کلاسیک معمولا آروم آروم پیش میرن که باعث میشه بعضی از افراد مثلا همین خود من هر چقدرم که اون کتاب کتاب خوبی باشه نتونیم درست ارتباط بگیریم و حتی ریدینگ اسلامپ بشیم و  این باعث شده خیلیا اصلا نیان سمت این کتاب ها.
چیز خیلی جالبی که این کتاب داره که باعث شد عاشقش بشم اینه که با وجود اینکه کلاسیکه ولی اون لا به لا هاش کم کم میتونی یه داستان جنایی معمایی ریزی هم پیدا کنی و از بجایی که بعد که میشه گفت یکی از ژانر ها شه.
من  خودمم خیلی از کتابهای کلاسیک رو نمیتونم بخونم بخاطر به متاسفانه خیلی وقتها باعث ریدینگ اسلامپ میشه برام ولی اگه کلاسیک بخونم و سرش ریدینگ اسلامپ نشم یعنی قراره عاشق اون کتاب بشم.
 و ربکا هم یکی از همونا بود و بشدت اتفاقاتی رو که در نیمه دوم کتاب میوفته دوست داشتم. کاملا تونست من رو به خودش جذب کنه و نتونم یه لحظه هم بذارمش زمین ...🌚

      

        مرگ ایوان ایلیچ تولستوی قصه ی خاموشی نیست قصه ی
بیداری ست. ایوان در لحظه ی مرگ میفهمد که سالها دروغ زیسته می فهمد شادی هایش ویران بر پایه ی نگاه دیگران ساخته
شده .
رنج او آتشی ست که پوچی را می سوزاند و روحش را روشن میکند.
این کتاب یادمان میدهد مرگ پایان نیست؛ مرگ آینه ای ست که زندگی را بی نقاب نشان می دهد. و تنها آن کس آرام می میرد که در لحظه ها راستین زیسته باشد.
      

        همیشه توی زندگیم عاشق کتابای روانشناسی بودم ولی به خاطر سبکشون هیچوقت حوصلم نمی‌کشید و نصفه ولش میکردم.این کتاب و از یه سایت اینترنتی دیدم . داستانشو که خوندم گفت حتما میخرم. حدود یه ماهی توی سبد خریدم بود و بلاخره خریدمش. بعد از اون یه ماه یه ۴ ماهی هم تو کتابخونه خاک خورد... ولی اشتباه کردم زودتر نخوندم. اینکه نویسنده اومده و روانشناسی رو مثل داستان برامون گفته، به نظر من نقطه قوت بزرگیه. انقدر چیز از این کتاب یاد گرفتم که خدا میدونه. قلم طنز و روون و زیبای ایشون، باعث شد با شخصیتا بخندم، گریه کنم و غمگین بشم. حتی شاید اون بیماری رو تجربه کنم. با اختلاف میگم، بهترین کتابی بود که تا به حال خوندم. به شدت پیشنهادش میکنم و نمیتونم به اندازه ای که لیاقت این کتابه ازش تعریف کنم. فقط میتونم بگم باعث افتخارمه که یک نویسنده ایرانی چنین کتاب زیبایی رو نوشته. کار ایرانی ها حرف نداره... 
      

        نمیخوام نقد ادبی بنویسم؛ چون فردریک بکمن جوری بلده منو درگیر رمان‌هاش کنه که متوجه چیزی جز احساساتم نباشم..
شاید پشت هر آدم بدرفتار رو مخ یه تروما باشه که درمان نشده. ترومایی که بهش توجه نشده و حتی خود فرد هم جوری با اون عجین شده که نمیدونه این رفتارها چه موقع در اون به وجود اومده و آیا واقعا خود واقعیش از اول این شکلی بوده؟! 
به لطف بکمن من الان حتی بریت ماری نق نقو رو هم درک میکنم؛ میدونم چقدر سخته خواهر کوچیک‌تر بودن و زندگی کردن در سایه دیگری و چقدر سخته خوب بودن و خوب موندن در این شرایط..
با زندکی بریت ماری مواجه شدم، درکش کردم، گاهی خندیدم، گاهی حرص خوردم و گاهی هم با عصبانیت داد زدم و اما خوشحالم که در نهایت بریت شجاعت تغییر کردن رو پیدا کرد❤️
پ.ن: سر خوندن این کتاب وقتی سامی مرد، به دوستم پیام دادم از بکمن بدم میاد؛ چون خیلی خوب بلده با احساساتم بازی کنه🙂😂:)))
      

        هرژه «کوسه‌های دریای سرخ» رو بین ۱۹۵۶ تا ۱۹۵۸ نوشت؛ دقیقاً در یکی از پرآشوب‌ترین دوره‌های خاورمیانه. همون موقع بود که بحران کانال سوئز جنجال‌آفرین شد؛ جمال عبدالناصر کانال سوئز رو ملی کرد، انگلیس و فرانسه و اسرائیل به مصر حمله کردن، و بعدش پای آمریکا و شوروی هم وسط کشیده شد. یه منطقه‌ کوچیک، شده بود زمین بازی شرق و غرب توی جنگ سرد.
از طرف دیگه، خیلی از کشورهای عربی که تازه استقلال یافته بودن، مثل مصر و عراق و سوریه، ناآرام بودن. اسلحه قاچاق به راحتی دست به دست می‌شد و می‌رسید به گروه‌های شورشی و شبه‌نظامی.
پس وقتی هرژه توی داستانش از شبکه‌های قاچاق اسلحه توی دریای سرخ و شبه‌جزیره‌ عربی می‌نویسه، داره دقیقاً همین فضا رو نشون می‌ده؛ فقط اسم کشورها و بندرها رو خیالی انتخاب کرده تا مستقیم درگیر سیاست نشه. در واقع، «کوسه‌های دریای سرخ» یه جور تصویر ماجراجویانه‌ست از خاورمیانه‌ دهه‌ ۵۰.
اما دلستان لایه‌ های عمیق‌تر و تاریک‌تره هم داره: برده‌داری.
 توی همون دوره که همه می‌گفتن برده‌داری سال‌هاست لغو شده، هنوز توی آفریقا و خلیج فارس بازارهای مخفی آدم‌فروشی وجود داشت که زن‌ها و بچه‌ها رو قاچاق می‌کردن و مثل کالا می‌فروختن. هرژه اینو خیلی گذرا آورد توی داستان؛ کنار کشتی‌هایی که علاوه بر اسلحه، برده هم بار می‌زدن! و صحنه‌ مستقیمی از این تجارت کثیف رو ترسیم نکرد. ولی اشاره‌ش برای کسی که اون روزگار رو می‌شناخت، کاملاً گویا و کافی بود.