خاص، عجیب و دیوونه

مصداق این شعر منزوی که کمال عشق جنون است :)
        

          شیرین بود؛ و البته که هم سَر داشت و هم دُم.
داستان کوتاهی پر از عشق، محبت، ایثار، سرزندگی، سرخوشی و..

به نویسنده حسودیم شد چون تو مقدمه‌‌اش میگه: «این داستان زندگی حقیقی من است، البته با دروغ‌هایی اینجا و آنجا، زیرا زندگی اغلب چیزی جز این نیست.»

تو این کتاب پسری، داستان زندگیش، اخلاق و‌ رفتار پدرو مادرشو به شیرینی برامون تعریف می‌کنه. پدرومادری که به شدت سرزنده، شاداب و اهل رقصنن. اخلاقای بامزه‌ای هم دارن.
🌱پرسشی مدام در ذهنم تکرار می‌شد:
بچه‌هایی که پدرومادری مثل پدرومادر من ندارند چطور زندگی می‌کنند؟

پدر/مادر هستید یا نیستید، این یک داستان جذاب، سرگرم‌کننده و حتی آموزشیه براتون. در طی خوندنش انواع و اقسام احساسات رو تجربه می‌کنید: لبخند، خنده، ناراحتی، غم یا حتی شاید اشک.

کلا از بورودو خیلی خوشم اومد، این کتاب رو توی ۷هفته نوشته! اما خیلی خلاقانه و زیبا حرفاشو تو دل داستان جا داده بود: 
🌱به من می‌گفت: «اگر بچه عاقلی نباشی، تلویزیون را روشن می‌کنم!» تماشای تلویزیون کار طاقت‌فرسایی بود، اما پدرم به‌ندرت از این ابزار تنبیهی استفاده می‌کرد. بدجنس نبود.

🌱مادرش به او یاد داد که همه را شما خطاب کند، چون معتقد بود (تو گفتن) زمینه‌ساز سلطه‌ی دیگران بر ماست. به او گفته بود (شما) اولین سد امنیت در زندگی است، نیز نشانه‌ی آن‌که ما باید به تمام افراد احترام بگذاریم.


❌⚠️ احتمال لو رفتن:
شاید یک‌لحظه حس کردم بچه‌ای که در خونه یه نوع رفتار می‌بینه و توی مدرسه یه شکل دیگه از رفتار و برخورد رو تجربه می‌کنه، در آینده دچار مشکل بشه. یا اصلاً این پدرو مادر وقتی نتونستن دیگه بفرستنش مدرسه، میخوان چیکار کنن؟ بعدش دیگه جنبه‌ی رفتار دوگانه مدنظرم نبود، این به چشمم اومد که آقا با همه‌ی کمبود‌ها، با همه‌ی مشکلات روانی، عشق، احساس و تعهد پدرومادر چقدر مهمه!
پدرو مادر همدل شدن و هرکدوم به یه شکل بهش آموزش دادن. از جمع و تفریق گرفته تا مسائل اجتماعیه احترام گذاشتن به بقیه و..

برخوردش با معلمش رو خیلی دوست داشتم. اینکه بچه‌ها هم برای مشکلاتشون راه‌حل می‌آفرینند و روند این فکر کردنش جذاب بود واسم.
ولی خب واکنش اون بزرگسال درگیر با اون مسئله خیلی مهمه. بچه باید اصلاح بشه اول نه تنبیه!
یعنی معلم باید  اول در سطح بچه (قضیه قطار و اینا) و خودمونی‌تر باهاش صحبت می‌کرد بعد جلو جمع بچه‌ها مسخرش می‌کرد.

اشاره‌ی جالبی داشت به خرافات (این خرافات انگار همه‌جای دنیا، همزمان وجود داشته😁):
🌱پیش از تولد من، یعنی چندین وچند دهه پیش، دست مخالف بچه‌ها را می‌بستند تا درمان شوند.

نمی‌دونم شخصیت‌پردازی خوبی داشت یا خیلی با اخلاق و روحیه‌ی من سازگار بود! ولی آخر کتاب اشک ریختم! واقعا واقعا از خودکشی مامانش قلبم درد گرفت🥲. خیلی شخصیت شوخ، سرزنده، سرخوشی رو برای مامانش توصیف کرده بود و همزمان گاهی هم عاقل بود. همون بُعد عاقلش مجبورش کرد نصف‌شب با پسرش خداحافظی کنه و خودش رو بکشه تا بیشتر اذیت‌شون نکنه..💔
        

          داستان کتاب به شکلیه که خواننده رو همراه می‌کنه  و داستانی غم انگیز و در زرورقی از هنر , رقص و موسیقی به خواننده ارائه میده 
این طوری از حجم تلخیش کاسته میشه و بی وقفه جلو میری و سرگرم میشی و در انتها غافلگیر میشی و .... داستانش و دوست داشتم ولی داستانی نیست که خیلی برایم ماندگار بشه و از شدت هیجان بخواهم به همه بگم وااااای یه کتاب خوندم و......و تا مدت ها درگیری داستانش باشم .
        

          اینقدر جذاب بود که تا صبح تمومش کردم و باهاش همراه شدم..
        

          «این داستان زندگی حقیقی من است، البته با دروغ‌هایی اینجا و آنجا، زیرا زندگی اغلب چیزی جز این نیست.»
سخت کتاب می‌خوانم و معمولاً کتاب‌ها را راحت می‌بندم تا چشمانم خسته نشود. ولی «بوجانگلز» را در آغوش کشیدم و تا صبح مِیگساری کردیم، رقصیدیم و دروغ بافتیم و خندیدیم.
نوع روایت و شوخی‌ها و روند داستانی «بوجانگلز» خیلی شبیهم بود. خود را در سطور کتاب می‌دیدم. شب عجیبی با «بوجانگلز» صبح شد.
این کتاب مزین به امضای دوستی‌‍ست. حال این امضا دیگر یادآور اسفندِ در قرنطینه نیست بلکه سرآغازی‌‌‍ست برای کشف خویشتنم، شاید در صفحات سپید کتاب‌ها.
        

          برام شبیه خوندن دفترچه خاطرات بود :) 
اولاش به خاطر طنز جذابش مدام لبخند به لبم میومد ، ولی هر چی به آخرش نزدیک می‌شدم اشک تو چشمام جمع می‌شد، تا جایی که زدم زیر گریه ، و آخرش یه بی حسی بدی تو وجودم نشست !...

 نمی‌تونم بگم که حسم نسبت بهش چی بود ؛ نمی‌دونم بگم دوستش داشتم و کتاب خوبی بود یا بگم ازش بدم اومد و ارزش خوندن نداشت ! 

شاید وقتی در مورد زندگی آدمایی که دچار اختلال روانی هستن یا در مورد خود اختلالات روانی  چیزی می‌خونیم ، به نظرمون جالب و جذاب بیاد ؛ ولی برای خودشون و اطرافیانشون نه تنها جالب نیست بلکه عذاب آوره ...
دوست نداشتم آخرش اینجوری بشه ؛ حداقل انتظار داشتم که بعد از اون ، شخصیت پدر کمی هم به پسر کوچیکش فکر کنه و خودخواهانه رفتار نکنه ؛ به نظرم مظلوم ترین شخصیت داستان ، همون پسر کوچیک بود که اون روند زندگی ، مدام داشت بهش آسیب می‌زد ( هر چند که خودش چندان متوجه نمی‌شد )؛ و در نهایت هم اینجوری  ...
به هر حال از هم پاشیدن یه خانواده ، حتی توی داستان هم دردناکه ؛ به خصوص خانواده‌ای که اعضاش دیوانه وار عاشق هم باشن...

در مورد متن کتاب هم باید بگم که کشش خوبی داشت و یه سری از توصیفات رو واقعاً دوست داشتم ( مثلاً قسمت هایی که صورت شخصیت زن توصیف می‌شد ، یا توصیف احساسات و تردید های ژرژ و...) .
کتاب ، دو تا جمله داشت که در وصف قسمتی ازمهمونی های شبانه‌شون آورده شده بود و به نظرم بهتره بهش دقت کنیم ! :
_از این گروه به سراغ آن گروه می‌رفت و با ژست های تحریک آمیز خود مردان را از لذت برمی‌افروخت و به همان دلایل مایۀ آزار بانوان می‌شد...
_در انتظار شب ، روی تراس سفید به عیش و نوش می‌نشستند و رنگ پوست آفتاب سوخته ، لباس و زنان یکدیگر را می‌ستودند...


        

          ‌«در انتظار بوجانگلز» واقعاً شگفت‌زده‌م کرد.
‌
▫️اسم و جلد کتاب جذبم کرد که بخونمش و هیچ اطلاعات دیگه‌ای در موردش نداشتم. اول که شروعش کردم از روند یکنواخت داستان تعجب کردم. همین باعث شد که خیلی جذبش نشم و یه چند روزی بذارمش کنار. ولی جلوتر که رفتم، کنار گذاشتنش دشوار شد.
‌
▫️باید تا انتهای داستان خوند. غافلگیرتون می‌کنه: از شیوه‌ی ‌روایت گرفته تا صحنه‌پردازی‌های فوق‌العاده و شخصیت‌پردازی‌ها و جزئیات. همگی به‌اندازه و درستن. همه‌چیز مهیاست برای تجربه‌ای طوفانی و احساسی بین صفحات، پاراگراف‌ها و کلمات. ‌
‌
▫️در انتظار بوجانگلز مثل گریه‌ کردن میون خنده و خندیدن میون گریه‌ست. بارها و بارها. آمیخته‌ای زیباست از شادی و غم. مثل خود زندگی.

▫️می‌ترسم بیشتر از این بگم. اما از اون دست‌ کتاب‌هاست که طیف گسترده‌ای از مخاطبان از خوندنش لذت خواهند برد. نکته‌ی مهم اینه که قبل از خوندنش، سرنخی از روند داستان نداشته باشید. فقط این‌که... داستان زیباییه، خیلی زیبا :)
‌
‌
-‌خلاصه‌ی پشت جلد هم که در واقع بریده‌ای از کتابه، توضیح خوبی از کلیت داستان ارائه می‌ده:

«به خودم گفتم من نیز اندک بهره‌ای از جنون دارم، که عقل حکم نمی‌کند شیفته‌ی چنین زنی شوم، زنی یکسره مجنون، زنی که زندگی مشترک من با او شبیه زندگی مردی چلاق با زنی افلیج خواهد شد، که این رابطه فقط ممکن است لنگ‌لنگان و تاتی‌تا‌تی‌کنان در جهات غریب پیش برود. اما دیگر روی سرسره بودم، پاگذاشته به درون مه، بی‌آن‌که حتی خودم فهمیده باشم، بی‌هشدار، بی‌خبر.»

‌
داستان کوتاهیه؛ ۱۶۸ صفحه. اما به‌اندازه‌ست. اگه از این کمتر یا بیشتر بود، اثرگذاری خودش رو از دست می‌داد. از ترجمه هم خیلی راضی بودم.
        

          اول از همه اینکه ترجمه‌ی نشر نگاه رو خوندم و نه ماهی. و خب خیلی ترجمه خوبی نبود البته که از فیدیبو خوندم و شاید ویراست بد الکترونیکیش هم تأثیرگذار باشه.
اما داستان. در یک کلمه بسیار بسیار فرانسوی. همه چیزش. عشق. جنون. زندگی.
شبیه یه رقص بلند صد و چند صفحه‌ای. داستان شاد و شیرینی نیست ولی یه جاهاییش در اعماق ذهنت ته‌نشین می‌شه.
دلم نمی‌خواد توضیحی راجع به داستان و کاراکترها و... بدم. فقط می‌تونم به هرکسی که دوست داره یه رمان کوتاه متفاوت و عجیب بخونه توصیه‌اش کنم. و اگر هم خوندید بدونید یه نسخه سینمایی هم ازش ساخته شده و می‌تونید ببینید. همین!
        

          در یک زندگی سرخوشانه همه اعضای خانواده باید رگه‌هایی از جنونِ «به هیچ انگاشتن» داشته باشند. ترکیب پدر و مادر به ظاهر سرزنده‌ی خانواده با دوست خانوادگی همیشه همراه و حضور دائمی موسیقی، زندگی شورانگیزی را روایت می‌کند که دوست داری همیشه ادامه داشته باشد. 
ترس از زیادی خوش بودن خانواده در طی داستان همیشه همراهم بود و بیراه هم نبود. 
خواندن کتاب برای سرکردن لحظاتی خوش در دنیایی تقریباً غیرواقعی توصیه می‌شود. 
        

          به محض تموم‌ شدنش رفتم آهنگ آقای بوجانگلز رو گوش دادم و کامنت آدما رو زیر ویدیوش در یوتیوب می‌خوندم. خیلی‌هاشون نوشته بودن ۲۰ ساله بودن که این آهنگ اومد و الان با شنیدن این آهنگ یاد روزهای جوونی‌شون می‌افتن. و من الان در حال عجیبی‌ام که ترکیبی از حال و هوای داستان این کوچک عزیز و این آهنگه. چقدر عجیبه این عشق بی‌قید‌وشرط، دیوانه‌وار، سحرآمیز و کمی غیرواقعی انگار. چقدر عجیبه این لحظه‌هایی که زمان رو فریز می‌کنن؛ مثل موسیقی‌هایی که فاصله‌های ۵۰ ساله رو یهو طی می‌کنن. انگار که هیچی نگذشته و هیچی تغییر نکرده، فقط یه سوراخ بزرگ در قلب تو مونده. همین.
        

          کتاب از زبان پسر بچه ای روایت میشه که داستان مادر و پدرش رو تعریف میکنه. این پسر بچه از مدرسه انصراف میده و در خونه درس رو به همراه پدر و مادرش میخونه.
مادرش هر روز با موزیک بوچانگلز میرقصه و پدرش هر روز مادرش رو با اسم متفاوتی صدا میکنه.
این پسر درمورد بیماری روانی مادرش توضیح میده. مادرش راهی تیمارستان میشه و بعد سه نفری با نقشه مادرش رو از تیمارستان فراری میدن اتفاقات دیگری میفته. 

در کل کتاب جالبی بود و آخرش زیبا تموم شد ولی خیلی از خوندنش لذت نبردم.

خوبه که بدونید این نویسنده فرانسوی قبل از این کتاب، 2 سال از عمرش رو صرف نوشتن رمانی طولانی کرد که هیچ ناشری حاضر به چاپ اون نشد. اما بعد از اون این کتاب کوتاه که شرحی از زندگی خودش هست رو نوشت و کتاب پر فروشی شد.
        

          سَبُک و آروم و خوب بود ولی انتظار بیشتری داشتم! کشش و جذابیت خاصی برام نداشت و احساس میکنم از اون دسته کتابایی میشه که بعد از یه مدت فراموش میکنم خوندمش🤷‍♀️
        

          چقدر چقدر چقدر دوستش داشتم.
        

          از آن‌دست کتاب‌هایی که بدون آنکه انتظارش را داشته باشی یا حتی اجازه‌اش را بدهی، سرکشانه تا اعماق وجودت می‌روند و قلبت را می‌فشرند...
چقدر دوستش داشتم...
.
پ.ن. : برای کتاب‌های خوب، بهترین حالت این است که از دوستی هدیه‌اش بگیری و هربار که میبینی‌اش، به یاد او بیفتی.
همین و بس.
        

          با سلامی دوباره.
ریویوم طولانی نخواهد بود.
فقط اومد بگم زندگی همینه. زندگی همین چیزی هست که توی 166 صفحه به تحریر در اومده.
همین‌قدر بی‌رحم و غم‌انگیز.
که اول حس میکنی با یه داستا خوشحال طرفی ولی رفته رفته می‌فهمی نه! نه کتاب خوشحاله، نه زندگی انسان.
و داستان غم‌انگیز انسان اینکه  کسی بهت نمیگن باید برای اتفاقات دردناک و غم‌انگیز زندگی‌ت آماده باشی چون هر لحظه امکان رخ دادنش هست و تو فقط باید آماده باشی.
        

          بسم الله

این کتاب را در روزهایی خواندم که احساس می‌کنم روزگار به شکل وحشتناکی بر من هجوم آورده و ثانیه‌های زندگی پیشین م را آرزو می‌کنم.

داستان زندگی خانواده‌ای سه نفره به همراه پرنده‌شان...
داستانی که بیان‌کننده مجموعه‌ای از شادی‌ها میان دو غم است...
حکایتی که برای همه ما رخ داده، ما همیشه میان دو غم محصوریم. گاهی این غم‌ها زودتر می‌رسند و گاهی دیرتر...
گاهی شادی طولانی‌تر است و گاهی کوتاه‌تر... اما شادی و غم، در میانه یکدیگر سرنوشت محتوم تمامی ماست...

اما بی‌شک یک‌ روز می‌رسد که دیگر ما بازیچه روزگار نیستیم، آن روز ما انتخاب می‌کنیم که شادی برایمان اصالت دارد یا غم...