شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        کتاب «دوست بازیافته» نوشته‌ی فرد اولمن داستانی کوتاه و عمیق درباره‌ی دوستی میان دو پسر نوجوان در آلمان دهه‌ی ۱۹۳۰ است؛ یکی یهودی و دیگری از خانواده‌ای اشرافی. با ظهور نازی‌ها، این دوستی ساده و صادقانه در برابر موج نفرت و تعصب زمانه قرار می‌گیرد.

از نظر فلسفی، کتاب به پرسش‌هایی درباره‌ی هویت، وفاداری، تأثیر تاریخ بر سرنوشت انسان‌ها و معنای واقعی دوستی می‌پردازد. اولمن در فضایی بسیار فشرده نشان می‌دهد چگونه سیاست و پیش‌داوری می‌تواند حتی پاک‌ترین روابط انسانی را دگرگون کند.

      

         داستان درباره پسری به نام سیناست که برای دیدار پدر ملوانش به ساحل خلیج فارس آمده و ماجراهای جدیدی را تجربه می‌کند...

 کتاب در خلال بیان داستانی زیبا با اشاره به بناهای تاریخی به ماجراهای سال‌های دور گریز می‌زند و از ایستادگی ایرانیان در مقابل متجاوزان خارجی در همه اعصار تاریخ روایت می‌کند.
زبان داستان ساده، کودکانه و خودمانی ست و باعث می‌شود که کودک به خوبی با شخصیت اصلی همزادپنداری کند و در ماجراجویی همراهش شود.
ترکیب داستان و تاریخ به کودکان می‌آموزد که چگونه گذشته یک ملت می‌تواند درس‌های ارزشمندی برای حال و آینده او داشته باشد.
مناسب بالای ۶سال
      

        نگاه رولد دال به دنیای کودکان رو نمیشه دوست نداشت، ولی حین مطالعه بخش های آخر کتاب وقتی غول بزرگ مهربان سر و کارش یه قصر ملکه الیزابت انگلیس افتاد، حس کردم بجای کتاب کودک با یه پروپاگاندای تمام عیار طرفم. اون جایی که نویسنده از انگلیس و ملکش یه قدیس ساخته بود و جنوب غرب آسیا رو یه جهان وحشی با مردم فلک زده و خون ریز توصیف کرده بود.
      

        «خنده‌ی تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است»
🔴📖کتاب داس وخنده نوشته‌ی میخائیل میلنیچینکو  اهل روسیه 🇷🇺است،البته نمیشه گفت نویسنده باید گفت گردآورنده
🔻کتاب شامل ۲۶۲۹ لطیفه هستش که هر کدوم از اونا به موضوعی از تاریخ این دوران دلالت دارن،داس و خنده با موضوع‌بندی لطیفه‌هایی که از سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۹۱ در شوروی شنیده و ثبت شدن از لطیفه‌های ثبت شده در رسانه‌های گروهی و منابعی که مهاجرین با خود به خارج بردن.منِ خواننده مخاطبِ مجموعه‌ای از لطیفه‌های طنزآمیزی هستم که مردم شوروی برای نکوهش رفتار سیاستمداران مستبد و بی‌کفایت خود، ساخته و بازگو کردن
لطیفه‌ی سیاسی پرده از رفتار مزدورانه و ریاکارانه‌ی حاکمان برمی‌داره حاکمانی که خود آزادی عمل کامل برخوردار بودن، اما همین آزادی‌ها رو از مردم عادی دریغ می‌کردن
🔻یکی از حسن‌های کتاب توضیحاتی در ابتدای بسیاری از لطیفه‌‌‌ها آورده شده ‌ تا خواننده بیشتر در جریان امر قراربگیره خصوصاً ما مخاطبان ایرانی که از جزئیات حکومت شوروی اطلاعات چندانی نداریم.مترجم نخواسته که به صورت پاورقی باشن و مطالب وارد متن اصلی و به عنوان توضیح ابتدای لطیفه اضافه شدن که خیلی خوب توی متن نشسته.اونچه در نهایت منتشر شده مشتمل بر 61 فصل با موضوعات مختلفه وبا ترتیب تاریخی
♦️خیلی اطلاعات از حکومت شوروی ندارم وباید زیاد ازش بخونم، فقط چیزی که می‌دونم حکومت شوروی یکی از ترسناک‌ترین دیکتاتوری‌های معاصر بوده. در این امپراتوریِ عظیم که در پی سقوط حکومت تزاری بنا شد، عملاً آزادی بیانی برای انتقاد وجود نداشته. اعضای حزب کمونیست حاکم، شهروندان شوروی رو نه به چشم انسان‌هایی مختار و صاحبِ رأی، بلکه مثل رعیتانی بهشون نگاه میکردن که از اونا تنها یک انتظار داشتن تأیید اوامر حاکمان، و موافقت بی‌قیدوشرط با سیاست‌های حکومتی. 
🔻در چنین جامعه‌ای که امکان نقد سیاسی و اجتماعی جدی وجود نداشته، و نقد تبعاتی سنگین برای منتقد در پی داشته، جوک‌های سیاسی، که توسط مردم ناشناس ساخته می‌شدن، رواجی چشمگیر پیداکرده. دقت در این جوک‌های نیشدار و گزنده، بسیاری از ناراستی‌ها و بی‌کفایتی‌های حاکمانِ حزب کمونیست شوروی رو بر ما آشکار می‌کنه، و نشون می‌ده که مردم شوروی، درباره‌ی چه مسائل ساده‌ای هم حق اظهار نظر نداشتن
🔻واقعیت جهان همیشه این بوده که در جوامع استبدادی، که در اونها آزادی بیانِ چندانی برای انتقاد از حاکمان وجود نداره، طنز، به سلاحی 🗡️نیرومند برای نقد و هجوِ ساختارهای حاکم به کار میاد. 
تولید طنزهای انتقادی در جوامع دیکتاتوری، شکلی از مقاومت  در برابر حاکمانِ مستبد و بی‌کفایت بوده مردم عادی، و نه فقط مردم عادی، بلکه هنرمندان و نویسندگان، در چنین جوامعی، طنز رو به سنگری مبدل کردن برای مبارزه
🔻آورده‌ی طنزِ معمولی خنده است، اما آورده‌ی طنز سیاسی، چیزی فراتر از اونه، طنز سیاسی، درعین داشتن زبان طنز  بیانِ نیروی مقاومتِ جامعه هم هست، که علیه ساختارهای حاکم به کارمیره در قالب کلام و نوشتار، سلاحی‌ست بس برنده و کارساز
✂️چند نمونه از این لطیفه‌ها:
😏 نظام تک‌حزبی بهتر است یا دوحزبی؟
ــ خوب معلوم است دیگر تک حزبی. مقامات همین یک حزبی که ما داریم،هرچه می‌خورند سیر نمی‌شوند حالا ما از کجا بتوانیم مقامات دو حزب را سیر کنیم!
🌚روزی استالین به صورت ناشناس به سینما می‌رود. پیش از شروع فیلم، تصویری از او نمایش داده می‌شود. همه به محض دیدن تصویر او به پا می‌خیزند و با حرارت تمام شروع می‌کنند به دست زدن. به جز خود استالین. فردی که کنار او بود، با حالت نجوا به استالین می‌گوید:
- دوست عزیز. بلند شد دست بزن. همه‌ی ما مثل تو فکر می‌کنیم و اگه داریم دست می‌زنیم فقط از ترس جون‌مون هست.
🥸ــ خیلی خوب است که گورباچف با اقتصاددانان و سیاستمداران جوان مشورت می‌کند 
ــ آیا از مشاوره‌های آنها استفاده می‌کند؟
ــ تو دیگر توقعت خیلی بالاست!
      

        «ژنرال می‌آید!
می‌آید!
ژنرال محبوب، 
ژنرال دوست‌داشتنی!
میآید!
از دهانش، 
مدفوع،
و از مقعدش،
قانون می‌ریزد!» 

هیچ توصیفی رساتر از این شعر، در باب مصور کردن دیکتاتوری نخوانده‌ام.
وقتی می گویند شعر به جوهر امور دسترسی دارد، به چنین مواردی اشاره می‌شود.

حسرت می خورم از شباهت بسیاری از توصیفات کتاب با تاریخ نیم قرنه پهلوی اول و دوم، اما کاری این‌چنین درخور برای هجو آن‌ها نوشته نشد. 

محمدکاظم مزینانی در دو رمانش سعی کرد چنین کاری بکند، اما چون مایه کافی برای فهم صحنه سیاسی ایران را نداشت، سر از جای اشتباهی درآورد. نوعی نقض غرض حتی.
      

        آداب کتابخواری

اخیرا این کتاب را تمام کردم. روایت های این کتاب البته‌ که بیشتر به دردِ همان کتاب خوارها می‌خورد! یعنی آنها که یک قدرِ قابل توجهی در کتاب خوانی جلو رفته اند و حرفه ای شده اند. ای بسا ابتدا به ساکن برای کسانی که واردِ وادی کتاب و کلمه و مطالعه نشده اند؛ کتاب چیزِ نچسبی باشد حتی! این دست کتاب ها مالِ دیوانه ها و عاشقان کتاب است تا بیگانه با کتاب ها! نویسنده به نظرم با اشراف خوبی که به جوانب کار داشته؛ تقریبا بیشترِ جنبه ها و ملاحظات و دغدغه ها و مسائل مربوط به کتاب و کتاب خوانی را آورده و احصاء کرده. 

آن بخش که چرا باید کتاب هایمان را امانت ندهیم را خیلی پسندیدم و یادِ خريت و سادگی خودم افتادم که کتاب های نازنینم را امانت دادم به این و آن و پسش ندادند که ندادند! مقادیر زیادی فحش نثارشان😊

آقا عُمر می‌گذرد. کتاب بخوانید. می ارزد به خدا. ضرر نمی‌کنید به مولا.

      

        «این کتاب هدیه می‌شود به: آنان که تاثیر می‌پذیرند!»

اولین بار همین یکی دوماه پیش بود که از یه دوست عزیزی راجع به این کتاب شنیدم🥺 (و البته بابتش بسیااااار ممنونشم🥹) و با توجه به میزان علاقه‌ای که به این مرد و کتاباش دارم (بنده بسیاری از کتاب‌های ایشون رو در نوجوونی بارها و بارها خوندم، مخصوصا داستان خمره😶‍🌫) برام یکم عجیب بود که تا قبل از این اصلا در مورد این کتاب چیزی نمیدونستم!
اولش هم که شروعش کردم انتظار نداشتم انقدر درگیرم کنه ولی وای، خدا میدونه چه‌قدر باهاش حال کردم! آخرش جوری شد که دلم نمیومد ادامه بدم چون نمیخواستم تموم شه☹️
این هوشوی شیطون و عزیز تو طول داستان زندگیش کلی منو خندوند، اشک تو چشمام جمع کرد و نهایتا منو تو خاطرات خودم غرق کرد🫠
چرا خاطرات خودم؟ چون هروقت از ننه‌بابا و آغ‌باباش میگفت منو یاد مادربزرگا و پدربزرگام مینداخت، عزیزای دلی که خیلی وقته ندارمشون و دلم براشون یه‌ذره شده...
هروقت از سیرچ و کوچه‌ها و باغاش میگفت، منو می‌برد به روستای قشنگ پدریم...
هروقت از مدرسه و معلم و بچه‌هاش میگفت داستان خمره رو یادم می‌آورد و منو میبرد به دوران نوجوونیم...
درسته که تلخی زیاد داشت و یه‌جاهایی دیگه واقعا داشت اشکم رو در می‌آورد ولی در عین حال کتاب شیرینی بود:)
شاید چون میدونستم تهش همین بچه‌ای که انقدر سختی کشید و حرف شنید، به کجاها که نرسید و چه کارها که نکرد😏😎
شاید یکم زیاده‌روی باشه ولی حقیقتا وقتی آخر کتاب دستاوردها و افتخارات این بشر رو می‌شنیدم بغض کرده بودم و اشک تو چشمام جمع شده بود🥹🤧
با خودم میگفتم هوشو تو بالاخره بعد از اینهمه سختی تونستی. شاید هیشکی باور نمیکرد اون هوشوی شر و خرابکاری که همش خیالبافی میکرد بتونه به اینهمه موفقیتی که تهش میگه برسه، ولی تو رسیدی🙃
وقتی کتاب رو تمومش کردم واقعا پر از حس خوب بودم و در طول گوش دادنش، برای لحظاتی هم که شده، همه‌ی غصه‌ها و درگیری‌هام رو فراموش میکردم.
این کتاب به واقع دلخوشی کوچکی بود که خیلی زود به پایان رسید☹️
شاید بد نباشه برای آخرِ یادداشتم، چند خط انتهایی کتاب رو بنویسم:
«روزگار این جوری است. از شما چه پنهان، همه‌اش تلخ نبود، سخت نبود، سخت نیست. ناشکری نمیکنم، لذت هم داشت، دارد. لذت خواندن و نوشتن، لذت پیدا کردن دوست، خانواده. خدایا من چه‌قدر خوشبختم!»

پی‌نوشت: اجرای صوتی کتاب، قشنگی و اصالتش رو چندبرابر کرده بود و اینکه میتونستم تموم مکالمات رو با لهجه‌ی شیرین کرمانی بشنوم و تموم آوازها رو با لحن و خوانش درستش گوش بدم واقعا موجبات خرسندی بنده رو فراهم کرده بود😅 در نتیجه قویا پیشنهادش میکنم😊
پی‌نوشت دوم: اولِ اجرای صوتی با صدای خودشون شروع می‌شه ولی متأسفانه در ادامه میگن که به دلایل شرایط بدنی و سن‌وسالشون نمیتونن کتاب رو برامون بخونن:( که اگر میشد به نظرم باز چندین درجه قشنگ‌تر و خاطره‌انگیزتر میبود:)
      

        اولین اثری از آگاتا کریستی که در برنامه ایران صدا گوش دادم و باعث شد از داستان های این نویسنده چیره دست معروف به «ملکه جنایت»  خوشم بیاد...

داستان در مورد ماجراهای رمزآلود و مبهم یک خوابگاه دانشجویی در خیابان هیکوری ست که پوآرو به واسطه منشی دفترش به آنجا راه پیدا می کند تا سرنخ هایی از اتفاقات عجیب این خوابگاه و دانشجویانش پیدا کند...
ماجرا از این قرار است که خانم لمون منشی دفتر پوآرو، مدتی ست که اشتباهات ناشیانه ای در تایپ نامه ها می کند، این کار از شخصیت مسئولیت پذیر او بعید است و همین قضیه باعث تعجب پوآرو می شود؛ پوآرو جویای علت این اشتباهات می‌شود و می‌فهمد که در محل کار خواهر خانم لمون یعنی خوابگاهی در خیابان هیکوری، اشیاء مختلف و بی ربطی گم می‌شوند که پشتش دلیل و منطقی نیست؛ همین موضوع ذهن خانم لمون را درگیر کرده است؛ پس پوآرو تصمیم می‌گیرد سرنخ‌هایی از این قضیه را بیابد و مثل همیشه، قفل این معما هم به دست پوآرو باز می‌شود...

داستان مرموز و پرکششی بود و با گویندگی آقای اکبر منانی در برنامه ایران صدا جذابیت این اثر بیشتر هم شد.

داستان‌های آگاتا کریستی اینطوریه که به خیلی از شخصیت‌ها در طول داستان شک می‌کنی اما در لحظه آخر باز هم نمی‌تونی حدس بزنی که قاتل اصلی کیه و در پایان با استدلال های منطقی و در عین حال تعجب برانگیز پرده از معماهای پیچیده جوری برداشته میشه که هوش نویسنده رو تحسین می‌کنی👌🏻

توصیه ای که براتون دارم اینه از همون اول داستان، اسم و مشخصات دانشجوها را به خوبی به خاطر بسپارید تا در طول داستان سردرگم نشید که کی به کیه😁
      

        بعضی کتاب‌ها را برای این می‌خرم که نویسنده‌ای الهام‌بخش دارند.‌ الهام بخشی برای من یعنی ذهن نویسنده به جاهایی می‌رود که کمتر کسی رفته، یعنی کلمه‌هایش زنده و درحال جوشیدن هستند. وقتی این کتاب را خواندم با یک عالمه یادداشت، ایده و ماجرا مواجه شدم که از یک ذهن خلاق و زنده برآمده بودند. توقع یک متن منسجم و ماجراهای خطی نداشته باشید. این کتاب مواجه‌ی فرهاد حسن‌زاده با ایده‌هاست.