شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        با این تصور شروع به خواندن این نمایشنامه کردم که ادامه‌ی کتاب قبلی‌ست (هراکلس) و تنها بارِ داستانی خواهد داشت؛
اما با خواندنش واقعاً شگفت‌زده شدم که در عین سادگیِ روایت، چه بارِ معنایی و تحلیلی عمیقی در شخصیت‌هایش نهفته است.
وقتی این دو نمایشنامه را با هم مقایسه کردم، خواندنشان برایم جذاب‌تر شد.

در "فرزندان هراکلس"، بازماندگان قهرمان برای رهایی از دشمنان به آتن پناه می‌برند.
آتنی‌ها میان عدالت و ترس از جنگ مرددند، تا آن‌که با فداکاری ماکاریا، دختر شاه آتن، و دلاوری یولائوس، عدالت بر ترس غلبه می‌کند.

در "هراکلس"، آنچه مورد توجه است سقوط یک قهرمان و رهایی انسان از بارِ گناهی است که ناخواسته بر دوش می‌کشد؛
اما در "فرزندان هراکلس"، تمرکز بر عدالت، پناهندگی و دفاع از بی‌گناهان است.

در "هراکلس" با تراژدی‌ای فردی و درونی روبه‌رو هستیم،
اما در اینجا، موضوعی اجتماعی و سیاسی مطرح می‌شود که بر ارزش‌های جمعی و انسانی تأکید دارد.

مضمونی که در بیشتر نمایشنامه‌های اوریپید برایم جالب است، جبر و تسلیم در برابر سرنوشت است؛
در این اثر نیز با قربانی شدن ماکاریا، این مفهوم بار دیگر نمایان می‌شود.

یکی از زیباترین و انسانی‌ترین شخصیت‌های این نمایشنامه برای من یولائوس بود.
او اگرچه پیر و ناتوان است، اما با فرزندان هراکلس همراهی و از آن‌ها دفاع می‌کند.
در صحنه‌ای شاعرانه و نمادین، وارد نبرد می‌شود و با نیروی وفاداری‌اش به هراکلس، جوانیِ از دست‌رفته‌اش را بازمی‌یابد؛
نمادی از این حقیقت که شجاعت از جسم نمی‌آید، بلکه از دل است.
یولائوس تجسم وفاداری، استقامت و جوانیِ روح در برابر پیریِ جسم است.

به طور خلاصه، "هراکلس" درباره‌ی سقوط و رنج قهرمان است
و "فرزندان هراکلس" درباره‌ی تلاش بازماندگان پس از فاجعه و واکنش جامعه در برابر عدالت‌خواهی.
      

        هومن، نویسنده کتاب، را تا حدی می‌شناسم؛ در نگرش خود دارای معیار است و به همین دلیل انتظارم از کتاب بالا بود. وقتی هومن را دیدم کتاب را چند ماهی در قفسه داشتم و گمانم این بود که خاطرات شخصی‌اش است ولی وقتی گفت که داستان خیالی و سورئال است فهمیدم که کتاب با علاقه‌ام فاصله دارد.
کتاب تا میانه‌ها خیلی خوب بود حتی شک میکنی که خاطرات واقعی هستند ولی از جایی که در  میانه‌ی واقعیت و وهم قرار می‌گیرد سرگیجه‌آور می‌شود. پس برای بنده که طرفدار سبک سورئال نیستم کتاب محبوبی نیست ولی در کل از خواندن نوشته‌ی یک نویسنده جوان ناراضی نیستم.
امیدوارم این روند نوشتن داستان ادامه‌دار باشد و شاهد داستان‌های قوی‌تر از آقای زندی‌زاده گرامی باشیم.

      

        «بادها» بیانیه‌ای فلسفی در قالب یک داستان است که بدبینی بارگاس یوسا نسبت به پیشرفت افسارگسیخته فناوری را نشان می‌دهد. داستان ساختار سه پرده‌ای دارد. پرده‌های اول و سوم به ترتیب نقش گره‌افکن و گره‌گشا دارند. پرده دوم به شکل سفری ادیسه‌وار  دنیای پادآرمان‌شهری داستان را آسیب‌شناسی می‌کند.

هوشمندی بارگاس یوسا به این است که مادرید را ترکیبی میان واقعیت و پادآرمان‌شهر مطلق ترسیم می‌کند تا درماندگی هویتی پیرمرد تداعی شود؛ گیرافتاده جایی میان سنت و مدرنیته.
      

        کل داستان حول کسی است که آن را روایت میکند. داستایوفسکی دستانت را میگیرد، تو را با خود می برد و در گوشت نجوا میکند که از او تنفر داشته باشی، میروی و میروی ...دیگر رام اوشده ای ،  با خود میگویی آقای داستایوفسکی یک سوال؛ چطور شخصی چنین خودخواه می تواند باشد؟! آنجاست که نویسنده با چنان حقیقتی به صورتت میکوبد که گویی چماق قضاوت اشتباه را مستقیم بر گیجگاهت فرود آورده است.
کتابی کوتاه اما موثر
      

        جلد سومم تموم شد .
حقیقتا بعد از جلد اول توقعم بالا رفته بود و فکر میکردم جلد های بعدی هم بیشتر عاشقانس که اشتباه فکر میکردم ...
دو جلد آخر موضوعات جدی تر شد و ماجرا بیشتر به سمت سیاست و موضوعات مبارزان سیاسی کشیده شد . 
جملات و اتفاقات برای من تو این دو جلد مخصوصا جلد آخر  کند و سخت می‌گذشت و باید فاصله مینداختم تا منظور نویسنده رو بفهمم.  
به هر حال این کتابم تموم شد 🥲و تجربه خوبی بود . یه مدت با تک تک شخصیتا زندگی کردم و سرنوشتشون برای من خیلی خیلی مهم شد 🥲
دلم برای شخصیتا تنگ میشه مخصوصا شخصیت های جلد اول 😂
و طبق معمول مشتاق شدم تا کتاب های دیگه نادر ابراهیمی رو هم بخونم و بیشتر با قلم و سبک نوشتنش آشنا بشم
      

        حس میکردم این کتاب بیشتر نوجوان بود و انگار برای سنم دیر بود خوندنش، هنوزم میتونستم با یه گلوله پشمی پرتقالی قشنگ خوشحال شم ولی نه در حد اغراق شده ای که کتاب گفته بود، یکم زیادی انگار بزرگش کرده بودن که نمیتونستم اینو درک کنم، ولی خب پشیمون نیستم، به عنوان یه کتاب سبک یه روزه چیز خوبی بود
درواقع اگه چند سال زودتر خونده بودمش خیلی عاشقش میشدم
      

        شروع : 1404.7.19
پایان: 1404.7.19

یکی از زیباترین، خوش قلم ترین، روان ترین، گیرا ترین کتابی بود ک تا بحال خونده بودم
انقدری این کتاب زیبا بود ک توی دو پارت و تو یک روز خوندمش(که اگر وقت داشتم پشت هم میخوندمش)
یک جاهایی توی این کتاب لبخند میزنی که یا از طنز داستان ِیا از تلخی یا از عمق معنایی‌اش. 
و همینجا اعلام می‌کنم علاوه بر شخصیت و منش سروش صحت، عاشق قلمش هم شدم. 
      

        سارتر در این داستان نشان می‌دهد که «دوزخ» لزوماً جایی پر از آتش و شکنجه‌ی جسمی نیست، بلکه می‌تواند وضعیتی ذهنی و وجودی باشد؛ جایی که انسان با نگاه و قضاوت دیگران روبه‌رو می‌شود و از آن گریزی ندارد.

درون‌مایه‌ی اصلی اثر این است که انسان‌ها اغلب ماهیت خود را از نگاه دیگران تعریف می‌کنند، و همین وابستگی می‌تواند به شکلی از عذاب ابدی تبدیل شود.
در نتیجه، دوزخ در این اثر بیشتر یک استعاره از آگاهی انسان نسبت به خودش در برابر دیگران است تا مکانی فراطبیعی.
      

        کتاب بسیار خوب و بسیار کاربردی برای این دوره و زمانه ای که ما در آن زندگی می کنیم. نویسنده به خوبی شرح می ده که چطور چرخه دوپامین در بدن کار می کند و دوپامین همان چیزی ست که ما از آن لذت می بریم. بعد برای مخاطبش به خوبی توضیح می دهد که این دوپامین می تواند آدم را تبدیل به فردی موفق و به درد بخور کرده یا به قهقرا ببرد . مغز انسان وقتی یک چالش ورزشی ، یا علمی را با موفقیت پشت سر می گذارد با دوپامین پاداش می بیند همینطور وقتی هروئین مصرف می کند. این دوپامین این روزها یک پایش هم در شبکه های اجتماعی و مجازی ست که این سمت کتاب خیلی بیشتر به درد من خورد. اگر ناداستان دوست دارید، بخوانید ، قشنگ است.