قلم جناب حسن زاده جای صحبت نداره
ایده عالی ، داستان عالی 
مناسب برای نوجوونایی ک عاشق کتاب خوندن هستن
        

          ایده بسیار خوب، نثر دوست‌داشتنی و فضاپردازی خیلی خوب. 
        

          کتاب خوبی بود اینکه از داستان لوسی و ویلی شروع کرد و تا اخرش هم ادامه دا خوب بود ولی من اخر نفهمید اونی رو که زیبا “پدر صدا میکرد” کی بود؟
        

          اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم. 
صادقانه بخوام‌بگم ، از بین کتابایی که طاقچه به مناسبت روز ادبیات کودک و نوجوان هدیه میداد، انتخابش کردم وشروع کردم به خوندن و خیلی زود تمومش کردم.
خوب و جالب بود.‌در عین حال تلخ و سوزناک...

فکر میکنم‌برا سال‌های اول نوجوانی خیلی زود باشه خوندنش..
        

          شاهکاری عالی از آقای فرهاد حسن زاده .
واقعا رمان زیبایی بود و می تونم بگم که عاشقش شدم .
فقط آخر داستان برایم جالب بود اصلا انتظار چنین پایانی رو نداشتم و در تخیلم چیز دیگری فکر می کردم ولی به هر حال دختر داستان ما ساعاتی خوبی رو در کنار پدری که به او خیلی بدی کرده هست ، گذروند .


درکل این داستان رو خیلی دوست داشتم به خصوص مکالمه های زیبا و پدرش خیلی قشنگ بود 
همچنین من فکر می کنم که پدر زیبا هنوز مادر زیبا رو دوست داره و دائم از اون می گفت .
و اگر کمی از مادر زیبا گفته می شد که الان زنده هست یا نه یا اصلا چه اتفاقی برایش افتاده شاید بهتر می شد .


ممنونم از معلم عزیزم که این کتاب فوق العاده را به من معرفی کرد .

        

          کتاب « زیبا، صدایم کن»، روایت یک زندگی پر فراز و نشیب است که برای خوانندهٔ نوجوان طبقه متوسطی، شاید غریب و غیرِعادی باشد. قصّهٔ زندگی زیبا و پدرش، از خلال روایت یک روزِ با هم‌َ بودنشان و به تدریج از زیر پردهٔ تعلیق‌های هنرمندانهٔ کتاب، مانند تابلویی بدیع برای ما آشکارمی‌شود. ضربهٔ نخست از همان ابتدای کتاب زده می‌شود؛ زیبا نوجوانی پانزده‌ساله است که در پرورشگاه زندگی می‌کند و در روز تولّدش، پدرش از آسایشگاه روانی، به او زنگ می‌زند تا به دیدار او برود و در فرار از آسایشگاه، به او کمک کند تا هر دو بتوانند در روز تولّد زیبا کنارهم باشند و بهترین جشن تولّد را برایش بگیرند. مادرِ زیبا کجاست که او در پرورشگاه زندگی می‌کند؟ چرا گذرِ پدر به آسایشگاه روانی افتاده؟ یک پدر ناخوش‌احوال از نظرِ روحی- روانی، چه‌جور پدری می‌تواند باشد؟ زیبا در این سالهای دوری از پدر چطور روزگار گذرانده؟ این‌ها پرسش‌هایی است که پس از این ضربهٔ نخست در ذهن خواننده، صورت می‌گیرد و تا پایان داستان به جواب‌های تکان‌دهنده‌اش می‌رسد.
برای من، شخصیت‌پردازی پدر زیبا، شگفت‌انگیز بود. در روزگاری که تصورات کلیشه‌ای و قالبی از بیماران اعصاب و روان ارائه می‌شود، و آشکار شدن بیماری فرد برای جامعه تا ابد کافی‌است که بی‌رحمانه‌ترین و خشونت‌آمیزترین برچسب‌ها به او زده شود؛ ارائهٔ تصویری واقعی و غیرمطلق از چنین بیماری، جایِ آفرین دارد. بابای زیبا، یک بیمارِ اعصاب و روان است؛ اما پیش از آن یک انسان و یک پدر است، با همهٔ عواطف انسانی که یک پدر می‌تواند نسبت به دلبندش داشته باشد. پدری که نتوانسته و نمی تواند سرپرستی دخترش را عهده‌دار باشد، امّا با همهٔ امّا و اگر‌ها و ناخوش‌احوالی‌ها، دست کم به اندازهٔ یک روز تولد می‌خواهد رنگی‌ترین خاطره‌ها را برای نبات کوچولویش، زیبا بسازد. 
این کتاب، از معدود داستان‌های فارسی است که با درونمایهٔ کودکان بی‌سرپرست، فقر، اعتیاد و بیمارانِ اعصاب و روان پرداخته شده و از این جهت، خواندنش را به همهٔ طبقهٔ متوسطی‌های عالم پیشنهاد می‌کنم تا بتوانند اندکی هم که شده، با کفش‌های زیبایانِ کلان‌شهرها که بر سر هر کوچه و گذر دیده می‌شوند، راه بروند.
        

          سخنی در این کتاب ندارم جز زیبایی
        

          کتاب خیلی کتاب خوبی بود،  قشنگ اون حال و هوای غمناک شخصیت ها حس میشد (با اینکه این کتاب رو چهار سال پیش خوندم اما هنوزم برام یکی از بهترین هاست)
        

          خیلی خیلی تلخ
باز هم درباره کودکان بدسرپرست و این بار بچه هایی که یکی از والدین شان بیماری روانی دارد
سه تا نکته درباره کتاب:
1
اگرچه موضوع بسیار گزنده است اما فضایی که بین زیبا و پدرش در جریان است خیلی جالب و شیرین و پر از شوخی و مسخره بازی است که همین فضا باعث ایجاد فرازهای قشنگی در کتاب شده که در ذهن ماندگار میشوند. مثلا یکهو وسط گشت و گذار در شهر میروند توی یک فروشگاه خوشخواب و با یک آدم باحال روبرو میشوند و چرتی میزنند
2
من نمیدانم آیا نویسنده به این موضوع فکر کرده که نوشتن از این همه رنج بچه های بد سرپرست میتواند مایه عبرت و ایجاد یک حس کاتارسیس در بچه های با خانواده های حمایت کننده باشد یا نه. اما فکر میکنم حتما این تاثیر را خواهدداشت. موقع خواندن "لالایی برای دختر مرده" هم همین فکر را میکردم مخصوصا که در آن کتاب ماجرای اصلی بیش از 100 سال پیش اتفاق افتاده بود که هیچ کس هیچ حقی برای بچه ها قائل نبود آن هم دختربچه ها
3
زیبای این کتاب هم مثلا هستی شخصیت رمان محبوب هستی یک دختر کنش گر است که سختی های زیادی کشیده. ساختن این طور شخصیت ها به نظرم برای بچه ها جالب است اما بعضی هم ممکن است نتوانند خودشان را جای آنها بگذارند. به هر حال خیلی از بچه ها درونگرا و حساس هستند. شاید به همین ملاحظه است که زیبای این رمان آن قدر مثل هستی قالتاق نیست:) نمیدانم

نمیخواستم چیزی بنویسم. در مجموع کتاب را دوست داشتم و قابل توصیه به همه دخترهای دبیرستانی هست. چون بارها دیده ام که بعد از یکی دو سال بخشهایی از کتاب یادم میرود گفتم چیزکی بنویسم. بهتر ازننوشتن است. صاحب نظران ادبیات کودک و نوجوان باید بیشتر درمورد بنویسند
        

          تلخ مثل زندگی نباتِ بابا...
و چه قدر خوب بود اگر یک نفر فیلمش را می ساخت...

تمام شد در شب بارانی یکم فروردین سال تازه.
        

          چقدر تلخ بود...
        

          ترش و شیرین و گس...
عشق و راز و ترس...
خنده و اشک
یک روزِ دختری با پدرش که...
خدا قوت می‌گم به آقای حسن‌زاده

        

          بالاخره تموم شد ! نمی‌دونم چرا جدیدا انقدر آروم آروم کتاب هارو میخونم.. 
*'شاید یکوچولو اسپویل بشه کتاب توی نوشته‌ام'
باید بگم دلیل اینکه ۱.۵ ستاره کم کردم این بود که مدل حرف زدن بابایِ زیبا کاملا شبیهِ یه خلافکار پایین شهری لات بود 😂 و من با این بخش کتاب اصلا حال نکردم. اما داستان خیلی قشنگ بود.. نویسنده خیلی خوب تونسته بود اون حسی که زیبا داشت رو توصیف کنه ، من هیچوقت جای اون نبودم که بتونم کاملا درکش کنم .. ولی باز هم تا قدری غم‌انگیز بود ، اینکه حتی نمی‌تونست به باباش بگه کجا زندگی می‌کنه و نزدیک ۱ سال مامانش رو ندیده ، نمی‌تونست بگه آقابالا مجبورش میکرده دزدی کنه .. غم انگیز بود که زیبا نمی‌تونست حتی روز تولدش رو با باباش بگذرونه..
(و اینکه نسخه‌ای که من میخوندم ۱۹۰ صفحه بود.)

        

          عالیییییی بهترین کتابی که خوندم واقعا میتونم دختره رو درک کنم
        

          حسن زاده در درآوردن روحیات و شخصیات نوجوان داستانش یک ماهر به تمام معناست.
اما در تمام طول داستان، تلخی زیادی ای توی ذوقم میزد. و گاهی خسته میشدم از فضای ثابت طولانی زیبا و پدرش.
        

          داستان در تهران پیش میره و پر از اشک ها خنده هاست 
این کتاب و دو ساعته خوندم و واقعا یکی از قشنگ ترین کتاب های پارسی ای هست که خوندم 
        

          کتاب جالبی بود
با اینکه کلا توصیف یه روز بود اما خسته‌کننده نبود
آخراش فقط یه کم کلیشه‌ای بود
اونجایی که بابائه انگار داره از روی روزنامه می‌خونه
احساس کردم نویسنده می‌خواسته هرطور شده اون حرفارو بزنه اما قالب دیگه‌ای برای بیانشون پیدا نکرده.
اما خب در کل بد نبود
گرچه اگر چشم باز کنیم از این موارد متاسفانه زیاد دیده میشه تو اطرافمون، یعنی چیز جدیدی نداشت.