اول از همه فکر می‌کنم دلیل مهم معروف شدن این کتاب سریالی بود که ازش ساخته شده. هرچند هنوز ندیدمش و راجع به اون نمیتونم نظری بدم ولی کتاب رو خیلی دوست نداشتم.
چرا؟چون شبیه غذاهای هندی بود. تند و پرادویه. و خب قطعا همه در مورد نابرابری‌ها و ناعدالتی‌های جنسیتی که چه قبلا و چه الان وجود داشته و داره هم نظریم، منتها نویسنده انگار داشت خودشو در خلال داستان تخلیههههه می‌کرد:)یعنی یه جاهاییش واقعا اذیت کننده بود این حجم شعار و داد زدن!
حقیقتشو بخوام بگم حس کردم کتابو دادن نتفلیکس نوشته. یه زن سوپر موفق و خفن، مردهای بد و عوضی که نمیخوان به خواسته‌اش برسه و چندتا شخصیت همجنسگرا و مخالفت با ازدواج. یه فرمول تکراری و کلیشه‌ای که خیلی زیاد می‌بینیم این روزا.
زن قصه، الیزابت، انگار که از آسمون افتاده روی زمین. همه خوبی‌ها رو داره. آشپزی عالی. توی شیمی و علم درجه یک. مادر نمونه. پارتنر بی‌نظیر. و وقتی یهو می‌ره توی جایی که هیچ سررشته‌ای ازش نداره(قایقرانی) اینطوریه که حاجی!بچه شدی!اینکه کاری نداره!مثل یه فرمول شیمیه. الان برات قهرمان استان و کشور و قاره و سیاره و کهکشان راه شیری می‌شم بابا! بعد فیزیک و آمادگی جسمانی و تمرین و فلان همه کشک! من یه زن فمنیستم پس قطعا بهترم. اصلا شک نکن.
و پایان بندی بشدت هندی و آب‌دوغ خیاری. اصلا خوشم نیومد. همه چیز رو سریع بهم وصل کرد و همه رو بهم رسوند و تا آخر عمر به خوبی و خوشی باهم زندگی کردن.
به نظرم ارزش خوندن و وقت گذاشتن در این حجم رو نداره. نخونید. 
دو ستاره هم فقط بخاطر نمیچه کششی که داشت و شخصیت هریت و شیش و نیم میدم که یکم خوب پرداخت شده بود.

      

        راستش شاید دو ستاره هم زیادشه. اونم فقط برای تصویرگریش دادم. حس می‌کنم این‌قدر داستان سانسور شده که هیچی ازش نمی‌فهمم. قصه‌ها و آدمها رو هوا رها شدن. هیچ عطفی وجود نداشت. انگار چندتا یادداشت رندوم و بی‌ربط بهم رو خونده باشی. فقط قسمت عینک برداشتن دختربچه برام زیبا و لطیف بود. غیر از اون اصلا نفهمیدم چرا فرانسه بودن، چرا رفتن آمریکا، باباهه چی کاره بود، مامانه چرا نبود، شریک بابا مشکلش چی بود، ماجرای دوست کاترین چی شد ووووو......
فکر کردم مشکل طاقچه است ولی انگار که خیلیا این داستان رو با کتاب داشتن. ناامیدم کرد:(
      

        قراره که یه کتاب درباره روانشناسی کودک بخونی، ولی به خودت میای و حس میکنی داری توی جلسات مادران که توی کتاب مدام راجع بهش گفته میشه شرکت می‌کنی. لحن صمیمی و دوستانه، فضای غیر دستوری (برعکس بسیاری از کتابهای تربیتی که مدام بکن نکن دارن)و از همه مهم‌تر کاربردی بودنش باعث شد خیلی تجربه خوبی از خوندنش داشته باشم و میتونم بگم کتاب درباره ارتباطه، نه فقط تربیت فرزند.
نیم ستاره کم کردم بخاطر چند جای معدود که زیادی کش اومده بود و یه بخشهایی هم خیلی به فرهنگ جامعه نویسنده برمی‌گشت که برای خواننده غیر آمریکایی ارتباط باهاش خیلی ملموس نبود.
توصیه می‌کنم هدیه بدینش!به هر مادر و پدر مشتاق دونستنی که اطرافتون هست.
      

        راستش کتاب خیلی شاهکار یا قصه خیلی عجیبی نیست. چرا رفتم سراغش؟ چون که مدتیه دوباره افتاده‌ام توی تله عدم تمرکز و نخوندن و راه خلش رو این دیدم که یه رمان سبک رو شروع کنم و بعدا برم سراغ سخت‌خوان‌ترها و اذیت‌کن‌ها. 
داستان درباره‌ی دختری به اسم نیناست. توی کتابخونه سالها کار کرده و حالا کتابخونه بنا به دلایلی داره بسته میشه. تصمیم می‌گیره بره سراغ کتابفروشی و ایده جدیدی به سرش می‌زنه:ون سیار کتابفروشی.
از لندن خارج میشه و به اسکاتلند می‌ره. و در ادامه داستان‌ها و ماجراهایی داره که بامزه، غمگین، عاشقانه و پر از ماجراجویین.
نثر کتاب روونه. ترجمه‌اش در کمال تعجب که فکر می‌کردم شاید اصلا خوب نباشه، خیلی هم مناسب و درست بود و یه جورایی میشه گفت یه قصه‌ی سه‌پرده‌ای بعضا کلیشه‌ای داریم.
تقریبا همه چیز داستان همون‌طور پیش رفت که انتظارش رو داشتم. شاید هم من زیاد فیلم و کتاب‌های رمانتیک کمدی خوندم و خط‌های داستانیشون برام کلیشه شده. ولی خب خیلی توی ذوق نمی‌زنه و میشه ادامه‌اش داد.
خیلی راجع به کتابها صحبتی نمیشه توش(مثل تولستوی و مبل بنفش مثلا) و قصه درباره‌ی کتابهاست نه داستانهای توی اونا.
من دوستش داشتم. به چشم یه سرگرمی بهش نگاه کردم و تقریبا راضیم کرد. خوندنش رو توی یه عصر پاییزی پیشنهاد می‌کنم⁦^⁠_⁠^⁩
      

        یه کتاب کامل و جامع والدگری. تقریبا از هر موضوع مرتبط با پرورش فرزندی توش حرف زده شده. بعضی نکاتش شاید نیاز به آپدیت شدن داشته باشه یا نیاز به توضیحات بیشتر داشته باشه که همه‌گیرتر بشه، اما در مجموع کتاب خوبیه و داشتن و خوندنش رو به همه‌ی بچه‌دارها توصیه می‌کنم. برای هدیه دادن هم گزینه مناسبیه:)
      

        بعد از مدتها تونستم یه کتاب نسبتا قطور رو تموم کنم و به میادین برگردم. از این بابت خوشحالم:)
اسم رمان فضا و تم رو خوب نشون می‌ده. همچنین عکس جلد. ترجمه هم روون و خوبه. ولی ایرادات ویراستاری نسبتا زیاده و چندجا اذیت کننده بود واقعا.
درباره قصه، داستان دختر یتیمی که استعداد خاصی در پرورش گل و انتخاب گل برای آدمها داره. روابط اجتماعیش فاجعه‌ است و مدام با خودش در کلنجاره که لیاقت موقعیت‌ها و آدمهای خوبی که سر راهش قرار می‌گیرن رو نداره. یه جاهایی با کاراکترش خیلی احساس نزدیکی می‌کردم و یه جاهایی دلم می‌خواست بزنمش:) ولی در کل همه کاراکترها دراومده بودن و متوجه منطقشون می‌شدی‌.
درکل خیلی رمان فاخر و ارزشمندی نیست ولی خوشخوان و سرگرم کننده و پرکششه. شخصیت مامان روبی رو از همه بیشتر دوست داشتم و الان دلم می‌خواست یه مامان روبی می‌داشتم.
یه نکته دیگه هم اینکه خیلی شاد و شنگول نیست و بیشترش دارکه. شاید یه جاهاییش اذیتتون کنه و مناسب خوندن توی هر حال و هوایی نباشه.
فرهنگ گلهای ته کتاب رو احتمال خیلی زیاد بارها بهش رجوع خواهم کرد. یه فرهنگنامه که بهت میگه هدیه دادن هر گلی چه معنی‌ای داره و واقعا بامزه است.(گل محبوب خودم لاله سفیده ضمنا دوستان:))
بخاطر متوسط بودنش در همه چیز بهش نصف امتیاز رو میدم:)
      

        اول از همه اینکه ترجمه‌ی نشر نگاه رو خوندم و نه ماهی. و خب خیلی ترجمه خوبی نبود البته که از فیدیبو خوندم و شاید ویراست بد الکترونیکیش هم تأثیرگذار باشه.
اما داستان. در یک کلمه بسیار بسیار فرانسوی. همه چیزش. عشق. جنون. زندگی.
شبیه یه رقص بلند صد و چند صفحه‌ای. داستان شاد و شیرینی نیست ولی یه جاهاییش در اعماق ذهنت ته‌نشین می‌شه.
دلم نمی‌خواد توضیحی راجع به داستان و کاراکترها و... بدم. فقط می‌تونم به هرکسی که دوست داره یه رمان کوتاه متفاوت و عجیب بخونه توصیه‌اش کنم. و اگر هم خوندید بدونید یه نسخه سینمایی هم ازش ساخته شده و می‌تونید ببینید. همین!
      

        از امیرعلی نبویان، قبلا قصه‌های امیرعلی رو خونده بودم و توی رادیو هفت، داستانهاش رو شنیده بودم. با نثر و طنزش تاحدی آشنا بودم اما حقیقت اینه که این کتاب چیزی نیست جز نسخه تجاری شده و تاحد خوبی با طنز ضعیف‌تر از قصه‌های امیرعلی. داستان کتاب راجع به یه کشور فرضی و خیالیه که از دنیا جدا مونده و سعی داره روابطش رو با جهان بهتر کنه. در انتها از خودم پرسیدم:خب که چی؟ قرار بود طعنه‌ها ما رو یاد وضعیت ایران بندازه؟ قرار بود کاراکترها هرکدوم نماینده یه شخص خاص باشن که می‌شناسیم؟ راستش خیلی محافظه‌کارانه و جوری که به کسی برنخوره قصه پیش می‌ره به نظرم. و البته که اگر قصه اونجوری که دل‌خواه من بود، بی‌پروا و آزادانه پیش می‌رفت احتمالا چاپ نمی‌شد.
در کل هم کتاب خیلی گرونیه، هم قصه کشش خاصی نداره و هم اینکه به نظر من با نخوندنش چیز خاصی رو از دست نخواهید داد.
      

        شاید اگر به جای فهرست کتاب، عنوان رو می‌ذاشت پنیر پیتزا انتخاب بهتری بود. از بس که کشدار بود. قصه یه فهرست کتاب که دست چندتا آدم مختلف می‌افته و اونها رو بهم نزدیک می‌کنه. یک دختر نوجوون و یه پیرمرد هندی مهمترینِ این افرادن. هر فصل اسم یکی از کتابهای معروفیه که توی اون فهرسته. کتاب‌هایی که چندتاشون جزو کتابهای محبوب من هم هستن. ولی خب... شاید در همین حد دونستن کافی باشه و نخواد کتاب رو بخونید. داستان اصلی اصلا قوی نیست و کاراکترها و روابطشون در سطح میمونن. ترجمه و ویراست شاید در نگاه اول نه، ولی بعدا ضعف‌های زیادی داره که مشخص می‌شن. مثلاً عدم اشاره به سیاهپوست بودن یکی از کاراکترها که نقش پررنگی داره! و از همه این‌ها بدتر، اسپویل! تقریبا ایده اصلی و پیرنگ رمان‌های توی فهرست رو لو می‌ده و خیلی بده که می‌خواد ضعف داستان خودش را با اسپویل رمان‌های خوب دنیا بپوشونه. به کسی که بخواد این کتاب رو بخونه توصیه می‌کنم رمان‌های توی فهرست رو قبلش خونده باشه تا توی ذوقش نخوره:
۱.همسر مسافر زمان
۲.شوهر دلخواه 
۳.غرور و تعصب
۴.دلبند
۵.زندگی پی
۶.بادبادک باز
۷.کشتن مرغ مقلد
۸.ربکا
۹.زنان کوچک
      

        رفت توی قفسه کتابای محبوبم.
کتاب واقعا محشر بود. از زاویه دید کودکی روایت می‌شد که پدرش، وکیلیه که از یه سیاهپوست بایستی دفاع کنه. اون هم توی محل/جامعه‌ای که سراسر نژادپرستیه. قشنگی ماجرا همین زاویه دید بی غل و غش و صادقانه است که اینقدر درست و دقیق از آب دراومده. دلم نمی‌خواد توضیحی راجع بهش بدم. ترجیح می‌دم فقط و فقط بهتون پیشنهاد بدمش و بگم که به خودتون این لطف رو بکنید و بخونیدش. همین!
      

        روایت زندگی گذشته تونی، که به سن پیری رسیده. دوستی داشته در دوران کالج به اسم آدریئن و دوست دختری به اسم ورونیکا. بیشتر از این رو نمی‌گم چون احتمال لو رفتن داستان هست.
سال‌ها گذشته و تونی با آدم‌هایی از گذشته‌اش روبرو می‌شه. و متوجه میشه حقیقت در نگاه اول اون چیزی نبوده که فکر می‌کرده و بعدتر از اون هم متوجه میشه حتی چیزی نبوده که داشته بهش نگاه می‌کرده.
داستانی درباره‌ی پیچیدگی روابط و قضاوت آدمیزاد و مهم‌تر از همه تاثیر حرف آدم‌ها روی همه. 
می‌تونم بگم خوندنش برای من حداقل چیزی که داشت این بود که باعث شد بیشتر دقت کنم که به کی، چی می‌گم. 
و لعنت به تیغ مزخرف سانسور! خیلی جاهای داستان برای من گنگ بود. و کاملا حس می‌کردم کلمات عوض شده یا حذف شده. فهمیدم یه فیلم هم ازش ساخته شده و با دیدن اون فیلم خیلی از گره‌های ذهنیم باز شدن. به نظرم دیدنش خالی از لطف نخواهد بود the scene of an ending.
      

        کلمه‌های آبی تیره، داستانیه که از دید ریچل و هنری روایت میشه. دوستان قدیمی که چندسالی از هم خبر نداشته‌ان و حالا بعد یه سری اتفاقات باهم روبرو شدن و مجبورن باهم توی کتابفروشی خانوادگی هنری کار کنن. 
حقیقتش اینه که بار کتابیش کمه. شاید هم من از اول اشتباه کرده بودم که فکر می‌کردم کتابی درباره‌ی کتابهاست. خیلی تم نوجوانانه‌ای داره و شاید همین باعث شده مقدار خوبی کاراکترها و روابط و دیالوگ‌ها و اتفاقات در سطح باقی بمونن.
قصه واقعا خیلی کشش خاصی نداره اما روونه و آسان خوان. ترجمه نفیسه حسن‌زاده قطعا در این تاثیرگذاره. ترجمه خوبیه.
یک نسخه دیگه هم کوله پشتی منتشر کرده و داستان دقیقا همینه. اسمش «واژه‌هایی در اعماق آبی دریا»ست. اون رو نخوندم و ایده‌ای ندارم که کدومشون نسخه بهتری هستن.
آیا خریدش رو پیشنهاد می‌کنم؟نه! توی این وضعیت گرونی واقعا ارزش خریدن نداره.
و جمله آخر هم برای دوستانم که این کتاب رو می‌خوام بذارم تو گردش و اگر خواستید میتونید به شرط امانتداری قرض بگیریدش:)

      

        این کتاب رو رعنا بدون اینکه ازش درخواست کرده باشم بهم قرض داد. و من یه بار با شرمندگی گفتم کتابت هنوز دستمه و نخوندمش. اون گفت شاید وقت خوندنش نرسیده. به همین سادگی! وقت خوندنش الان بود.
داستان عجیبی بود. انگار به نویسنده گفته باشن بگو توی حکومت دیکتاتوری زندگی می‌کنی بدون اینکه بگی توی حکومت دیکتاتوری زندگی می‌کنی. و چه دریچه‌ای بهتر از یه کودک در آستانه نوجوانی برای روایت این قصه؟کسی که هنوز دید بچگانه رو داره و پیچیدگی سیاست و... رو نمی‌فهمه ولی اندکی می‌تونه ازش سر دربیاره.
چندجای کتاب واقعا قلبم شکست. یکیش تولد پدر و عکس گرفتن. اخراج مادر. ماجرای لوکاس و اون شب. رفتن راوی به خونه برتوچیو(این یکی واقعا گریه درآر بود)و در آخر، پایان داستان...
برام عجیب بود که این‌قدر قدرندونسته است این کتاب. نثرش عالیه و در عین سادگی به‌شدت تو رو با خودش همراه می‌کنه.
وقتی تموم شد دلم می‌خواست بیشتر از زمان حال نویسنده بدونم. ولی بعد به فکرم رسید شاید همینه که مهمه. به قول خودش اون کامچاتکای زندگیش رو برای ما گفته و رفته. باقی چه اهمیتی داره؟
      

        یه حقیقتی رو باید بهش اعتراف کنم و اونم اینه که با وجود این‌همه ریاضی خوندن، من هیچ علاقه‌ای به فلسفه نداشتم و ندارم:)
قرض گرفتن و خوندن این کتاب چندتا دلیل داشت. اولیش عنوان و اوضاع روحی حال حاضرم. دومیش اسم مترجم و سومیش شاید فرصت دوباره برای آشتی با فلسفه. 
کتاب داستان جان اسمیت، ژورنالیست موفقیه که ناگهان دچار بیماری لاعلاجی میشه و در بهترین حالت دو یا سه سال فرصت زندگی داره. خانواده‌اش تصمیم میگیرن این موضوع رو ازش پنهان کنن. یک پارتنر نقاش به اسم ایوا داره و یک دوست بسیار نزدیک به نام کی‌یر.
داستان واقعا نکته خاص و قابل تاملی از نگاه ادبی نداره. یه روایت بی‌نمک حتی شاید.
ترجمه بد نیست. خیلی از لفظ ولله استفاده شده بود که منو اذیت می‌کرد و نمی‌اومد به داستان.
جالبترین چیز هم تقارن بیماری مترجم و شروع ترجمه این کتاب بود و حس عجیبی داشت.
یه سری از گفتگوهای جان و کی‌یر واقعا حوصله سربر بود و اصلا دوست نداشتم.
شاید از کل کتاب، دو فصل آخر برای من کافی بود. تصور اون لحظه واقعا درخشان و عجیب. چیزی که میبینیم و چیزی که هست. اندکی از بار غمم رو برداشت و سبک تر شدم...
در مجموع آیا توصیه می‌کنم؟ اگر فلسفه رو دوست دارید و در کنارش یک داستان سبک و تاحد خوبی غمگین رو، بله.

      

        راستش من این کتاب رو با دید خوندن یه اثر خاص و جالب از وولف گرفتم، ولی هرچیزی بود به غیر از این. این کتاب یک سخنرانی نسبتا بلند از وولفه که پیاده شده. یه جاهایی شاید جالب باشه ولی تعداد دفعاتی که رشته کلام از دستم در رفت و اصلا یادم رفت نویسنده چی می‌گفت رو وافعا نمیتونم بشمارم. احتمالا از جهت وجه فمنیستی یا برای مطالعات زنان مورد توجهه.
تنها جاییش که برام یه کم جذابیت داشت قسمتی بود که به کتابخونه راهش ندادن. و همین و بس.
این سخنرانی به مسئله زنان و نوشتن و ادبیات و... می‌پردازه. ولی برای مطالعه روزانه احتمالا کتاب جالبی براتون نخواهد بود.