شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        و تمام شد...
کتابی که با جان و دل دوستش می دارم.
چقدر سخت است که سه ماه در کنارش زندگی کردم و حالا باید ازش دل بکنم.
در کتابخانه می گذارم اما هنوز حرف هایش در ذهنم است...
عشق میرمهنا به ایران را تا ابد در قلب خود نگه می دارم و همچو او ایرانم را دوست می دارم.
کریم خان زند را از یاد نمی برم.
آسیه ای که توبه کرد تا آخر همراهم است.
سلیمه عاشق را که نگم. هنوز هم دوستش دارم.
تیزهوشی عبدالله خورموجی هنوز هم با من است.
ترس های شاهرخ میرزای کور.
بیگانه هایی که خشمم بهشان حالا هزار برابر شده.
و در آخر ریگ را...
تا ابد ریگ را ، ایران را دوست می دارم...
نادرخان ابراهیمی ممنونم از قلمت که تا ابد در قلم می تپد.

      

        من فقط صوت این داستان را شنیده ام و دوستش داشته ام. آموزش غیرمستقیم به بچه ها و البته  تلنگری به بزرگترهاست .
گاهی نیاز کودک،  فقط شنیده شدن، دیده شدن و  درک متقابل است.
البته همه انسانها اینچنین هستند  ولی این نکته را باید از کودکی  آموخت‌.
      

        گاهی زندگی سختی هایی دارد...سختی هایی که فکر می کنی قراره زمینت بزند ولی در حقیقت مانند بال های پرواز تو به اوج افلاک هستند.به خوبی شبی را که این کتاب را خواندم به یاد دارم...حسی که بعد از خواندنش داشتم مانند این بود که به من دلیلی برای رفتن به سمت آرزو هایم داد...امواج من را زمین نمی زنند قوی ترم می کنند...
      

        میشه گفت که نباید نگاه به ظاهر کوچیک و جمع و جور کتاب کرد ، چون سنگین بود . واقعا سنگین بود . جملاتی مرکب از احساسات و افکاری که نویسنده همزمان روی کاغذ آورده بود ، درک مفاهیم مورد نظر رو پیچیده میکرد و نیاز داشتم یک جمله رو چند بار بخونم تا تقریبا (نه کامل !) متوجه بشم . همین چیره دستی داستایفسکی رو نشون میده . 
از اونجایی که خیلی به رمان های کلاسیک و ادبی علاقه مندم ، طرز روایت داستان برام لذت بخش بود .

و چقدر دلم برای تنهایی و حرف های ناگفته ی راوی سوخت ، چقدر قلبم مچاله شد برای چند صفحه آخر ، و به خصوص جمله ی آخر ... 🥲
      

        در این کتاب نویسنده به احساس پوچی اشاره می‌کند. مردی بی‌تفاوت که هیچ چیز برای اون اهمیت ندارد. هیچ چیز احساسات و عواطف او را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد حتی مرگ عزیزانش. زندگی رباتی دارد.
      

        کتاب مفهوم ِ پیچیده ای داره راجع به هویت و  دیدگاه  انسان ها راجع به دیده شدن در جامعه. 
یک مقدار  از اواسط درک پیچیده ای داره.
اما از توصیف هایی که در قسمت هایی از  کتاب  اومده بود خیلی لذت بردم. شاید دوباره خوندنش فهم بهتری بده اما دوباره بهش برنخواهم گشت.
      

        یک رمان نوجوان خوب که نویسنده سعی کرده مضامین اخلاقی زیادی رو داخلش قراره بده و به نظرم تا حد قابل قبولی موفق هم بوده.
با اینکه فوتبالی نیستم ولی از خوندنش لذت بردم. اگه فوتبالی باشید که فبها المراد...
      

        راهنمای مردن با گیاهان دارویی
دومین کتابی از عطیه عطار زاده است که خوندم .
من شماره سه رو بیشتر دوست داشتم شاید ولی این باعث نمیشه این کتاب فوق العاده نبوده باشه .
عطیه خیلی قشنگ میتونه باعث شه که جای آدم های زندگی کنیم و دنیا رو از دید اون ها ببینیم .
توی این کتاب ، با یه دختر نابینا همراه شدم که دنیا رو با بو ، با صدا و با مزه میدید .
از آزادی گفت که میخوایم داشته باشیم و وقتی به دستش می آریم ترسناک و بیهوده به نظر میرسه و با این حال باز هم از نداشتن آزادی بهتره .
و خب شاید از همه بیشتر ، به عنوان آدمی که داروهای گیاهی درست میکنه زندگی میکنیم و این واقعا شگفت انگیزه .
قلم خیلی زیبایی داره کتاب .
و پیشنهاد میشه .
      

        به نام او

پیش از این، دوستان کتابخوانم بارها خواندن آثار ادو گاوا رانپو نویسنده ژاپنی را به من پیشنهاد داده بودند و می‌گفتند که آثارش از بهترین آثار ادبیات جنایی است. البته ادو گاوا رانپو نام اصلی‌ این نویسنده نیست. نام اصلی او هیرائی تارو است ولی به خاطر ارادتی که به ادگار آلن‌پوی فقید داشت نام مستعارش چنین برگزید وگرنه نام رانپو بیشتر به نویسنده‌ای هندی می‌آید تا ژاپنی. القصه من پس از مدتها مقاومت بالاخره کتابی از کتاب‌های مرحوم رانپو را تهیه کردم و خواندم با یک مجموعه داستان هم شروع کردم: «اتاق قرمز»

از شش داستان این مجموعه سه داستانش مرا به وجد آورد و باقی به نظرم عادی آمد. آن سه داستان نشان از نبوغی خارق‌العاده داشت. نبوغی که با دیوانه‌بازی‌هایی که منحصر به ژاپنی‌هاست عجین شده بود و داستانی اصیل را خلق کرده بود. منظور از دیوانه‌بازی ژاپنی نمایش عریان خشونت، زشتی و پلشتی و مسائل شهوانی است که خاص بیشتر نویسندگان ژاپنی است تا به حدی که در مواردی مخاطب را منزجر می‌کند. و اما داستان‌های منتخب من: کرم ابریشم، دو زندگی پنهان و دوقلوها. رانپو در داستان‌های دیگر همان شگردهایش را تکرار می‌کند. کلا او برای تعریف داستانهای معمایی و جنایی‌اش ترفندهای مشخصی دارد.
خلاصه خواندنش را توصیه می‌کنم