چیزی که این کتاب داره قصه ست. نویسنده خیلی خوب قصه گفته. و در طول کتاب یه برهه از  تاریخ آمریکا رو با ماجرای خانواده لاوِت برای ما روایت کرده.
کتاب خوش خوانه و خیلی خوب ترجمه شده.

        

                در تمام صفحات کتاب می‌توانستم بار سنگین رنج نویسنده را خوب حس کنم.
روایت نازایی خیلی خوب با تجربه زیسته های دیگری که نویسنده داشته پیوند خورده. 
 زبان روایت ها روان بود. و در کل کتاب، خواندنی بود. 
و  «اُمید» که کتاب با آن شروع می شود و با آن تمام می شود.

        

                
من با خاطرات پدرم از جنگ بزرگ شده ام. با خاطراتش از شوخی ها، مجروح شدن ها، رفاقت ها و نویسنده در کتاب توانسته تصاویر خیلی خوب و واضحی از جنگ و عملیات به ما بدهد طوری که بوی خون و بوی زهم ماهی و باروت را میشنویم که حتما ناشی از تجربه زیسته اش هست. با این حال این کتاب از نظر من یک کتاب رئال نیست چرا که در کنار این واقعیات خیلی از حقایق جنگ هم حذف شده. چه کسی می‌تواند منکر دعا و ذکر و توسل رزمنده های دفاع مقدس ما باشد؟ در این کتاب جایی که رزمنده ها توی دل شب کپ کرده اند حتی یک ذکر حتی یک توسل حتی یک یاد کوتاه از خدا هم نمی‌بینیم. عجیب است. اینجا همان جایی است که کشتی در حال غرق است و کافر هم یاد خدا می‌کند. عجیب است که شخصیت ما هیچ واکنشی معنوی ندارد.
کلمه ترس و ترس و ترس چیزی است که ما به وفور در کتاب می‌بینیم. در جای جای کتاب ما ترس و کپ کردن و خیس کردن لباس و رها کردن را می‌بینیم که ناشی از ترس است. حتی وقتی زخمی ها را عقب می‌برند بزور وادارشان می‌کنند که دیگر مجروحان جنگ را که توان ندارند با خود ببرند.
در تمام کتاب من یک صحنه ایثار را یادم نمی آید.
در تمام کتاب بجز چندتا تیمم و نماز هیچ چیز دیگری نیست.
متاسفانه نویسنده از آن طرف بوم حاجی و سید و فرشته سازی از شهدا افتاده و طوری از آن ها نوشته که آن ها را فقط جنازه های لت و پار چندش آور می‌بینیم.

کتاب شخصیت پردازی ناقصی داشت ناصر را نمی‌توانستم خوب بفهمم. بنظرم این نقص در شخصیت بخاطر همین بود که نویسنده سعی کرده بود نه با دید یک رزمنده در زمان دفاع مقدس بلکه از دید و جهان بینی زمان نوشتن کتابش یک شخصیت را بسازد که همین باعث نقص شخصیت شده بود. رزمنده ای که هیچ هدفی ندارد. ما از شخصیت ناصر نمی‌فهمیم که چرا دلش می‌خواست به جنگ برود طوری که وسط امتحان ها بقول خودش سنگر مدرسه را رها می‌کند. چرا یکهو وسط جنگ دلش نخواست دیگر باشد و کشید عقب.چرا دوباره میرفت. این جنگی که ما توی کتاب دیدیم فقط کشت و کشتار بود.همان جنگ به سبک جنگ های جهانی. همان طور که خود نویسنده گفته بود آن ها می‌خواستند ما را بکشند و ما آن ها را. و این تمام حرف نویسنده بود در تمام کتاب. در حالی که ما در جنگ مان در حال دفاع بودیم. این کلمه ساده  «دفاع» تمام هویت جنگ ما بود. ما جنگ نمی‌کردیم بلکه دفاع میکردیم. و هدف ما یک هدف آرمانی بود. 
اینکه رزمنده ها و شهدای ما بچه های معمولی بودند درست اما بی هدف و بی آرمان نشان دادن شان و تقدس زدایی کردن از آن ها را نمیتوانم قبول کنم. هنوز جنگ رفته های ما هستند و هنوز وصیت نامه شهدای ما در دسترس است. هدف و حرفشان را توی وصیت نامه هایشان فریاد زده اند. ما حتی یک بار لفظ امام را در کتاب نمی‌بینیم.
 کاش ما با این قلم یک کتاب از جنگ مان داشتیم که نه فقط یک بخش از واقعیت ها را بلکه تمام حقایق را بدون اغراق بهمان نشان می داد


#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
        

                کلا خوب بود بجز گالوم. بهتر از هابیت و جلد یک
        

                باغ های معلق نه آن طور که از روی جلد تصور می‌کنید روایت های زنان سوری به قلم خانم سمیه عالمی است بلکه روایت های نوشته شده به قلم زنان سوری است که توسط خانم عالمی آموزش دیده اند. این کار خانم عالمی شایسته تحسین و تقدیر است اما خود کتاب نه. بیشتر روایت ها در حد متوسط و گاهی هم ضعیف هستند.
خیلی از قسمت های کتاب را که می‌خواندم با خودم فکر میکردم که همین ها را که من توی اخبار همان روزها شنیده ام کاش بیشتر برایم تصویر می‌کردند آن روز هایشان را و چه حیف که این موضوع اینطور از دست رفت. با این حال از خواندن کتاب پشیمان نیستم. و با اندک تصاویری که در روایت ها میدیدم همراه نویسنده به خانه ها، کوچه ها و مساجد مردم نبل و الزهرا رفتم. امیدشان را که آن روزهای در محاصره کورسویی ازش مانده بود دیدم. و غم شان را حس کردم.
        

                
از طرف فرزند کوچک شما کتاب روایتهاییست از زبان آدم بزرگها یی که هنوز بچه های پدر و مادرشان هستند. از خجالت هایشان،رنج شان افتخار کردنشان، نفهمیدن و درک کردن لحظات و کارهای پدر و مادرها.
بعضی روایت ها خیلی خوب بود. بعضی خوب و چندتایی متوسط.

        

                داستان حماسی پسر نوجوانی اهل روستای خیالی بلوطک افغانستان.
روایت داستان مربوط به زمانی است که نیروهای شوروی به افغانستان حمله می‌کنند. زبان داستان شیرین است و لهجه ی افغانی به آن جذابیت میدهد.

        

                کتاب ملغمه ای بود از اخبار رسوب کرده در ذهن نویسنده به علاوه آرزوهایش... فقط همین
        

                
سه کاهن داستان بلندی است از کودکی پیامبر به قلم مجید قیصری.
زمانی که محمد 4 ساله در قبیله بنی سعد کنار حليمه بود. سه کاهن به دنبال بچه ای با نشانی روی تنش می‌گردند. محمد را پیدا می‌کنند و او را از حليمه و شوهرش حارث می‌خواهند به ازای صندوق هایی از جواهر و مشک و حریر.
داستان خوش خوان و روان است.

        

                
داستان خمره از جایی شروع می شود که شاید برای کسی که در سال 1402 دارد کتاب را می‌خواند مساله پیش پا افتاده ای باشد. شکستن خمره ی مدرسه ی یک روستا. اما آقای مرادی کرمانی دست خواننده را با کلمات ساده ی خودش میگیرد و توی روستا می‌چرخاند طوری که خواننده هم نگران خمره می‌شود نگران ترک های از سرما و گرمای خمره و با مردم روستا دم خور می‌شود. 
خمره داستانی است که نویسنده به شیرینی برای ما روایتش می‌کند و در همه کشمکش ها پاک دلی مردم روستا را نشان می‌دهد.
 خمره داستانی ست که اگر دست یک نویسنده رئال نویس میدادی می توانست داستانی تلخ و تاریک باشد. اما آقای مرادی کرمانی به سادگی یک روستایی داستان را شیرین و روشن روایت می‌کند. 

#خمره
#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#با_کتاب_قد_بکش
#حلقه_کتاب_مبنا
#کتاب_امسال
        

                عاطف حزین روزنامه نگار مصری صبح با صدای زنگ تلفن مدیر دفتر روزنامه شان از خواب بیدار می شود و به سفری مامور می‌شود که هم از مقصدش متنفر است و هم حضور در آنجا از رویاهاش است. 
نویسنده کتاب از خاطرات کودکی خودش شروع می کند و ما را با خود به اسرائیل و باریکه غزه می برد. نویسنده به دنبال پیامدهای راهکار صلح و پی گیری آن است اما مدام به یک جمله می رسد نه صلح، نه حرف اضافه.از کتاب انتظار جذابیت داستان را نباید داشت چون نویسنده یک یادداشت نویس مطبوعات است اما  کتاب بخوبی و با قلم روانی ترجمه شده طوری که خواننده می تواند یک نفس کتاب را سر بکشد.
        

                بگویید:  «کربلا دیدنیست..» 
        

                
کتاب به شکل دفترچه خاطرات یک رزمنده نوشته شده.
ریتم داستان خیلی خوبه 
حس و حال رزمنده ها دقیقا مثل همانی است که پدرم همیشه تعریف می‌کرد. همان که می‌گفت توی این فیلم های جبهه ای نیست و حال واقعی بچه ها توی جبهه یک جور دیگر بود. و جور دیگرش همینی بود که من توی کتاب نه آبی نه خاکی دیدم.
کتاب کمی کند شروع می‌شود اما کمی که جلو بروی دیگر نمی‌توانی زمین بگذاریش.

        

                
کتاب خیلی خوب به دغدغه های یک دختر نوجوان بد سرپرست پرداخته. و با اینکه سختی های دخترک را نشان می‌دهد شخصیت پدر و مادر را نمی شکند و داستان را پر از تلخی و سیاهی نمی‌کند.

        

                

کتاب از نظر تکنیکی خیلی خوب بود. کشش زیادی داشت. پر از تعلیق بود و مجبور می شدی ادامه بدهی. با شخصیت مادر همراه میشدم و نگرانی هاش را درک میکردم. 
ولی درباره محتوای کتاب الان که تازه تمام شده... «نمیخوام بهش فکر کنم»