این کتاب برای من که خیلی نوستالژی بود، یاد روزایی که خونه مامان بزرگم میموندم و باهاش زندگی می کردم، تفاوت نسل حال با نسل دهه ۵۰ و‌ دوران توی این کتاب خیلی جذابه، توصیه می کنم مشهدیا حتما این کتاب رو بخونن.
قسمتهایی از کتاب اشتراکاتی با کتاب روز آزادی زن داره.
در کل کتاب خیلی خوبیه حتما بخونید.
نویسنده کتاب سعید تشکری هست.
          

            این کتاب برخلاف اسمش فقط به خورد و خوراک دیکتاتورها نپرداخته بلکه این موضوع را دستمایه تحقیق خودش قرار داده ،سیاست را از آشپزخانه ی حکومت ها و انقلاب ها دیدن مزه خاصی دارد ..اطلاعات زیاد و ابتدایی در مورد دیکتاتورهای سایر نقاط جهان انقلاب ها و فرهنگ های غذایی و روحی سایر ملت ها آموختم.. 
          

            جالی خالی سلوچ  کتابی که توی امتحان ها  نتونستم اونو کنار بزارم و نخونمش    راستش نوشتن همچین شاهکاری فقط  توی هفتاد روز  فقط از  اقای دولت ابادی  بر میاد  و پایان این کتاب ... راستش برای پایان این کتاب تعریف های مختلفی شنیدم یکی میگه سلوچ در ذهن مرگان هست یکی میگه مرگان میره پیش سلوچ و... اما چیزی که من برداشت کردم و توی چند تایی از نقد ها و نظر های که خوندم هم دیدم این بود که سلوج گم نشده بود بلکه توی چاه مرده بود  من این نظر و این پایان را دوست داشتم البته با این پایان که سلوچ  در راه برگشت مرده است  هم کمی موافق هستم خلاصه این کتاب اولین کتابی بود که من از اقای دولت ابادی خوندم و دوسش داشتم...
          

            در روزهایی به مطالعهٔ این کتاب پرداختم که امید در زندگی‌ام رنگ باخته بود. شخصیت اصلی رمان و حال‌و‌هوای سرد و تاریکی که معروفی در این رمانش ایجاد کرده بود، من را به یاد تجربیات تلخ گذشته می‌انداخت، اما در عین حال تصاویر زیبا و بهت‌آمیزی که او در داستان پدید آورده بود، برایم حقایق تلخ موجود در جامعهٔ ایرانی و به خصوص سنتی یادآور می‌شد و همین درک عمیق و دقیق‌اش از فضای اجتماع، در برخی مواقع من را به وجد می‌آورد.
خواندنش را به تمامی اهل فرهنگ و خصوصا بخش سنتی جامعه ایرانی پیشنهاد می‌کنم.
          

            گویی پا به پای  پسرک سفر میکنی ، همراه او غمگین می‌شوی ، دوستی با شموئیل تو را خوشحال می‌کند و همزمان نگران میشوی ، این قدرت نویسنده است که تو را به برهوت می‌برد و اجازه می‌دهد زندگی با خانواده یکی از فرماندهان آلمان 
نازی را از نزدیک لمس کنی .
چه کسی تعیین می‌کند کدام طرف حصار سیم خاردار باشی؟
بارانی و چکمه بپوشی یا این که لباس همیشگی‌ات پیژامه ای راه‌راه باشد؟ 
          

            هلی فسقلی با خاله‌اش زندگی می‌کند.خاله عجیب و غریبی که با غول‌ها دمخور است. همین موضوع  پای هلی و دایی رستم را به سرزمین غولها باز می‌کند و آن‌ها را با ماجراهای عجیب و خواندنی و البته گاهی هیجان‌انگیز و گاهی هم خنده‌دار درگیر می‌کند. تنها نکته منفی ماجرای خاطرخواهی غول‌ها و  نامزدی هلی (یک دختربچه ۱۰ ساله) یک بار با دایی رستم  و یک بار با غول بلبله گوش است . اول فکر کردم شاید سخت‌گیرانه فکر می کنم ولی دیدم یکی دیگر از کاربران بهخوان هم همین نظر را داشته، البته تصور نمی‌کنم این نکته به چشم مخاطب اصلی کتاب بیاید. مخاطبی که به نظرم  گروه سنی بالای ۸ سال است .
          

            اگر قصد خواندن این کتاب را داشته باشید، توصیه میکنم برای اینکه بتوانید بفهمید صادق چوبک چه چیزی میخواهد بگید، بدون هیچ‌ گاردی وارد شوید. 
قلم سیاه و تاریک است و  فقط از درد و رنج میگوید و کاملا هم مصداقی داستان روایت میکند. هر اتفاق و هر کاراکتر مصداقی از یک واقعیت تلخ و زهرمار در جامعه است.  حتی در مواردی سیاه‌نمایی را از حد گذرانده که البته زمان نوشتن داستان و اجتماع آن موقع را هم باید در نظر گرفت.
همه داستان‌ها جذابیت ندارند و بعضا آخرش از خودت میپرسی «خب که چی» اما بعضی از داستان‌ها مثل «مردی در قفس»، «انتری که لوطی‌اش مرد»، «دسته گل» عمق  دارند.
 قلم چوبک اگرچه مانند رفیقش «صادق هدایت» تاریک و حال خراب کن است، اما نکاتی را در بر دارد که به روشنایی زندگی کمک می‌کند.