شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        جلد سومم تموم شد .
حقیقتا بعد از جلد اول توقعم بالا رفته بود و فکر میکردم جلد های بعدی هم بیشتر عاشقانس که اشتباه فکر میکردم ...
دو جلد آخر موضوعات جدی تر شد و ماجرا بیشتر به سمت سیاست و موضوعات مبارزان سیاسی کشیده شد . 
جملات و اتفاقات برای من تو این دو جلد مخصوصا جلد آخر  کند و سخت می‌گذشت و باید فاصله مینداختم تا منظور نویسنده رو بفهمم.  
به هر حال این کتابم تموم شد 🥲و تجربه خوبی بود . یه مدت با تک تک شخصیتا زندگی کردم و سرنوشتشون برای من خیلی خیلی مهم شد 🥲
دلم برای شخصیتا تنگ میشه مخصوصا شخصیت های جلد اول 😂
و طبق معمول مشتاق شدم تا کتاب های دیگه نادر ابراهیمی رو هم بخونم و بیشتر با قلم و سبک نوشتنش آشنا بشم
      

        حس میکردم این کتاب بیشتر نوجوان بود و انگار برای سنم دیر بود خوندنش، هنوزم میتونستم با یه گلوله پشمی پرتقالی قشنگ خوشحال شم ولی نه در حد اغراق شده ای که کتاب گفته بود، یکم زیادی انگار بزرگش کرده بودن که نمیتونستم اینو درک کنم، ولی خب پشیمون نیستم، به عنوان یه کتاب سبک یه روزه چیز خوبی بود
درواقع اگه چند سال زودتر خونده بودمش خیلی عاشقش میشدم
      

        شروع : 1404.7.19
پایان: 1404.7.19

یکی از زیباترین، خوش قلم ترین، روان ترین، گیرا ترین کتابی بود ک تا بحال خونده بودم
انقدری این کتاب زیبا بود ک توی دو پارت و تو یک روز خوندمش(که اگر وقت داشتم پشت هم میخوندمش)
یک جاهایی توی این کتاب لبخند میزنی که یا از طنز داستان ِیا از تلخی یا از عمق معنایی‌اش. 
و همینجا اعلام می‌کنم علاوه بر شخصیت و منش سروش صحت، عاشق قلمش هم شدم. 
      

        سارتر در این داستان نشان می‌دهد که «دوزخ» لزوماً جایی پر از آتش و شکنجه‌ی جسمی نیست، بلکه می‌تواند وضعیتی ذهنی و وجودی باشد؛ جایی که انسان با نگاه و قضاوت دیگران روبه‌رو می‌شود و از آن گریزی ندارد.

درون‌مایه‌ی اصلی اثر این است که انسان‌ها اغلب ماهیت خود را از نگاه دیگران تعریف می‌کنند، و همین وابستگی می‌تواند به شکلی از عذاب ابدی تبدیل شود.
در نتیجه، دوزخ در این اثر بیشتر یک استعاره از آگاهی انسان نسبت به خودش در برابر دیگران است تا مکانی فراطبیعی.
      

        کتاب بسیار خوب و بسیار کاربردی برای این دوره و زمانه ای که ما در آن زندگی می کنیم. نویسنده به خوبی شرح می ده که چطور چرخه دوپامین در بدن کار می کند و دوپامین همان چیزی ست که ما از آن لذت می بریم. بعد برای مخاطبش به خوبی توضیح می دهد که این دوپامین می تواند آدم را تبدیل به فردی موفق و به درد بخور کرده یا به قهقرا ببرد . مغز انسان وقتی یک چالش ورزشی ، یا علمی را با موفقیت پشت سر می گذارد با دوپامین پاداش می بیند همینطور وقتی هروئین مصرف می کند. این دوپامین این روزها یک پایش هم در شبکه های اجتماعی و مجازی ست که این سمت کتاب خیلی بیشتر به درد من خورد. اگر ناداستان دوست دارید، بخوانید ، قشنگ است.
      

        رمان «قلعه مالویل» اثر روبر مرل، داستان بازماندگانی است که پس از نابودی تمدن، در دل ویرانی می‌کوشند جامعه‌ای نو بر پایه‌ی خرد و عدالت بسازند. در مرکز روایت، امانوئل، کشاورزی متفکر و اخلاق‌مدار قرار دارد که با تکیه بر عقل و گفت‌وگو، در برابر خودخواهی و تعصب ایستادگی می‌کند. مرل با زبانی دقیق و انسانی، نشان می‌دهد چگونه انسان‌ها در نبود قانون، دوباره قدرت، ایمان و نظم را بازمی‌سازند و در این مسیر، میان آزادی و اقتدار درگیر می‌شوند. رمان در لایه‌ای سیاسی، نقدی بر نظام‌های استبدادی و مذهبی است و در بُعد فلسفی، اثری اگزیستانسیالیستی درباره‌ی جست‌وجوی معنا در جهانی بی‌معنا. از سوی دیگر، بُعد روان‌شناختی اثر، فروپاشی و بازسازی روح انسان را در کنار تلاش برای بقا به تصویر می‌کشد. «قلعه مالویل» در نهایت یادآور می‌شود که نجات بشر نه از ایمان کور، بلکه از عقلانیت، گفت‌وگو و انسانیت می‌گذرد و حتی پس از ویرانی، هنوز می‌توان تمدنی تازه ساخت.
      

        داستان به شکل نامه‌نگاری بین دو دوست است: 
 یکی به نام مارتین که مسیحی است و به آلمان بازگشته است و دیگری به نام ماکس که یهودی است و در سانفرانسیسکو زندگی می‌کند. 
توی نامه‌ها شاهد تحول روحی مارتین به دلیل قرارگیری توی فضای فاشیستی آلمان و تأثیر آن بر رابطه‌اش با ماکس هستیم.
طبق خیلی از آثار مربوط به جنگ جهانی دوم، این روایت  یهودیان رو در نقش قربانیان مطلق و آلمانی‌هارو در نقش ستمگران کامل تصویر می‌شوند.
که شاید این نگاه از نظر تاریخی قابل تامل باشه اما الان با اینکه شاهد جنایت های خیلی بدتر یهود و صهیونیسم توی دنیا هستیم‌اصلا به این نوع نگاه توی کتاب ها و فیلم ها خوش بین نیستم.

      

        می‌دونستم که آدم‌ها وابسته می‌شن،
ولی با این کتاب فهمیدم که وابستگی فقط نسبت به یه آدمِ دیگه نیست، 
آدم‌ها حتی به اشیا، به صداها، به حرکت و تقلا هم وابسته می‌شن.

فهمیدم که این وابستگی برای اون‌هایی که سن‌شون بیشتره، برای اون‌هایی که پیرترن، بیشتره. خیلی بیشتر!

برای همینه که دوست ندارن خیلی از تغییرات رو بپذیرن، ترجیح می‌دن کهنگیِ همه چیز رو حفظ کنن چون به همه‌‌شون عادت کردن. دلشون می‌خواد به اون صندلیِ خرابی که پوسیده نگاه کنن که یاد همه‌ی سال‌هایی که گذشت بیفتن.

این داستان، یک پیرزن و یک پیرمرد داره که زندگیِ درست و ازدواجِ موفقی داشتن.
پیرمرد، نمونه‌ی یک شوهرِ خوب، یک انسان درست و یک پدر فوق‌العاده‌ست.

حاصل این ازدواج دختری به اسم ایزاست،
دختری که موفقه و از خانواده حمایت می‌کنه، همه تحسینش می‌کنن و خیلی ایده‌آل به نظر می‌رسه.

از اونجایی که زندگی قرار نیست زیبا باشه و بمونه،
پیرمرد می‌میره.
ایزا بیخیالِ غصه‌خوردن و اشک‌ریختن می‌شه و تصمیم می‌گیره از مادرش مراقبت کنه،
خونه‌ی قدیمی رو می‌فروشه و پیرزن رو با خودش به «شهر» می‌بره تا با هم زندگی کنن.
و همه چیز از این زندگیِ مشترکِ مادر و دختر شروع می‌شه.
از درک‌نکردنِ همدیگه و خیرخواهی‌های آسیب‌زننده.
از پیرزنی که یهو تنها شده و باید روزها رو خیلی غریبانه تو شهری که نمی‌شناسه و از آدم‌هاش می‌ترسه به شب برسونه.
دوست داره محبت‌های دخترش رو به شکلی جبران کنه ولی هرکاری می‌کنه نتیجه‌ی رضایت‌بخشی نداره و برعکس دخترش دلخور هم می‌شه.

دلم می‌خواد بدونم ماگدا سابو چطور می‌تونه انقدر قشنگ و به اندازه از غم‌ها بگه؟
چطور می‌تونه انقدر واقعی از تنهایی و سوگ بگه،
چطور می‌تونه کاری کنه تصور کنم اون پیرزن منم، آینده‌ی منه،
در عین حال بفهمم من هم یه ایزای درون دارم و ازش وحشت کنم!
      

        نقد کتاب خانم دالاوی اثر ویرجینیا وولف

رمان خانم دالاوی از آثار شاخص ویرجینیا وولف است که با ساختاری متفاوت از رمان‌های کلاسیک نوشته شده. این کتاب خط داستانی مشخص و پرحادثه‌ای ندارد و تقریباً تمام وقایع آن در یک روز می‌گذرد؛ از صبح تا شب. نویسنده در طول این زمان کوتاه، بیشتر از آن‌که بر اتفاقات بیرونی تمرکز کند، به دنیای درونی شخصیت‌ها و جریان افکارشان می‌پردازد.

این شیوه روایت که «سیال ذهن» نام دارد، باعث می‌شود خواننده مستقیماً با افکار و احساسات پراکنده شخصیت‌ها روبه‌رو شود؛ بدون آنکه ترتیب زمانی یا منطق داستانی مشخصی وجود داشته باشد. سبک وولف برای بسیاری از خوانندگان دشوار یا حتی خسته‌کننده است، چون پر از توصیف جزئیات، تغییر مداوم زاویه دید و درهم‌تنیدگی ذهنی است.

درعین‌حال، همین ویژگی‌ها باعث می‌شود خانم دالاوی اثری خاص و تأمل‌برانگیز باشد؛ کتابی که بیش از هر چیز درباره گذر زمان، هویت، و تنهایی انسان مدرن سخن می‌گوید.

پ. ن: رابطه خوبی با ادبیات انگلستان ندارم