باید خیلی شجاع باشم که به این کتاب این امتیاز رو بدم. اما می‌خوام این شجاعت رو به خرج بدم. چیکار کنم که دوستش نداشتم و نمی‌فهمیدمش و ازش هیچ لذتی نبردم؟
نقدهای زیادی ازش خوندم. اما انگار بازم افاقه نکرد... برای من نبود و ارتباط برقرار نشد.
جمله‌ها و روندها و شخصیت‌ها و ارتباط‌ها رو حس نمی‌کردم. با اینکه می‌گن گلشیری خیلی زمان گذاشته (آیا یک سال و نیم زمان زیادیه؟) و این رو نوشته، اما انگار این تلاش و زمان گذاشتن برای من مشهود نبود.
چیزهای سیال ذهن دیگه‌ای هم خونده‌ام اما واقعیتش این برام مثل اونا هم نبود...
نمی‌دانم و الان یک نمی‌دانمِ بزرگم!
شاید باید بعد از مدتی دوباره بخونمش، تا بهتر بفهممش، ولی بعیده دست و دلم بره سمتش :))
      

        همهٔ صفحه‌ها با یه «و» شروع می‌شه. و اونی که اینطوری بود و اونطوری بود و نتونست کتاب بنویسه یا کتاب چاپ کنه و در این جنون سوخت.
ماجراهای یک صفحه‌ای بسیار عجیبی، از آدم‌هایی که می‌خواستن نویسنده باشن.
چند نمونه‌ش رو اینجا میارم:

«و اين مرد بينواى گرفتار لكنت زبان كه چون مداد به دست مى‌گرفت هربار جمله‌ى يكسانى را به سكسكه بر كاغذ مى نگاشت و هرگز نتوانست به رغم كمک‌هاى يزشكى ومعالجات گوناگونى كه براى شفاى چنين نقصى از آن‌ها بهره‌مند مى‌شد، آن كتاب عظيمى را بنويسد كه مى‌انديشيد در اندرون خود دارد.»


«و اين ديگرى كه موضوع كتاب هايش را در دادگاه‌ها دنبال و از حوادث روى داده در آنها انتخاب مى‌كرد؛ و چون آن‌چه را تا حال شنيده و نوشته بود يأس‌آور و دلسردكننده يافت، ناگزير سرايدارش را در شرايطى بسيار فجيع به قتل رساند و توانست طى هجده سال زندان، شاهكارش را بيافريند.»


«و اين گروهبان با نام آدولف بى‌ين‌بن كراتزا، از يگان وافن اس. اس كه گشتاپو او را در پنجم ژوييه‌ى ١٩٣٢ در فاضلاب‌روهاى پاريس دستگير كرد، او كه زوزه‌كشان از تكرار اينكه قصد دارد ژاور را بكشد، دست برنمى‌داشت. او را به جبهه‌ى شرق فرستادند و در آن‌جا مأموريت‌هاى خطيرى را پذيرفت، از سه جراحت مهلک جان سالم به در برد، نشان صليب جنگ گرفت و آخرسر روزگارش را در خانه‌ى بازنشستگان در پالاتينا به پايان رساند، درحالى‌كه خاطراتش را مى‌نوشت، باشگاه قرائت كتاب را اداره مى‌كرد و آموزش تهيه‌ى شيرينى مى‌داد.»
      

        موضوع کلی کتاب؟
شهردار میاد و میگه: آقایان! بازرس داره میاد. خودتونو جمع کنید.
و قضایا شروع می‌شن...
حرف دیگه‌ای از موضوع و فضاش نمی‌زنم و دیگه فقط نظرات پراکنده من:
اولین کتابی که از گوگول خوندم. اولین نمایشنامه کمدی. (اگر وودی آلن‌ها رو کمدی به این شکل در نظر نگیریم.)
و واقعیتش انگار خیلی با کمدی‌ ارتباط برقرار نمی‌کنم. اعصابم رو خرد می‌کنه و بخش‌های مختلفی از وجودم رو به مقابله با هم می‌کشونه. یعنی یه جاهای شگفت‌زده می‌شدم از لحظاتی که شخصیت‌ها یهو رو به صحنه یه چیزی می‌گفتن. و حتی تهِ دلم می‌خندیدم. ولی بعد، خیلی حس این تئاترهای کمدی رومخ رو بهم می‌دادن و منزجر می‌شدم.
خوندن اون مقاله ته کتاب برای فهم بستر و تاثیر این کتاب روی جامعه روسیه اون زمان خیلی مفید بود و تصور اینکه خود تزار این تئاتر رو دیده و باهاش خندیده هیجان‌انگیزه واقعا. این اطلاعاتی بود که بهش نیاز داشتم. اشاره به اینکه اینجا هیچ شخصیت مثبتی نداریم و ما اون تقابل خیر و شر رو توی ذهنمون می‌سازیم و حسش می‌کنیم هم نکته واقعا جالبی بود که بهش فکر نکرده بودم. یا اینکه دیالوگ‌ها اینطوری ضرب‌المثل شن و شخصیت‌ها در جامعه جا بیوفتن واقعا باحال بود و جایگاه بالاییه بنظرم برای یک تئاتر و نمایشنامه. و بمیرم برای گوگول که اینقد مشکلات اعتمادبنفسی و کمالگرایی داشته و قدر خودشو نمی‌دونسته و راه به راه همه نوشته‌هاشو می‌سوزونده. آخه مرد :(
دیگه براتون بگم که... اینقدر تغییر نکردن هیچی و تصور دقیقا همین صحنه‌های برای هر جامعه‌ای، یا در هر زمانی، خیلی متاسف‌کننده و در عین حال جالب بود. از نوشتن این کتاب ۱۸۹ سال می‌گذره و هنوز همین آشه و همین کاسه. دنیای جالبیه :)
پ.ن: جلد کتاب بنظرم خیلی خیلی نامناسبه. داری یه نمایشنامه قدیمی روسی می‌خونی. دو قرن پیش. این چه عکسیه با مردای کت شلواری آمریکایی‌طور؟ خوشم نیومد.
      

        خب از کجا شروع کنم...؟
مضمونش، محتوای صحبتش و کل کتاب رو دوست داشتم. اما پرداختش، شخصیت‌پردازی و روند داستان اونقدرها برام دلچسب نبود. بر عکس بقیه اصلا فضای روستایی رو حس نمی‌کردم. آدما بعضا اضافه بودن و نمی‌فهمیدم چرا اونجان و دارن چیکار می‌کنن. یا اینکه با همدیگه فرق نداشتن و یکی دو روز دیگه از من بپرسن مش ستار کی بود و اسداله کی؟ هرکدوم چطور بودن، دیگه یادم نیست. و حتی الانم نیست :))
نقد بعدیم به شیوه مزخرف وجود این نمایشنامه توی طاقچه‌ست. که فحش می‌دادم و می‌خوندم و کاش نشر یه نگاهی بندازه و درستش کنه. زده اسم همه نقش‌ها با replace all یه دو نقطه گذاشته تنگش و هرجایی توی متن کسی کسی رو صدا میکنه هم دو نقطه داره! به جای اینکه اول صحبت هرکس و برای مشخص شدن حرفش باشه.
اذیت شدم از الکترونیک خوندنش واقعا و باید از این به بعد حواسم باشه برای نمایشنامه خوندن در طاقچه.
      

        خب، این کتاب هم تموم شد...
اینم از اون کتاب‌هاست که درحالیکه یه عالمه ازش فروخته بودم تو شهرکتاب، همیشه بالا به پایین بهش نگاه می‌کردم. مسخره‌ش می‌کردم و خیلی زرد بود برام. مخصوصا با این جلد زشت و بدرنگش! اما خب دنیا دار مکافاته و آدم همون چیزهایی که مسخره می‌کنه رو خواهد خوند و خوشش هم خواهد اومد. :))
اگه بخوام درموردش چند جمله بگم، اینطوریه که: بر اساس نظریه تحلیل رفتار متقابل، میگه که آدما درون خودشون هم یه کودک دارن، هم یه والد (و یه بالغ). و هم این کودک و هم والد شخصیت‌های مختلفی دارن و خودشونو بهت نشون میدن. آدما هر چی بزرگ‌تر می‌شن هی بیشتر سعی می‌کنن کودکشون رو پنهان کنن و بهش بی‌توجهی می‌کنن، در حالیکه همین کودک سرچشمه همه خوشی و خلاقیت و شادیشونه. یا اینکه خب واقعا وقتی بچه بودن، از کودکشون به خوبی مراقبت نشده و حالا به انواع مختلف خودشو نشون میده این موضوع...
مطلب درموردش زیاده و من هم حوصله شرح این نظرات رو ندارم واقعیتش :)) ولی یه کار جالبی که پیشنهاد میده،‌ اینه که از طریق نقاشی کشیدن یا نوشتن با دست غیرمسلط، با بچه می‌شه ارتباط برقرار کرد. صداش رو شنید و باهاش حرف زد. ازش پرسید چشه و چه می‌کنه و چه احساسی داره. منم یه عالمه از این تمرین‌ها رو انجام دادم و با اینکه گاهی خیلی احساس دیوونگی می‌کردم حینش (در حالیکه هر دستم یه مداده و دارم چرت و پرت می‌کشم و می‌نویسم رو کاغذ 😂) اما واقعا مفید بود... خیلی مفید بود و باهاش خیلی اشک ریختم.
حالا کمتر برای همه اون حالات احمقانه خودم، یا خواسته‌های بی‌منطقم خودم رو سرزنش می‌کنم و رعناجوجو رو می‌بینم. حواسم بهش هست و سعی می‌کنم در مسیرهایی قدم بردارم که اون هم خوشحال و راضی باشه.  🌟
---
اولش نوشتم: به پیشنهاد تراپیست،‌ به امید بهبودی... -زمستان ۴۰۳
الان روزهای زیادی از زمستان سخت من گذشته و در این مدت تقریبا هر کاری که از دستم برمیومده برای اینکه بتونم بهبود پیدا کنم انجام دادم و همین موضوع واقعا برای خودم جای افتخار زیادی داره. منی که همیشه ناخودآگاه یا خودآگاه، از بودن در غم‌هام و هیچوقت بیرون نیومدن استقبال می‌کردم، این بار آگاهانه تلاش کردم تا حالم رو بهتر کنم. خوندن این کتاب رو هم هفت هشت ماه طول دادم و هر از گاهی هی ذره‌ذره باهاش پیش رفتم. خیلی از تمرین‌هاش رو انجام دادم و خیلی رو هم گذشتم. اما می‌دونم که اثرش رو گذاشته.
      

        چقدر فوق‌العاده بود. چقدر خوندنش خوش گذشت بهم. از خط اول، تو رو با خودش می‌کشه و می‌بره!
«آقایان کارشناس، من تا همین لحظه درحال کتمان حقیقت بودم، اما حالا شرایط به‌گونه‌ای شده‌ است که چاره‌ای جز افشای آن ندارم.»
شبیه کتابای داستایفسکی شروع می‌شه! ببینید آقایان :)) ایشون دوست صمیمیش رو کشته، و حالا داره حرف می‌زنه، که اولش می‌خواستم بکشمش و یه راه خوب پیدا کردم: خودمو دیوونه جا بزنم. ولی بعد… بعد یه کم ورق رو برمی‌گردونه و می‌گه: نکنه دیوونه بودم که می‌خواستم بکشمش؟
راوی، دکتر کرژنتسف، ما رو با خودش همراه می‌کنه تا با افکارش روبه‌رو شیم. با همون دوست‌های دشمن. با همون چیزهایی که هیچ دفاعی دربرابرشون نداریم.
و باید بگم که بی‌نظیر این کارو انجام می‌ده. چون شما رو هم دیوونه می‌کنه!
کتاب خیلی کوتاهه، یک نوولای صد و چند صفحه‌ای. و خیلی پتانسیل اینو داره که در یکی دو نشست خونده شه. اگه دلتون می‌خواد یه چیز کوتاه جذاب بخونید و حسابی باهاش درگیر شید؛ پیشنهاد خوبیه.
از آندره‌یف چیزی نخونده بودم تا حالا و الان خیلی به همه کتاباش مشتاقم.
—
داستان من با کتاب؟
تازگی با علیرضا تصمیم گرفتیم با هم کتاب بخونیم و بعدش درموردشون با هم حرف بزنیم. باشگاه کوچک کتابخوانی خودمون. :) 📚 و من بعد از اینکه یادداشت یکی از دوستان رو اینجا درموردش دیدم، گفتم نظرت چیه اینو بخونیم؟ و شد آنچه شد.
ممنونم از امیرمحمد که با یادداشت مختصر و مفیدش این کتاب رو بهم معرفی کرد.
این سومین کتابمون بود و حالا این باشگاه رو در بهخوان هم تاسیس کردیم! اگه دوست داشتین شما هم همراه شید. «رود» شما را فرا می‌خواند.  🌀
      

        نصفه‌نیمه خوندمش و بعدها دوباره بهش برمی‌گردم.
      

        دوستش نداشتم و نمی‌فهمم چرا این همه ریویوی مثبت هست براش.
شرحی بر بیهودگی و دیوانگی؛ اما حتی توی این موضوع هم کلی نسخه بهتر وجود داره. خیلی بی سر و ته و حتی سطحی. اصلا ارتباطی برقرار نمی‌کردم باهاش؛ با اینکه در طول زندگیم کم در اعماق چاه نبودم و منطقا باید بفهممش :))
چرا این؟
خلاصه که مشتاقم یکی بیاد برام توضیح بده چرا اینو دوس داره.
      

        بعد از یادداشت یکی از دوستان در اینجا، مشتاق خوندنش شدم و خریدم و خوندم. اما خب بنظر من اونقدری که اون می‌گفت هندبوک رابطه نبود. شایدم من انتظار زیادی داشتم. کل حرفش این بود که رمانتیسیسم و تصویر جدید از عشق، خیلی ضربه زده به همه و ما باید به دیدگاه کلاسیک برگردیم و‌ واقعیت رو ببینیم و برای رابطه‌مون تلاش کنیم و به عقل و خرد هم بها بدیم در رفتارها و انتخاب‌ها.
در کل یکبار خوندنش خوبه و می‌تونه خوراکی باشه برای گفت‌وگوهای بیشتر.
      

        خوندن این جلد برای من چهارسال طول کشید و این عدد کثرت نیست. واقعا. :))
خیلی خیلی سرعت‌گیر بود و یادمه ۴سال پیش که شروعش کردم خیییلی خورد توی ذوقم و اینطوری شدم که چراااا آخه وسط یه مجموعه میای همچی کاری می‌کنی؟؟ اونم مجموعه به این خوبی!
یهو ۵تا داستان کوتاه از گذشته‌ها
با شخصیت‌هایی که بعضا در هیچکدوم از ۴جلد قبلی حضور نداشتن!
واقعا نفهمیدم که چرا اینطور کرد و خیلی اعصابمو خرد کرد این جلد. 
و چند روز پیش در یک حرکت انقلابی تصمیم گرفتم قفسه درحال‌خواندنم رو خلوت کنم. چیزایی که می‌خوام بخونم رو خب بخونم تموم کنم، چیزایی هم که نمی‌خوام ادامه بدم حذف کنم و یه سروسامونی به زندگی بدم. 🦜
و لذت‌بخش بود یهو برگشتن به دریای زمین. 🌍
حالا بریم برای جلد آخر 🫠
      

        چقدر سخته برام از این کتاب گفتن... چون واقعا نمی‌دونم چی بگم. مثل همیشه. اما همون وقت‌هایی ادامه دادن ارزشمنده که می‌ترسی و نمی‌تونی. پس تلاشم رو می‌کنم.

این داستان دربارهٔ دختریه به اسم «گینا». دختر چهارده‌ساله‌ای که همیشه فکر می‌کرد دنیا همونیه که تا حالا زندگی کرده؛ امن و پر از خنده‌های پدرش، با نگاهی که انگار همیشه می‌فهمیدش، حتی وقتی هیچی نمی‌گفت.
اما یهو... همه چی عوض می‌شه.
پدرش بدون هیچ توضیحی می‌برتش مدرسه‌ای به اسم «ماتولا»—یه مدرسه شبانه‌روزیِ دخترونه، با دیوارهای بلند، قوانین سفت‌وسخت و نگاهی که مهربون نیست.
و همون‌قدر سریع که آورده بودش، تنهاش می‌ذاره و می‌ره.
اون چیزی که بیشتر از همه می‌لرزوندش، این بود که نمی‌فهمید چرا.
چرا پدرش همچین کاری کرده؟ چرا هیچ‌چی نگفت؟ و حالا با این همه چرا، باید توی جایی دوام بیاره که حتی خودش رو هم درست نمی‌شناسه.

حالا همه چیز دگرگون شده. باید دوست پیدا کنه و با محیط عجیبی که هیچ سنخیتی با زندگی گذشته‌اش نداره کنار بیاد.

و ماگدا سابوی عزیزم... که حتی از داستان‌های وجود نداشته هم کتاب‌های فوق‌العاده می‌سازه  چه برسه به این که اینقد داستانش هم تامل‌برانگیزه. جنگه. دنیا بی‌رحمه. و ما این دنیای عجیبی که شاید الان یه درکی ازش داشته باشیم رو از چشم گینا می‌بینیم. معصومانه و دور از واقعیت. گاهی احمق. گاهی بچوک. و من خیلی از دیدهای غیرمستقیم خوشم میاد. از اینکه یه واقعیتی که همه تقریبا بهش احاطه داریم رو یه جور دیگه نگاه کنیم و ببینیمش.

خیلی خیلی خوب و ظریف بود این کتاب. واقعا دوستش داشتم. خیلی... خوشحالم که بعد از مدت‌ها آرزومندی برای خوندنش بالاخره بهش رسیدم. با اینکه طولانیه خوندنش خیلی کم زمان برد و با شوق و ذوق روز و شب‌هام رو باهاش گذروندم.
      

        این مجموعه رو دوست دارم و بنظرم کار قشنگ و بزرگی انجام داده. داستان‌های عاشقانهٔ قدیمی رو بازنویسی کرده تا نوجوان‌ها باهاشون آشنا شن. این هم داستان کوتاهی از سمک عیار بود.
خورشیدشاه، شاهزاده حلب و مه‌پری، شاهدخت چین
اما در این قسمت حس می‌کنم پرداخت داستان می‌تونست بهتر باشه. یعنی بازنویسی رو خیلی دوست نداشتم و آدم واقعا این کوتاه‌شدن متن اصلی رو حس می‌کرد.
      

        تصویرسازی‌های کویینتین بلیک همیشه خیلی دوست داشتنی‌ان برام و این کتاب هم مستثنی نبود. اگه از نقاشی‌های کتاب‌های رولد دال خوشتون میاد، اینم برای شماست. 👨🏻‍🎨
و اینجا هم مایکل روزن میاد از غم و غصهٔ شدیدش می‌گه و از وقت‌هایی که هیچ چیزی کارساز نیست و آدم مجبوره به تجربهٔ این غم. مواجهه باهاش. نترسیدن ازش و زندگی همراهش.
      

        «قصه برای انسان مثل آب است برای ماهی _ همهٔ اطراف او را گرفته و تقریبا حس نمی‌شود.»
خوندن این کتاب برای من تجربه واقعا لذت‌بخشی بود. خیلی خیلی خوش گذشت. هم خوش‌خوانه و راحت می‌شه خوندش، هم کلی چیزهای جالب داره که وقتی می‌خونی دوست داری برای همه توضیحشون بدی و درموردشون حرف بزنی.
به قول بچه‌ها شاید بهترین کتاب برای شروع حلقه‌های کتابخوانی باشه. گرچه ما به عنوان آخرین کتابمون خوندیمش. 😪💔

چندین فصل داره که این‌ها هستن، گرچه هرفصل چندین و چند زیرعنوان هم داره که باعث می‌شه به عنوان یه نان‌فیکشن، لقمه‌لقمه خونده بشه و خوش بگذره.
جادوی قصه / معمای قصه / جهنم قصه‌پسند است / داستان شب / ذهن ما قصه‌گوست / نتیجه‌ی اخلاقی داستان / /آدم‌های مرکبی جهان را تغییر می‌دهند / قصه های زندگی / آینده‌‌ی داستان
خب همین الان با اسم این فصل‌ها ترغیب نشدید که کتاب رو بخونید؟ 😄

یکی از فوق‌العاده‌تریناش برای من اون بخش جهنم قصه پسند و داستان‌هایی که دوست داریم بخونیم ولی دوست نداریم زندگیشون کنیمه، و یه بخش دیگه هم آینده داستان!‌ که این ترس انگار در ما وجود داره که نکنه کتاب از بین بره و دمده بشه و همه این حرفا..؟ ولی میگه: نترس! تا آدم زنده‌ست، قصه هم وجود داره. شاید این قصه در چیزهای دیگه‌ای خودشو نشون بده (مثل بازی‌های کامپیوتری) ولی همیشه هست و فقط شاید قالبش تغییر می‌کنه. :)
و در آخر پیشنهاد می‌کنم یادداشت بقیه دوستان رو بخونید که به صورت جدی‌تری درمورد کتاب نوشتن و لذت ببرید.
      

        کتاب خیلی عجیبی بود و من هم روزها و شب‌های خیلی سخت و عجیبی رو همراهش گذروندم. در بی‌خوابی‌هام خوندمش و در خواب‌های کابوس‌وارم.
هیچ نمی‌دونم اگه بخوام در توصیف این کتاب چیزی بگم چی باید بگم. یه سری جمله و شرح حس بود. پاراگراف‌ها و فصل‌ها لزوما به هم ربطی نداشتن، و شخصیت‌ها پرداخته نمی‌شدن. ولی انگار با راوی و طی نامه‌هاش برش‌های زندگی رو زندگی می‌کردم. آدم‌هایی که نمی‌شناسم رو می‌شناختم و از دریچه چشم الیزابت بهشون نگاه می‌کردم.
قسمت‌های زیادی از کتاب بود که مجبورم می‌کرد دوباره و چندباره بخونمشون و تحت تاثیر توانایی نویسنده قرار بگیرم... و در عین حال، یکی از جالب‌ترین وجوه کتاب برام این بود که از روژان قرضش گرفته بودم و دیدن جاهای مختلفی که خط کشیده بود یا صفحه رو تا زده بود یا یه چیزی بغلش نوشته بود من رو بهش نزدیک می‌کرد و دلم رو بسیار تنگ‌تر...
به طور ویژه، خوندن کتاب‌هایی که اثری از خوانندۀ قبلی درشون هست، خیلی برام لذت‌بخشه.. :) 💕 ممنونم ازش. 🤗