به طرز عجیبی دوستش داشتم. خیلی کتاب خاص و قشنگی بود. واقعا «قشنگ»
ولی من انتظار داشتم تو فصل آخر یه کم از چیزهایی که هنوز نگفته بود و مال زمان حالش بود بگه، که نگفت و ما رو تو خماری گذاشت. برای همین دلم می‌خواد از این نویسنده هرچی هست رو بخونم، بلکه بفهمم اون سال‌ها چی گذشته برش.
چرا اینقدر ناشناخته‌ست این کتاب آخه؟
کلا ٨٠٠تا ریت در جهان؟  :(
می‌خوام هی کادو بدمش. پیشنهاد بدمش. بلکه یه کم آدم‌های بیشتری بخوننش.
        

          راوی داستان مردی است که دوران نوجوانیش را با زبانی طنزگونه روایت میکند . او که خانواده اش از مخالفان حکومت وقت آرژانتین اند ، وقتی می فهمند مامور ها دنبالشان اند، یک‌شبه خانه و زندگی شان را میگذارند و میروند .
با اینکه داستان روندی آرام و کم حادثه دارد ولی چنان پر تعلیق و منسجم روایت شده که من تقریبا یک روزه خواندمش . (البته قطع بودن اینترنت هم مزید بر علت بود) . 
داستان از ۵ فصل تشکیل شده که نویسنده هر فصلش را به اسم یکی از زنگ های مدرسه نام گذاری کرده (زنگ تاریخ ، زنگ نجوم ، زنگ زیست شناسی و ...) و در هر زنگ ، لابلای داستان، جهان بینی خودش را در لفافه به خورد مخاطب میدهد .

فیگراس با اینکه کامچاتکا را به صحنه ی جنگ و جدل با حکومت تبدیل نمیکند ولی تا پاراگراف آخرِ داستان گاهی با روایت استادانه و گاهی در لابلای طنزهایش طعم مبارزه را به مخاطب میچشاند . 
در آخر اگر بخواهم کامچاتکا را جوری تعریف کنم که هم حق مطلب ادا شده باشد و هم داستان اسپویل نشود ، باید بگویم کامچاتکا داستان لحظه هاییست که در آستانه ی شکست به نقطه ی امنی عقب نشینی میکنیم و بعد از تجدید قوا ، وقتی نفسمان چاق شد و شرایط را مناسب دیدیم ،دوباره حمله کرده و حریف را در هم میکوبیم . کامچاتکا همانجاست ، همان نقطه ی امن .
        

          خیلی لطیف و دوست‌داشتنی بود اما یه چیزی کم داشت...شاید ترس و هیجانِ زندگی با پدر و مادری که مجرم سیاسی هستن.
        

          دوستت داشتم.
《جایی که ستاره‌ها را تماشا کردیم و من چیزهایی دیدم که همه‌ی آن در این عنوان نمی‌گنجد》
 عنوان هر نوشته هم همین قدر جذاب بود:))
        

          واقعا کتاب عزیز و دوست‌داشتنی‌ای بود. روایت ساده و جذابی داشت. نویسنده نگاه دقیقی به مسائل مختلف داره و این داستان رو جذاب‌تر میکنه. اما از اینکه توضیح بیشتری نداد که در چه شرایطی داره کتاب رو روایت میکنه کمی کلافه‌کننده بود برای من و توقع داشتم اخر کتاب به این‌ابهامات جواب بده که نداد.
        

          {«حُسنِ يادگارى هاى خوب همين است. با مصرف كردن كهنه نمى شوند و جايى را اشغال نمى‌كنند. و مهم تر از همه»، حرف‌اش را قطع كرد و چنان ماچ
آبدارى به گوش‌ام چسباند كه كم مانده بود كر بشوم، و ادامه داد: «هيچ‌كس نمى‌تواند آن ها را از تو بگيرد!»}

چه کتابی! چه کتابی! چه کتابی!
یک خانوادهٔ انقلابی آرژانتینی، درگیر فرار از حکومت کودتا می‌شوند. پسر خانواده که حالا در کامچاتکا قرار دارد (و در انتهای داستان متوجه می‌شویم چرا؟) در حال روایت این ماجراست. در داستان خبری از سیاست، خشونت، دیکتاتوری و تک‌صدایی نیست و در واقع هست. زبانی طنز با روایتی شسته‌رفته و لذت‌بخش.
دیگر واقعا دارم از دوست‌داران ادبیات لاتین خصوصاً آرژانتین می‌شوم.
        

          این کتاب رو رعنا بدون اینکه ازش درخواست کرده باشم بهم قرض داد. و من یه بار با شرمندگی گفتم کتابت هنوز دستمه و نخوندمش. اون گفت شاید وقت خوندنش نرسیده. به همین سادگی! وقت خوندنش الان بود.
داستان عجیبی بود. انگار به نویسنده گفته باشن بگو توی حکومت دیکتاتوری زندگی می‌کنی بدون اینکه بگی توی حکومت دیکتاتوری زندگی می‌کنی. و چه دریچه‌ای بهتر از یه کودک در آستانه نوجوانی برای روایت این قصه؟کسی که هنوز دید بچگانه رو داره و پیچیدگی سیاست و... رو نمی‌فهمه ولی اندکی می‌تونه ازش سر دربیاره.
چندجای کتاب واقعا قلبم شکست. یکیش تولد پدر و عکس گرفتن. اخراج مادر. ماجرای لوکاس و اون شب. رفتن راوی به خونه برتوچیو(این یکی واقعا گریه درآر بود)و در آخر، پایان داستان...
برام عجیب بود که این‌قدر قدرندونسته است این کتاب. نثرش عالیه و در عین سادگی به‌شدت تو رو با خودش همراه می‌کنه.
وقتی تموم شد دلم می‌خواست بیشتر از زمان حال نویسنده بدونم. ولی بعد به فکرم رسید شاید همینه که مهمه. به قول خودش اون کامچاتکای زندگیش رو برای ما گفته و رفته. باقی چه اهمیتی داره؟