سوالی که ذهنم را درگیر کرده؛  آیا یوسا فرویدی نوشته؟ آیا وارد کردن اورانیا به این دلیل بود که نشان دهد قدرت‌طلبی بز، ریشه در ناتوانی‌اش در عمل جنسی داشته؟
        

                خیلی لطیف، خیلی عاشقانه، خیلی مادرانه و خیلی زنانه.
        

                اسم مکان‌هایی که در موردشان نوشته شده بود را که دیدم، به سمت کتاب دویدم. اما کتاب بیشتر در مورد سفر درونی نویسنده بود. شاید باید این سفرنامه درونگرایانه را با سفرنامه‌های تماما ظاهربین و از نظر من خالی از معنای منصور ضابطیان ترکیب کنند. 
        

                روایت‌هاش خیلی مهیب بودند. 
        

                

دریافته‌ام لازمه حیات شایسته، آشتی با مرگ است. اینکه باور کنی چه بهارها که جز نسیمی در خاطری برجای نمی‌گذارند، چه شکوفه‌ها که پای درخت خشک می‌شوند، چه درخت‌ها که به خواب زمستانی می‌روند، چه برج و باروها که ویران می‌شوند، چه عزیزان که راهی سفر دنیای دیگر می‌شوند، چه سلسله‌های شکوهمند که در پس خود نقاطی از اوج و فرود باقی می‌گذارند. 
رسم دنیاست. این همه را ببین و‌ بگذر.
گتسبی نتوانست. دید اما نگذشت. نتوانست بگذارد و بگذرد. گمان می‌کرد همانگونه که خداوند ایوان خود است، خداوند زمان و زمین نیز هست. خواست عشق مرده را زنده کند. نتوانست. خود طعمه مرگ شد.

#یونگی‌دیدن
        

                سانتی‌مانتال، پیرنگ داغان.
        

                احساس می‌کردم دارم وصفی از جامعه آرمانی‌ام را می‌خوانم.‌دنیایی که مجبور نیستید بچه‌ها را سردست بگیرید و مثل یک شی نازک‌شکستنی با آنها برخورد کنید. زندگی بعد از بچه‌ها برای پدر  و بویژه مادر تمام نمی‌شود یا دست‌کم به شکلی اضطراری و معوج ادامه نمی‌یابد.  اینگونه نیست که دولت، مردم را به فرزندآوری تشویق و بعد آنها را رها کند. 
        

                باید قفسه‌ای بسازم با عنوان کتاب‌های چهل‌سالگی و این کتاب را در صدرش بگذارم. خودنوشتی از تولستوی، زمانی که جهان را گشته و به دستاوردهای دنیای مردانه دست یافته و حالا دچار بحران معنا شده. 
یونگی بخواهم بگویم تولستوی به میانسالگی رسیده، «خود» را کامل دریافته و حالا در پی «جان» است. به کمک آرکی‌تایپ «جوینده» حرکت می‌کند، سفر می‌کند و عاقبت می‌یابد.

با خواندن اعتراف فهمیدم، لوین در آناکارنینا درواقع خود تولستوی هست.
        

                می‌خواستم امانت بدهمش، از خود پرسیدم بخوانم و امانت دهم بهتر است یا نخوانم و امانت دهم؟
        

                حدس می‌زنم تولستوی قبل نوشتن این کتاب، نهج‌البلاغه خوانده و بهش باور داشته!
        

                نمی‌دانم کار کائنات است یا ذهن من تشابه بین کتاب‌ها برقرار می‌کند. بعد از "مادری که کم داشتم" خواستم یک چیز نوستالژیک ساده نوجوانانه بخوانم که باغ مخفی چسبید به دستم.
انگار نویسنده هم قبلا مادری که کم داشتم را خوانده! اینجا هم مادر مثالی و طبیعت به کمک کودک می‌آید تا زخم‌ها را ترمیم کنند. 
ترجمه مهردادیان را نپسندیدم، آنت را ترجمه کرده عمه، درحالیکه به خاله بیشتر می‌خورد. 
فیلم 2020ش را هم دیدم. امروزی‌ترش کرده بودند. مایه‌های ارباب‌رعیتی و نژادپرستانه حذف شده بودند. بعد روانکاوانه تقویت شده بود. باگ‌های پیرنگی کتاب رفع شده بود. جای مادر مثالی، مادرواقعی نشسته بود و مری و کالین عاقبت  رابطه‌شان با مادران درگذشته خود  را ترمیم کردند. و البته روباه و کلاغ و سنجاب کتاب تبدیل شده بودند به یک سگ. احتمالا به این خاطر که با سبک زندگی امروزی همخوانی بیشتری داشته باشد.
        

                حالا معلوم شد موموی میشاییل انده و موموی رومن گاری و زه‌زه درخت زیبای من و حتی مجید هوشنگ مرادی کرمانی از کجا آمده‌اند.
        

                مورسوی ایرانی در کنار زاینده‌رود به یاد آلبرکامو!
        

                تنها مشکلم با این کتاب اینست که پیش‌فرضش اینست که شماداستان‌هایی می‌نویسید و مجله‌های بسیاری وجود دارند که داستان‌تان را برایشان ارسال کنید و آنها داستان شما را چاپ کنند و به شما پول بدهند. در ایران تخیلی بیش نیست.
        

                به عنوان یکی از کتاب‌های تربیتی، خوبه که آدم بخونه. کلا کتاب تربیتی رو مثل آنتی‌بیوتیک، منظم و دوره‌ای خوند.