شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        بسم الله الرحمن الرحیم

خب پروژه کتاب خوندن سرکار فعلا شکست خورده و کتاب رو زمانی خوندم که از شده فکر و خیال کاری نتونستم بخوابم و واقعا انتخاب افتضاحی کردم.
( ولی الحق اینقدر مسخره بود که ذهنم مشغول ایرادات کتاب شد😂💔)

خلاصه داستان:
جوونا یهو تصمیم می‌گیرن پیرمرد/پیرزنا رو از صحنه روزگار محو کنن و حالا این پیرهای بیچاره دیگه نمی‌تونن به زندگی قبلی اروم‌شون ادامه بدن.

به خدا که داستان همینه، اما امان از نویسنده‌ی که رشته داستان از دستش در رفته.
پ‌ن¹:موضوع داستان جذاب بودا، کلی گره ذهنی باز نشده دارم الان بابتش اما پرداخت نویسنده بسیار شلخته و افتضاح بود. تا ۶۰ صفحه اول که اصلا حرفی از این انقلاب یهویی جوونا بر علیه پیرها نمیگه و یه اشارات مبهمی داره که به زحمت آدم متوجهش میشه.
پ‌ن²: با خودم گفتم شاید چون شخصیت اصلی آدم پرت و شوتی بوده داستان هم اونی نشد که باید می‌شد. ویدال زحمت نمی‌کشید یکی از رفیقاشو کتار بکشه بپرسه:
_داداش چی شده که ما باید قایم بشیم؟
در عوض فکرش دور دخترای خیاط‌خونه که همسن نوه‌ نداشت‌شن چرخ میخوره و نکنه فلانی که هم‌اسم معشوقه جوونیمه بهم چشم داره!
( اره داداش بهت چشم داره، شک نکن)
پ‌ن³:کلا نویسنده لزومی نمی‌دید توضیح بده چی شد، چرا اتفاق افتاد، چرا فلانی یهو خودش رو دلباخته یه پیرمرد زهوار درفته دید و الخ


صدهزار بار خدا رو شکر میکنم وقتی کتاب به دست رفتم سر کلاس بچه‌ها کنجکاوی نکردن بدونن داستانش چیه( اون لحظه خودمم نمیدونستم هنوز خیلی پیش نرفته بودم)

در آخر ببخشید بابت این یادداشت عجله‌ی. 
ممنون که خوندید♥️✨
      

        به عنوان یک دانشجو معلم که این کتاب رو از دید انتقادی تا حدودی برسی کردیم این کتاب رو برای کودکان پیشنهاد نمی کنم. 

اصلا آقای صمد بهرنگی کتاب های کودک و نوجوانی که نوشتن اصلا برای اون قشر نیست . ایشون دیدگاه ها و انتقاداتشون رو به شکل داستان در آوردن که مثلا در این کتاب بعضا ترویج خشونت و بی ادبی و پشت کردن به سنت ها با نگاه صفر و صدی رو در کودکان می تونه تقویت کنه.

پس مراقب باشید که چی به خرد ذهن بچه هاتون می دید.

واقعا نمی دونستم از چه نظری باید به کتاب نمره بدم از نظر دیدگاه  نویسنده ۱ و از نظر داستانی و معانی نماد ها ۲ و نیم ۳
      

        این کتاب برای آشنایی با زندگی ونگوگ بسیار زیاد توصیه میشه
به عنوان کسی که هیچ آشنایی ای با ونگوگ نداشتم این کتاب خیلی برای شناختن ایشون بهم کمک کرد
اولین نقطه قوتی که میشه راجع به این کتاب گفت اینه که به شدت خوب شوق هنری ونگوگ رو تصویر سازی کرده به طوری که شما می‌تونید با خوندنش به خوبی متوجه اشتیاقی که ونسان ونگوگ به نقاشی داشته رو متوجه بشید
دوم این که یه نفر بیاد زندگی نامه‌ی یه آدم مشهور رو انقدر با جزئیات و نکته وار بگه کار هرکسی نیست و نویسنده این کتاب به خوبی تونسته این کار رو بکنه و فقر ونسان رو جوری نشون داده که شما اون رو به خوبی درک می‌کنین
توی این کتاب خیلی خوب میشه حس دوستی و محبت بین ونسان و برادرش تئو رو متوجه شد و
و از اونجایی که هیچ چیز بی نقص نیست این کتاب علاوه بر نقطه قوت ها، ضعف هایی هم داره
شاید کتاب خیلی پر جزئیات باشه اما همه‌ی اون ها بر اساس واقعیت نیستن و از اونجایی که تو کتاب اشاره نشده چه چیز هایی درسته و چه چیز هایی صحت نداره این آدم رو گیج می‌کنه که باید چی رو باور کنه و چه چیزی رو نه
بعضی منتقدان هم می‌گن که ونسان ونگوگ این قدر هم مهربون و آرمانی نبوده و استون داره اغراق می‌کنه.
و در آخر این کتاب به همه‌ی کسایی که میخوان یه کم بیشتر ونگوگ رو بشناسن پیشنهاد میشه🎀
      

        با توجه به اینکه من در سال‌های ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۶ دانشجوی مقطع لیسانس در دانشگاه اصفهان بودم، داستان این کتاب، که در بستر شهر زیبا و تاریخی اصفهان روایت می‌شود، بسیار جذاب و خاطره‌انگیز بود. 
✍️ ساختار اثر اغلب به‌صورت قطعه‌قطعه و پراکنده است؛ بخش‌هایی از خاطره، روایت‌های درونی، خواب و بیداری در هم آمیخته‌اند. نثر ساده و بدون اضافه‌گویی است.
👍 این سبک، به خواننده اجازه می‌دهد به راحتی، وارد فضای درونی راوی شود. از این رو در تمام طول داستان، دنبال کردن داستان، حس خوشایندیدر ذهن ایجاد می‌کرد. 
من در یک بازدید دانشجویی، به همراه استاد ارجمند، آقای دکتر پرویزیان، که دانش‌آموخته اکولوژی از ایالات متحده بود، با دوستان رشته‌های زیست‌شناسی گیاهی، جانوری و میکروب‌شناسی، از روستای ورزنه و باتلاق گاوخونی بازدید کردیم. سفری بسیار هیجان‌انگیز و به یادماندنی بود. نویسنده تلاش کرده است، جریان آب از  زاینده‌رود تا گاوخونی، نمادی از گذر عمر و جریان زندگی‌ باشد. اغلب پل‌های مورد اشاره در این داستان و گره زدن آنها با مسائل و اتفاق‌های زندگی، برایم جذاب بود. علاوه بر جذاب و خواندنی بودن نثر آقای جعفر مدرس صادقی، تکرار نام مکان‌های، مثل پل خواجو، سی و سه پل، پل شهرستان و پل فلزی، برایم بسیار خاطره انگیز بود. داستان در سال ۱۳۶۱ نوشته شده و وضعیت زاینده‌رود بسیار نزدیک به تجربه من از این رود در آن سال‌ها است. 
👎 با توجه به اینکه رمان بیشتر بر جریان ذهنی و خاطره تأکید دارد، ممکن است گره بیرونیِ محکم یا انگیزه قوی در روایت احساس نشود. 
      

        میکا مون یکی از اعضای انجمن فوق سری ساحران هستش که تا حدودی به همه قوانین انجمن پایبند بوده. یک روز یک پیشنهاد غیرمنتظره و رازآلود دریافت می‌کنه که برای عمل به اون باید خیلی از قوانین رو زیر پا بزاره. چی میشه اگه این پیشنهاد رو قبول کنه؟!

✨🌿جذاب ترین بخش این کتاب برای من حس‌وحال و فضاسازیش بود. یه حال و هوای سرسبز و پر از گل که لب‌ریز شده بود از عشق و محبت.
شخصیت‌های فرعی به‌مرااااتب دوست داشتنی تر بودن، البته نه که اصلی‌ها بد باشن(اما خب ایان🤌). رابطه دو تا شخصیت اول یکم با کلیشه پیش رفت ولی خب من دوستش داشتم.

و در آخر اینکه با انتظار یه کتاب قوی سراغش نرین ولی به عنوان یه کتاب گوگولی و حال خوب کن، واقعا دلنشینه.🌿✨
      

        در این رمان کوتاه ماجرا از نگاه پسری روایت می‌شود که در خانواده‌ای عجیب و سرشار از شور و جنون رشد می‌کند. پدر و مادرش زندگی را مثل یک جشن همیشگی می‌بینند؛ پر از موسیقی، رقص، خیال‌پردازی و بی‌اعتنایی به قواعد معمول جامعه. اما این خوشی بی‌وقفه سایه‌ای تلخ هم دارد: مادر خانواده گرفتار نوعی جنون است و همین مرز میان شادی و تراژدی را شکننده می‌کند.

بوردو نثری شاعرانه و در عین حال ساده داره و با زبانی سرشار از تصاویر خیال‌انگیز، جهانی می‌سازه که هم شاد و رنگارنگ است و هم غم‌انگیز. روایت از زبان کودک باعث می‌شه فضا معصومانه‌تر و در عین حال غریب‌تر جلوه کند و حتی با تلنگر زدن به حس همزاد پنداری مخاطب این معصومیت چشم هارو سرشار از اشک میکنه .

کتاب درباره‌ی عشقِ بی‌قید و شرط است، اما نه عشقی آرام و منطقی، بلکه عشقی سرکش و دیوانه‌وار که همه‌چیز را زیر پا می‌گذارد. در عین حال، رمان به ظرافت از مرز باریک میان شادی و جنون می‌گوید.

خواننده این کتاب ابتدا جذب سبک زندگی شاد و رقص‌گونه‌ی خانواده می‌شود، اما به‌تدریج با واقعیت تلخ بیماری روانی مادر و پیامدهای آن روبه‌رو میشه این تضاد بین شادی و غم، طنز و تراژدی، نقطه‌ی قوت اصلی رمان است.
در انتظار بوجانگلز داستانی است درباره‌ی زندگی در اوج شور و جنون، جایی که عشق، موسیقی و رقص به‌مثابه پناهگاهی در برابر واقعیت سخت جهان جلوه می‌کند. همچون خیام که در اشعارش خطاب به ما میگوید : 

برخیز و مخور غمِ جهان، گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران

نظر شخصی : کتاب کوتاه و خوبیه فقط نکتش اینه تا پایانش بخونید بعد قضاوتش کنید جزو معدود کتابایی بود که با پایانش اشک ریختم. نمره ۷ از ۱۰
      

        برای دومین بار بیگانه رو خوندم و متوجه شدم بار اول فقط روخوانی کرده بودم!
عجب دنیایی داره کامو
برخلاف خیلی ها که معتقدن به عنوان اولین کتاب از کامو بیگانه رو بخونید، به نظر من اول نمایشنامه سوءتفاهم رو بخونید بعدش بیگانه (به‌شرط اینکه زیاد بینشون وقفه نندازید) 
با همین ترجمه بخونید.
      

        مزیت بزرگ این کتاب اینه که نه درگیر قصّه‌ها و حکایت‌های عامیانهٔ تاریخی، شبیه بعضی نوشته‌های زرین‌کوب، می‌شه نه خیلی قلمبه‌سلمبه و علمی و پیچیده حرف می‌زنه. یعنی در عین مفید بود و دوری از ابتذال، خودش رو جدی نمی‌گیره. یه کتاب درست‌وحسابی برای معرفی به آدم علاقه‌مندی که سعدی رو نمی‌شناسه به‌خصوص نوجوون‌ها.
حسرت می‌خورم که این کتاب سال‌های توی کتاب‌خونه‌ام خاک خورد و الان خوندمش. ماهی رو که هر وقت از آب بگیری تازه‌ست! ولی ای کاش همون سال‌های المپیاد ادبیات یا نهایتاً ترم یک و دوی کارشناسی خونده بودمش. 
بی‌ربط به کتاب هم علاقه و ارادتم به ضیاء موحد در قامت یک شاعر رو اعلام می‌کنم.
      

        تو نقد پایانی کتاب اومده: «این مسئله که انسان چگونه باید زندگی کند، یعنی اینکه آیا باید تابع احساس باشد یا تابع عقل را می‌توان همچنان یک مسئله‌ی همیشگی تلقی کرد.» پیش اومده که همه‌ی آدم‌ها تو یسری از موقعیت‌های زندگی‌شون یه جا وایستادند و از خودشون یا اطرافیانشون پرسیدند که الان باید با عقل تصمیم بگیرم یا با احساس؟.. گانچاروف تو این کتاب خیلی استادانه روند زندگی و نتیجه‌ی هر دو انتخاب رو تصویر کرده؛ و نکته‌ی جالب توجه اینه که این داستان، داستان همیشگیِ همه‌ی ماست و اینجا گانچاروف با زبونِ عموی داستان داره به خواننده درسِ زندگی میده و بنظرم «حقیقت، تلخ، آزاردهنده و گاه بی‌رحمه! اما حقیقت داره.»
      

        کتاب "تاکسی‌سواری" رو تموم کردم. راستش زیاد خوشم نیومد. با اینکه خیلی کوتاه بود ولی نظرم رو جلب نکرد. ۱۰۲ تا داستان کوتاه بود در مورد مسافری که سوار تاکسی میشه تا سوژه پیدا کنه برای چاپ توی روزنامه یا مجله و اینجور چیزا. ایده‌ی جالبیه جدا ولی از یه جایی به بعد خیلی تکراری شد داستان‌ها. با اسامی مختلف یک مطلب رو تکرار می‌کرد. کتابی بود که مفهوم‌های مختلفی اعم از تنهایی، گذر عمر، عشق، دوستی و ... داشت؛ ولی همون‌طور که گفتم مثلا مطلب دوستی رو چندبار با اشخاص مختلف تکرار کرد. لااقل من این برداشت رو از اون داستان‌های کوتاه کردم. اینکه تک تک داستان‌ها توی تاکسی رخ می‌داد و هیچ فضای دیگه‌ای نبود آزاردهنده بود. راستش هیچ تصوری از شخصیت اصلی و بقیه‌ی مسافران و راننده‌های تاکسی‌ها نداشتم خودم همینشکلی تصور می‌کردم. بعضی از داستان‌ها برام بی‌مفهوم بود خیلی؛ لااقل من مفهومی ازش درک نکردم. اواسطش نمی‌خواستم ادامه بدم ولی خب چون کلا ۱۶۰ صفحه بود گفتم نصفه رها نکنم کتاب رو. بیشترین مفهومی که ازش درک کردم گذر سریع عمر بود. بنظرم اکثر انسان‌ها بیشتر وقتشون رو به بطالت میگذرونن؛ یا اونجوری که باید زندگی نمی‌کنن. توی زمان اضافه‌ای که دارن میتونن کارهای مفیدی انجام بدن. واقعا وقتی میگن یه پلک رو هم بذاری گذشته همینه. هممون داریم سال به سال بزرگ‌تر میشیم و یه قدم به مرگ نزدیک‌تر، و یهو به خودت میای و میگی چه زمانی رو از دست دادم. خلاصه کتابیه که باید مفهوم داستان‌هاش رو درک بکنی یا حتی بعد از هر داستان دست نگهداری و یکم بشینی با خودت فکر کنی؛ بگی کجای زندگی هستم؟ چیکار دارم با خودم و زندگیم می‌کنم؟ و ....🚕
      

        دومین کتابی که از آگاتا کریستی خوندم . 
روند داستان رو از کتاب سرو غمگین بیشتر دوست داشتم فکر می‌کنم شخصیت پردازی و فضای داستان عمیق تر بهش پرداخته شده بود .
از اینکه معمای قتل رو یک دختر ماجراجو حل کرد خیلی لذت بردم :) 
کلا آگاتا شخصیت امیلی رو خیلی جذاب خلق کرده بود .
و تا آخر داستان نتونستم حدس بزنم قاتل کیه!😶

این کتاب رو برای شب های کشدار پاییز پیشنهاد میکنم🍂🤎
      

        کتاب نیلوفر و مرداب قلم روان و نگاهی فلسفی به رشد شخصی داره؛ اما برای من اون‌قدر که انتظار داشتم تأثیرگذار نبود. 
بعضی بخش‌ها تکراری به نظر می‌رسیدن و ارتباطم با روایتش کامل شکل نگرفت. 
در عین حال، پیام کلی کتاب درباره پذیرش سختی‌ها و تبدیل درد به آگاهی، قابل‌تأمل و ارزشمنده. 
در مجموع تجربه‌ی بدی نبود؛ ولی برام در حد یه کتاب متوسط بود.

      

        تا قبل از شروع جلد دوم ، کتاب زیاد برام جذابیت نداشت. تولستوی هیچ توضیح و توصیفی درباره شخصیت افراد نمیده که مثلا فلانی آدمی شکاک بود. هرچقدر که جلوتر میرفتم و دیالوگ‌های بیشتر میخوندم ، تازه ناگهان کلیت شخصیت یکی از افراد داستان در نظرم می‌اومد و یک‌دفعه در نظرم رنگ می‌گرفت. و اونوقت بود که کتاب برام بسیار جذاب شد. تازه اونوقت بود که جذابیت گفت‌و‌گوهاشون برام روشن میشد و می‌تونستم حتی از شخصیتی که دارن درس بگیرم. 
این کتاب دوباره یادم انداخت که آدم‌های عالی‌مرتبه و باشخصیت هم ممکنه خیانت کنن و عوضی باشن. آدم‌های خشک و محافظه‌کار هم ممکنه عاشق بشن. 
تولستوی به زیبایی داستان رو همراه با شخصیت‌ها پیش میبره. ممکنه در اول اینطور به نظر بیاد که آنا شخصیت اصلیه. ولی در نظر من چندین شخصیت بودن که هم‌پای هم جلو می‌اومدن و در ذهنم بولد بودن.
درگیری‌های ذهنی و درونی و همینطور بیرونی و بین‌فردی شخصیت‌ها بسیار جذاب و به اندازه بود. طوری که از خواندن هیچ بخشی حوصله آدم سر نمی‌رفت و لذت می‌برد.
چقدر بخش دعواهای زن و شوهری کتاب برام جذاب بود. قشنگ میشد تعمیمش داد به زندگی‌های همین الان و چالش‌های مشترک بین همه. چاره کار هم فقط مردها هستن. اگر به موقع از اشتباهشون برگردن و رفتار درست رو در پیش بگیرن ، زندگی گل و بلبل میشه. اگر روی جهل و نادونی و اشتباهشون پافشاری کنن و لجبازی کنن ، همه دایره افراد دور و برشون بدبخت میشن😂 ذات خلقت همینه. والسلام.
ظاهرا در همه ملیت‌ها و در همه‌ی اعصار و تاریخ، زن‌ها یک‌جور بودن و مردها هم یک‌جور. ولی مردها مدام میگن که نمی‌فهمن زن‌ها واقعا چی میخوان و چی توی سرشونه😂 بابا بشینید چارتا کتاب بخونید. اصلا کتاب داستان هم که بخونید بازم میفهمید. لازم نیست کتاب‌های فلسفی و آموزشی بخونید. 
      

        آیا این معنا حل می شود؟ کلیدی برای باز کردن در پیدا می شود؟دختری می داند یا می خواهد بداند؟چگونه خانواده ای دگرگون شد؟ اگر این کتاب را بخوانی جوابشان را می گیری. مدرسه ای سراسر راز و راهرو و افراد عجیب...
به شدت این کتاب رو پیشنهاد می کنم البته فقط به کسانی که توقع یه داستان جنایی سطح بالا رو دارند و از ترند های خسته کننده خسته شدند...راز ، دوستی ، خیانت ، اتهام ، و البته کمی هم چاشنی قتل و عشق💫 
هیجان همه ی این ها با هم چه شود...
      

        به جرئت میتونم بگم احساساتی که موقع خوندن این کتاب آدم حس میکنه خیلی عمیقه . 
حس اینو میکنی که چقدر خوبه تو میتونی همین الان بدون درد نفس بکشی ، حس اینکه میتونی با دوستایی که اونا هم مثل تو سالم هستن ارتباط برقرار کنی و بهترین دوستتو بغل کنی :) 
اونایی که کتابو خوندن حرفامو درد میکنن .. 
این کتاب ترکیبی از اون احساسات واقعا زجرآوری بود که بخاطر یه سری اتفاقات پیش اومد
و خب ، اگه بخوام با کتابی کوتاه ولی شاهکار و قشنگی مثل پنج قدم فاصله صحبت کنم باید بگم: 
کتاب عزیزم ! میدونم تک تک کلماتی که داخل صفحاتت جای گرفته‌اند احساس دارند ، من میتوانم حسشان کنم . 
میتوانم حس عمیق قلب استلا و ویل رو از لا به لای تار و پودت بیرون بکشم و برایش اشک بریزم :)))) 
تو باعث شدی بعضی جاها بغض سراغم بیاید و بعضی جاها تفکری عمیق ، که چقدر جای استلا بودن بد است . 
که چقدر تفکرات استلا را داشتن خوب است :/
زندگی خوب و درست کنیم ،  بخندیم و قدر لحظه هایی که بدون هیچ دغدغه ای میگذرونیم بدونیم .
ممنون کتاب ، ممنون استلا ، ممنونم ویل :)))