من داستان کوتاه دوست ندارم، با وجود کوتاهیشون برام خسته کننده ان. انگار همین ده پونزده صفحه جونمو به لب میرسونه تا تموم بشه. شاید دلیل اصلیش این باشه که اکثر داستان های کوتاه غم و یاس زیادی دارن. 
خلاصه که گفتم امتحان کنم این کتاب رو و دیدم نه، من اهل داستان کوتاه نیستم.
البته درسته که اهلش نیستم ولی توصیفات کتاب و قالب داستان نویسی خیلی خوب بودن. همه چی سرجای خودش بود و خواننده آخر قصه ها به امون خدا رها نمیشد. نتیجه رو میگرفتی. همینم باعث شد تا سه تا ستاره بدم.
          

            مجموعه‌ی داستان‌هایی که جومپا لاهیری را به ما شناساند؛ و چه اتفاق مبارکی! یک زن هندی‌الاصل مهاجر به امریکا، که آدم احساس می‌کند خیلی شبیه ماست. داستانش را بی‌شیله‌پیله روایت می‌کند و ادا درنمی‌آورد، اما عمیق‌ترین مفاهیم وجودی در داستان‌هایش موج می‌زند: تنهایی، غربت، بی‌پناهی، ترس.

توصیه می‌کنم این کتاب و دیگر کتاب‌های جومپا لاهیری را حتما با ترجمه‌ی امیرمهدی حقیقت بخوانید. 
          

            نوشتار کتاب شبیه قلم خانم گلی ترقی بود. همه‌ش حس می‌کردم درخت گلابی گلی ترقی دارم می‌خونم. مدل روایت، شخصیت پردازی، زنانگیش، توصیف جزییات...
و یه حسرت عمیق جاری تو کل کتاب که باعث می‌شد مثل دندونی که درد می‌کنه ولی هی زبون می‌زنی چون دردش معتاد کننده است پیش بره کتاب.

          

            گفتن اینکه این کتاب برای نویسنده اش جایزه پولیتزر را به ارمغان داشته برای شرح ارزش کتاب بسنده است. لاهیری در سال پایانی قرن بیستم، این مجموعه داستان را که حاوی نه داستان ارزشمند به نام های «یک موضوع موقت»، «وقتی آقای پیرزاده برای شام می آمد»، «مترجم دردها»، «دربان واقعی»، «جذاب»، «خانه خانم سن»، «این خانه متبرک»، «معالجه بی بی هالدار» و «سومین و آخرین قاره» است به چاپ رسانید. برای خواننده ناآشنا با ادبیات مهاجرت، این مجموعه داستان به دلیل تعلق خاطرش به فرهنگ شرقی از یک سو و به دلیل بحران هویتی جاری در آن از سوی دیگر دلپذیر به نظر می رسد؛ اما این پایان ماجرا نیست. دانستن اینکه این بحران هویتی از تقابل و در عین حال همنشینی فرهنگ شرق و غرب و طوفان آتشین میان این دو نشات می گیرد خود نقطه آغازی برای تامل در این مجموعه داستان است. لاهیری در این داستان ها به نسل های مختلف توجه می کند و اگر موشکافانه تر به داستان های او بنگریم، چنان تضادهای هویتی ناشی از مهاجرت را به تفکیک در نسلهای مختلف تصویر می کند که گویی خواننده را به حیاتی دوباره درون کالبد شخصیت های داستان هایش فرا خوانده است. شخصیت های داستانی او دائما میان فرهنگ مهاجر و فرهنگ میزبان در حرکتند و روند تاثیر و تاثر فرهنگ ها در تضادهای شخصیت ها کاملا مشهود است. لاهیری پله به پله مرز میان تعلق و عدم تعلق را در فرایند مهاجرت به مخاطب تفهیم می کند و زهر دوگانه تنهایی و وابستگی را چنان عمیق به مخاطب می چشاند که تا ساعت ها بعد این مزه در رگ های خواننده جریان دارد. داستان های لاهیری داستان تفاوت ها هستند. داستان درک متقابل نسل هایی که هریک تجربه ای شگفت به نام مهاجرت را با واسطه یا بی واسطه از سر گذرانده اند. در گیر و دار این تجربه ها، خواننده حتی اگر تجربه ای مشابه مهاجرت نداشته باشد، به واکاوی تضادهای هویتی خود نائل می آید. از سوی دیگر درک فضای چند فرهنگی در داستان هایی مانند «خانه خانم سن» و «مترجم دردها» مفهومی دوباره از وطن می سازد و سوالی را مهمان همیشگی ذهن خواننده می کند: «آیا می شود وطن را همچون بنفشه ها، با خود برد هرکجا که خواست؟» (اقتباس از شعر دکتر شفیعی کدکنی) و جواب تا ابد نامعین می ماند.
نکته بسیار مهم ترجمه این کتاب است. چیرگی امیرمهدی حقیقت بر ترجمه، خصوصا ترجمه کتاب های لاهیری، حیرت انگیز است. باید اعتراف کرد علیرغم اینکه ترجمه های دیگری از این کتاب در بازار نشر موجودند، ترجمه حقیقت فرسنگ ها با دیگران، که همه مترجمان زبردستی هستند فاصله دارد.
در پایان، خالی از لطف نیست اگر گفته شود فیلم «ایتالیا ایتالیا» ساخته کاوه صباغ زاده اقتباسی از اولین داستان این مجموعه «یک موضوع موقت» است. نگارنده این سطور، که طرفدار پر و پا قرص لاهیری است، نمی تواند در نوشتن مروری بر این کتاب بی طرفانه قضاوت کند و در نتیجه باید اعتراف کند که خواندن این مجموعه را به همه ابناء بشر ( :)) ) موکدا توصیه می کند! 
          

            خب اولین چیزی که درباره کتاب میخوام بگم اینه که این کتاب شامل نه داستان کوتاه ست از خانم جومپا لاهیری که نویسنده ای آمریکایی هندی تباره. مضمون داستانهای این کتاب مهاجرت،دوگانگی فرهنگی و زبانی و همچنین تضاد بین فرهنگ شرق و غرب است.
جومپا لاهیری با نخستین اثرش(مترجم دردها) موفق شد که جایزه ادبی پولیتزر سال ۲۰۰۰را بدست بیاره🍂.
.
.
ترجمه این کتاب جزو معدود ترجمه هایی بود که واقعاً به دلم نشست و جای بحث نداشت،خیلی خیلی خوب بود و فکر میکنم یکی از فاکتورهای جذاب بودن این کتاب بود.کیف کردم🍂
.
.
من بیشتر تمایل دارم داستان بلند بخونم و زیاد به داستان کوتاه علاقه ای ندارم اما حس میکنم این کتاب کمی متفاوت بود و بسیار دوستش داشتم🍂.
.
.
اگر به ژانر داستان علاقمند هستین این کتاب پیشنهاد خوبیه🍂.
.
.
شروع اولین داستان:۲۴تیر🍁
پایان آخرین داستان: ۳آبان ماه سال۹۹🍁
(من این کتاب رو دنباله دار نخوندم و هر داستان رو جدا خوندم)
.،
          

             

* کتاب جالبی بود. و نکته جالب تر، تلاش همه ی قهرمانان داستان ها برای حفظ سنت ها بود.

مترجم دردها، من را یاد کتاب جهالت نوشته ی میلان کندرا می انداخت. کتابی با مضمون مهاجرت و مهاجران که بیش از سه بار عزمم را برای خواندنش جزم کرده ام. اما تمام دفعات، آن را نیمه تمام رها کرده ام.


          

            این کتاب راچندسال پیش خواندم مبهوت نثر وفضاسازی وساخت شخصیت ها ودر عین حال سبک کارشدم 
نویسنده دکترجامعه شناس است که ازتخصصش درباورپذیری شخصت ها وایجاد تضاد بین دوفرهنگ بادقت می پردازد ودرمیانه داستان ها که باهم ارتباط دارند متوجه می شویم سوم شخص به اول شخص تبدیل می شود وکاراکترازاول راوی اول بوده است ،داستان ها شدیدا بازنویسی شده ومجاب می شود بخوانی باجذابیت کم نظیرش، حتما بخوانید این کتاب را،لذت بخش است اگراهل مکاشفه هستید
          

            مترجم دردها، واقعا مترجم دردهاست. ترجمه درد انسان مدرن برای انسان مدرن.
آدم‌های کتاب، زندگی‌ها و تصمیماتشان باورپذیر و واقعی‌اند، زن‌های کتاب باورپذیرتر و واقعی‌تر.
نویسنده انسان شرقی را در غرب روایت کرده و انصافا خوب روایت کرده.
داستان اول کتاب «موضوع موقت» میخکوبم کرد و چندین بار خواهمش خواند. داستان‌های «مترجم دردها» و «جذاب» را هم در ادامه دوست داشتم.
          

            خیلی کتاب خوبی بود.
1. به نظرم مهم ترین دغدغه نویسنده در این مجموعه داستان "خانواده" است . خانواده برای انسان شرقی بسیار با اهمیت هست و در برخورد فرهنگ غربی و شرقی مهم ترین تفاوتی که خیلی بارز میشه همین تلقی های متفاوت از خانوده س. محکم میتونم بگم در همه داستانها خانواده یک بنیان مقدس داره که هندی های ساکن آمریکا سعی میکنن با همون تعریف شرقی حفظش کنن.
2. داستان نویسی زنانه را باید با همین جزئیات فراوان و پیرنگ های ساده و نسبتا سرراست و بی پیرایه و تقریبا شل و ول پذیرفت. ولی خیلی وقت ها مخاطبان عام هم اصلا به دنبال حوادث و وقایع عجیب غریب و معماگونه نیستند. همین حس عاطفی و روایت سرراست و جزئی نگر درگیرشون میکنه.
3. مثل خیلی جوایز غربی که به شرقی ها داده میشه جایزه پولیتزر هم برای خانم لاهیری حاشیه داشته و به مذاق خیلی از هندی ها خوش نیومده که در متن سخنرانی در پایان کتاب بهش اشاره میشه. من با این که از کتاب خوشم اومد میخوام اینجا طرف ناراضی ها را بگیرم. اگر مردم و نویسندگان هندی به این کتاب نقد داشته باشند حتما ضعف داره. در ژاپن خیلی ها به موراکامی نقد دارند ولی کسی صدای اونها را نشنیده. نویسنده های مهاجر را به هیچ عنوان نباید نماینده ادبیات اون کشور دونست.