شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        ناصرالدین‌‌شاه قاجار نخستین فرمانروای ایرانی است که در سال ۱۲۹۰ق (۱۸۷۳م) از اروپا دیدن کرد. وی با هدف شناخت جهان و آشنایی با تحولات سیاسی و دستاوردهای علمی و فناوری دیگر سرزمین‌ها روانۀ سفری تاریخی شد که تأثیری شگرف بر باورها و ذهنیت‌های او و ایرانیان گذاشت. ناصرالدین‌شاه در این سفر مقاصد خود را برای کشف «جغرافیای نوین» و بر اساس اهمیت ژئوپولیتیکی کشورها انتخاب کرد و نمایش حضور خود را در این سفر با مقاصدی صلح‌آمیز پیوند زد. سفرنامۀ اول فرنگ، در حقیقت متنی است شامل گزارشی جغرافیایی که با خاطره‌نویسی ترکیب شده است. شرح این سفر توسط خود «پادشاه سیاح» در مجموعه دست‌نوشته‌های باقیمانده از وی‌ ـ تحت عنوان کلی روزنامۀ خاطرات‌ ـ ثبت و ضبط شده است. در این سند مهم تاریخی، برای اولین‌بار تصویری دقیق از محافل سلطنتی، پارلمان‌ها، کاخ‌ها و اقامتگاه‌های خصوصی، مظاهر تمدنی، اختراعات و ابنیۀ شهری و حتی زندگی روزمرۀ شهروندان کشورهای اروپایی (با رویکردی مردم‌شناسانه)  ترسیم شده است. از دیگر ویژگی‌های کتاب پیش‌رو اینکه این سفرنامه به مثابۀ کتاب راهنمای گردشگری است. توصیفات ناصرالدین‌شاه از سن‌پترزبورگ یا پاریس، حتی امروز نیز به‌عنوان یک کتاب راهنمای شهری، برای گردشگران کارآمد و مفید خواهد بود. دقت او در بازگویی جزئیات پیرامونش، از ساختار شهرسازی و خیابان‌کشی‌ها گرفته تا نوع درختان و تزئینات میادین و ساختمان‌ها، شگفت‌انگیز است. علاوه بر اینها، گزارش‌های دقیق او از بازدیدش از باغ‌وحش، آکواریوم و موزه‌‌های علوم و گیاه‌شناسی (آلمان، انگلیس و فرانسه) توأم با حیرت و شگفت‌زدگی و حاوی اطلاعات خواندنی دربارۀ انواع حیوانات و گیاهان ناشناخته برای ایرانیان تا آن روزگار است. محتوای اثر نیز، منتخبی است اقتباس‌شده از سه متن مذکور سفرنامۀ اول فرنگستان، به انضمام تصاویری (نقاشی، گراور و عکس) که هم‌زمان با سفر ناصرالدین‌شاه در روسیه، اروپا و عثمانی در جراید و روزنامه‌های آن روزگار منتشر و توسط گردآورندگان این کتاب گزینش شده و در اینجا برای نخستین‌بار در قالبی نو، با عنوان سفرنامه مصور ناصرالدین‌شاه به فرنگ به طبع می‌رسد.
      

        فانتزی؟
برای من این ژانر شاید اولین حس لذت از زندگی بود. وقتی که داستان‌های کودکانه چینی پو رو می‌خوندم. کمی که بزرگتر شدم و کم کم حس درک سینما در من ساخته شد در جستجوی تخیلات ذهنی خودم برای حس غرق شدن و تصویرسازی بودم. با هری پاتر شروع شد که تنفر از فانتزی پیدا کردم ولی بعد از اینکه ارباب حلقه‌ها را دیدم جادوی دنیای اساطیری و جذابیت بصری عمیق دنیا تالکین منو جادو کرد. هر چی بزرگتر شدم و سالی یک بار این مجموعه فیلم را می‌دیدم بیشتر در دنیای نمادین و پر اشارات به دنیای فانتزی خیلی از کشورها عمیق می‌شدم و هر بار با یک شخصیت و مکان ارتباط می‌گرفتم. کم کم با کتابخوان تر شدن من میل به شروع خواندن کتاب های دنیای ارباب حلقه‌ها بیشتر می‌شد تا اینکه دوران کرونا خریدم و بعد این همه سال به خواندن اولین کتاب در روند داستانی این دنیا تصمیم گرفتم. البته طبق عادت ابتدا سه‌گانه سینمایی هابیت رو بارها دیده بودم تا به کتاب برسم.
در این کتاب لحن بشدت ساده است. انگار تالکین قصد داشته برای کودک درون خود دنیای فانتزی ای خلق کند که رویاها . تفکرات رنگارنگش را به دنیای واقعی تبدیل کند. انگار در این دنیا ما موجودات دهانی وجود دارند که فقط تالکین آن‌ها را دیده است. این کتاب را با این دید باید خواند که تالکین برای فرزندان خود نوشته است. به این معنی که اتفاقات سنگین و خشن و دردناکی که در ارباب حلقه‌ها مشاهده می‌شود در اینجا به حداقل می‌رسد و اگر هم وجود دارد با لحن شیرین خاطره‌گویانه گفته می‌شود. هر نژادی که در این کتاب هست نماد یک ویژگی انسانی دنیا می‌تواند در نظر گرفته شود. از هابیت ما جناب بیلبو بگینز که نماد انسان های زیرک ولی سربه‌هوا است تا الف‌ها که نماد زیبایی و هوش در کنار حریص بودن می‌باشند. نقطه اصلی داستان نژاد دورف‌ها است. نژادی که با سخت کوشی همراه با طمع و حس هوشمندی همراه شده است ولی به خاطر همین طمع دچار بلاهای زیادی می‌شوند و قصد دارند قلمرو خود را پس بگیرند. در این کتاب به شکلی سفر انسان برای رسیدن به خلوص روح تو خود بیان می‌شود. هر قدم یک خصلت بد کم رنگ می‌شود و به جای آن جنبه‌هایی مانند فداکاری، هم نوع‌دوستی، زیرکی و... قوی تر می‌شود.  دنیای کتاب هابیت با اینکه بخش کوچکی از سرزمین میانه را به تصویر می‌کشد ولی هر بخش آن با جزییات فراوانی که تالکین از سر ذوق فانتزی خود و برای رنگارنگ کردن کتاب بیان کرده است لذت فراوانی دارد.
در کتاب هابیت حتی حس می‌شود یک سنگ هم جان و نیرو دارد و برای ما می‌خواهد زندگی و رستگاری را به تصویر بکشد و در آخر سفر هیجان‌انگیز را شروع کردم که تا سال بعد ادامه خواهد داشت!
      

        "زندگینامه ای که از خواندن آن خسته نمی‌شوید"
این تبلیغ خود کتابه و گرچه برای نوجوانان نوشته شده ولی من هم از خوندنش خسته نشدم!
حین خوندنش مدام این حس رو داشتم که چقدر ما هیچی از میزان خفن بودن دانشمندهامون نمیدونیم🚶‍♀️

دانشمندهای کشورهای دیگه مثل اینشتین و هاوکینگ و.. زمان زیادی از نبودشون نگذشته کلی کتاب و فیلم و سریال واسشون ساخته میشه، در حالی که ابوریحان بیرونی، ابوعلی سینا و بقیه دانشمندهای ایرانی خفن تو قرن چهارم زندگی می‌کردن!! یه چیزی دور و ور هزااار سال پیش!
چقدر خودشون، آثارشون و دستاوردهاشون گمنام و ناشناخته ان..

۱۰ قرن قبل از الان.. هزار سال پیش.. ابوریحان شعاع و محیط کره زمین رو به کمک اسطرلابی که خودش ساخته به دست میاره، طول و عرض جغرافیایی شهرش رو با دقت بالا محاسبه میکنه، تعداد روزهای سال رو ۳۶۵ روز و 5 ساعت و 46 دقیقه و 4۷ ثانیه به دست میاره که با مقدار محاسبه شده دقیق الان فقط "یک دقیقه و نیم"! اختلاف داره!!!
واقعا دانشمندهای ما کی بودن؟

ویژگی مشترکی که بینشون دیدم "عشق به یادگیری" بود.
ابوریحان به دستور سلطان محمود مجبور میشه هربار باهاش تا هند برای لشکرکشی بره و برگرده ولی حتی همونجا هم دنبال علم و یادگیری بوده. با اینکه تخصص و علاقه‌ ابوریحان، نجوم و ریاضیات بوده ولی اسم گیاه های دارویی رو به زبان اونها یادمی‌گیره و توی کتابش مینویسه، فلسفه شون رو با یونانی ها مقایسه میکنه و حتی یک دائره المعارف برای هندوستان مینویسه(!) که کاملترین اطلاعات اون زمان از ابعاد مختلف هند رو داشته!

همین عشق به یادگیرندگی رو توی کتاب ابوعلی‌سینا هم دیدم که چطور در علوم مختلفی که ارتباطی به هم ندارن تبحر داشته! پزشکی، فلسفه، ریاضیات، ادبیات، موسیقی... و هزاران شاخه دیگه‌ای که آخرین نقطه یادگیریش نبوده و به اون حد راضی نشده!

امیدوارم بیشتر و بیشتر از این آدم های چندبعدی بخونم و یادبگیرم
      

        داستان کوتاه فلسفی و روانشناسانه بسیار جذابی بود. توصیف حالات، روحیات و اخلاقیات شخصیت های داستان بی نظیره.
از مضامین اصلی داستان، پوچی و بی معنایی زندگیه. شخصیت داستان با وجود اینکه دستاورد های مهمی رو تو زندگی داشته و شخصیت مشهور و برجسته‌ای هست وقتی مرگ رو نزدیک میبینه دچار ترید در زندگی خودش میشه و معنای واقعی زندگی رو پیدا نکرده. در کل فکر مرگ همراهش پوچی و اضطراب درونی و تنهایی به همراه داره.
      

        برای من که پدرم رو تو ۵ دقیقه از دست دادم ؛ این کتاب یه کتاب ساده نبود ؛ یه سری دست‌نوشته ی بی فراز و فرود نبود 
این کتاب خط به خط سوگواری بود ؛ تفکر بود 

یه جای کتاب میگه اونایی که تو حوادث میرن ؛ شادن ؛ لباس خوب پوشیدن ؛ میخندن ؛ امیدوارن ولی بازمانده ها .... 

برای من این کتاب فقط یه کتاب نبود ؛ خودم رو جای غزاله میذاشتم ؛ بابام رو جای حمیدرضا صدر 

 و این سوال که انتخاب من برای از دست دادن بابا کدوم بود 😔
کاش میشد هیچ وقت عزیزی رو از دست نداد و همه کتاب ها شاد بود ... 
      

        
کتاب «شیطان» از تولستوی از اون داستان‌هایی‌ِ که با سادگی روایتش، عمیق‌ترین گوشه‌های روح آدم رو می‌کاوه. تولستوی توی این داستان سراغ نبردی رفته که توی وجود هرکسی جریان داره؛ جدالی بین وجدان و میل، بین چیزی که می‌دونیم درسته و چیزی که دلمون می‌خواد. روایتش بی‌رحمانه صادقه، چون دقیق نشون میده چطور نفسِ انسان می‌تونه هم وسوسه‌گر باشه و هم ویران‌گر.

داستان خیلی خوب امیال شیطانیِ نفس رو به تصویر می‌کشه، همون میل‌های خاموشی که اگه تسلیمشون بشی، آخرش از خودت بیشتر از هر چیزی دل‌زده می‌شی. شاید همین، بزرگ‌ترین تراژدی قهرمان تولستوی باشه؛ اینکه سقوط ظاهری آدم، از شکستن درونش شروع میشه.
«شیطان» کوتاهه، اما بعد از تموم شدنش تا مدت‌ها  می‌‌تونه باهات بمونه!!!!!!!!