واقا جالب بود
        

          حب وطن همیشه ستودنی‌است.
صفحات اولش رو که خوندم حس کردم نمی‌تونم ارتباط بگیرم ولی بنا به دلایلی میخواستم ادامه‌اش بدم و چه خوب شد که تا آخرش رفتم. پسندیدمش همراه با چاشنی لذت و کمی خشم.
پرش‌هایی داشت که می‌تونست بیشتر توضیح داشته باشه ولی بهتر از زیاده‌گویی‌های برخی کتاب‌ها بود.
        

          تماما خوانده ام
        

          کتاب نیمه تمام است اما با این حال خیلی کتاب هیجان انگیزی است پسری که جرعت رفتن به قلعه خان را ندارد بعد از یک سری اتفاقات  شجاعتی پیدا می‌کند که به قلعه خان که توسط شوروی در آمده بود حمله می کند 
        

          کتاب خوب بود و درمورد تلاش و کوشش است 
        

          یک داستان بسیار خوشخوان و خواندنی با دستمایه های بسیار جذاب از زندگی سنتی مردم روستایی افغانستان که آرزو میکنم همه نوجوان های افغانستانی بخوانند. داستان یک تحلیل ساده ولی صحیح از روابط اجتماعی مردم افغانستان ارائه میدهد که بر اساس آن میشود گفت زندگی فرودستان سالم و خودبسنده است ولی به قدرت فرادستان نیاز دارند و این دو تا در کنار هم میتوانند در برابر تهدیدها از جامعه محافظت کنند. داستان در برهه حمله شوروی به افغانستان میگذرد و چند بار در داستان میخوانیم "ای ساده، قوه شوروی که بیاید خان و رعیت برایش فرقی نمیکند." من که از خواندنش لذت بردم
        

          کتابی بسیار قشنگ که یک پسر بچه ای است که برای نجات دادن پدرش میخواهد با خان در بیفتد اما میترسد
        

          صفحه 69 آتشگاه
        

          
آتشگاه داستان نوجوانانه ای با کهن الگوی مقاومت مقابل ظلم است. نوجوانی  به نام حبیب که در منطقه ای فرضی در افغانستان به نام بلوطک زندگی می‌کند و ماجرا از آنجا آغاز می‌شود که پدر حبیب توسط خان در قله روستا زندانی می‌شود. حبیب به همراه چند نفر از دوستانش درصدد آتش زدن خانه خان بر می‌آیند ولی در ادامه و در جریان حمله
شوروی به افغانستان و روستا، وارد ماجرایی هیجان انگیزتر و خطرناک‌تر می‌شود. 
پیام اصلی کتاب آتشگاه 
 جمله ای است که موتیف وار چند بار در طول داستان تکرار شده:
《دشمن که بیاید، خان و دهقان برایش یکی است.》 
        

          عالی بود
        

          یک رمان خوب از نویسنده ای افغانی تبار .
این رمان طبق کهن الگوی مقاومت و مبارزه با ظلم نوشته شده  و فضای خان سالاری در یکی از روستاهای افغانستان را به تصویر می کشد . داستان با حمله شوروی به افغانستان به اوج خود می رسد و شخصیت اصلی _ حبیب _ را به چالش می‌کشد .


        

          کتاب خوبی است من آن را تمام کردم  اگر بخواهم در یک کلمه توصیفش کنم می‌گویم عالی من اصلا از کتاب خواندن خوشم نمیاد ولی این کتاب برایم فرق داشت

        

          به طور کلی داستان جالبی داشت و پند و اندرز های زیادی داشت و درس من از این کتاب این بود که انجام هر کاری دل و جرأت میخواهد و تنها عقل و هوش کافی نیست زور هم لازم است
        

          کتابی رمان یک نوجوان شجاع با لهجه های افغان
        

          آتشگاه را که می خواندم مدام به این فکر می کردم که به راستی فارسی قند و شکر است. و زبان، همین پل ارتباطی میان انسانها، بزرگترین نقطۀ قوت این اثر است. چرا که ما را می برد به روستایی در دل افغانستان و گوشه هایی از یک زیست متفاوت را برایمان زنده می کند. هرچند که اگر نویسنده همت بیشتری می کرد، می توانست دستمان را در این گشت و گذار بیشتر به دنبال خود بکشد و با توصیف ها و فضاسازی هایی بهتر و جاندارتر؛ اقلیم را به خوبی برایمان زنده کند. اما شتاب زدگی، مجال این کار را به طور کامل به نویسنده اثر نمی دهد.
آتشگاه اثری است نوجوان با پیرنگی پر تعلیق، که ذهن جست وجو گر خواننده نوجوان را به دنبال خود می کشد. اما حسی که از ابتدا تا انتهای اثر همراه خواننده است و نمی گذارد شیرینی های اثر را درست مزه کند و لذت کافی و وافی را از کتاب ببرد، شتاب زدگی است. البته که این فقط یک حس نیست و مصداق های زیادی برای آن وجود دارد. عدم توصیف و فضاسازی درست، پرداخت به اقلیمی که فقط در حد یک نام می ماند و گره گشایی هایی عجله ای که گاه حس جدی نگرفتن خواننده نوجوان را به انسان منتقل می کند. 
کتاب پلی به گذشته می زند و در کنار روایت داستان فعلی، خطی روایی در گذشته را پی می گیرد تا به جذابیت اثر بیفزاید. ماجرای حاکم آراد و پسرش خلیل و دخترکی به نام آذر که اول بار اوست که آتش رنگی را برافروخته است و تاوانی سنگین نیز برایش داده است. این داستان نمادین نیاز به پلی محکم و استوار دارد تا به داستان اصلی وصل شود، اما این پل ها چندان قوی نیستند و این سوال را دامن می زنند که اگر داستان گذشته حذف شود، آیا به داستان اصلی خللی وارد می شود؟ و جواب منفی خواهد بود. 
استراتژی دفاعی اهالی بلوطک و همچنین حاکم آراد در داستان دوم نیز یکی از نقطه هایی است که به حس شتاب زدگی و جدی نگرفتن خواننده نوجوان دامن می زند. چطور ممکن است با ایجاد آتشی رنگی«آن هم آتشی که به گفته خود راوی بیشتر جذابیت دارد تا واهمه» دشمن چنان بترسد که عقب بنشیند و اهالی بلوطک را در مقابله با شوروی پیروز کند؟ و یا در داستان دوم، ساخت قایقی از پوست بلوط در چند ساعت توسط خلیل و آذر و پدرش و بعد روانه شدن با آن قایق به همراه آتش های رنگی برای نجات حاکم آراد« آن هم در حالی که؛ وقتی خلیل قلعه را ترک می کند تا برای نجاتشان به سراغ آذر برود؛ سپاه دشمن پشت دروازه های قلعه است و قطعا دشمن همانجا نصف روز را صبر نمی کند تا خلیل برود و با قایقی از نور برگردد تا قلعۀ پدرش را نجات دهد» با منطق داستان رئال نمی خواند و بیشتر طعنه به داستان فانتزی می زند. در حالی که اسباب لازم برای فانتزی بودن داستان نیز محیا نیست. این استراتژی دفاعی چنان ضعیف به نظر می رسد که نتیجه اش جز مغلوب شدن نباید باشد. در حالی که در صحنه های پایانی کتاب با نبردی نمادین، اما نه حقیقی، ما شاهد موفقیت افغان ها بر دشمنانشان هستیم.
        

          پسربچه ای که وارد کار های خطرناکی میشود !

پسربچه ای به نام حبیب که در کودکی اش در منطقه ای به نام بلوطک زندگی میکرد و با شیطنت های کودکی اش کار های خطرناکی میکرد.
در این داستان که نویسنده آن آقای( سید احمد مدقق )هستش نویسنده از ایده استفاده کرده و اول خودش و محله را معرفی کرده وسسپس داستان را ادامه داده یعنی این داستان داخلش پر از داستان های تکه تکه مختلف هستش‌.
من این داستان رو به نوجوانان علاقه‌مند به این موضوعات پیشنهاد میکنم.
        

          رمان کوتاهی بود ولی نه‌خیلی جذاب. فقط می‌توانم بگویم بد نبود. شخصیت‌ها زیاد بود و گاها در حد اسم و اینکه شغل‌شان چیست کفایت می‌شد. داستانی موازی با داستان اصلی هم روایت می‌شد که من چندان سر درنیاوردم. ولی مضمونی که قصد ارائه‌اش را داشت، خوب بود. «اگر یک‌دست باشیم، می‌توانیم دشمن شکست دهیم.» الآن که فکر می‌کنم، می‌بینم داستان مناسب نوجوانان بود و حتی می‌تواند جذاب هم باشد برایشان.

اگر قصد خواندن رمان را دارید، اینجا به بعد را نخوانید:
نوجوان داستان، به همراه خانواده و اهالی، در حال زندگی در روستایی در افغانستان هستند که حاکم ظالمی دارد. اما دشمن بیرونی، شوروی، به کشور حمله کرده و نزدیک روستاست. «آیا می‌شود با ظالم برای دفع دشمن بیرونی متحد شد؟» این هم لایه دیگری از داستان است.
اما من رمان را با سایه‌ملخ محمدرضا بایرامی مقایسه کردم که راوی نوجوان رمان و اهالی روستایی مرزی، با جنگ هشت ساله مواجه می‌شوند. این مواجهه خیلی نرم، طبیعی و زندگی‌وار روایت می‌شود. عکس این رمان که کمی مصنوعی بود اتفاق‌ها.
        

          یک داستان جذاب استقلال طلب که در بوم افغانستان روایت می‌شود و نویسنده با استفاده از کلمات افغانستانی شیرینی داستان را دو چندان کرده است. خواندن این کتاب را به نوجوانان پیشنهاد می‌کنم
        

          کتاب بسیار عالی بود از این کتاب چیز های جدیدی را میشود یاد گرفت  و مفهوم اصلی کتاب ایستادگی در برابر ظلم  و ستم البته  با تدبیر بود همچنین با خواندن این کتاب حتما این را می فهمید که تصمیم های عجولانه و بدون فکر می تواند باعث آسیب هم به خودت و دیگران بشود و مشکلات زیادی هم برای خودت و دیگران ایجاد کند و همچنین برای هرکاری که بخواهیم انجام دهیم چیز های لازم را داشته باشیم تا آن کار به طور احسنت انجام شود 

دشمن که برسد خان و دهقان برایش فرقی نمی کند
        

          شخصیت اصلی داستان نوجوانی افغانستانی است به نام حبیب‌.    
حبیب  در ابتدای داستان کمی ترسو است و فقط به دنبال راهی‌ست تا پدرش را از چنگ ایوب خان نجات دهد. اما  در جریان دفاع از شهرش،بلوطک، در برابر  قوای شوروی، ترس را کنار می‌گذارد و تبدیل به عنصری موثر  برای نجات شهرشان می‌شود. 

شروع رمان  جذاب و گیراست و می‌تواند خواننده را به خواندن ادامه داستان ترغیب کند.  با توجه به اینکه گاهی از کلمات افغانستانی استفاده می‌شود در ابتدای خوانش سرعت مطالعه پایین می‌آید، اما خواننده  به تدریج به زبان داستان عادت کرده و با حبیب و مردم بلوطک راهی ماجراهای پیش‌رویشان می‌شود. 

داستان مفهوم مبارزه و دفاع از وطن را به خوبی نشان می‌دهد؛ تاثیر تک تک افراد جامعه و مهارتشان را برای حفظ وطن به تصویر می‌کشد و با تکرار جمله‌ی " دشمن که بیاید، خان و دهقان برایش یکی است" به شکلهای مختلف، نظام ارباب و رعیتی را زیر سوال میبرد.