در تمام صفحات کتاب می‌توانستم بار سنگین رنج نویسنده را خوب حس کنم.
روایت نازایی خیلی خوب با تجربه زیسته های دیگری که نویسنده داشته پیوند خورده. 
 زبان روایت ها روان بود. و در کل کتاب، خواندنی بود. 
و  «اُمید» که کتاب با آن شروع می شود و با آن تمام می شود.

          

            بنفشه رحمانی در چند جستار جان‌دار از راه‌های رفته‌اش برای درمان نازایی‌ می‌گوید. جستارها کوبنده، گزنده و تلخ هستند. احساسات نویسنده لخت و عریان است. این عریانی دست مخاطب را می‌گیرد تا آخرین کلمه می‌کشاند. 

برخلاف روایت‌های نویسنده‌های امروزی افشاها واقعی  هستند. خون دارند. 

خواندنش سخت است. اگر نشان نازایی به گردنتان باشد خواندنش سخت‌تر هم می‌شود‌. انگار نویسنده انگشتش را می‌گذارد لای زخم‌های عمیقتان و فشار می‌دهد تا آنجا که سرباز  کنند و دوباره خون ازشان جاری شود.

پایانش اما باشکوه است. مثل فتح قله‌ای چندهزارمتری  شعف می‌ریزد به جان مخاطب و نور می‌تاباند به قلبش.
دوستش داشتم، خیلی زیاد!

پ. ن.: اگر می‌توانستم به تکرار افتادن اواسط کتاب را نادیده بگیرم حتما امتیاز کتاب را ۵ می‌دادم.




          

            اولین کتابِ ۱۴۰۳!
این کتاب گوشه ای از احوالات زنی ست که دوست داشت مادر باشد و در حین تجارب زیسته اش؛ در مورد مادری، امید، رنج های زنانه، کمپ ترک اعتیاد مادران، درآمد از طریق نازایی، نوع خانواده‌ی زن مجرد-سرپرست فرزند، اشتغال در بهزیستی و.. نیز صحبت می کند. خواندنی و روان بود، الان می توانم کمی از رنج های بعضی همجنسهایم را درک کنم. زندگی عجیب است! یکی فرزند می خواهد و تقدیر خداوند بر فرزنددار شدن او نیست و یکی فرزند نمی خواهد و هرچه می کند تا -متاسفانه- از بین ببردش نمی تواند و تقدیر خداوند بر بودنش است. زندگیِ سراسر امتحان و ابتلا. باشد که روسفید باشیم (:

همدلی در رنج خوب است، لااقل حساب شده رفتار می کنی تا دلی را نشکنی.. دعا می کنم هر که آرزومند اولاد است، خداوند اولاد صالح و صالحه نصیبشان کند. بگویید آمین ✨️
          

            جستار واقعی، همینه.
آمیخته به خود نویسنده، و نشون دهنده تجربیاتی که ممکنه با نویسنده توش شریک باشیم یا نباشیم. 
کتاب سخت و دردناکی بود، ولی قشنگ بود.